สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1252

คนชุดดำสะบัดแขนเสื้อ ตบที่หน้าของฉีอวิ๋นจื่อเต็มๆ

“เจ้าคิดว่าข้าดูเหมือนกงซวินอวิ๋นเฟิ่งหรือเปล่า”

ฉีอวิ๋นจื่อตัวเซ ก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า “ไม่ ไม่เหมือน”

คนชุดดำเยาะเย้ย “ในเมื่อรู้แล้ว ก็อย่าพูดไร้สาระอีก หันเจิงหมิงคงถูกจับตำหนักเทพแล้ว ช่วยเหลือไปก็ไม่มีประโยชน์ หากเจ้าไม่ต้องการแก้แค้น ก็ไสหัวออกจากที่นี่ได้”

ฉีอวิ๋นจื่อพูดด้วยความเคารพว่า “ขอผู้มีพระคุณช่วยชี้แนะทางที่ชัดเจนให้ข้าด้วย ตอนนี้เย่จิ่งอวี้กับอินชิงเสวียนทั้งคู่อยู่ในตำหนักเทพหอทองคำแล้ว ลำพังข้าคนเดียวไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา”

คนชุดดำหยิบเม็ดยาสีแดงเม็ดหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ

“สิ่งนี้สามารถช่วยให้เจ้าเลื่อนขั้นวรยุทธ์ได้ ในวันประลองยุทธ์ ให้เจ้าออกไปสังหารเหมยชิงเกอโดยที่ไม่ให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว”

ฉีอวิ๋นจื่อคิดในใจว่า ตระกูลกงซวินรับผิดชอบสวนยาในอิ๋นเฉิง และคนชุดดำก็ให้ยาแก่นางมาหลายครั้ง แม้ว่าเขาจะไม่ใช่กงซวินอวิ๋นเฟิ่ง แต่เขาก็ต้องเกี่ยวข้องกับตระกูลกงซวิน บางทีตัวเองอาจใช้ประโยชน์จากความสัมพันธ์นี้ได้

นางรับยาเม็ดนั้น แล้วพูดด้วยความเคารพว่า “ตอนนี้ซ่อนตัวอยู่ข้างนอกไม่ได้อีกแล้ว ไม่ทราบว่าผู้มีพระคุณจะอนุญาตให้ข้าเข้าไปในอิ๋นเฉิงอีกครั้งหรือไม่ ข้าพอรู้วิชาแปลงโฉมอยู่บ้าง สามารถปลอมตัวเป็นคนธรรมดาสามัญเพื่อซ่อนตัวได้ชั่วคราว”

คนชุดดำเงียบอยู่นานและพูดว่า “สิ่งที่เจ้าพูดนั้นก็มีเหตุผล แต่เจ้าต้องกำจัดกลิ่นอายออกจากตัวของเจ้าก่อน ไม่เช่นนั้นสุนัขอาจจะตามมาถึงอิ๋นเฉิงได้”

เขายกแขนเสื้อขึ้นแล้วโปรยผงแป้งออกมาหนึ่งกำมือ ฉีอวิ๋นจื่อไม่ได้หลบหลีก นางรู้ดีว่าคนชุดดำต้องการใช้นางเพื่อจัดการกับเหมยชิงเกอ ตราบใดที่นางยังมีประโยชน์ เขาจะไม่ทำอะไรนาง

คนชุดดำพอใจกับท่าทีของฉีอวิ๋นจื่อมาก ทั้งสองกระซิบคำสองสามคำ แล้วจากไปพร้อมกัน

เย่จิ่งหลานออกมาจากมิติ แต่ไม่กล้าตามพวกเขาใกล้เกินไป จนกระทั่งพวกเขาเข้าไปในป่าหมอก เย่จิ่งหลานจึงกลับมาที่ลานเล็ก

เย่จิ่งอวี้ยืนอยู่บนหลังคา กวาดตามองไปรอบๆ เมื่อเห็นเย่จิ่งหลานก็ถามทันทีว่า “ทำไมถึงเพิ่งมา เจออะไรหรือเปล่า”

“อย่าพูดถึงเลย”

“ข้าว่าเจ้ากินอิ่มแล้วว่างไม่มีอะไรทำจริงๆ นี่มันเรื่องภายในบ้านของคนอื่น เราจะเข้าไปยุ่งทำไม ช่วงนี้แค่กินดื่ม ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายก็พอ”

หลังจากที่เย่จิ่งหลานพูดจบก็ไปหาโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง และพาหวังซุ่นเดินขึ้นไปที่นั่นด้วยท่าทางที่มีชีวิตชีวา

เพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง

เฮ่อยวนยืนอยู่ที่ลานบ้าน ถามเสียงราบเรียบว่า “ฮูหยินล่ะ?”

“ท่านพี่ ตามหาข้าอยู่หรือเจ้าคะ”

กงซวินฮูหยินถือผ้าสีสดใสสองชิ้นเดินเข้ามาจากด้านนอก

ยิ้มแล้วพูดว่า “ข้าเพิ่งไปตลาดมา เลือกผ้าสองผืนให้พี่หญิงเหมย ท่านพี่คิดว่าพี่หญิงเหมยจะชอบสีนี้ไหม”