สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1268

บนต้นไม้ อินชิงเสวียนกับเย่จิ่งอวี้สบตากัน มีคำถามเกิดขึ้นในใจพร้อมกัน

คนนี้เป็นใคร

ประตูเปิดออกดังเอี๊ยด กงซวินอวิ๋นเฟิ่งเดินออกจากประตูแล้วถามด้วยน้ำเสียงสงบ “ดึกขนาดนี้แล้ว เจ้ามีธุระอะไรหรือ”

คนผู้นั้นโค้งคำนับ พูดด้วยสีหน้านอบน้อม “บ่าวพบสมุนไพรบนภูเขา ไม่รู้ว่าจะเก็บมันได้หรือไม่”

กงซวินอวิ๋นเฟิ่งเหลือบมองเขา

“สมุนไพรอะไร แล้วยาอยู่ที่ไหน”

คนผู้นั้นชี้ไปทางทิศเหนือ

“บนภูเขาลูกนั้น”

กงซวินอวิ๋นเฟิ่งพูดนิ่งๆ “ถึงแม้จะบอกว่าเป็นของป่า แต่ก็ยังต้องได้รับอนุญาตจากเจ้าตำหนักเหมย เจ้ากลับไปก่อนเถอะ พรุ่งนี้ข้าจะถามดูให้ ถ้านางอนุญาต ค่อยขุด”

คนผู้นั้นรีบพูดว่า “รบกวนฮูหยินแล้ว บ่าวขอตัวก่อน”

หลังจากพูดจบก็เดินกะโผลกกะเผลกออกไป หลังจากเดินไปไม่กี่ก้าว กงซวินอวิ๋นเฟิ่งก็เรียกเขาอีก

“เดี๋ยวก่อน ถึงอย่างไรข้าก็นอนไม่หลับอยู่แล้ว ข้าจะไปดูกับเจ้าหน่อย สมุนไพรชนิดใดกันถึงทำให้เจ้าดีใจมากขนาดนี้”

คนผู้นั้นไม่สามารถซ่อนความสุขได้ รีบยื่นแขนออกไปให้กงซวินอวิ๋นเฟิ่งจับ

เย่จิ่งอวี้และอินชิงเสวียนกลั้นหายใจทันที เก็บงำกลิ่นอายทั้งหมด จากนั้นสองคนนั้นก็เดินช้าๆ ผ่านพวกเขาไปราวกับกำลังเดินเล่น จนกระทั่งทั้งสองเดินผ่านไปไกลแล้ว อินชิงเสวียนจึงพ่นลมหายใจออกมา

“ดึกขนาดนี้แต่ขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพร นี่มันตรรกะอะไรกัน”

อินชิงเสวียนกระโดดลงจากต้นไม้ ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็รู้สึกว่าแปลก

“จริงๆ...เป็นไปได้ไหมที่จะเป็น...สมุนไพรหายาก?”

เย่จิ่งอวี้ก็ไม่เข้าใจเช่นกัน

อินชิงเสวียนพูดโดยไม่ยอมแพ้ “อาอวี้ ข้าอยากจะไปดูสักหน่อย”

ค่ำคืนนี้อากาศเย็นสบาย การได้เดินเคียงข้างกับคนรักถือเป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่อย่างหนึ่งในโลก

เย่จิ่งอวี้ก็เลิกคิ้วขึ้น หน่อยกายลงนั่งกับอินชิงเสวียนบนสนามหญ้าไกลๆ และมองสังเกตไปข้างหน้า

ชายขาเป๋นั่งยองๆ ต่อหน้ากงซวินอวิ๋นเฟิ่ง บังร่างของกงซวินอวิ๋นเฟิ่งไว้ทำให้มองไม่เห็นสิ่งอื่นอีกชั่วขณะหนึ่ง

อินชิงเสวียนกลั้นหายใจทำสมาธิ หวังว่าจะพบเบาะแสที่เป็นประโยชน์ แต่ไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงตาหรืออะไรก็ตาม ดูเหมือนนางจะได้ยินเสียงหอบกระเส่า

เมื่อหันหน้าไปก็เห็นใบหน้าของเย่จิ่งอวี้ดูจริงจัง ดูเหมือนจะไม่พบอะไรเลย ถ้างั้นตัวเองคงหูฝาด

คงจะบีบขาจนรู้สึกสบายตัวกระมัง

หลังจากนั้นสิบห้านาที คนผู้นั้นก็ช่วยพยุงกงซวินอวิ๋นเฟิ่งลุกขึ้น เห็นได้อย่างเลือนรางว่ากงซวินอวิ๋นเฟิ่งถือสมุนไพรอยู่ในมือ

อินชิงเสวียนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย กระซิบว่า “กงซวินฮูหยินคนนี้เป็นคนประหลาดจริงๆ อาอวี้ เรากลับกันเถอะ”

เย่จิ่งอวี้พยักหน้าอย่างไม่อดทน เอื้อมมือไปอุ้มอินชิงเสวียนขึ้นมา และใช้วิชาตัวเบากลับไปยังที่พักของพวกเขา

เย่จิ่งอวี้วางร่างของอินชิงเสวียนเบาๆ บนเตียงหิน มือใหญ่ลูบผ่านเอวบางของนาง

เมื่อมองดูใบหน้าหล่อเหลาที่ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ สีหน้าของอินชิงเสวียนก็เขินอายเล็กน้อย นางเบือนหน้าหนีพลางถามว่า “อาอวี้ ท่านจะทำอะไร”