สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1273

เฮ่อฉางเฟิงมองคนเลี้ยงม้าด้วยความไม่เชื่อ

“เป็นเจ้าจริงๆ งั้นหรือ”

ดวงตาของคนเลี้ยงม้ามีความตื่นตระหนก แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็กลับมาสงบดังเดิม

เขาทรุดตัวลงคุกเข่าต่อหน้าเฮ่อยวน พูดด้วยน้ำเสียงสงบว่า “ถูกต้อง ข้าวางแผนทุกอย่าง รวมถึงการตามล่าเจ้าตำหนักเหมยเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วด้วย”

เหมยชิงเกอมองไปที่คนเลี้ยงม้าอย่างเย็นชา

“ทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้ ข้าเคยทำผิดต่อเจ้าหรือเปล่า”

คนเลี้ยงม้าพูดอย่างสงบว่า “อิ๋นเฉิงและตำหนักเทพเป็นศัตรูกันมาตลอด ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าเมืองแต่งงานกับลูกศิษย์ของตำหนักเทพเด็ดขาด”

เหมยชิงเกอยิ้มเยาะ “เพียงเพราะความปรารถนาอันเห็นแก่ตัวของเจ้าเอง ถึงทำให้แม่ลูกคนอื่นต้องพลัดพรากจากกัน ความคิดของเจ้าช่างเลวร้ายจริงๆ หากภายหน้าเจ้ามีลูกหลานบ้าง เจ้าจะต้องได้รับกรรมสำหรับสิ่งที่เจ้าทำ”

เมื่อได้ยินคำว่า “ลูกหลาน” สีหน้าของคนเลี้ยงม้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นก็ก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็ว

“ข้าทำคนเดียวรับผิดคนเดียว”

เหมยชิงเกอถามอีกครั้งว่า “หรือว่าฉีอวิ๋นจื่อก็เป็นเจ้าที่รับนางไว้”

คนเลี้ยงม้าหยุดชะงักชั่วครู่

“ข้าเอง”

ทันทีที่พูดจบ ฉีอวิ๋นจื่อผู้ซึ่งต่อสู้กับเย่จิ่งอวี้ก็ส่งเสียงกรีดร้องออกมา

เย่จิ่งอวี้ไม่ได้ลงมือจัดการนางถึงตาย คนผู้นี้ตอนนี้ยังไม่ตาย ดังนั้นจุดประสงค์ของเขาคือเพื่อควบคุมนางเท่านั้น ไม่ใช่เอาชีวิต ตราบใดที่ฉีอวิ๋นจื่อไม่สามารถหลบหนีได้ ผู้อาวุโสคนอื่นย่อมจัดการกับนางเอง

ฉีอวิ๋นจื่อไม่สามารถหลบหนีได้จริงๆ พลังแห่งฟ้าดินขัดแย้งกับวิทยายุทธ์ของนางโดยปริยาย หากการลอบโจมตีล้มเหลว นางก็รู้ว่าวันนี้ตัวเองต้องโชคร้ายมากกว่าโชคดี เมื่อเห็นทุกคนหันความสนใจไปที่คนเลี้ยงม้า ฉีอวิ๋นจื่อก็คิดที่จะหลบหนีอีกครั้ง

นางยกระดับวรยุทธ์ให้ถึงจุดสูงสุด และทันใดนั้นแสงดาวสีเงินก็ล้อมรอบร่างกายของนาง นางกำลังจะเหลิง ทันใดนั้นก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หลังมือ เมื่อก้มศีรษะดู ก็เห็นว่าผิวหลังมือปริออก จนสามารถมองเห็นกระดูกได้!

จากนั้นก็ลามมาถึงขา

มีเสียงแตกเบาๆ เลือดสีแดงสดก็หยดลงมาตามกางเกง

ฉีอวิ๋นจื่อมองไปที่มือและขาที่มีเลือดไหลของตัวเองด้วยความหวาดกลัว อดไม่ได้ที่จะกรีดร้องออกมา

เย่จิ่งอวี้ยิ้มกลับ ปรับสีหน้าของเขาให้จริงจัง

“ฉีอวิ๋นจื่อ คนที่สอนวิชาต้องห้ามอิ๋นเฉิงให้เจ้า คือคนผู้นี้หรือเปล่า”

ทันทีที่ฉีอวิ๋นจื่ออ้าปาก ก็ส่งเสียงกรีดร้องอีกครั้ง บนหัวมีรูเลือดขนาดใหญ่ปริแตก เลือดสดๆ ไหลไปทั่วใบหน้าทันที ดูน่าสะพรึงกลัวมาก

เย่จิ่งอวี้ลงมืออีกครั้ง จี้จุดสำคัญทั่วร่างกายของฉีอวิ๋นจื่อ ทำให้นางไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ นอกจากนี้เขายังถอยกลับไปสองก้าว ป้องกันไม่ให้นางระเบิดตาย จนเลือดกระเซ็นโดนตัวเอง

“โอ๊ย เจ็บ!”

ฉีอวิ๋นจื่อกรีดร้องอีกครั้ง หดตัวอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด กระดูกทั่วทั้งกายส่งเสียงหักลั่นอย่างน่ากลัว

เหมยชิงเกอก็ถอยกลับไปหนึ่งก้าว สีหน้าเยียบเย็น คิดไม่ถึงว่าวิชาต้องห้ามจะมีการแว้งกลับที่รุนแรงขนาดนี้

ในเวลานี้ ฉีอวิ๋นจื่อผู้มีเลือดโทรมกายก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาสีแดงเลือดคู่นั้นมองจับไปที่เฮ่อยวน

“เฮ่อยวน คืนนั้น...คือเจ้าหรือไม่...”