สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1336

เย่จิ่งหลานหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบ

“ไม่นับว่าลึกซึ้งนัก แต่สันติภาพทั่วหล้าในปัจจุบันถือเป็นการเริ่มต้นที่ดี อีกไม่นาน ต้าโจวก็จะมีบรรยากาศใหม่”

“ข้ากลับได้ยินมาว่าต้าโจวเพิ่งประสบกับโรคระบาดและความอดอยาก แสดงให้เห็นว่าฮ่องเต้มีความสามารถไม่เท่าไหร่”

เสียงของชิงลั่วราบเรียบ พูดอย่างไม่แยแส

ซึ่งอินชิงเสวียนไม่สามารถปล่อยให้คนอื่นว่าร้ายสามีของตัวเองอยู่แล้ว จึงพูดว่า “ภัยพิบัติที่มนุษย์สร้างขึ้นสามารถหลีกเลี่ยงได้ ภัยพิบัติทางธรรมชาติยากจะหลีกเลี่ยง ราษฎรไม่ต้องเดือดร้อนจากภัยแล้งหรือน้ำท่วม ทุกอย่างขึ้นอยู่กับพระประสงค์ของสวรรค์ การที่ผู้ปกครองแห่งต้าโจวสามารถรักษาเสถียรภาพของสถานการณ์ได้โดยเร็ว ก็รับว่าพบเจอได้ยากแล้ว”

ชิงลั่วแค่นเสียงตอบ “นี่เป็นเพียงข้อแก้ตัว ไม่เคยได้ยินคำว่าเตรียมร่มก่อนฝนตกหรอกหรือ”

หัวใจของอินชิงเสวียนกระตุกเบาๆ ดูเหมือนว่าแม่นางคนนี้จะไม่พอใจต้าโจวมาก นางอยู่ที่นี่ คงไม่ได้คิดที่จะลอบสังหารอาอวี้กระมัง ต้องการหาโอกาสลองเชิงวรยุทธ์ของนางหน่อยแล้ว

แต่กลับยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่คิดว่าแม่นางชิงอายุยังน้อย จะมีประสบการณ์ในการปกครองบ้านเมืองขนาดนี้ น่าชื่นชมจริงๆ หรือว่าที่บ้านมีผู้ที่เป็นขุนนางด้วย?”

“ก็นับว่าใช่ แต่ก็นานเมื่อหลายร้อยปีก่อน ทุกวันนี้ตระกูลชิงไม่มีเจ้าหน้าที่หรือขุนนาง ก็ถือว่าโชคดีไปอย่าง ที่ได้พักผ่อน”

น้ำเสียงของชิงลั่วนั้นเป็นอิสระและง่ายดาย แต่ยังคงมีร่องรอยของความไม่พอใจในคำพูด

อินชิงเสวียนมองเห็นอารมณ์ในดวงตาของนางอย่างละเอียด ความสงสัยในใจก็เพิ่มมากขึ้นอีกเล็กน้อย ประเดี๋ยวเมื่ออาอวี้กลับมาแล้ว ค่อยถามว่าในราชสำนักของเขามีใครที่แซ่ชิงหรือไม่

“มิน่าเล่า แม่นางถึงได้มีวิสัยทัศน์ที่กว้างไกลเช่นนี้ จะต้องมีครอบครัวที่ดี ตอนนี้ฝ่าบาทกระหายผู้มีความสามารถอย่างมาก ได้เปิดรับสมัครแล้ว ไม่ว่าจะมาจากตระกูลขุนนางหรือตระกูลที่ยากจน ใครก็ตามที่ยินดีเข้าร่วมการสอบเคอจวี่ หรือผู้มีวรยุทธ์ที่แข็งแกร่งก็สามารถเข้าไปสอบในเมืองหลวงได้เช่นกัน หากแม่นางมีคนในครอบครัวที่ยินดีอุทิศตนเพื่อรับราชการ ตอนนี้ถือเป็นโอกาสที่ดี”

อินชิงเสวียนกำลังพูดอยู่ แต่ก็สงสัยในใจว่า ในบรรดาหนึ่งร้อยแซ่ทั้งหมดนี้ มีแซ่ “ชิง” จริงๆ หรือไม่

ชิงลั่วหยิบถ้วยชาขึ้นมา ยกหลบด้านหลังผ้าโปร่งแล้วจิบ พูดด้วยน้ำเสียงสงบ “ขอโทษอภัยด้วย พ่อและพี่ชายของข้าเสียชีวิตแล้ว ตอนนี้ข้าเป็นคนเดียวในตระกูลชิง”

อินชิงเสวียนตกตะลึงกับคำพูดเหล่านี้ ดูเหมือนว่าไม่ว่าจะพูดอะไร ก็เหมือนไปเปิดแผลเก่าให้คนอื่นเจ็บ

นางเหลือบมองเย่จิ่งหลาน เห็นหมอนั่นกำลังเหม่อมองฟ้า ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ชิงลั่วก็ยิ้มอย่างอิสระ

“เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นธรรมชาติของมนุษย์ แม่นางอินไม่จำเป็นต้องคิดมาก บางครั้งความตายก็เป็นโชคดี มีเพียงผู้ที่มีชีวิตอยู่จนวาระสุดท้ายเท่านั้น ที่จะทุกข์ต่อไป”

อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองไปยังชิงลั่ว คำพูดที่ลึกซึ้งเช่นนี้ ไม่ใช่สิ่งที่เด็กหญิงวัยแปดสิบเก้าจะพูดได้อย่างแน่นอน ซึ่งดูไม่สอดคล้องกันแปลกๆ

ชิงลั่วมองเห็นเจตนาของนาง

อินชิงเสวียนเม้มริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม

“การใจดีต่อผู้อื่น คือการใจดีต่อตัวเองด้วย”

ชิงลั่วพูดอย่างเงียบๆ ว่า “หลายครั้ง ความใจดีอาจไม่ได้รับสิ่งที่ดีตอบแทน”

อินชิงเสวียนพยักหน้าและกล่าวว่า “เรื่องแบบนี้อาจเกิดขึ้นได้ แต่ถ้าทุกคนยึดถือแนวคิดนี้ โลกจะไม่ยุ่งวุ่นวายแย่หรอกหรือ หลายครั้ง ความมีน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ อาจสามารถเปลี่ยนชีวิตของคนผู้หนึ่งได้ หากมีความสามารถที่ทำได้ แล้วทำไมจะไม่ทำล่ะ”

ชิงลั่วกล่าวว่า “ความคิดของแม่นางอินนั้นมองโลกในแง่ดีเกินไป สถานการณ์ต่างๆ มักไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง”

“ทำไมแม่นางชิงถึงพูดแบบนั้น หรือว่าเคยถูกใครหักหลังมาก่อน?”

อินชิงเสวียนแสร้งถามอย่างไม่ใส่ใจนัก

ชิงลั่วยกถ้วยชาขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงเบาหวิวว่า “ไม่ถึงขั้นทรยศหักหลัง แค่คนเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง ซึ่งนี่คือธรรมชาติของมนุษย์ แค่นั้นเอง ช่างเถอะ เราอย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย ชีวิตควรไม่ถูกจำกัด และเป็นอิสระ ในอนาคตจะเลือกเส้นทางใด ก็ค่อยตัดสินใจพรุ่งนี้”