สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1337

ความใจกว้างและความมั่นใจที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ หลั่งไหลออกมาจากท่วงท่ากิริยาของชิงลั่ว อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย

ในชีวิตของคนถูกลิขิตให้พัวพันกับหลายสิ่งหลายอย่าง ผู้ที่สามารถทำทุกอย่างที่ตนต้องการได้อย่างแท้จริงนั้น หาได้ยากจริงๆ แค่ได้มองบุคลิกที่ดูสบายๆ ไม่ผูกมัด ไม่ตามกรอบของแม่นางคนนี้ ก็อยากจะชนแก้วให้สะใจยิ่งนัก

เย่จิ่งหลานยกสุราอาหารออกมาพอดี จากนั้นก็เทสุราให้กับทั้งสามคน

ชิงลั่วก้มศีรษะลงแล้วสูดดม กล่าวชมเชยว่า “ไม่เลว หอมมาก เหล้าดี”

เย่จิ่งหลานกล่าวว่า “คิดไม่ถึงว่าแม่นางเช่นเจ้าจะมีสายตาแหลมคมเช่นนี้ เพียงแต่ เจ้าปิดหน้าแบบนั้นจะดื่มสุรากับพวกเราอย่างไร”

ชิงลั่วหัวเราะแล้วพูดว่า “ถ้าอยากเห็นหน้าตาของข้า ก็แค่พูดมาตรงๆ ไม่ต้องอ้อมค้อม”

นางเอื้อมมือออกไปถอดหมวกออก ใบหน้าที่ดูสง่าผ่าเผยก็ปรากฏให้เห็น

ผิวที่ขาวอมชมพู ใบหน้ารูปไข่มาตรฐาน ดวงตากลมโต สองข้างแก้มใต้ตาดูอิ่มเอิบน่ามอง โหนกคิ้วสูงนิดๆ ทำให้ใบหน้าโดยรวมดูมีเอกลักษณ์สง่าผ่าเผย กลีบปากบางเม้มน้อยๆ ให้ความรู้สึกสูงส่ง

ใบหน้านี้มีความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาแบบเด็กสาว ยังมีเสน่ห์ดั่งสาวงาม แต่กลับเผยความก้าวร้าวเล็กน้อย

เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการว่าสามนิสัยที่ไม่เกี่ยวข้องกันนี้ จะปรากฏบนใบหน้าเดียวกันนี้ได้อย่างไร แต่กลับไม่ดูแปลกตา ราวกับว่าถูกกำหนดมาให้เป็นแบบนี้

“แม่นางชิงรูปโฉมงดงามน่าทึ่งอย่างแท้จริง”

อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะกล่าวชม

ความงามของชิงลั่วอยู่ที่รูปลักษณ์ภายนอก แต่ยังอยู่ที่ท่วงท่าอาการด้วย

เย่จิ่งหลานยังกล่าวอีกว่า “ทุกคนต่างชื่นชอบความงาม นั่นก็ถูกต้องแล้ว”

ชิงลั่วกล่าวว่า “ไม่ว่าหน้าตาเจ้าจะเป็นอย่างไร ก็ล้วนได้มาจากพ่อแม่ ไม่มีใครเลือกได้ การจะปฏิเสธใครสักคนเพราะความอัปลักษณ์ ก็ไม่ยุติธรรมเลย”

อินชิงเสวียนพยักหน้าแล้วพูดว่า “แม่นางชิงพูดถูก ข้าได้เรียนรู้แล้ว ไม่รู้ว่านางอยากไปเที่ยวที่ไหน ถ้ามีเวลาไปเมืองหลวง ข้าจะต้อนรับในฐานะเจ้าบ้านเป็นอย่างดี”

ชิงลั่วเม้มริมฝีปากยิ้ม

“บางทีอาจจะมีวันนั้น เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบท่านทั้งสองในวันนี้ จอกนี้ ข้าขอดื่มคารวะท่านทั้งสอง”

เย่จิ่งหลานยกถ้วยสุราขึ้น แต่มีความรู้สึกแปลกๆ อยู่ในใจ มักจะรู้สึกเสมอว่าความฝันที่ไม่ดีต่อสุขภาพของตัวเองนั้น เกี่ยวข้องกับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า แต่คนไม่มีทางเข้าไปในความฝันใครได้ คงเป็นเหตุบังเอิญกระมัง...