สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1444

ชิงฮุยถูกฝ่ามือของเย่จิ่งอวี้บีบให้เบี่ยงตัวหลบไปอีกด้าน แต่เย่จิ่งหลานกลับยืนนิ่งไม่ไหวติง โอกาสมาถึงแล้ว!

อินชิงเสวียนนึกในใจ ใบมีดดำทะมึนแห่งมิติก็ลอยออกไปอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า พุ่งฟันใส่ชิงฮุยด้วยพลังที่บ้าคลั่งและแข็งกร้าว!

ความเร็วนั้นเร็วมาก ภายในชั่วพริบตา คนที่อยู่ข้างหลังยังมองไม่ทันว่าใบมีดลอยออกไปได้อย่างไร จนกระทั่งได้ยินเสียงร้องโอดโอยของชิงฮุย

เมื่อปราณใบมีดกระจายออกไป ก็ไม่มีร่องรอยของชิงฮุยเลย ผงเถ้าสีดำลอยตกลงบนพื้น ซึ่งดูเหมือนเศษเนื้อและเสื้อผ้า

เก่อหงยวนเข้ามาดู ถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ว่า “ตายแล้วหรือ”

หรือว่านี่ก็คือคำที่เล่าลือกันว่ากลายเป็นผุยผง?

อินชิงเสวียนสั่นศีรษะ นางก็ไม่รู้

ระหว่างนางกับใบมีดดำทะมึน ไม่มีความรู้สึกเช่นนั้นเลย

ต่งจื่ออวี๋เกาหัว เดินเข้าไปแล้วพูดว่า “กลายเป็นเถ้าถ่านขนาดนี้แล้ว เป็นไปได้มากว่า...ตายแล้ว”

เฮ่อฉางเฟิงกล่าวว่า “ตายซะก็ดี”

อินชิงเสวียนหมุนตัวกลับมา ใบมีดทะมึนแห่งมิติก็มุ่งเป้าไปที่เฮ่อฉางเฟิงทันที

เจ้าเมืองน้อยเฮ่อสะดุ้งเฮือก รีบโบกไม้โบกมือเป็นระวิง

“นี่ไม่ใช่เรื่องตลก อย่าทำแบบนั้นกับพี่สิ”

เก่อหงยวน จู่ๆ ก็หัวเราะอย่างไม่สนใจ

“คิดไม่ถึงว่าเจ้าเมืองน้อยจะมีสิ่งที่กลัวเหมือนกัน”

อินชิงเสวียนก็กลัวจะเกิดอุบัติเหตุเช่นกัน ดังนั้นนางจึงรีบเก็บใบมีดดำทะมึนแห่งมิติกลับคืน แต่ได้ยินเสียงพูดว่า “ชิงฮุยยังไม่ตาย ข้าเชื่อมโยงกับลมปราณของเขา รู้สึกได้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่”

หลายคนหันกลับมา ก็เห็นลั่วสุ่ยชิงในสภาพสะบักสะบอมทันที

“แม่นางลั่ว!”

อินชิงเสวียนก้าวพยุงนาง แต่เก่อหงยวนดึงกระบี่ออกมา สีหน้าดูระมัดระวัง

ขณะที่อินชิงเสวียนกำลังจะถามอะไรเพิ่มเติม จู่ๆ เย่จิ่งหลานก็เคลื่อนไหว บังคับให้เย่จิ่งอวี้ต้องล่าถอย และใช้โอกาสนี้หลบหนี

“เย่จิ่งหลาน!”

“อาอวี้ อย่าเพิ่งไล่ตามเขา ถ้าชิงฮุยยังไม่ตาย แม้ว่าจะจับตัวจิ่งหลานไว้ได้ ตอนนี้ก็ยังวิธีดีๆ ที่จะช่วยเขาได้”

ลั่วสุ่ยชิงหลุบตาลง ต่อหน้าผู้คนมากมาย นางไม่สามารถบอกเนื้อหาของความฝันได้จริงๆ

อินชิงเสวียนเป็นคนฉลาด ตระหนักว่าต้องมีบางอย่างซ่อนอยู่ในนี้ จึงพูดว่า “ไว้ค่อยกลับไปคุยกันเถอะ”

ทั้งหมดกลับมาที่อิ๋นเฉิง และในตอนนั้นอินชิงเสวียนถึงรู้ว่า สาเหตุที่เย่จิ่งหลานหยุดการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน เป็นเพราะลั่วสุ่ยชิงได้เสกอาคมใส่

เมื่อได้ยินศาสตร์การเข้าฝันอันหอมหวานนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเย่จิ่งหลานที่นั่งทำตัวแปลกๆ อยู่ในโรงเตี๊ยม

อย่าว่าแต่ชายโสดวัยกลางคนอย่างเขาเลย ถึงแม้จะเป็นคนที่มีสมาธิเข้มแข็งเพียงใด ก็ไม่สามารถควบคุมความคิดในความฝันของตัวเองได้ โชคดีที่นางไม่ได้ใช้มันกับเย่จิ่งอวี้

“อาคมนี้มีจำกัดระยะทางหรือไม่”

“มี แต่ถ้าอยู่ในดินแดนเดียวกัน ก็ไม่น่าจะมีปัญหา”

ตอนนี้เมื่อได้ตัดสินใจร่วมมือกับอินชิงเสวียนแล้ว ลั่วสุ่ยชิงไม่คิดที่จะปกปิดไว้อีก

และนางไม่ใช่ผู้หญิงที่ขี้อายเป็นพิเศษ ยกเว้นตอนแรกที่เอ่ยปากได้ยากแล้ว เมื่อพูดออกมาหมดแล้วก็ไม่มีอะไร

อินชิงเสวียนมองเห็นความหวังในทันใด

“เช่นนั้นสามารถใช้อาคมของเจ้า พาเขาออกจากการควบคุมของชิงฮุยได้หรือไม่”