สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1464

เย่จิ่งหลานโบกมือ ประตูก็เปิดออก

แสงจากด้านนอกประตูส่องเข้าไปในห้องรังสีวินิจฉัย ทุกคนก็เห็นหลี่ไห่ตงนอนอยู่บนพื้นทันที และมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอยภัยนอนระเกะระกะอยู่ข้างๆ

ชายหนุ่มรูปหล่อคนนี้เดินออกไปโดยไม่มีร่องรอยเลือด หรือฝุ่นผงบนร่างกายเลย

ทุกคนก้าวถอยหลัง มองดูเย่จิ่งหลานด้วยสีหน้าหวาดกลัว

เย่จิ่งหลานเดินขึ้นไปที่ลิฟต์โดยไม่หรี่ตามอง

ในช่วงที่เขาถูกบีบให้ออกจากโรงพยาบาลระดับตติยภูมิ แต่ละนาทีแต่ละวินาที เขามักจะจินตนาการถึงการทุบตีหลี่ไห่ตงอย่างรุนแรง ได้ระบายความโกรธ วันนี้ ในที่สุดเขาก็ทำได้แล้ว สำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต เย่จิ่งหลานไม่อยากคิดอะไรมาก

เขารีบออกจากโรงพยาบาล มาที่สวนสาธารณะเล็กๆ ใกล้ ๆ มีชายชราคนหนึ่งที่อาบแดดอยู่ เย่จิ่งหลานเหลือบมองเขา และนั่งอีกด้านหนึ่ง

ทั้งสองคนไม่ได้คุยกัน แค่พบกันโดยบังเอิญ ต่างไม่รู้จักกัน และไม่จำเป็นต้องพูดคุยกัน

เขาค่อยๆ ผ่อนคลายร่างกาย เอนหลังพิงเก้าอี้ หรี่ตาเหมือนที่ชายชราทำ ความอบอุ่นของดวงอาทิตย์ที่ส่องบนร่างกายของเขาช่างทำให้รู้สึกผ่อนคลายจริงๆ

หลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว เย่จิ่งหลานก็คิดถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา

พลังลมปราณในร่างกายเขา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

หรือว่า เขารู้วรยุทธ์?

เมื่อคิดทบทวนอย่างละเอียด กระบวนท่าที่คุ้นเคยแต่ไม่คุ้นเคยก็แวบขึ้นมาในใจ แต่เขาคิดไม่ออกว่าตัวเองไปเรียนมาจากที่ไหนกันแน่

และผู้หญิงที่เขาเห็นก่อนหน้านี้ คือใคร?

เย่จิ่งหลานหลับตา ค่อยๆ สัมผัสถึงเหตุการณ์นั้นในใจ แต่เขาเห็นเหตุการณ์ที่เกือบจะทำให้เขาสะดุ้ง

ในหัวของเขา มีคนคนหนึ่งนั่งอยู่ในนั้นจริงๆ เป็นผู้หญิงชุดดำที่เขาเห็นมาก่อน

แม้ว่าเย่จิ่งหลานจะไม่เห็นใบหน้าของเธอ เมื่อพิจารณาจากรูปร่างของเธอ แต่เธอก็เป็นผู้หญิงอย่างแน่นอน

แม่ง เกิดอะไรขึ้นวะ?

ซูเยี่ย ที่เขารักมาสามปี แต่ก็เป็นแค่ผู้หญิงที่เคยจับมือกันเท่านั้น

ในที่สุดในวันที่ฝนตกหนัก ก็ขโมยเงินเก็บทั้งหมดของเขาออกไป และขึ้นรถไปกับลูกเศรษฐี

น่าแปลกที่ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ เธอ กลับไม่ใช่ลูกเศรษฐีที่เย่จิ่งหลานเคยเห็นมาก่อน แต่เป็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคย

เขาเคยเศร้าเสียใจและหมดหวังอย่างยิ่งเพราะผู้หญิงคนนี้ แต่ตอนนี้เมื่อเห็นเธออีกครั้ง ทันใดนั้นเขาก็พบว่าเขาไม่รู้สึกอะไรเลยในหัวใจ ไม่รู้สึกถึงคลื่นกระแสใดๆ ด้วยซ้ำ

ขณะที่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ก็ได้ยินชายคนนั้นพูดอย่างไม่อดทน “ผมหมั้นหมายกับเธอจริงๆ แล้วยังไงล่ะ? ทำไมไม่ดูตัวเองบ้างว่าคุณอยู่ในฐานะอะไร จะแต่งเข้ามาในสกุลหลี่ของเราได้ยังไงกัน”

“คุณมันคนหลอกลวง คุณบอกว่าจะแต่งงานกับฉัน”

ผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้นอย่างบ้าคลั่ง พุ่งเข้าไปคว้าคอเสื้อของชายคนนั้น แต่ถูกชายคนนั้นตบหน้าจนล้มลงกับพื้น

“เลิกเพ้อฝันได้แล้ว ฉันจะแต่งงานกับผู้หญิงแพศยาอย่างเธอได้ยังไง!”