สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1466

ไม่ว่าซูเยี่ยจะจำอดีตกับเขาหรือไม่ก็ตาม มันก็ไม่สำคัญสำหรับเย่จิ่งหลานอีกต่อไปแล้ว

สวรรค์ทำให้เขาได้เจอผู้หญิงคนนี้อีกครั้ง อาจเป็นเพราะต้องการให้เขาได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของซูเยี่ย ผู้หญิงประเภทนี้ จริงๆ แล้วมันไม่จำเป็นต้องให้เขาเสียเวลาด้วยซ้ำ

เขาเพิ่งอายุได้ยี่สิบแปดปี อนาคตยังอีกยาวไกล ซูเยี่ยเป็นเพียบใบไหม้ที่ร่วงไปจากชีวิตของเขา ไม่มีความสำคัญอะไรเลย

เย่จิ่งหลานกระตุกมุมปากขึ้นยิ้ม ค่อยๆ รู้สึกปลอดโปร่งใจ

เขาเดินออกจากสวนสาธารณะอย่างช้าๆ และทันใดนั้นก็มีอีกคำถามหนึ่งผุดขึ้นมา

ใบหน้านี้ไม่ใช่หน้าตาเดิมของเขา ใครเป็นคนทำศัลยกรรมให้เขา?

พลังในร่างกาย มาจากไหนกันแน่

แล้วผู้หญิงที่อยู่ในหัวของเขา เป็นใครกันแน่

หรือว่าเขาฝึกฝนจนสำเร็จเคล็ดวิชาลับบางอย่าง และผู้หญิงคนนั้นคือแก่นวิญญาณของเขา?

เย่จิ่งหลานดึงขอบเอวกางเกงของเขาโดยไม่รู้ตัว ไอ้นั่นยังคงอยู่ตรงนั้น ไม่อย่างนั้นเขาคงคิดว่าตัวเองฝึกฝนวิชาจนกลายเป็นตงฟางปุ๊ป้ายในเรื่องกระบี่เย้ยยุทธจักรแล้ว

แต่การมีสิ่งเหล่านี้จะมีประโยชน์อะไร เอามาใช้กินใช้ดื่มไม่ได้ ตอนนี้ท้องของเขาร้องโครกคราก แต่ไม่มีเงินอยู่ในกระเป๋าเลย

ขณะที่เขากำลังคิดว่าจะหาอาหารได้จากที่ไหน ก็มีรถสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ตรงหน้า และคนที่เปิดประตูก็คือเด็กผู้ชายที่เขาเคยเห็นมาก่อน

“เฮ้ รีบขึ้นรถเร็วเข้า”

“มีของกินไหม”

เย่จิ่งหลานถาม

เด็กโบกมือเล็กๆ ของเขาอย่างใจใหญ่

“เยอะแยะ”

เย่จิ่งหลานเปิดประตูขึ้นรถ มีสาวสวยคนหนึ่งนั่งอยู่เบาะหลัง ซึ่งเป็นคนที่เขาเคยเห็นในโรงพยาบาลมาก่อน

“คุณไม่รู้จริงๆ เหรอว่าตัวเองเป็นใคร?”

หญิงสาวถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

เย่จิ่งหลานเอนกายพิงเบาะรถยนต์

“รู้สิ ฉันชื่อเย่จิ่งหลาน เป็นศัลยแพทย์”

“ไม่มีตัวตนอื่นแล้วเหรอ”

อินชิงเสวียนถามอย่างกังวล

“ผมเห็นแล้ว...คนโบราณมากมาย”

เย่จิ่งหลานหันไปหาเธอ มองดูใบหน้าที่งดงามบริสุทธิ์ ใบหน้าที่คุ้นเคยก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง

นี่ดูเหมือนจะเป็นลักษณะของฮองเฮาในความทรงจำของเขา และดูเหมือนว่าเขาเคยเห็นเด็กน้อยตรงหน้าเขาที่ไหนสักแห่งมาก่อน

“ใช่แล้ว คุณมาจากราชวงศ์โจว ผมไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงมีป้ายตราคำสั่งของผม แถมยังเรียกผมด้วย ถ้าคุณจำได้ รีบบอกพี่สาวชิงเสวียนเร็วๆ เสด็จพี่ของผม กับตระกูลแม่ทัพอิน ปลอดภัยไหม”

เด็กชายตัวเล็กหันหลังออกจากที่นั่งผู้โดยสาร ปีนมาที่ด้านหลังเบาะ แล้วมองไปที่เย่จิ่งหลาน

“ชื่อของนาย ก็ชื่อเย่จิ่งหลานเหมือนกันเหรอ”

“ใช่แล้ว ผมคือฝูอี้อ๋องแห่งต้าโจวตัวจริง เย่จิ่งหลาน”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เย่จิ่งหลานก็รู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า ราวกับว่าศีรษะที่คลุมด้วยกะโหลก ถูกระเบิดทันที และเหตุการณ์ในอดีตทั้งหมดก็พุ่งออกมาราวกับคลื่นยักษ์

ในที่สุดเขาก็จำสาวสวยคนนี้ได้ จับมือเธอไว้

“เพื่อน เธอก็กลับมาเหมือนกันเหรอ”