สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1467

อินชิงเสวียนดึงมือออก

“คุณจำคนผิดแล้ว ฉันไม่ใช่เพื่อนบ้านเดียวกันของคุณ แต่เป็นลูกสาวของแม่ทัพแห่งต้าโจว อินชิงเสวียน!”

“คุณ คือเจ้าของร่างเดิมของอินชิงเสวียน?”

เย่จิ่งหลานมองเธอขึ้นๆ ลงๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ รูปร่างเหมือนกันทุกประการ แต่หากสังเกตให้ดี จะเห็นได้ว่าเพื่อนบ้านเดียวกันของเขามีพลังความมุ่งมั่นที่ไม่ยอมแพ้ ส่วนผู้หญิงตรงหน้าเขาดูอ่อนโยนและอ่อนแอกว่ามาก

ในเวลาเดียวกัน เขาก็รู้ด้วยว่าทำไมเขาถึงดูคุ้นตากับเด็กน้อยคนนี้ ตอนที่ตัวเองเพิ่งข้ามภพไปยังต้าโจว เขาก็มีรูปร่างหน้าตาลักษณะเหมือนแบบนี้เลย

ความทรงจำก็เหมือนกับคลื่นทะเล เป็นคลื่นที่ซัดมาระลอกแล้วระลอกเล่า ในที่สุดเย่จิ่งหลานก็ค่อยๆ จำทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในต้าโจวได้

ทุกคนช่วยกันต่อต้านชิงฮุยในหุบเขาเชื่อมเมฆา แต่แล้วเขาก็กลับมาในเวลานี้ และกลับมาโดยที่ร่างกายสมบูรณ์ครบถ้วน

เมื่อนึกถึงความชั่วร้ายและความเจ้าเล่ห์เพทุบายของชิงฮุย เย่จิ่งหลานก็รู้สึกสับสนอย่างอธิบายไม่ถูก

“หรือว่าผมข้ามภพมาได้เพราะป้ายตราคำสั่งนี้ ผมต้องรีบกลับไปโดยเร็วที่สุด”

เมื่อเห็นท่าทางกังวลอย่างกะทันหันของเย่จิ่งหลาน อินชิงเสวียนก็ตระหนักว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น

“เกิดอะไรขึ้น”

เย่จิ่งหลานขมวดคิ้ว

“เรื่องมันยาว เมื่อหลายพันปีก่อน เคยมีสถานที่ที่เรียกว่าแคว้นเฟยเหยา เดิมทีพวกเขาถูกต้าโจวทำลาย แต่ใช้มนตราเพื่อรักษาแก่นวิญญาณไม่ให้ถูกทำลาย ตอนนี้ได้กลับมาอีกครั้ง และกำลังทำสงคราม...

...ลูกหลานแคว้นเฟยเหยาเชี่ยวชาญวิชาอาคม ครั้งหนึ่งผมเคยถูกควบคุมด้วยเคล็ดวิชาลับของพวกเขา แต่ไม่รู้ว่าทำไม ผมถึงได้กลับมาที่นี่ แถมยังสูญเสียความทรงจำอีก”

ดวงตาของเสี่ยวหลานหลานเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

“แคว้นเฟยเหยา ทำไมผมไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน? แล้วก็แก่นวิญญาณนั่นอีก มีคนที่มีพลังร้ายกาจขนาดนี้จริงๆ เหรอ แบบนั้นเขาก็เข้าใกล้กับคำที่เรีกว่าเทพเซียนไม่ใช่เหรอ”

อินชิงเสวียนก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งเช่นกัน

ในความทรงจำของเธอ ต้าโจวได้ต่อสู้กับแคว้นใกล้เคียงเล็กๆ แต่เธอไม่เคยได้ยินเรื่องลึกลับเช่นนี้มาก่อน

เย่จิ่งหลานบีบคางแล้วพูดว่า “เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงแน่นอน ในช่วงนี้ มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในต้าโจวจริงๆ ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่พวกคุณได้เห็นในช่วงปกติ”

“ไม่ต้องห่วง เธอก็เก่งกาจมากเหมือนกัน ต่อให้เอาชนะพวกคุณสองคนคูณร้อย ก็ไม่ใช่ปัญหา”

“หรือว่าพวกคุณกลายเป็นยอดฝีมือไร้เทียมทานกันแล้ว?”

จู่ๆ เสี่ยวหลานหลานก็ใฝ่ฝันอยากเป็นแบบนั้นบ้าง

เมื่อก่อนตอนที่อยู่ในวัง เขาอยากเห็นสิ่งที่เรียกว่ายุทธภพในตำรามาโดยตลอด แม้ว่ายุคนี้จะก้าวหน้าไปแล้ว แต่ก็ขาดความรู้สึกสะใจที่ได้แก้แค้น หรือความสุขสบายใจที่ได้ทำตามใจ

เย่จิ่งหลานพูดด้วยความภาคภูมิใจ “นายจะเข้าใจแบบนี้ก็ไม่ผิด แต่ว่า ตอนนี้ผมอยากกลับไปจริงๆ พวกคุณพอมีวิธีอะไรไหม”

ทั้งสองส่ายหัว พวกเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองมาที่นี่ได้อย่างไร แล้วจะกลับไปได้อย่างไร

พวกเขาทั้งสามมองหน้ากันเลิ่กลั่ก แล้วจู่ๆ เสี่ยวหลานหลานก็พูดว่า “ผมเคยอ่านนิยายเกี่ยวกับการเดินทางข้ามภพ บางทีจุดที่คุณข้ามมาถึง อาจมีเบาะแสอะไรก็ได้”

เย่จิ่งหลานพยักหน้าเห็นด้วย

“พาฉันไปที่นั่นเร็วเข้า”