สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1468

“สามวันติดแล้ว ที่ข้าสัมผัสลมปราณของชิงฮุยไม่ได้ หรือว่าเขาจะ...”

ที่ด้านบนยอดเขา อินชิงเสวียนหยิบโต๊ะพกพาขนาดเล็กและเบาะที่นั่งสองที่นั่งออกมา ซึ่งบนโต๊ะเต็มไปด้วยน้ำผลไม้และอาหารอร่อย

แม้จะบอกว่าออกมาตามหาคน แต่ในเมื่อมีปัจจัยที่อุดมสมบูรณ์เช่นนี้ ทำไมต้องไปทนทุกข์ทรมานโดยไม่จำเป็นล่ะ

นางหยิบนมพุทราจีนหนึ่งแก้วขึ้นมา แล้วยื่นให้ลั่วสุ่ยชิง

“ว่ากันว่าถ้ากินพุทราจีนประจำ จะไม่แก่เร็ว มาลองกัน”

ลั่วสุ่ยชิงหยิบขวดโยเกิร์ตขึ้นมาจิบ มันมีรสหวานอมเปรี้ยวและรสชาติค่อนข้างดี ในช่วงไม่กี่วันที่ออกมาข้างนอกกับอินชิงเสวียน สรรหาของมาให้นางกินจนเคยปากหมดแล้ว

“เจ้าเป็นผู้หญิงที่แปลกจริงๆ จนป่านนี้แล้ว ยังมีรสนิยมสูงแบบนี้ได้อีก”

อินชิงเสวียนเม้มปากเป็นรอยยิ้ม

“คนก็เหมือนเหล็ก อาหารก็เหมือนเหล็ก ถ้าไม่กินข้าวสักมื้อจะหิวโหย เมื่อมีปัจจัยที่เพียบพร้อมเช่นนี้แล้ว ย่อมไม่ควรทำให้ตัวเองลำบาก”

“ในมิติของเจ้า มีทุกอย่างจริงๆ หรือ”

ลั่วสุ่ยชิงรู้แล้วว่าอินชิงเสวียนมีมิติมาด้วย จึงอดไม่ได้ที่จะสนใจใคร่รู้อยู่บ้าง

“ประมาณนั้น แต่น่าเสียดายที่คนนอกเข้ามาในมิติของข้าไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะได้ให้เจ้าเข้ามาเปิดหูเปิดตา”

ในเมื่อกลายเป็นพันธมิตรกันแล้ว ก็ไม่มีอะไรต้องปิดบัง ยิ่งกว่านั้นลั่วสุ่ยชิงยังเป็นคนเฉลียวฉลาด หากนางจะนำสิ่งของออกมาโดยไม่มีที่มาที่ไปแบบนี้ ก็ไม่มีทางที่จะปิดบังจากนางได้

“นี่อาจเหมือนกับถุงวิเศษเฉียนคุน แหวนสุเมธุพวกนี้ใช่ไหม แต่การได้เห็นของอร่อยมากมายเช่นนี้ ก็นับว่าโชคดีมากแล้ว”

“ตราบใดที่เจ้าเต็มใจที่จะอยู่กับข้า ก็จะมีอาหารดีๆ ที่คาดไม่ถึงให้กินทุกวัน”

อินชิงเสวียนเปิดกระป๋องสไปรท์ จิบแล้วถามว่า “ถ้าจบเรื่องนี้แล้ว เจ้าตั้งใจจะไปที่ไหน”

ลั่วสุ่ยชิงตกใจเล็กน้อย นางไม่เคยคิดเรื่องหลังจากนี้เลย

“นี่คือน้ำใจอันสูงสุดแล้ว”

อินชิงเสวียนกัดซูชิ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น “ตอนนี้สำนักใหญ่ๆ ทั้งหมดถูกทำลาย ขวัญกำลังใจตกต่ำ วิทยายุทธ์ในจงหยวนได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง มีแค่การตามหาชิงฮุยให้พบเท่านั้น ถึงจะสามารถคลี่คลายเรื่องนี้ได้ แต่เราค้นหาภูเขามาหลายลูกติดต่อกันแล้ว แต่ไม่พบเบาะแสของเขาเลย ข้าเกรงว่า...”

“แม้ว่าเขาจะยึดร่างได้สำเร็จ แต่ก็ยังคงรักษาลมปราณดั้งเดิมไว้ แต่ถ้าใช้เวลานานเกินไป ก็จะยากที่จะตามหาเจออีก ดังนั้น เราต้องเร่งมือโดยเร็ว”

หลังจากที่ลั่วสุ่ยชิงพูดจบ ก็ก้มหน้าก้มตากินคำใหญ่

อินชิงเสวียนสามารถเข้าใจจิตใจของนางได้ ถ้าเป็นตัวเอง ก็เจ็บปวดอย่างแน่นอน แต่เมื่อเปรียบเทียบกับชีวิตของผู้คนนับล้าน นางทำได้เพียงเลือกวิธีนี้

ทั้งสองรับประทานอาหารกลางวันอย่างเงียบๆ จากนั้นมุ่งหน้าไปยังภูเขาถัดไป เมื่อเดินทางไปได้ครึ่งทาง ทันใดนั้นลั่วสุ่ยชิงก็เอื้อมมือออกไปหยุดอินชิงเสวียน

อินชิงเสวียนขมวดคิ้วเล็กน้อย สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติไหล มีลมปราณนับไม่ถ้วนหฃฃั่งไหลลงมาตามภูเขา ราวกับเชือกเหล็กที่มองไม่เห็นทอดยาวไปทางทั้งสอง

ในเวลาเดียวกัน ชาวยุทธ์กลุ่มหนึ่งที่มีสีหน้าหมองคล้ำกำลังมุ่งหน้าไปที่อิ๋นเฉิง