สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1469

ณ เพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง

“อวี้เอ๋อร์ เสวียนเอ๋อร์ไปหลายวันแล้ว เราควรส่งคนออกไปตามหาหรือไม่ ที่ไปด้วยคือลั่วสุ่ยชิงที่มีชีวิตอยู่มานับพันปี วรยุทธ์ของนางไม่ได้อ่อนแอเลย ถ้าเกิดนางเปลี่ยนใจกะทันหัน แล้วลงมือกับเสวียนเอ๋อร์...”

เซี่ยวอิ๋นหวนกังวลมาก

เย่จิ่งอวี้กล่าวว่า “ไม่ต้อง นี่เป็นข้อตกลงระหว่างข้ากับเสวียนเอ๋อร์”

“อ้อ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

เซี่ยวอิ๋นหวนรู้ว่าคู่รักหนุ่มสาวมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง หากเป็นในอดีต เย่จิ่งอวี้ต้องออกไปตามหาคนอย่างแน่นอน แต่วันนี้ดูเหมือนเขาจะแตกต่างออกไป ดูท่าทางไม่กระวนกระวาย

เย่จิ่งอวี้ช่วยพยุงแม่ขานั่งลง เทชาหนึ่งแก้วแล้วยื่นให้

เขาจะไม่กระวนกระวายใจได้อย่างไร ทุกชั่วยามทุกนาทีทุกวินาที เขาล้วนเป็นห่วงอินชิงเสวียนตลอดเวลา

ไม่รู้ว่านางอยู่ที่ไหน ไม่รู้ว่านางจะเผชิญปัญหาแบบไหน แต่ตอนนี้ เขาทำได้เพียงเชื่อในตัวนางเท่านั้น

“ลั่วสุ่ยชิงซับซ้อนจริงๆ แม้ว่านางไม่อยากเห็นใต้หล้าที่พังทลาย แต่นางอาจไม่ต้องการจัดการกับชิงฮุยจริงๆ เสวียนเอ๋อร์ออกไปตามลำพังกับนางในครั้งนี้ เพราะต้องการทดสอบนางเป็นครั้งสุดท้าย”

เซี่ยวอิ๋นหวนเริ่มวิตกกังวลทันที

“แล้วถ้าเกิดนางเปลี่ยนข้างล่ะ?”

เย่จิ่งอวี้ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

“หวังว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น”

เซี่ยวอิ๋นหวนผุดลุกขึ้นยืนและพูดว่า “ตอนนั้นเจ้าน่าจะตามไปด้วย จะปล่อยให้เสวียนเอ๋อร์ทำตามใจได้อย่างไร”

“น้องหวนอย่าเพิ่งร้อนใจไป ชิงเสวียนเป็นคนฉลาดเฉลียว ในเมื่อนางทำเช่นนี้ ย่อมต้องมีเหตุผลของนาง หากมีคนไปมากเกินไป อาจทำให้ลั่วสุ่ยชิงโกรธได้ สิ่งที่เราทำได้ตอนนี้คือเชื่อใจนาง”

เหมยชิงเกอเดินเข้ามาจากประตู ในฐานะแม่ นางย่อมมีความกังวลเป็นธรรมดาอยู่แล้ว แต่ในเมื่อเป็นการตัดสินใจของลูกสาว นางจึงทำได้แค่เคารพการตัดสินใจของนางเท่านั้น

อินชิงเสวียนไม่ได้อวดความแข็งแกร่ง ถามด้วยเสียงต่ำ “ใช่เขาหรือเปล่า”

ลั่วสุ่ยชิงถือกระบี่ยาว เพ่งสมาธิจับสัมผัส

“คล้าย แต่ก็เหมือนจะไม่ใช่ ไม่ว่าอย่างไร ในเมื่อมาแล้ว ก็ต้องขึ้นไปดู”

นางก้าวไปข้างหน้า ลดเสียงลงแล้วพูดว่า “ในเมื่อเจ้าสามารถซ่อนตัวมในมิติได้ หากตกอยู่ในอันตราย เจ้าก็เข้าไปเถอะ ข้าจะป้องกันแรงกดดันให้เจ้าได้มีโอกาสหลบ”

อินชิงเสวียนประกบมือคารวะ

“ขอบคุณ”

“ไม่จำเป็น”

ลั่วสุ่ยชิงฟาดฟันกระบี่ไปข้างหน้า แล้วพูดกับคนข้างๆ “ไปกันเถอะ!”