สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 258

ร่างเล็กๆ กำลังเป่าขลุ่ยดินเผายืนอยู่ใต้ต้นอิงฮวา

แม้ว่าเขาจะหันหลังให้ แต่อินชิงเสวียนก็ยังจำได้ว่าเขาคือเย่จิ่งหลาน ฝูอี้อ๋องที่นางพบในวันนั้น

ขันทีน้อยในตำหนักเห็นอินชิงเสวียนแล้ว จึงกระซิบบอกเย่จิ่งหลาน

เสียงขลุ่ยหยุดทันใด แล้วเย่จิ่งหลานก็หันกลับมา

พูดกับอินชิงเสวียนด้วยความเคารพ “ที่แท้ก็เป็นเสด็จพี่สะใภ้นี่เอง ข้าขอแสดงความสุภาพ เชิญเสด็จพี่สะใภ้เข้ามานั่งด้านในเถิด”

เย่จิ่งหลานประกบมือโค้งคำนับ แม้ใบหน้าจะดูไร้เดียงสาแบบเด็กๆ แต่คำพูดคำจากลับฟังดูเหมือนบัณฑิตผู้คงแก่เรียน ที่ตรงไปตรงมาและนอบน้อมมาก

อินชิงเสวียนพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่ดีกว่า ได้ยินมาว่าอันไท่ผินชอบความเงียบสงบมาโดยตลอด ข้าไม่รบกวนดีกว่า เพียงแค่คิดว่าเครื่องดนตรีที่ท่านอ๋องเล่นมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวและเสียงก็ไพเราะมาก จึงเดินมาดูหน่อย”

เย่จิ่งหลานเดินไปที่ประตูแล้ว ยื่นมือออกมาแล้วพูดว่า “นี่เรียกว่าขลุ่ยดินเผา ข้าซื้อมาจากนอกวังในราคาที่สูงมาก”

ทำไมคำพูดนี้ฟังดูเหมือนคำโกหกที่นางเคยพูดเลยล่ะ

อินชิงเสวียนหยิบขึ้นมาดูโดยที่แกล้งทำเหมือนไม่เคยพบเห็นมาก่อน

นี่คือขลุ่ยดินเผาลายคลื่นทะเลสีฟ้าอ่อน ที่ถูกผลิตขึ้นโดยใช้เทคนิคคล้ายการแตกของน้ำแข็งให้ดูสวยงาม มีพู่สีแดงผูกอยู่ที่ปลายด้านหนึ่ง ซึ่งสิ่งที่ทำให้อินชิงเสวียนตกใจมากที่สุดก็คือ ตัวอักษรภาษาอังกฤษ TNG สามตัวที่ถูกสลักไว้บนขลุ่ยดินเผา

ยี่ห้อนี้ถูกผลิตขึ้นจากไต้หวัน การปรากฏในยุคโบราณแบบนี้ช่างน่าแปลกจริงๆ!

ตอนนั้นนางอยากซื้อขลุ่ยดินเผายี่ห้อนี้มาก แต่ราคาค่อนข้างแพง จึงซื้อเครื่องผลิตในประเทศมาใช้แทน พอได้เห็นสินค้าทันสมัยที่นี่ รูม่านตาก็หดลงอย่างอดไม่ได้

เมื่อเห็นนางจ้องเขม็งที่ขลุ่ยดินเผา เย่จิ่งหลานจึงไพล่มือเล็กๆ ไว้ด้านหลัง แล้วถามขึ้นว่า “เสด็จพี่สะใภ้ชอบขลุ่ยนี้หรือ แต่เสียดายที่ข้าเคยเปล่าเล่นแล้ว ไม่เช่นนั้นคงจะมอบให้เสด็จพี่สะใภ้ไปแล้ว”

อินชิงเสวียนระงับความกลัวในใจ แล้วผลิยิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

“ไม่ ไม่ ข้าแค่ดูเฉยๆ ท่านอ๋องเล่นได้ไพเราะมาก เก็บไว้เองดีกว่า”

เย่จิ่งหลานพูดช้าๆ “เครื่องดนตรีนี้เล่นง่ายมาก เรียนได้ง่ายกว่าขลุ่ย ถ้าเสด็จพี่สะใภ้ชอบ ข้าสามารถสอนให้ได้”

อินชิงเสวียนเกือบจะตกลง เพราะนางชอบขลุ่ยดินเผามากจริงๆ แม้ว่านางจะเป่าเป็นเพลงได้ แต่เมื่อเทียบกับเย่จิ่งหลานแล้ว นางยังด้อยกว่ามาก

เพลงที่นางเล่นไม่ต้องใช้ทักษะมากนัก ฟังดูแข็งๆ ทื่อ ไม่ไพเราะเพราะพริ้งเท่าที่เย่จิ่งหลานเป่า

“ข้าโง่มาก เรียนรู้ได้ช้า ไม่ขอเสียหน้าดีกว่า”

หลังจากที่อินชิงเสวียนพูดจบ ก็ถามเขาว่า “ไม่ทราบว่าเพลงที่ท่านอ๋องเล่น มีชื่อเพลงว่าอะไร”

นางรู้สึกคุ้นหูทำนองของเพลงนี้มาก

เย่จิ่งหลานกระตุกริมฝีปากขึ้น แล้วพูดว่า “ชื่อเพลงเทือกเขาสายหมอกอันหนาวเหน็บ”

แล้วอินชิงเสวียนรู้สึกประหลาดใจอีกครั้ง นี่เป็นเพลงจากภาพยนตร์เรื่องเดอะฮอบบิทไม่ใช่หรือ มิน่าล่ะถึงฟังดูคุ้นหูจัง

“ท่าน...ท่านอ๋องไปเรียนทำนองเพลงนี้มาจากไหน คือว่า...ข้ารู้สึกว่าเพราะดี”

เนื่องความประหลาดใจอันมากล้น จึงทำให้อินชิงเสวียนพูดติดๆ ขัดๆ

“ข้าก็ซื้อมาจากคนแปลกหน้าเหมือนกัน”

หลังจากที่เย่จิ่งหลานพูดจบ เขาก็เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง มองไปยังอินชิงเสวียนแล้วพูดว่า “ได้ยินมาว่าเสด็จพี่สะใภ้ค่อนข้างมีความรู้ในด้านดนตรี หากมีเวลา จิ่งหลานก็อยากจะขอคำแนะนำเช่นกัน”

อินชิงเสวียนฝืนยิ้ม “ท่านอ๋องยกย่องเกินไปแล้ว ข้าเข้าใจเพียงเล็กน้อยเท่านั้น หากท่านอ๋องต้องการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ด้านดนตรีกับใครสักคนแล้วล่ะก็ ข้าก็พอจะแนะนำคนผู้หนึ่งให้ท่านอ๋องได้”

“ใครรึ” เย่จิ่งหลานดูสนใจมาก

“ในวังหลวงแห่งนี้ นอกจากฝ่าบาทแล้วก็มีนายหญิงสวีจากหอสุ่ยอวิ้น ทักษะการบรรเลงฉินของนางนับว่ายอดเยี่ยมทีเดียว”

เย่จิ่งหลานส่ายศีรษะ

“ข้าเคยฟังเพลงที่นางบรรเลงแล้ว มันเศร้าเกินไป นี่เป็นการพิสูจน์ว่านางเข้มงวดกับบางสิ่งมากเกินไป จนพัฒนาเป็นความคงเส้นคงวา ซึ่งความคิดแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่ดีสำหรับนาง”

อินชิงเสวียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “เรื่องนี้ก็ฟังออกรึ”

เมื่อนึกได้เช่นนี้ อินชิงเสวียนก็รู้สึกตื่นเต้นอีกครั้ง

หากได้พบเจอคนที่มาจากที่เดียวกัน เช่นนั้นก็เป็นเรื่องที่น่ายินดีที่สุดแล้ว

ว่างๆ ต้องหาเวลาไปทดสอบเขาสักหน่อย!

“พระสนม ท่านยิ้มอะไรเพคะ”

เมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของอินชิงเสวียน อวิ๋นฉ่ายก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัวอยู่บ้าง

อินชิงเสวียนก็รู้สึกว่าตัวเองคิดข้ามเรื่องไปไกล เมื่อครู่เพิ่งนึกถึงอินสิงอวิ๋น แต่ตอนนี้กลับกำลังนึกถึงเรื่องเย่จิ่งหลาน จึงรีบกระแอมในลำคอแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไร ควรกลับได้แล้ว”

ทันทีที่รถเลี้ยวกลับ เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงก็เริ่มงอแง อินชิงเสวียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องให้เสี่ยวอานจื่อนำทาง พาพวกเขาเดินเล่นรอบอุทยานก่อนหนึ่งรอบ แล้วจึงกลับตำหนักจินหวู

เมื่อเข้ามาในลานตำหนัก เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงก็บีบน้ำตาเล็กๆ สองหยดออกมา

อินชิงเสวียนตบก้นกลมเล็กๆ ของเขาสองครั้ง แล้วตีหน้าขรึมพูดว่า “เด็กดีที่ไหนจะออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกได้ทุกวัน ระวังหมาป่าจะพาเจ้าไปนะ”

เมื่อเห็นว่าแม่ของตนดูไม่มีความสุข เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงก็กลั้นน้ำตาไว้ทันที

อวิ๋นฉ่ายรีบเข้าไปอุ้มเสี่ยว‍หนาน‍เฟิง ปลอบเขาด้วยรอยยิ้ม “องค์ชายน้อยคนดี หม่อมฉันจะพาไปเล่นที่เปล”

เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงเหลือบมองอินชิงเสวียนอย่างสุดแสนเสียใจ แล้วอวิ๋นฉ่ายก็อุ้มเขาออกไป

อินชิงเสวียนต้องเหงื่อตกเพราะลูก ดังนั้นนางจึงเข้ามิติไปอาบน้ำในน้ำพุวิญญาณ เมื่อนางออกมาท้องฟ้าก็มืดแล้ว

นางรวบผมเป็นมวยง่ายๆ เพื่อรอเย่‍จิ่ง‍อวี้มาหา เพื่อที่นางจะได้ถามข้อมูลเรื่องนักฆ่า แต่กลับได้รับแจ้งว่าเย่‍จิ่ง‍อวี้ปลอมตัวออกจากวังแล้ว เดินทางไปยังจวนจิ้งอ๋อง

จู่ๆ หัวใจของอินชิงเสวียนก็กลับมาเต้นแรงอีกครั้ง

เย่‍จิ่ง‍อวี้ออกจากวังแต่กลับไม่พาตัวเองไปด้วย หรือว่าอินสิงอวิ๋นก็อยู่ในจวนจิ้งอ๋อง เย่‍จิ่ง‍อวี้พบเบาะแสที่อยู่ของเขาแล้วกระนั้นหรือ

หลังจากคิดทบทวนดูแล้ว นางก็ตัดสินใจออกจากวังไปหาข่าวทันที