สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 361

เย่จิ่งอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย วางแก้วเหล้าลงแล้วถามว่า

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”

หานปิงร้องห่มร้องไห้พูดขึ้นว่า “พระสนมตื่นแต่เช้าเพื่อไปส่งพระศพไทเฮา เมื่อกลับมาก็รู้สึกหิวเล็กน้อย หม่อมฉันไปที่ห้องพระเครื่องต้นเพื่อตักโจ๊กผักเล็กน้อย แต่พอพระสนมรับประทานเสร็จก็ล้มลงไปบนพื้น หม่อมฉันจึงรีบไปเรียกหมอหลวง และบอกว่าพระสนมถูกยาพิษเพคะ”

เย่จิ่งอวี้เพ่งสายตาคม และถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “ตอนนี้นางอยู่ที่ใด?”

หานปิงพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นว่า “ยังไม่ฟื้นเพคะ หมอหลวงเฉินเฝ้าดูอาการอยู่ข้างๆ ฝ่าบาทได้โปรดช่วยเป็นธุระหาฆาตกรที่วางยาด้วยนะเพคะ”

หานปิงพูดจบ ก็เหลือบมองไปที่ตัวของอินชิงเสวียน

อินชิงเสวียนเข้าใจความคิดของนางในทันที จึงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเพียงไม่กี่ก้าว

พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “เจ้าหมายความว่าอย่างไร หรือว่าเจ้าสงสัยว่าข้าเป็นผู้วางยา?”

หานปิงรีบก้มหน้าลง

“หม่อมฉันไม่กล้าเพคะ”

“ในเมื่อไม่กล้า เจ้ามองหน้าข้าทำไมกัน?”

อินชิงเสวียนสีหน้านิ่ง แต่ยังคงมีความน่าเกรงขาม หานปิงจึงตกใจตัวสั่นในทันที

หานปิงกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “หม่อมฉัน... หม่อมฉันมองเพราะไม่ทันระวังเพคะ”

เย่จิ่งอวี้ขมวดคิ้วแน่นขึ้นอีก

“หลี่เต๋อฝู ไปตรวจสอบที่ห้องพระเครื่องต้นว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

เมื่อเห็นฝ่าบาทนั่งนิ่งไม่ขยับ หานปิงจึงร้อนใจขึ้นมา

“ฝ่าบาทได้โปรดไปเยี่ยมพระสนมของพวกเราด้วยเพคะ ฝ่าบาททรงมีพลังมังกร จะช่วยปกป้องพระสนมของพวกเราได้แน่นอน เพื่อให้นางฟื้นขึ้นมาโดยเร็วเพคะ”

เย่จั้นเหลือบมองหานปิงและพูดขึ้นว่า “ชีวิตมนุษย์เป็นสิ่งสำคัญ หากเกิดสิ่งใดขึ้นกับพระสนมสวี จะต้องเกิดความตื่นตระหนกในวังอย่างแน่นอน

ฝ่าบาทไปเยี่ยมนางจะดีกว่า ข้าจะอยู่ที่นี่เพื่อเรียนรู้วิธีการติดตั้งอุปกรณ์เฝ้าสังเกตกับเหยาเฟยเหนียงเหนียง”

ความจริงเย่จิ่งอวี้ไม่อยากไป เมื่อได้ยินเย่จั้นพูดเช่นนี้ คิดว่าหากไม่ไปก็จะดูเป็นคนไม่มีเหตุผลเท่าใดนัก จึงพูดขึ้นว่า “เช่นนั้นก็ได้ เสด็จอาอยู่รอข้าที่นี่ก่อน ข้าไปเดี๋ยวเดียวก็จะกลับมา”

“เอาล่ะ ไม่ต้องคิดมากแล้ว บอกข้ามาก่อนว่าอุปกรณ์เฝ้าสังเกตเหล่านี้ใช้อย่างไร”

อินชิงเสวียนพยักหน้า และพาเย่จั้นมายังด้านหน้ากังหันลมขนาดเล็ก พร้อมทั้งอธิบายวิธีการใช้ให้เขาฟังอย่างละเอียด เย่จั้นรับฟังอย่างละเอียดเช่นกัน และสั่งให้คนจดขั้นตอนการใช้ไว้อย่างดี

เพียงพริบตาเดียว เวลาหนึ่งชั่วยามก็ผ่านไป

เย่จิ่งอวี้ยังไม่กลับมา อินชิงเสวียนจึงรู้สึกหงุดหงิดอย่างอดไม่ได้

นางย่อตัวลงเพื่อเก็บอุปกรณ์เฝ้าสังเกตใส่ในถุงกระดาษ

“ท่านอ๋องจดเรียบร้อยแล้วใช่ไหมเพคะ?”

ในระหว่างที่โน้มตัวลง จู่ๆ กระพรวนทองพวงนั้นก็ร่วงลงมา

เสียงกระพรวนที่ดังกรุ๊งกริ๊งก็ลอยเข้ามาในหู เย่จั้นได้ยินก็เปลี่ยนสีหน้าทันที

ถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “เจ้าได้สิ่งนี้มาจากที่ใดกัน?”

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์