สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 405

แม้ว่าผู้นี้จะดูลับๆ ล่อๆ แต่ก็ยังพอมีหลักการของชาวยุทธ์อยู่บ้าง หากเขาต้องการใช้ตระกูลอินข่มขู่นาง เขาคงทำไปนานแล้ว

อินปู้อวี่นั่งยองๆ อยู่บนพื้น มองอินชิงเสวียนด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“พิณการเวกคือเรื่องอะไรกันแน่ ที่เจ้าพูดถึงลิ่นเซียว คือเป็นปรมาจารย์กระบี่ในตำนานงั้นหรือ แล้วเจ้ามีปัญหากับคนผู้นี้ได้อย่างไร”

“เรื่องมันยาวน่ะ”

อินชิงเสวียนถอนหายใจ เล่าให้อินปู้อวี่ฟังเรื่องที่นางดีดพิณการเวกให้ส่งเสียงได้ ตลอดจนเรื่องวุ่นวายต่างๆ ทั้งหลาย

จู่ๆ อินปู้อวี่ก็รู้สึกหนักอึ้งจนไม่สามารถหันศีรษะได้

“ในเมื่อพิณการเวกล้ำค่าถึงเพียงนี้ ทำไมถึงอยู่ในโรงเตี๊ยมได้นานขนาดนี้ ทำไมคนผู้นี้ถึงไม่มาชิงไปตั้งแต่แรก ไยจึงต้องรอจนป่านนี้”

อินชิงเสวียนกลอกตา

“ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”

เดิมทีขก็อยากไปถามลิ่นเซียวเช่นนี้ แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าต้องไปหาเขาได้ที่ไหน

“สรุปแล้วก็คือ ห้ามบอกท่านพ่อก็พอ เขาจะได้ไม่เป็นห่วง”

อินปู้อวี่พยักหน้าและกล่าวว่า “คนผู้นี้มีทักษะวรยุทธ์เยี่ยมยอด แม้ว่าในวังจะมีองครักษ์ แต่พวกเขาอาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ต่อไปเจ้าต้องระวังตัวให้มากขึ้น ในที่สุดครอบครัวของเราก็กลับมาอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากันนั้นไม่ใช่ง่ายๆ อย่าให้เกิดเรื่องอะไรอีกเลย”

อินชิงเสวียนคลี่ยิ้มบางๆ และพูดว่า “ไม่ต้องห่วง ข้ามีความสามารถที่จะปกป้องตัวเองได้”

พอคิดถึงมิติ นางก็เกิดอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาอีก ตอนนี้สามารถพาเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงเข้าไปได้แล้ว ไม่รู้ว่าจะพาอินปู้อวี่เข้าไปด้วยได้หรือไม่

นางแอบดึงแขนเสื้อของเขาอย่างเงียบๆ แต่แล้วก็รับการแจ้งเตือนจากระบบทันที

“มิติมีการจำกัด ห้ามบุคคลภายนอกเข้า”

ดูเหมือนว่าคนอื่นจะยังเข้ามาไม่ได้

อาจเป็นเพราะเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงเป็นลูกของตัวเอง มิติจึงตัดสินว่าเป็นคนกันเอง

เท่านี้ก็ดีมากแล้ว อย่างน้อยก็ช่วยปกป้องให้ลูกปลอดภัยได้

นางพักสักครู่ ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “นี่ก็ดึกแล้ว พี่รองกลับไปพักผ่อนเถอะ ข้าจะไปดูจ้าวเอ๋อร์เช่นกัน ถ้าเขาตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นข้า คงร้องไห้แย่”

อินปู้อวี่ยื่นมือออกมาช่วยพยุงนาง “ได้ เจ้ารีบกลับเถอะ”

“อืม ก็ไม่ต้องไปส่งแล้ว ข้าไม่เป็นไร”

อินชิงเสวียนรีบกลับเข้าห้องทันที

มิติยังอยู่ในความสงบ เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงยังคงนอนอยู่บนพื้นหญ้า เนื้อน่องขาอันอวบอ้วนทั้งสองข้างไขว้เข้าหากัน แขนเล็กๆ ยกขึ้นหนุนต่างหมอนเหมือนผู้ใหญ่ในคราบเด็ก แก้มกลมๆ ถูกเบียด จนปากเล็กๆ ปิดไม่ลง

อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะก้มลงจูบแก้มกลมๆ ของเขา

เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงพลิกตัว แล้วนอนหลับต่อ

เมื่อเห็นว่าเขานอนหลับสนิท อินชิงเสวียนจึงอาบน้ำในน้ำพุวิญญาณ พอออกมา พละกำลังของนางก็กลับคืน นางอุ้มเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงออกจากมิติ จากนั้นเก็บของอีกเล็กน้อย แล้วนอนพักโดยที่โอบกอดลูกชายตัวน้อยเอาไว้

ขณะที่กำลังสะลึมสะลือ ก็รู้สึกถึงบางสิ่งที่กดทับดวงตาตัวเอง

พออินชิงเสวียนลืมตาขึ้น ก็เห็นเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงที่นั่งอยู่ตรงหน้า จ้องเขม็งด้วยดวงตากลมโต

นิ้วชี้สองนิ้วยืดออก จิ้มไปที่ใบหน้าของนางอย่างสะเปะสะปะ

เมื่อเห็นอินชิงเสวียนลืมตาขึ้น เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงก็เหยียดขาป้อมๆ ออก และหัวเราะพอใจ

อินชิงเสวียนอ้าปากหาว มองออกไปข้างนอก ก็เห็นว่าฟ้าเพิ่งสางเอง

เจ้าหมูน้อยนี่มีชีวิตชีวามาก จำต้องลุกขึ้นมาเล่นกับเขา

แล้วสองคนแม่ลูกประเดี๋ยวก็ต่อตัวต่อไม้ ประเดี๋ยวก็ดูบัตรภาพรูปสัตว์ จากนั้นยายหลี่ก็เดินเข้ามาจากด้านนอก

“ทำไมวันนี้องค์ชายน้อยถึงตื่นเช้านักล่ะ”

จู่ๆ อินชิงเสวียนรู้สึกเหมือนตัวเองได้รับการช่วยเหลือแล้ว

“รีบอุ้มเขาไปก่อนเร็ว ข้าง่วงจะตายแล้ว อยากนอนต่ออีกสักหน่อย อาหารเข้าไม่ต้องมาเรียกข้านะ”

หลังจากที่อินชิงเสวียนพูดจบ นางก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง

เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นเวลาเที่ยงแล้ว

เสียงหัวเราะของอินจื่อลั่วและเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงดังประสานกันอยู่ข้างนอก

เมื่อเปิดประตู ก็เห็นอินจื่อลั่วกำลังใช้ดอกไม้เล็กๆ หยอกเย้าเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงอยู่

อวิ๋นฉ่ายอุ้มเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงวิ่งไล่ตามอินจื่อลั่ว ซึ่งเสียงหัวเราะใสๆ ของพวกเขาเป็นเสียงเสนาะราวกระดิ่งเงิน

ครั้นเห็นอินชิงเสวียน อินจื่อลั่วก็หยุดทันที

ซูหมิงหลานรีบพูดว่า “ที่บ้านไม่มีองครักษ์ เจ้าจะออกไปคนเดียวไม่ได้นะ”

อินชิงเสวียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าจะใส่ชุดบุรุษออกไปข้างนอก ท่านแม่รองไม่ต้องกังวล”

“นี่...”

ซูหมิงหลานดูลังเล

ถึงอย่างไรอินชิงเสวียนก็เป็นหวงกุ้ยเฟย หากเกิดอะไรขึ้น พวกเขาคงรับผิดชอบไม่ไหว

“วางใจเถิดเจ้าค่ะ เมื่อก่อนข้าเคยออกจากวังบ่อยๆ ถ้าท่านแม่รองไม่เชื่อก็ถามอวิ๋นฉ่ายได้”

เมื่อได้ยินเจ้านายของตนพูดเช่นนี้ อวิ๋นฉ่ายก็ทำได้เพียงพยักหน้า

อินชิงเสวียนวางชามลง แล้วพูดอย่างมีความสุข “เป็นอันตกลงตามนี้ พอท่านพ่อข้าเลิกประชุมเช้า ข้าก็กลับมาแล้ว”

อินชิงเสวียนหยิบชุดบุรุษออกจากมิติ แล้วให้อวิ๋นฉ่ายช่วยรวบผมเป็นทรงคุณชายขึ้นให้ และเดินเตร่ไปประมาณสิบห้านาที ก็มาถึงร้านขายข้าวของหลิวเหล่าไท่ไท่

หลิวเหล่าไท่ไท่กำลังขายของอยู่ เมื่อเห็นอินชิงเสวียนก็ตื่นเต้นระคนยินดี

“เจ้ากลับมาแล้ว!”

อินชิงเสวียนยิ้มและถามว่า “ช่วงนี้ยอดขายเป็นอย่างไรบ้าง”

“ดีพอสมควรเลย ข้าเก็บเงินไว้ให้แล้ว”

ขณะที่หลิวเหล่าไท่ไท่พูดนางก็เอามือล้วงเข้าไปในถุงข้าว แล้วหยิบม้วนตั๋วเงินออกมา ซึ่งมีมูลค่ามากกว่าสองพันตำลึง ซึ่งเห็นได้ว่าช่วงนี้ขายของได้เยอะมาก

“เงินเศษเล็กเศษน้อยข้าเก็บไว้ที่บ้าน บนหลังคาห้องเก็บของ”

อินชิงเสวียนรับเงินไว้ แล้วพูดกับหญิงชราว่า “เงินเศษเล็กเศษน้อยท่านก็เก็บเอาไว้ใช้เองเถิด ที่บ้านยังเหลือข้าวสารอีกเท่าใดรึ”

“เหลือไม่มากแล้ว ยังเหลืออีกสิบกว่าหาบ”

เช้าวันนี้หลิวเหล่าไท่ไท่ยังหนักใจในเรื่องนี้อยู่ ไม่คาดคิดว่าอินชิงเสวียนจะมาได้

“พอดีเลย ประเดี๋ยวข้าจะเอาไปเพิ่มให้”

หญิงชรารีบพูดว่า “เด็กๆ พวกนั้นข้าส่งไปเรียนที่สำนักศึกษาส่วนตัวกันหมดแล้ว ที่บ้านไม่มีใครอยู่ นี่กุญแจ ข้ายังมีอีกอันที่นี่ เจ้าเอาดอกนี้ไปไขก็ได้”

อินชิงเสวียนพยักหน้าและพูดว่า “การไปเรียนเป็นสิ่งที่ดี สั่งสอนเลี้ยงดูให้ดีเถิด บางทีในอนาคตอาจได้เป็นขุนนางได้รับตำแหน่งบ้าง จะได้กลายเป็นผู้มีความรู้ที่มีประโยชน์ต่อบ้านเมือง”