สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 712

ผู้หญิงคนนี้ก็คือจูอวี้เหยียนที่ถูกตัดเอ็นกล้ามเนื้อมือและเท้าจนหมดสิ้น

เมื่อก่อนที่นางฝึกฝนพิษกู่ รากฐานบางส่วนมาจากการฝึกพลังเซียวเหยา จึงมีความรวดเร็วกว่าคนทั่วไปอยู่มาก รวมทั้งอาซือหลานคอยช่วยนางดูดพลังผู้อื่นมาให้อยู่เสมอ เวลาเพียงไม่กี่วัน จูอวี้เหยียนก็ฟื้นฟูตัวเองขึ้นมา

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ล้วนเป็นแผนการที่นางและอาซือหลานวางเอาไว้ ซึ่งมีทั้งเจ้าสำนักเซี่ยวและเซี่ยวอิ๋นหวน

เพียงแต่แผนการผิดเพี้ยนไปบ้างเล็กน้อย อาซือหลานต้องการให้นางเข้าใกล้เซี่ยวอิ๋นหวน แล้วค่อยคิดหาวิธีในการพบตัวเย่จิ่งอวี้ จากนั้นนำกู่ลูกในร่างกายของเขาออกมา น่าเสียดายที่จูอวี้เหยียนเกลียดพวกเขามากเกินไป รวมทั้งความคับแค้นที่มีอยู่ในใจ จึงได้จับตัวเซี่ยวอิ๋นหวนมายังสำนักเซียวเหยา

นางไม่สามารถนำกู่ลูกของเย่จิ่งอวี้ให้อาซือหลานได้ ยิ่งไม่อาจยอมรับความรักระหว่างอาซือหลานและอินชิงเสวียน ตอนนี้นางต้องการแก้แค้นเพียงเท่านั้น

ตราบใดที่มีผู้หญิงคนนี้อยู่ ก็ไม่กลัวว่าเย่จิ่งอวี้และอินชิงเสวียนจะไม่ยอมศิโรราบให้

“นำผู้หญิงคนนี้ไปมัดไว้ที่เสาหินด้านนอกห้องลับ ห้ามให้อาหารและน้ำดื่มแก่นางเด็ดขาด”

จูอวี้เหยียนออกคำสั่ง และเดินออกจากห้องลับด้วยใบหน้าที่เยาะเย้ย

ขณะนี้ เจ้าสำนักเซี่ยวและคนอื่นๆ ก็มาถึงชายฝั่ง เมื่อเห็นกังหันลมขนาดใหญ่ที่อยู่บนชายฝั่ง ซูถูก็ตกใจเป็นอย่างมาก

“นี่คืออะไรกัน? ผู้ใดเป็นคนทำงั้นหรือ?”

เจ้าสำนักเซี่ยวพูดอย่างราบเรียบ “เป็นฝีมือของพวกเด็กๆ คงจะสามารถใช้ต่อกรกับชาวตงหลิวได้”

อาซือหลานมองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นอะไร เพราะพวกสายไฟต่างถูกฝังไว้ใต้หาดทราย หากอยู่จากภายนอกก็มีเพียงกังหันลมเหล็กขนาดใหญ่

แหไฟฟ้าก็ถูกวางห่างออกไปสองร้อยเมตร จากด้านบนชายฝั่งแทบมองไม่เห็นอะไรเลย

ซูถูก็มองไปรอบๆ ชำเลืองมองซ้ายขวาหน้าหลัง และสำรวจรอบๆ เจ้าสิ่งนี้ก็ยังมองไม่เห็นกับดักอะไร จึงถามอย่างอดไม่ได้ว่า “ไม่ทราบว่าของสิ่งนี้ใช้การอย่างไร?”

เจ้าสำนักเซี่ยวตอบกลับด้วยความเงียบเชียบ “ข้าก็ไม่ค่อยแน่ใจ”

ทันทีที่พูดจบ จู่ๆ ก็เห็นว่ามีฟองคลื่นลอยขึ้นมาบนผิวน้ำทะเล ราวกับมีบางสิ่งปรี่เข้ามาทางด้านนี้อย่างรวดเร็ว

ริ้วคลื่นจำนวนนับสิบสายเกิดขึ้นมาจากฟองคลื่น

อาซือหลานยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย น้ำเสียงเร่งรัดอย่างมาก

“รีบไปกันเถอะ ชาวตงหลิวกำลังข้ามทะเลมา!”

ซูถูพูดด้วยความไม่แยแส “เจ้าสำนักฉุยไม่ต้องกังวลไป มีเจ้าสำนักเซี่ยวอยู่ที่นี่ด้วย เพียงแค่ไม่กี่สิบคนเท่านั้น จะสามารถทำอะไรพวกเราได้งั้นหรือ?”

เจ้าสำนักเซี่ยวไม่ได้พูดอะไร เขากำลังสำรวจความเร็วของริ้วคลื่นบนสันดอนอย่างละเอียด เพื่อจะสามารถตัดสินความลึกตื้นของทักษะของคู่ต่อสู้ได้ด้วยสิ่งเหล่านี้

ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นความตั้งใจของคนรุ่นหลัง เขาในฐานะผู้อาวุโสก็ควรเว้นพื้นที่ที่เหมาะสมให้แก่พวกเขา ไม่ควรเข้ามายุ่งวุ่นวายในทุกเรื่อง แต่ในใจของเขากลับไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้เลย ไม่คิดว่ามันจะใช้ได้ผลจริงๆ

ชาวตงหลิวที่เหลือก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างมาก มีคนดีดตัวออกจากผิวน้ำราวกับปลาหลี่ถูกขอดเกล็ด น่าเสียดายที่ไม่มีที่พักเท้าในทะเล กลั้นใจได้ไม่ถึงสิบวินาทีก็ล้มลงกลับไปเช่นเดิม

จากนั้นก็ตามด้วยเสียงร้องโหยหวนที่ดังขึ้น และไม่นานนัก คนเหล่านั้นก็ถูกซัดเข้าไปในทะเล

เจ้าสำนักเซี่ยวดีใจเป็นอย่างมาก ไม่คิดว่าคนรุ่นหลังเหล่านี้จะมีความสามารถอยู่จริงๆ เมื่อหันหลังกลับมาก็จ่อจอที่การต่อสู้กับซูถู

หลังจากต่อสู้กับสิบกระบวนท่า แววตาของเจ้าสำนักเซี่ยวก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

“นี่คือวิทยายุทธ์ของสำนักเซียวเหยา เหตุใดเจ้าจึงล่วงรู้วิชาการต่อสู้ของสำนักอื่นได้?”

เสียงตะคอกดังลั่น เครื่องดนตรีที่อยู่ในมือก็กระแทกที่หน้าอกของซูถูอย่างรวดเร็ว ซูถูกระอักเลือดออกมาจากปากในทันที อ้าปากและตะโกนพูดว่า “ฉุย...”

ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดคำที่สอง อาซือหลานก็กระโจนตัวขึ้นสูง ฝ่ามือกระแทกลงที่ด้านหลังของซูถูด้วยความรวดเร็ว

ในปากร้องตะโกนเสียงดังพูดว่า “ซูถู เหตุใดเจ้าจึงแอบเล่าเรียนวิชาของสำนักเซียวเหยา สมควรตายอย่างยิ่ง!”

ฝ่ามือนี้ใช้พลังยุทธ์เต็มแรง ซูถูก็เล่าเรียนมาเพียงแค่ผิวเผินเท่านั้น เมื่อถูกโจมตีจากด้านหน้าและหลัง เขาก็กระอักเลือดออกมาอย่างบ้าคลั่ง และสิ้นใจในทันที