สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 713

“ฉุยอวี้ เจ้าทำอะไร?”

เดิมทีเจ้าสำนักเซี่ยวต้องการถามซูถูถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่คิดว่าเขาจะตายด้วยฝ่ามือของฉุยอวี้

ฉุยอวี้ร่อนลงบนพื้นแล้วพูดด้วยเสียงแหบพร่า “ไม่คิดว่าซูถูจะกล้าแอบเล่าเรียนวิทยายุทธ์ของสำนักเซียวเหยา ถือเป็นการทำผิดต่อข้อห้ามสำคัญในยุทธจักร อีกทั้งเขายังลอบโจมตีเจ้าสำนักเซี่ยวก่อน หากปล่อยคนเลวทรามเช่นนี้ทิ้งไว้อาจเกิดความวุ่นวายได้สักวัน เจ้าสำนักเซี่ยวไม่จำเป็นต้องใจอ่อนต่อคนเลวทรามเช่นนี้”

เจ้าสำนักเซี่ยวขมวดคิ้วแน่น มองไปที่อาซือหลานด้วยสายตาที่เฉียบคม

“ไม่ว่าอย่างไร เจ้าก็ไม่ควรฆ่าควรด้วยความร้อนใจเช่นนี้ เมื่อครู่ซูถูกำลังจะเรียกชื่อของเจ้าไม่ใช่หรือ ฉุยอวี้ เจ้าและซูถูรบเร้าให้ข้ามาที่นี่ หรือว่ามีเจตนาชั่วร้ายแอบแฝงไว้อยู่?”

อาซือหลานถอนหายใจและพูดว่า “อย่างน้อยข้าก็เป็นเจ้าสำนักเช่นเดียวกัน เหตุใดเจ้าสำนักเซี่ยวจึงมองเหยียดหยามกันเช่นนี้ หากไม่ใช่เพราะต้องการปกป้องแผ่นดินของชาติอย่างดินแดนจงหยวน ข้าก็คงไม่เดินทางไกลนับพันลี้มาที่นี่ ตอนนี้ลูกศิษย์ในสำนักสูญสิ้นนับร้อย ตายไปถึงแปดสิบคน กลับต้องถูกเจ้าสำนักเซี่ยวเคลือบแคลงใจเช่นนี้ ฉุยอวี้มีความทุกข์ใจแต่ยากจะพูดได้จริงๆ”

เจ้าสำนักเซี่ยวเหลือบมองเขาด้วยความเย็นชา และพูดอย่างกระฟัดกระเฟียดว่า “เจ้าควรพูดความจริงจะดีที่สุด ไม่เช่นนั้นข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไปอย่างแน่นอน”

หากไม่ใช่เพราะสงครามครั้งนี้ต้องการกำลังคน เจ้าสำนักเซี่ยวไม่มีทางให้โอกาสอาซือหลานได้แก้ตัวต่อหน้าตัวเองแบบนี้แน่นอน ตอนนี้มีศัตรูที่แข็งแกร่งอยู่ตรงหน้า หากเกิดความวุ่นวายภายใน อาจทำให้ศัตรูสามารถที่จะใช้โอกาสให้เป็นประโยชน์ได้

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาก็หิ้วร่างของซูถูขึ้นมา

“คงต้องเชิญเจ้าสำนักฉุยอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ให้กระจ่าง เพื่อไม่ให้ผู้ร่วมยุทธภพเกิดการเข้าใจผิด”

ฉุยอวี้พูดว่า “แน่นอน และต้องจัดการกับชาวตงหลิวเหล่านี้ที่เพิ่งตายไปเช่นกัน ไม่ควรปล่อยให้ลอยบนผิวน้ำเช่นนี้”

ระหว่างที่พูดคุยกัน ทั้งสองก็มาถึงปากทางเข้าเมือง และพบกับลูกศิษย์กลุ่มหนึ่งที่กำลังลาดตระเวนอยู่พอดี

“รีบไปนำร่างชาวตงหลิวที่ชายฝั่งขึ้นมาด้วย”

อาซือหลานเรียกลูกศิษย์ในสำนักเอาไว้ และมอบหมายงานให้พวกเขา

ลูกศิษย์แสดงสีหน้าตกใจในทันที

“ชาว... ชาวตงหลิวมางั้นหรือขอรับ?”

ฉุยอวี้พูดเสียงเย็นชาว่า “เพียงแค่คนตายไม่กี่สิบคน มีอะไรน่ากลัวงั้นหรือ?”

ลูกศิษย์รีบพยักหน้าทันที

“น้อมรับคำสั่งท่านเจ้าสำนัก”

เจ้าสำนักเซี่ยวได้นำร่างของซูถูมายังโถงร่วมธรรม เขาใช้กำลังภายในตีกลองใหญ่ที่อยู่หน้าโถงจนดังลั่น จากนั้นไม่นานก็มีคนกว่ายี่สิบคนมารวมตัวกันที่นี่

เมื่อเห็นซูถูตายอย่างน่าเวทนาอยู่บนพื้น ทุกคนต่างก็ตกใจ

“นี่มันเรื่องอะไรกัน พวกเจ้าถูกโจมตีงั้นหรือ?”

เฮ่ออวิ๋นทงถามด้วยความตกใจ

อาซือหลานก้าวมาด้านหน้าและพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “ข้าเป็นคนฆ่าผู้อาวุโสซูเอง”

ลูกศิษย์ของสำนักอวิ๋นซานควักดาบยาวออกมาในทันที และมองไปที่อาซือหลานด้วยความโกรธเกรี้ยว

อาซือหลานพูดเสียงเข้มว่า “คิดจะลงมือฆ่ากันโดยไม่ถามเหตุผลเลยหรือ?”

เฮ่ออวิ๋นทงก็มองไปที่เจ้าสำนักเซี่ยว

“เหล่าเซียว เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”

เสี่ยวหนานเฟิงคิดว่าเสด็จแม่กำลังเล่นสนุกกับเขา ก็ดีใจเป็นอย่างมาก เขาวิ่งไปพร้อมกับเปล่งเสียงหัวเราะออกมาราวกับเสียงกระพรวนเงิน และมือเล็กๆ สองข้างของเขาก็โบกไปมาอย่างมีความสุข

สองพี่น้องตระกูลเย่กำลังนั่งดื่มชาอยู่บนศาลาหิน เมื่อเห็นพวกนางสองแม่ลูกก็มีรอยยิ้มแขวนอยู่ที่มุมปาก

ภาพนี้ช่างสวยงามและเงียบสงบ แม้แต่เย่จิ่งหลานก็มีความคิดที่จะให้เวลาหยุดลงที่นี่

เขายกแก้วชาขึ้นมาดื่มหนึ่งอึก จากนั้นก็ส่ายหน้าหัวเราะ ดวงตาของเขาแสดงอารมณ์ที่ซับซ้อนบางอย่างที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจ

เย่จิ่งอวี้เติมชาให้เขา ตอนนี้สมาชิกในราชวงศ์ที่มีลำดับเทียบเท่าเขาก็เหลือเพียงแค่เย่จิ่งหลาน ในตอนนี้เย่จิ่งอวี้เห็นเขาเป็นน้องชายแล้วจริงๆ

“ขอบคุณพี่ใหญ่”

เย่จิ่งหลานรับแก้วชาด้วยสองมือ

เย่จิ่งอวี้ยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้าและข้าเป็นพี่น้องกัน ไม่จำเป็นต้องเกรงใจกันเช่นนี้หรอก”

เย่จิ่งหลานกำลังจะพูด ก็พบว่าเจ้าสำนักเซี่ยวเดินด้วยความว่องไวเข้ามาจากด้านนอกประตู

อินชิงเสวียนคว้าตัวเสี่ยวหนานเฟิงได้พอดี จึงรีบโค้งตัวคำนับ

“ชิงเสวียนขอคารวะเจ้าสำนักเซี่ยว”

เสี่ยวหนานเฟิงก็พูดตามด้วยเสียงเล็กเสียงน้อยว่า “คารวะ~ เจ้าฉำนัก~”

เจ้าสำนักเซี่ยวหัวเราะออกมาในทันที เขาเอื้อมมือมาอุ้มเสี่ยวหนานเฟิง และดึงมือเล็กที่อวบอ้วนมาหอมหนึ่งที และถามว่า “สิ่งที่พวกเจ้าติดตั้งที่ริมทะเลคืออะไรกัน?”