สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 715

ความเจ็บปวดเข้ากระดูกทำให้มุมปากของเซี่ยวอิ๋นหวนกระตุกขึ้นมาเล็กน้อย เงยหน้ามองไปยังด้านหน้า

“เจ้าเองหรือ?”

เซี่ยวอิ๋นหวนจำได้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ก็คือแม่นางที่นางช่วยไว้ระหว่างทางกลับ

จูอวี้เหยียนยิ้มที่มุมปากแล้วพูดว่า “ข้าเอง”

เซี่ยวอิ๋นหวนเหลือบมองนางอย่างละเอียด ตัวเองไม่เคยพบเจอกับแม่นางผู้นี้มาก่อนจริงๆ ไม่รู้ว่านางมาเป็นศัตรูกับตัวเองได้อย่างไร

“เหตุใดเจ้าจึงจับข้ามาที่นี่?”

จูอวี้เหยียนยกแส้ขึ้นมาอีกครั้ง และหวดลงบนตัวของเซี่ยวอิ๋นหวนอย่างรุนแรง

นางยิ้มด้วยความน่าสะพรึงกลัวแล้วพูดว่า “เพราะว่าข้าเกลียดเจ้า เกลียดลูกชายของเจ้า ยิ่งเกลียดลูกสะใภ้ของเจ้า ได้ยินว่าเจ้าเคยเป็นไท่เฟยมาก่อน ไม่รู้ว่ารสชาติแบบนี้เป็นอย่างไร?”

“หรือว่า... เจ้าชอบอวี้เอ๋อร์งั้นหรือ?”

เซี่ยวอิ๋นหวนกัดฟันและถามด้วยน้ำเสียงสงบ

จูอวี้เหยียนหัวเราะอย่างเยือกเย็นแล้วพูดว่า “เจ้าคิดจริงๆ หรือว่าลูกชายของเจ้าเป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดในโลก ใครต่างก็ต้องชอบงั้นหรือ?”

“ในเมื่อไม่ใช่ เจ้ามีสิ่งใดต้องเกลียดงั้นหรือ?”

เมื่อเห็นสีหน้าเซี่ยวอิ๋นหวนไม่เปลี่ยนแปลง ความโกรธของจูอวี้เหยียนก็ปะทุออกมา

“นังผู้หญิงชั้นต่ำ ความอดทนดีทีเดียว ข้าอยากจะดูว่าเจ้าจะอดทนได้ถึงเมื่อไรกัน?”

แส้หวดอีกสองครั้งดังเพี๊ยะๆ เสื้อของเซี่ยวอิ๋นหวนฉีกขาดทันที เลือดสดบนผิวหนังไหลออกมาตามส่วนที่ขาดวิ่นของเสื้อผ้า

จูอวี้เหยียนหัวเราะอย่างเย่อหยิ่ง ยกมือขึ้นและหวดแส้อีกหลายครั้ง จากนั้นก็กัดฟันกรอดแล้วพูดว่า “เจ้าสบายใจได้เลย ข้าไม่ทำให้เจ้าตายอย่างง่ายดายหรอก ราชวงศ์ของพวกเจ้ามีโทษประหารด้วยพันมีดหมื่นแล่ไม่ใช่หรือ หากข้าไม่ให้เจ้าได้ลิ้มรส เจ้าก็คงเป็นกุ้ยเฟยที่เปล่าประโยชน์สินะ”

เซี่ยวอิ๋นหวนเจ็บปวดจนหางตากระตุกเล็กน้อย กลับยังคงถามด้วยน้ำเสียงที่สงบ “แม่นางผู้นี้ เจ้ามีความแค้นต่อผู้ใดกัน หรืออาจเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิดก็ได้ เจ้าลองเล่าออกมาสิ พวกเราจะได้ช่วยกันแก้ไข”

จูอวี้เหยียนหัวเราะเยาะแล้วพูดว่า “แก้ไขบ้าบออะไร ข้าไม่มีทางอยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกันกับคนตระกูลเย่และตระกูลอิน การมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับพวกเขา ยิ่งสมควรตายหมื่นครั้ง”

“เช่นนั้นเจ้าต้องทำให้ข้ารู้สิ พวกเจ้ามีความแค้นต่อกันอย่างไร?”

เซี่ยวอิ๋นหวนก็ถือเป็นผู้ช่ำชองการพเนจรในยุทธภพมานานหลายปี แม้จะถูกทำร้ายจนเลือดเนื้อขาดปลิ้น แต่ในใจยังคงนิ่งสงบมาก

“เจ้าไม่ต้องหลอกให้ข้าพูด และเจ้าอย่าได้คิดว่าจะออกไปจากที่นี่โดยที่ยังมีชีวิตอยู่ หากเจ้าอยากรู้ก็ไปรอพวกเขาที่ทางไปปรโลกเสียเถอะ ข้าจะให้ครอบครัวพวกเจ้าได้อยู่ร่วมกันอย่างรวดเร็วแน่นอน”

จูอวี้เหยียนหวดแส้ต่ออีกหลายครั้ง และทุกครั้งที่หวดแส้ลงไป เนื้อหนังมังสาแทบปลิ้นออกมา เลือดไหลซึมออกมาจากใต้ผิวหนังอย่างรวดเร็ว และเสื้อผ้าก็เปื้อนสีแดงทันที

เซี่ยวอิ๋นหวนกัดฟันแน่น พยายามไม่เปล่งเสียงออกมา

ทว่านางยิ่งเป็นเช่นนี้ จูอวี้เหยียนก็ยิ่งไม่พอใจ

“ไม่เจ็บใช่หรือไม่ ดูท่าทางข้าจะเมตตาเจ้ามากเกินไปสินะ ใครก็ได้ ยกถังน้ำเกลือเข้าให้ข้ามาสิ”

“เจ้าสำนัก ท่านกลับมาแล้วหรือ?”

อาซือหลานขานรับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เจ้าและเซี่ยวอิ๋นหวนติดต่อกันได้แล้วหรือไม่?”

จูอวี้เหยียนกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “ข้าได้นำตัวนางกลับมาแล้ว”

“เจ้าพาตัวนางกลับมาทำไม...”

อาซือหลานถามและเข้าใจในทันที

เขาหายตัวอย่างว่องไว และมายังด้านหน้าของจูอวี้เหยียน นิ้วมือที่เย็นยะเยือกบีบที่ต้นคอของนางอย่างโหดเหี้ยม

“เจ้าจับตัวนางกลับมางั้นหรือ? จูอวี้เหยียน เจ้ากล้าที่จะไม่เชื่อฟังคำพูดของข้า เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะบีบคอเจ้าให้ตายเดี๋ยวนี้เลย”

จูอวี้เหยียนถูกบีบจนตาลอย และพยายามพูดอธิบายว่า “เซี่ยวอิ๋นหวนเป็นผู้ที่มีไหวพริบดีเยี่ยม วิทยายุทธ์ก็ค่อนข้างแข็งแกร่งมาก ข้าคุยกับนางได้ไม่ค่อยราบรื่นมากนัก นางรู้แล้วว่าวิชาการต่อสู้ของข้ามาจากสำนักเซียวเหยา หากข้าไม่จับตัวนางมา เรื่องนี้อาจถูกเปิดเผยก็ได้”

ไม่รอให้อาซือหลานลงมือ จูอวี้เหยียนก็พูดต่ออีกว่า “ในเมื่อสิ่งที่เจ้าสำนักต้องการคือกู่ลูก เหตุใดไม่นัดพบกับเย่จิ่งอวี้มาเจรจาด้วยตัวเองอย่างตรงไปตรงมา ท่านแม่ของเขาอยู่ในมือของพวกเรา เขาต้องไปอย่างแน่นอน”

นิ้วมือของอาซือหลานคลายลงเล็กน้อย ครุ่นคิดครู่หนึ่ง จากนั้นก็สะบัดจูอวี้เหยียนไปอีกด้าน

“เซี่ยวอิ๋นหวนอยู่ที่ใด?”