สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 717

คนคนนั้นมองเย่จิ่งอวี้อย่างเงียบๆ ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย ร่างกายแทบหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับต้นไม้

เย่จิ่งอวี้ก็ไม่ได้ขยับเช่นกัน เขาจ้องร่างที่มีเลือดไหลนองอยู่ตรงหน้า หัวใจของเขาเต้นอย่างไม่หยุดนิ่ง การหายใจก็ช้าลง

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ากลิ่นเลือดนั้นได้เหม็นมากนัก และยังมีรสชาติที่... หวานอร่อย!

เขายื่นมือออกไปอย่างอดไม่ได้ สัมผัสที่หยดเลือดและแตะที่ริมฝีปาก

วินาทีนั้น สีแดงรอบดวงตาของเขาก็แดงขึ้นอีกมากในทันที

เย่จิ่งอวี้อ้าปากเพื่อเตรียมลิ้มรสชาติของเลือด ทันใดนั้น ภาพของคนตรงหน้าก็เปลี่ยนเป็นรูปร่างของอินชิงเสวียน เย่จิ่งอวี้ตกใจในทันที และถอยหลังไปหลายก้าวอย่างอดไม่ได้

และเขาก็มีสติขึ้นมาในทันทีทันใด

เหตุใดเขาจึงอยากลิ้มรสชาติเลือดคน เหตุใดเขาจึงมีความคิดที่น่ากลัวเช่นนี้ได้?

หากเสวียนเอ๋อร์รู้เข้า ต้องรังเกียจเขาอย่างแน่นอน

เย่จิ่งอวี้รีบเช็ดเลือดที่มือจนสะอาด และใช้วิชาตัวเบาบินออกจากไปหุบเขาอย่างรวดเร็ว

เห็นได้ชัดว่าคนที่อยู่หลังต้นไม้ไม่คิดว่าเย่จิ่งอวี้จะจากไปอย่างกะทันหัน สายตาของเขาก็แสดงความโกรธเกรี้ยวออกมา

ไม่คิดว่าเจ้าเด็กนี่จะมีจิตใจที่แข็งแกร่งเช่นนี้

เขาใช้ฝ่ามือตบที่ต้นไม้ ต้นไม้ที่มีขนาดใหญ่ถึงสามคนโอบก็ล้มลง และเกิดเสียงโครมครามดังขึ้น

เย่จิ่งอวี้ได้ยินเสียง แต่ไม่ได้หันกลับมามอง แต่ยังเร่งความเร็วของฝีเท้าด้วย

ในเมื่อท่านแม่ไม่ได้อยู่ที่นี่ เขาก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาอยู่ที่นี่เช่นกัน

เย่จิ่งอวี้เคยซ่อนตัวอยู่บนเขาหลายวัน จึงค่อนข้างคุ้นชินเส้นทางบนเขา เพียงครึ่งชั่วยามก็กลับมาถึงหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์

อินชิงเสวียนกำลังยืนมองอยู่ที่หน้าประตู เมื่อเห็นเย่จิ่งอวี้ก็รีบเข้าไปต้อนรับ

“อาอวี้ ทำไมท่านถึงเพิ่งกลับมา ได้ข่าวของท่านแม่หรือไม่?”

ระหว่างที่พูดคุยกัน ทันใดนั้นก็เห็นไป๋เสวี่ยวิ่งกลับมาจากที่ไกลๆ ในปากยังคงคาบไก่ภูเขาตัวอ้วนท้วนไว้อยู่

อินชิงเสวียนคว้าหลังคอของไป๋เสวี่ยเอาไว้

“เลิกวิ่งซนได้แล้ว รีบไปตามหาแม่สามีกับข้า”

สองวันนี้เจ้าสุนัขมักวิ่งออกไปล่าเหยื่อด้วยตัวเองอยู่เสมอ บางวันก็แทบไม่เห็นแม้แต่เงา อินชิงเสวียนแทบลืมเจ้าสุนัขนี่ไปเสียแล้ว

เย่จิ่งอวี้ก็เช่นกัน เขาพึ่งพาวรยุทธ์ของตัวเองมากเกินไป จึงไม่เคยมีไป๋เสวี่ยอยู่ในความคิด แต่ต้องยอมรับเลยว่า ประสาทสัมผัสการรับกลิ่นของสุนัขปราดเปรียวเป็นอย่างมาก

เขารีบหันตัวมาทันที และพูดกับฮวาเชียนว่า “เอาเสื้อผ้าของท่านแม่ข้ามาหนึ่งชุด ไป๋เสวี่ยรับรู้กลิ่นของมนุษย์ได้อย่างล้ำลึก มันน่าจะตามหาท่านแม่ข้าพบจากกลิ่นกายนาง”

เจ้าสำนักเซี่ยวขมวดหัวคิ้วที่ขาวโพลน แม้สุนัขจะมีการรับกลิ่นที่ปราดเปรียว แต่ชาวยุทธภพชายฝั่งทะเลเป่ยไห่มีมากเกินไป กลิ่นกายก็ซับซ้อนเป็นอย่างมาก เกรงว่าจะตามหาได้ยาก

แต่ตอนนี้ไม่มีทางเลือกอื่น จึงจำเป็นต้องฝากความหวังไว้กับไป๋เสวี่ย ไม่นานนัก ฮวาเชียนก็หยิบชุดคลุมสีเขียวเดินออกมา

ไป๋เสวี่ยราวกับรู้ว่าอินชิงเสวียนกำลังพูดอะไรอยู่ จึงพ่นไก่ภูเขาออกจากปาก และขยับเข้ามาใกล้เสื้อผ้าพร้อมสูดดมอย่างละเอียด