สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 731

“กรี๊ด!”

เสียงฟางรั่วกรีดร้อง กวนเซี่ยววิ่งรุดไปทันที

“เกิดอะไรขึ้น”

ครั้นก้มลงมอง ก็รู้สึกคลื่นเหียนอยากอาเจียน

ตรงหน้าคือศพผู้หญิงที่ถูกนกแร้งจิกกัดจนจำสภาพเดิมไม่ได้ มือที่โผล่ออกมากลายเป็นกระดูกสีขาว แม้จะเป็นช่วงกลางวันแสกๆ ที่ท้องฟ้าสดใส ก็ยังน่ากลัวอย่างยิ่ง

“รีบไปกันเถอะ”

กวนเซี่ยวฝืนระงับอาการคลื่นไส้ กระตุกแขนเสื้อของฟางรั่ว

ฟางรั่วกลับหยุดชะงัก บนแขนของคนผู้นั้นมีรอยตรารูปงูอยู่ ซึ่งนี่เป็นสัญลักษณ์ของผู้ที่ฝึกฝนกู่พิษ หรือว่า...

ฟางรั่วผลักกวนเซี่ยวออกไป ค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่ง ใช้กิ่งไม้ยกแขนของศพขึ้น ตรวจดูอย่างละเอียด ครั้นแล้วก็ต้องตกใจ

นี่คือจูอวี้เหยียน!

นางไม่มีทางจำผิดแน่นอน!

คิดไม่ถึงว่านางก็มาถึงชายฝั่งทะเลเป่ยไห่เหมือนกัน แถมยังมาตายกลางป่ากลางเขาอีก

ใครเป็นคนฆ่านางกันนะ เกิดอะไรขึ้นกับนางบนชายฝั่งทะเลเป่ยไห่

“มีอะไรรึ”

กวนเซี่ยวถามขณะบีบจมูก

ฟางรั่วทิ้งกิ่งไม้ แล้วพูดเบาๆ “คนผู้นี้คงจะเป็นจูอวี้เหยียน”

กวนเซี่ยวก้าวถอยหลังด้วยความประหลาดใจ

“อะไรนะ นาง...ทำไมถึงอยู่ที่นี่”

“ข้าก็ไม่รู้ ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้น รีบไปกันเถอะ จำไว้ เมื่อถึงเป่ยไห่แล้ว จงพูดให้น้อยลง ต้องปกปิดร่องรอย”

ฟางรั่วหยิบหน้ากากสองอันออกมาจากแขนเสื้อ ซึ่งเก็บไว้ตอนที่ปลอมตัวเป็นชาวนาในเมืองหลวง ในเวลานั้นฟางรั่วมีความคิดรอบคอบมาก ฝังหน้ากากทั้งสองอันไว้ใต้ต้นไม้หน้าบ้าน ตอนนี้ได้นำมาใช้ประโยชน์พอดี

“จะต้องเป็นสำนักเซียวเหยาที่เล่นตลกกับเรา หากต้องการเข้าสู่เป่ยไห่อีก ก็ทำได้เพียงรอวันที่ลมแรงเท่านั้น”

ชายทางขวาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “บางทีเราอาจส่งคนคนหนึ่งแอบเข้าไปในเป่ยไห่ ไปตีสนิทพวกชาวยุทธ์ในยุทธจักร ทำให้แตกแยกกัน”

โนจิริจูนิแค่นเสียงหึขึ้นจมูก ถ่มน้ำลายแล้วพูดว่า “ชาวจงหยวนตัวสูง ถ้าให้คนของเราไป แค่มองดูก็รู้แล้ว หากวิธีนี้เป็นไปได้ ยังต้องให้เจ้ามาพล่ามเช่นนี้รึ”

ทันทีที่เขาพูดจบ ก็มีเด็กชายตัวเล็กอายุแปดเก้าขวบเดินเข้ามาจากด้านนอก

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ตัวใหญ่โต แต่หยิ่งผยองยิ่งนัก คางเชิดขึ้น ท่าทางยโสโอหังมองไม่เห็นหัวผู้อื่น

ทั้งหมดลุกขึ้นทันที พูดด้วยความเคารพ “คารวะท่านอ๋องน้อยโมริตะ”

ซึ่งเด็กคนนี้เป็นบุตรชายคนเดียวของท่านอ๋องโมริตะ โมริตะคาวาสึบาเมะที่เย่จิ่งหลานเคยสวมรอย

เขามองไปที่คนทั้งหมดด้วยสีหน้าเย่อหยิ่ง พูดราวกับสั่งสอนบุตรธิดา “เจ้าพวกขยะ แค่ชายฝั่งทะเลเป่ยไห่เล็กๆ ยังยึดมาไม่ได้ ช่างไม่เอาไหนจริงๆ”

ทุกคนไม่กล้าปริปาก มุดหัวจนแทบแทรกแผ่นดินหนี

โมริตะคาวาสึบาเมะแค่นเสียงหึอย่างเย็นชา เอามือไพล่หลังพูดว่า “ส่งข้าไปที่เป่ยไห่ เรื่องนี้ให้ข้าจัดการเอง”