สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 845

อินชิงเสวียนกระแอมแล้วพูดว่า “ข้าพูดสิ่งใดไว้งั้นหรือ ทำไมข้าจำไม่ได้แล้ว?”

เย่จิ่งอวี้โกรธขึ้นมาทันที

“ไม่รักษาคำพูด จะเป็นปัญญาชนที่ดีได้อย่างไร?”

อินชิงเสวียนเม้มปากยิ้มแล้วพูดว่า “ข้าไม่ใช่ปัญญาชนเสียหน่อย ข้าไม่สนใจหรอกว่าสิ่งใดเป็นไปได้หรือไม่ได้”

เย่จิ่งอวี้ยื่นมือไปจั๊กจี้นาง อินชิงเสวียนยิ้มและวิ่งหนีทันที

เย่จิ่งอวี้ยกเท้าเตรียมวิ่งตาม จู่ๆ ก็รู้สึกถึงความผิดปกติ

อินชิงเสวียนก็ยืนนิ่งเช่นกัน พร้อมส่งสัญญาณให้ข้า เย่จิ่งอวี้ใจตรงกันและเข้าใจในทันที

เขาเดินสองสามก้าวไปยังอินชิงเสวียน ยิ้มแล้วถามว่า “เมื่อครู่ข้าได้ยินเสียงพิณ เสวียนเอ๋อร์เป็นผู้บรรเลงใช่หรือไม่?”

อินชิงเสวียนเอื้อมมือหยิบพิณการเวกออกมา และพูดด้วยความภูมิใจว่า “เจ้าค่ะ นั่นคือบทเพลงที่ข้าเพิ่งเรียนรู้ใหม่”

เย่จิ่งอวี้เอ่ยชม “บทเพลงนี้สุกสว่างดั่งจันทร์ฉาย ราวกับบทเพลงเซียนเทพที่เข้ามาในหู ทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุข เพียงแต่บรรเลงที่นี่คงไม่เหมาะสมนัก”

อินชิงเสวียนอุ้มพิณและถามเสียงอ้อนว่า “เช่นนั้นควรไปบรรเลงที่ใดดีเพคะ?”

เย่จิ่งอวี้ยิ้มด้วยความรัก

“หากมีเสียงคลื่นคอยประสาน นั่นคงเป็นบทเพลงที่ยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง!”

อินชิงเสวียนเห็นด้วยอย่างมาก

“เช่นนั้น... พวกเราไปลองดูไหมเจ้าคะ?”

“ดีสิ”

เย่จิ่งอวี้ยื่มมือไปโอบเอวของอินชิงเสวียน ทั้งสองก็ออกจากหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ไป

ในที่มืด เงาร่างเล็กของคนคนหนึ่งปรากฏออกมา

ซึ่งก็คือโมริตะคาวาสึบาเมะที่กลับสู่ร่างเดิม

การคาดเดาของเย่จิ่งอวี้ไม่ผิดเพี้ยนเลย หลังจากที่โมริตะคาวาสึบาเมะหนีออกไปแล้วก็ตรงไปที่เมืองเติงหลงทันที เมื่อรู้ว่าคนที่ส่งไปตายหมดแล้วก็โกรธเป็นอย่างมาก เขาวางแผนเรื่องนี้มาเป็นเวลานาน เกือบเอาตัวเองไปตายด้วย ปรากฏว่าสุดท้ายยังคงพ่ายแพ้ ช่างเป็นพวกไร้ประโยชน์จริงๆ

เจ้าสำนักเซี่ยวพูดจบ เงาร่างก็หายไปในความมืดมิด

ริมทะเล อินชิงเสวียนได้เริ่มบรรเลงพิณการเวก เมื่อเผชิญท้องทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาลเช่นนี้ หากไม่บรรเลงบทเพลง ‘ทะเลสีครามกระแสน้ำซัดสาด’ ก็คงน่าเสียดายไม่น้อย

ตอนที่นางเรียนเล่นขลุ่ยดินเผา นางเคยจดจำโน้ตเพลงนี้ เพียงแต่นางไม่เคยเล่นเลย ถึงอย่างไรก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ลองเล่นดูก็ไม่มีอะไรเสียหาย

นิ้วมือทั้งสิบค่อยๆ ดีดสายพิณ ท่วงทำนองที่มีกลิ่นอายโบราณฟุ้งกระจายจากปลายนิ้ว

เสียงพิณค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาราวกับกระแสน้ำซัด จากนั้นท่วงทำนองก็เปลี่ยนไปทันที ราวกับคลื่นโหมซัดสาด คลื่นสีขาวซัดเป็นทอดๆ บางทีก็สงบไม่มีคลื่น บางทีน้ำทะเลก็เดือดดาล คาดเดาไม่ได้ ราวกับรวมตัวเป็นหนึ่งเดียวกันกับคลื่นจริงๆ ทำให้คนรู้สึกตกใจ

โมริตะคาวาสึบาเมะและคนอื่นๆ มาถึงริมชายทะเล เมื่อได้ยินเสียงพิณเช่นนี้ก็รู้สึกตกใจเช่นกัน

สมกับที่เป็นพิณการเวก ช่างเป็นเครื่องรางศักดิ์สิทธิ์จริงๆ

หากสามารถนำมาเป็นของตัวเองได้ คงดีกว่าการทำลาย

เมื่อเห็นว่าที่นี่ไม่มีลูกศิษย์ที่ออกลาดตระเวน ด้านในแววตาก็ประกายความเฉียบคม

“ชิงพิณมา!”