สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 853

ทุกเรื่องล้วนกลัวผู้ปลุกปั่นที่พัดลมให้ติดไฟ ทันทีที่นางพูดแบบนี้ ก็มีคนเห็นด้วยทันที

“ถูกต้อง จะปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้”

“ใช่แล้ว เจ้าต้องให้คำอธิบายแก่เรา”

เมื่อเห็นว่าคนเหล่านี้ขู่เข็ญคุกคาม ต่างรุมล้อมอินชิงเสวียนไว้ เฮ่อฉางเฟิงก็เดินไปอยู่ข้างหน้าอินชิงเสวียนทันที กางมือออก ปกป้องนางไว้ข้างหลัง

พูดด้วยน้ำเสียงสุภาพอ่อนโยน “ทุกท่านมีอะไรก็ค่อยๆ พูดกัน อย่าทำลายไมตรี”

เมื่อศิษย์หญิงเห็นว่าเฮ่อฉางเฟิงหล่อเหลา แถมยังออกตัวปกป้องอินชิงเสวียนขนาดนี้ ความอิจฉาริษยาในใจก็รุนแรงขึ้น

“แล้วเจ้าเป็นใคร”

เฮ่อฉางเฟิงยิ้มอย่างอบอุ่นและกล่าวว่า “ข้าเป็นบัณฑิตพเนจร เห็นทิวทัศน์ที่นี่สวยงาม จึงหยุดพักผ่อนหย่อนใจกับคนรับใช้ไม่กี่วัน”

เมื่อได้ยินว่าเขาไม่ใช่ศิษย์ในสำนักใด พวกเขาก็มองหน้ากัน รู้สึกโล่งใจทันที

ศิษย์หน้าตาอัปลักษณ์คนหนึ่งกล่าวว่า “แค่บัณฑิตคนเดียวยังกล้ามาวุ่นวายที่เป่ยไห่ รีบไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ”

เฮ่อฉางเฟิงพูดอย่างเอื่อยๆ ไม่ช้าไม่เร็ว “ในตำรากล่าวว่า เมื่อมาแล้วจงสงบใจอยู่ ข้าน้อยเล่นสนุกพอแล้วย่อมจากไปเอง ไม่รบกวนให้ทุกท่านลำบากใจ”

เขาเหลือบมองคนหน้าตาอัปลักษณ์แวบหนึ่ง แล้วพูดว่า “นักปราชญ์ยังกล่าวอีกว่า วรรณกรรมคู่วรยุทธ์ จึงเห็นได้ว่าวรรณกรรมมาก่อนเป็นอันดับแรก ข้าน้อยไม่ดูถูกเพียงเพราะภูมิหลังอันหยาบกระด้างของทุกคน คำพูดของทุกคนข้าน้อยจะไม่เก็บเอามาใส่ใจ แม่นางอิน เราไปคุยกันที่อื่นเถอะ!”

อินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้นมอง หนอนหนังสือคนนี้รู้จักตอกกลับคนเป็นเหมือนกัน

เม้มริมฝีปากยิ้มแล้วพูดว่า “เอาตามพี่เฮ่อว่าเลย”

ทั้งสองหันหลังกลับกำลังจะเดินจากไป แต่สตรีหน้าตาพื้นๆ ก็หยุดอินชิงเสวียนไว้ทันที

“เจ้ายังไม่ให้คำอธิบายแก่เรา ยังไปไม่ได้”

เดิมทีอินชิงเสวียนไม่อยากถกเถียงกับคนมีความรู้ต่ำกว่า แต่เมื่อเห็นคนเหล่านี้ไม่จบไม่สิ้นเสียที ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเบื่อหน่าย

เสี่ยวหยวนเป่าตกใจ

“อ้ากก คุณชาย!”

เขากำหมัดแน่น แต่เห็นเฮ่อฉางเฟิงขยิบตาให้ตัวเอง จึงคลายหมัดทันที แล้วโถมตัวเข้าหาเฮ่อฉางเฟิงอย่างมีไหวพริบ

ร้องไห้ไร้น้ำตาประหนึ่งฟ้าร้องในวันที่ฝนไม่ตก “คุณชาย ท่านได้รับบาดเจ็บ พวกโง่เง่านี่กล้าทำร้ายคุณชายของเรา ไม่มีกฎหมายแล้วหรืออย่างไร”

ครั้นเห็นจอมยุทธ์ผู้กล้าที่ประกาศตัวเองว่าเป็นผู้มีคุณธรรมเหล่านี้ ลงมือทำร้ายบัณฑิตที่ไม่มีแรงแม้แต่จะมัดไก่ ใบหน้าของอินชิงเสวียนก็มืดลงทันที

“ในเมื่อไว้หน้าแล้วพวกเจ้าไม่รับ งั้นก็อย่าตำหนิข้าที่ไร้ปรานี”

ด้วยความคิดในใจ พลังและความเร็วของมิติก็ทะลักเข้าสู่ร่างกาย เมื่อยกฝ่ามือขึ้น เสียงหวานแผ่วเบาก็ดังออกมา

นางก้าวฝีเท้าที่แปลกประหลาด รวดเร็วดุจสายฟ้าแลบ เสียงปึงปังอื้ออึง จากนั้นศิษย์ห้าหกคนทั้งหมดก็นอนราบอยู่บนพื้น