สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 854

เสี่ยวหยวนเป่าตะโกนอย่างมีความสุขทันที “แม่นางอินเก่งกล้า จัดการพวกโง่เง่านี้ให้ตายซะ”

อินชิงเสวียนมองไปที่คนเหล่านั้นอย่างเย็นชา

“หากใครยังต้องการถามหาความยุติธรรมอีก ให้ไปที่หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ เจ้าสำนักจะให้คำอธิบายแก่พวกเจ้าเอง ชายทะเลเป็นสถานที่สำคัญในการต่อสู้กับศัตรู ถ้าทุกคนไม่มีอะไรแล้ว เชิญกลับไปเถอะ”

แม้ว่าการโจมตีของอินชิงเสวียนจะไม่หนักหน่วง แต่ก็ไม่สามารถพูดได้ว่าเบา มีหลายคนกระอักเลือดออกมาแล้ว

ทุกคนจึงรู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอินชิงเสวียน ได้แต่ถลึงตามองอย่างดุเดือด แล้วประคองกันออกไปจากชายทะเล

อินชิงเสวียนหยิบขวดกระเบื้องเคลือบออกมาจากอกเสื้อ ซึ่งมีน้ำพุวิญญาณบรรจุอยู่ในนั้น เดิมทีจะเก็บไว้ให้เย่จิ่งหลานดื่ม ตอนนี้เมื่อเห็นว่าเฮ่อฉางเฟิงได้รับบาดเจ็บเพราะปกป้องตัวเอง จึงรู้สึกผิด

แล้วจึงยื่นขวดกระเบื้องเคลือบให้เขา

“นี่คือน้ำพุยาที่ข้านำมาจากบ้านเกิด ถ้าคุณชายเฮ่อไม่รังเกียจ ก็ดื่มสักหน่อย มันมีประโยชน์ต่อบาดแผลของเจ้า”

เฮ่อฉางเฟิงรับไว้ด้วยความตื่นเต้นดีใจ

“สิ่งที่แม่นางอินมอบให้ ข้าน้อยจะรังเกียจได้อย่างไร”

จากนั้นเขาดึงฝาขวดอันประณีตออก กำลังเอาเข้าปากดื่ม ทันใดนั้นแสงตรงหน้าก็มืดลง และจู่ๆ ก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

คนผู้นั้นหัวเราะเบาๆ พูดว่า “แม่นางอิน ไม่ทราบว่าจะแบ่งน้ำในขวดนี้ให้ข้าบ้างได้หรือไม่”

อินชิงเสวียนเพ่งมอง ก็เห็นว่าเป็นฮั่วเทียนเฉิงที่ช่วยชีวิตนางและเย่จิ่งอวี้ไว้

รีบประกบมือคำนับแล้วพูดว่า “ที่แท้ก็เป็นท่านฮั่วนี่เอง ชิงเสวียนคารวะท่านฮั่ว”

ขณะที่พูด ในหัวยังคิดอยู่มิวาย

เฮ่อฉางเฟิงเป็นเพียงคนธรรมดา ถึงดื่มน้ำพุวิญญาณก็ไม่เป็นอะไร แต่ฮั่วเทียนเฉิงเป็นยอดฝีมือ หากเขาได้ลิ้มลองน้ำพุวิญญาณ ต้องสังเกตเห็นถึงความผิดปกติแน่นอน

ในขณะที่กำลังชั่งใจอยู่นั้น ฮั่วเทียนเฉิงก็หันไปหาเฮ่อฉางเฟิง ยื่นมือออกแล้วพูดว่า “คุณชายให้ข้าดื่มสักคำก็พอ เมื่อเช้ากินอาหารรสเค็มนัก ยามนี้กระหายน้ำมากจริงๆ”

สีหน้าท่าทางของเฮ่อฉางเฟิงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยเช่นกัน

ทันทีที่เปิดขวด เขาก็รู้สึกว่าน้ำในขวดแตกต่างออกไป ไม่รู้ว่าถ้าให้เขาไป จะทำให้แม่นางอินเดือดร้อนหรือไม่

ขณะที่กำลังจะปฏิเสธ อินชิงเสวียนก็ถือโอกาสหยิบน้ำแร่ออกมาหนึ่งขวด

คนเขาถามตรงๆ ขนาดนี้แล้ว อินชิงเสวียนก็ไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไรดี

“เป็นของขวัญที่ชายชราในเมืองหลวงมอบให้ สามารถบรรเทาอาการบาดเจ็บและพิษเล็กน้อยได้ แต่เมื่อเปรียบเทียบกับวรยุทธ์ที่ลึกซึ้งของท่านแล้ว เทียบกันไม่ติดเลยจริงๆ”

ฮั่วเทียนเฉิงหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “แม่นางอินยกย่องเกินไปแล้ว ดังคำกล่าวที่ว่า สิบเบี้ยใกล้มือ แม้จะมีผลเพียงเล็กน้อย ก็สามารถทำให้มีความหวังมากขึ้น”

แววตาลึกซึ้งมองกวาดไปทั่วใบหน้าของอินชิงเสวียน จากนั้นฮั่วเทียนเฉิงก็ประกบมือคารวะ

“ขอบคุณแม่นางอินสำหรับน้ำ ข้าต้องไปเยี่ยมเพื่อนเก่า วันหน้าหากมีเวลาว่าง จะไปเยี่ยมเยียนหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์อย่างแน่นอน”

หลังจากการตรวจสอบมาหลายวัน ในที่สุดผลลัพธ์ก็ปรากฏออกมา

ใบหน้าของฮั่วเทียนเฉิงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ยังไม่ทันสิ้นเสียง เขาก็ใช้วิชาตัวเบาเหาะมุ่งหน้าตรงไปที่เมืองแล้ว

เมื่อมองดูแผ่นหลังที่หายวับไปของฮั่วเทียนเฉิง รูม่านตาของเฮ่อฉางเฟิงก็หดลงพลัน

เคล็ดวิชาควบคุมลมไท่ซวี?

หรือว่า...เขาเป็นคนของตำหนักเทพหอทองคำ?