สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 865

อินชิงเสวียนใช้ทักษะการช่วงชิงโชคลาภกับฮั่วเทียนเฉิงทันที เพียงครู่หนึ่ง ดูเหมือนในหัวจะมีอะไรเพิ่มขึ้น

ฮั่วเทียนเฉิงขมวดคิ้ว ร่างกายอ่อนแออย่างอธิบายไม่ถูก แต่ยังไม่ทันได้ไตร่ตรอง เขาก็ประกบมือคำนับลา

เขาเดินกลับโรงเตี๊ยมอย่างรวดเร็ว กลับเข้าไปในห้องและใช้ประสาทสัมผัสเต็มที่ ทันใดนั้นก็พบว่าตัวเองถูกตัดกำลังภายในให้อ่อนแอลงอย่างอธิบายไม่ได้

ทำไมเป็นเช่นนี้

หรือว่าเจ้าสำนักเซี่ยววางยาพิษในอาหารและสุรา?

ฮั่วเทียนเฉิงรีบนั่งขัดสมาธิ โคจรกำลังภายในตรวจสอบเส้นลมปราณของตัวเอง หลังจากโคจรกำลังภายในหนึ่งรอบ เขาก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น

เส้นลมปราณของเขาราบรื่น ไม่มีสัญญาณของพิษ ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อจริงๆ

หรือว่าตัวเองคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตในตำหนักเทพ จนไม่สามารถปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมได้อีก?

ฮั่วเทียนเฉิงจิบน้ำ พยายามขจัดสุราในเลือด แต่กลับสำลัก ฮั่วเทียนเฉิงไอแค่กๆ แล้ววางแก้วน้ำกลับคืนที่เดิม

วันนี้เขาไปที่หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ เพราะอยากตรวจสอบว่าในนั้นมียอดฝีมือมากน้อยเพียงใด ซึ่งเขาสรุปได้ว่าพลังวิญญาณนั้นเกี่ยวข้องกับน้ำของอินชิงเสวียน และเขาต้องพานางกลับไปที่ตำหนักเทพ

เพียงแต่วรยุทธ์ของเจ้าสำนักเซี่ยวนั้นไม่ธรรมดา ฮั่วเทียนเฉิงก็ไม่กล้าลงมือบุ่มบ่าม

วรยุทธ์ของผู้คุมตราเซี่ยวและเย่จิ่งอวี้นั้นไม่ธรรมดาเช่นเดียวกัน ตามมาด้วยหญิงสาวชื่อฮวาเชียน และแม่นางฉายาซื่อเมี่ยวอิน

แม้ว่านอกเหนือจากเจ้าสำนักเซี่ยวแล้ว คนอื่นๆ ก็ไม่สามารถทำอันตรายเขาได้มากนัก แต่ถ้าหากถูกพวกเขาพัวพันไม่เลิก ก็เป็นเรื่องที่น่าปวดหัวเหมือนกัน

ฮั่วเทียนเฉิงไม่ต้องการทำร้ายผู้บริสุทธิ์ แต่หากจะแก้ไขปัญหานี้อย่างสันติ เกรงว่าคงเป็นไปไม่ได้

เมื่อนึกถึงความพากเพียรของเจ้าสำนักในการขึ้นไปสู่วิถีแห่งสวรรค์ ฮั่วเทียนเฉิงก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

วิธีที่ดีที่สุดคือการทำให้หญิงสาวอยู่เพียงลำพัง แล้วพานางไปโดยไม่มีใครสังเกตเห็น เช่นนี้ถึงจะหลีกเลี่ยงสงครามได้

ทันใดนั้นข้าก็นึกถึงคุณชายน้อยแซ่เฮ่อขึ้นมา หรือว่าเขามีความเกี่ยวข้องกับเฮ่อยวน?

จากนั้นเขาก็ส่ายหัว ตั้งแต่เหตุการณ์นั้น อิ๋นเฉิงก็ถูกผนึก ไม่น่าจะมีใครออกมาได้

เมื่อนึกถึงกลิ่นอายของผู้คงแก่เรียนของคุณชายน้อยผู้นั้น ฮั่วเทียนเฉิงก็ยิ้มเงียบๆ แซ่เฮ่อมิใช่แซ่ที่หายาก เจ้าสำนักกระบี่สังหารก็แซ่เฮ่อเช่นกันมิใช่หรือ ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจจริง

ตัวเองชักจะหวาดระแวงไปหมดแล้ว

หลังจากปรับสภาพจิตใจแล้ว เขาก็นั่งขัดสมาธิบนเตียง ใช้กำลังภายในเพื่อขับฤทธิ์สุราออกไป

ณ หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์

อินชิงเสวียนได้แนะนำเฮ่อฉางเฟิงให้กับเจ้าสำนักเซี่ยว ชายชราฝึกฝนวรยุทธ์มาตลอดชีวิต เมื่อเผชิญหน้ากับบัณฑิตที่อ่อนแอเช่นเฮ่อฉางเฟิง เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี จากนั้นก็หาข้ออ้างไปที่เรือนด้านด้านหลัง

เฮ่อฉางเฟิงก็ยืนขึ้นอย่างรู้สถานการณ์เช่นกัน

“นี่ก็บ่ายมากแล้ว ข้าน้อยต้องขอลาก่อน โอกาสหน้าถ้าพี่เย่ไม่ยุ่ง ข้าน้อยจะมาเยี่ยมเยียนอีกครั้ง”

“คุณชายเฮ่อกลับดีๆ”

อินชิงเสวียนไปส่งทั้งสองคนไปที่ประตู แล้วเดินไปดูที่ห้องของเซี่ยวอิ๋นหวน

อินชิงเสวียนก็รู้ว่าหลี่เฟิ่งอี๋เสียชีวิตเนื่องจากการคลอดบุตร ลิ่นเซียวก็กลายเป็นคนเลอะเลือนเพราะรับไม่ไหวกับการกระทบกระเทือนเช่นนี้ นางจึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

ต่างก็เป็นคนที่หมกมุ่นในรัก!

ฮวาเชียนตบไหล่ของนางเบาๆ

“เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ มีองค์ชายน้อยอยู่เคียงข้าง ศิษย์พี่หวนก็คลายปมในใจได้แล้ว แม่นางอินอย่าคิดมาก”

หลังจากที่ฮวาเชียนพูดจบ นางก็ออกจากห้องลับ

อินชิงเสวียนก็นั่งขัดสมาธิ มองดูทำนองเพลงเหล่านั้น

แต่กลับรู้สึกว่าเพลงลืมกลุ้มมีท่วงทำนองเรียบง่ายและไพเราะมาก จึงเริ่มเล่นมันโดยไม่รู้ตัว

จนกระทั่งเพลงจบลง นางก็รู้สึกตัว

เวลามีจำกัด ไม่สามารถสิ้นเปลืองไปกับเพลงที่ไร้ประโยชน์เหล่านี้ได้

แล้วจึงเจอเพลงเสียงสังหารที่ฮวาเชียนพูดถึงทันที บรรเลงไปด้วยกระวนกระวายใจไปด้วย อากาศเย็นยะเยือกก็พุ่งออกมาจากสายพิณ เพียงพริบตาเดียวก็ตลบไปทั่วห้องลับทันที...

ในเวลานี้ เฮ่อฉางเฟิงได้กลับมาที่โรงเตี๊ยมแล้ว

เสี่ยวหยวนเป่าหยิบขนมเปี๊ยะออกมาจากอกเสื้อ กัดกินอย่างเอร็ดอร่อย

แล้วถามด้วยน้ำเสียงคลุมเครือ “คุณชาย เราจะตามฮั่วเทียนเฉิงตลอดเลยงั้นหรือ คุณชายคิดจะตามหารองเจ้าเมืองตู้ หรือว่าติดตามเฝ้าดูแม่นางอิน?”