สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 937

“กุ้ยเฟยทรงเกรงใจมากเกินไปแล้ว”

ซูฉ่ายเวยมองสิ่งเหล่านั้น ด้วยดวงตาเป็นประกาย

“คิดเสียว่านี่คือน้ำใจของข้าที่มีต่อเจ้า รับไว้เถอะ สิ่งเหล่านี้ข้าเหลือไม่มากแล้ว เกรงว่าต่อไปถึงอยากเอาออกมาให้เจ้าก็ไม่สามารถเอาออกมาได้อีก อย่าได้เกรงใจเลย”

คะแนนสะสมเกือบทั้งหมดในมือของอินชิงเสวียนถูกเย่จิ่งหลานใช้คนเกลี้ยง เหลืออีกไม่มากจริงๆ

ในมิติไม่ได้รับรางวัลใหญ่เลย แถมนางยังไม่รู้ว่าจะทำให้เกิดขึ้นอย่างไร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการแจ้งเตือนใดๆ เกรงว่าอนาคตตัวเองต้องกลับไปสู่ช่วงคำนวณคะแนนที่ยากลำบากแล้ว

โชคดีที่ตอนนี้นางไม่อยู่ในวังเย็นอีก จึงไม่ต้องกังวลเรื่องของกินของใช้

ซูฉ่ายเวยลังเลแล้วพูดว่า “งั้น...งั้นข้าก็ไม่เกรงใจแล้ว”

ทันใดนั้นก็เปิดหีบเล็กข้างๆ ออก แล้วหยิบตั๋วเงินออกมาปึกหนึ่ง

“นี่คือเงินส่วนแบ่งของสินค้าที่ขายได้ กุ้ยเฟยโปรดรับไว้ด้วย”

อินชิงเสวียนผลักกลับ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ตอนนี้ข้าไม่ต้องการเงินแล้ว พ่อของเจ้าจากไปเร็ว เจ้ายังมีแม่และน้องชายที่ต้องดูแล การแต่งงานของน้องชายในอนาคตและเงินสินเดิมของตัวเอง ยังต้องใช้เงินอีก เก็บไว้ให้ตัวเองเถอะ พูดจริงๆ แล้ว เป็นข้ากับอาอวี้ที่ผิดต่อเจ้า”

ครั้นได้ยินดังนี้ ขอบตาของซูฉ่ายเวยก็แดงรื้นขึ้น

“กุ้ยเฟยโปรดอย่ากล่าวเช่นนั้น ในโลกนี้มีใครบ้างเต็มใจแบ่งปันสามีของตนกับผู้อื่น ได้รับการดูแลจากกุ้ยเฟยเช่นนี้ นับเป็นความโชคดีของซูฉ่ายเวยแล้วเพคะ”

อินชิงเสวียนถอนหายใจเฮือกหนึ่ง

“เจ้าพูดถูก ฝ่าบาทก็ไม่ได้ผิด ทั้งหมดเป็นเพราะระบบศักดินาที่ทำร้ายคน ในอนาคตบ้านเมืองนี้จะค่อยๆ เปลี่ยนแปลง ความคิดของผู้คนก็จะค่อยๆ ก้าวหน้าขึ้น เพียงแต่ต้องใช้เวลาในการดำเนินการนานหน่อย แต่ข้ามั่นใจ ว่าจะมันจะเปลี่ยนแปลงไปตามที่ข้าต้องการได้”

ซูฉ่ายเวยสูดจมูกและพูดว่า “ข้าเชื่อว่า กุ้ยเฟยจะต้องทำได้อย่างแน่นอน!”

“อืม เช่นนั้นจงพักผ่อนให้สบายเถิด ข้าจะกลับแล้ว”

อารมณ์อิ่มเอมใจเมื่อได้เข้าวังหลวงครั้งแรกนั้น ได้หมดสิ้นไปเพราะการสร้างสถานการณ์เรียกร้องความสนใจหลายต่อหลายครั้งนานแล้ว ซึ่งสิ่งที่เหลืออยู่ก็คือความไม่เต็มใจ

อินชิงเสวียนสามารถเข้าใจความรู้สึกของพวกนางได้ แต่ไม่สามารถเห็นใจได้ แทนที่จะให้พวกนางเสียเวลาเปล่าในวังหลังทั้งชีวิต ไม่สู้ให้อิสระแก่พวกนางได้เลือกทางเดินใหม่

เมื่อกลับมาที่ตำหนักจินหวู ท้องฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว

ทันทีที่เข้าไปในประตูตำหนัก ก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบิกบานดังลั่น

เย่จิ่งอวี้กำลังอุ้มลูกชายหมุนตัวไปรอบๆ เสี่ยวหนานเฟิงอ้าแขนอย่างมีความสุข หัวเราะเสียงใสราวกับกระพรวนเงิน

“สวยแม่แม่ กลับกลับ”

สายตาของเสี่ยวหนานเฟิงเฉียบคมมาก เมื่อเห็นอินชิงเสวียน มือเล็กป้อมก็คว้ามาลามงกุฎผมของเย่จิ่งอวี้ทันที แล้วเสียงใสแจ๋วแบบเด็กๆ ก็ร้องตะโกนออกมา