SO BAD เพื่อนสนิทร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 15

-2 ปีต่อมา-

“ฮาโหลอีคนงาม แม่นางมินตรา” เสียงอีแมนตะโกนโหวกเหวกโวยวายขึ้นมาตามสันดานของมันเรียกให้ทุกคนหันสายตาตามเสียงของมันและทุกสายตาหันมามองที่ฉัน อีผีเอ้ยตะโกนลั่นมาก

“มึงจะตะโกนทำไมกระเทยอายเขา” ฉันยิ้มทักทายเพื่อน ๆ ที่รู้จักแล้วรีบเดินมาที่โต๊ะที่มีเพื่อน ๆ นั่งอยู่แล้วตีอีแมนนี่แรง ๆ ไปหนึ่งที

“ทำไมล่ะ ก็คนดังปรากฏตัวนี่คะ” อีแมนยิ้มร่าบอกตามสไตล์ของมันนั่นแหละ

อ่อ ฉันลืมบอกไปตอนนี้ฉันเรียนจบแล้วนะคะ วันนี้เป็นงานเลี้ยงรุ่นของพวกเรา คิดถึงมายเฟรน์มากมาย แล้วที่อีแมนบอกว่าคนดังปรากฏตัวก็คนดังจริง ๆ นั่นแหละค่ะ ดังในหมู่เพื่อนและคนในมหาลัย แต่ดังเรื่องอะไรน่ะเหรอ เล่าให้ฟังเลยก็แล้วกันค่ะ

ตอนฉันอยู่ปี 3 เทอมสุดท้าย ด้วยความที่ฉันสวยแซ่บขึ้นมาก ก็เลยทำให้มีพี่พอร์ช รุ่นพี่ปี 4 อดีตเดือนมหาลัยแถมมีดีกรีเป็นทายาทนักธุรกิจชื่อดังมาสารภาพรักกลางโรงอาหาร แล้วพี่แกจัดเต็มมากจ้างทีมงานมาเซอร์ไพรส์กันเลยทีเดียว แต่ฉันก็ดันปฏิเสธพี่เขาไปในทันที คนก็เลยโจษจันกันไปทั่ว มีคลิปตอนสารภาพรักกับตอนฉันปฏิเสธว่อนเน็ตอีกต่างหาก และผลพวงหลังจากนั้นก็เลยทำให้ฉันกลายเป็นเน็ตไอดอลที่มีคนติดตามเป็นแสนแบบงง ๆ

“มึงสวยจังวะมิน” เพื่อนคนหนึ่งในสาขาเอ่ยทักฉันขึ้นมา

“แน่นอนค่ะกูสวย สวยมากด้วย ฮ่า ๆๆ” ฉันตอบมันกลับไปทีเล่นทีจริงแล้วก็เรียกเสียงหัวเราะให้กับเพื่อนคนอื่นที่นั่งร่วมโต๊ะ

“เออ สวยแบบนี้มีแฟนยังอ่ะ”

“อู้ย~ ขนาดพี่พอร์ชมันยังปฏิเสธซะหน้าแหก ใครจะกล้ามาจีบมันล่ะคะ” อีแมนนี่รับหน้าที่ตอบแทนฉัน อีนี่มันเป็นติ่งข้างไฝฉันน่ะ

“อ้าว! เรานึกว่ามินกับพี่พอร์ชคบกันแล้วซะอีก เห็นคอมเม้นท์ให้กันอยู่บ่อยๆ” เพื่อนอีกคนเอ่ยขึ้น

“เปล่าๆ เราเป็นพี่น้องกัน” หลังจากที่ฉันทำพี่เขาหน้าแหกตอนนั้น ฉันก็รีบไปขอโทษเขาแล้วเราก็ตกลงเป็นพี่น้องกัน ตอนนี้ก็เลยสนิทกันระดับหนึ่ง

“มึงเป็นน้องเขา แต่เขาเป็นพี่มึงจริง ๆ รึเปล่า”

“จริงดิเป็นพี่น้องกัน” ฉันตอบแค่นั้นแล้วก็หยิบเหล้ามาจิบเป็นการตัดบท ฉันไม่ชอบคุยเรื่องส่วนตัวกับใครยกเว้นเพื่อนที่สนิทจริง ๆ ซึ่งก็มีแค่อีแมนนี่กับมิลานนี่แหละ

“แล้วมิลานล่ะแมน” ฉันมาถึงสักพักละยังไม่เจอมันเลย

“เคลียร์กับผัวอยู่ ผัวมันงี่เง่า” อีแมนตอบแล้วเบ้ปาก เป็นอันรู้กันว่าลำไยเพื่อนมีผัว

“อ่อ” ฉันตอบรับแล้วไม่ได้ถามอะไรต่อ ผัวมันงี่เง่าจริง ๆ ค่ะ ขี้หึงหนักมาก แต่ก็รักแล้วก็ดูแลมิลานดีมาก ๆ เหมือนกัน อย่าไปพูดถึงเลยฉันรำคาญปนอิจฉา ฮ่า ๆๆ

หลังจากนั้นพวกเราก็เริ่มปาร์ตี้เลี้ยงรุ่นกันอย่างสนุกสนาน จนดึกเพื่อนๆ ก็เลยชวนกันไปต่อที่ผับ

“เมิง~ ไปต่อกับพวกเพื่อนป่าว~” อีแมนที่กำลังกรึ่มได้ที่ถามฉันหลังจากที่งานกำลังจะเลิก

“ขอบคุณมากเลยนะคะเจ้านายที่มารับมาส่งลูกน้องคนสวยคนนี้” ฉันขอบคุณพี่พอร์ชทีเล่นทีจริงที่ทันทีที่เขามาส่งถึงคอนโด อ้อ ตอนนี้ย้ายมาอยู่คอนโดแล้วนะคะ เก็บเงินผ่อนแทบตายกว่าจะได้คอนโดเท่ารูหนูนี่มา

“มีลูกน้องขี้เมาให้ทำไงได้ล่ะ” พี่พอร์ชบอก เออจริงฉันขี้เมาจริง ๆ นั่นแหละ เมื่อก่อนไม่ได้ขี้เมาหรอกนะ แต่เพราะความเหงาทำให้มีเหล้าเป็นเพื่อน ฮ่า ๆๆ

“นั่นสิเนอะ เอ้อ ตี 2 แล้ว นอนนี่ไหม” ฉันหันไปดูนาฬิกาบนรถตี 2 จะตี 3 แล้วจ้า

“อืม ง่วงจะตายแล้วเนี่ย ป่ะ” พี่พอร์ชพูดแล้วก็หาวออกมา ตาก็ปรือสงสัยจะง่วงจริง แต่อย่าเพิ่งเข้าใจผิดว่าพี่พอร์ชนอนห้องฉันนะ พี่เขามีเด็กอยู่ที่คอนโดนี้ค่ะ น่าตาน่ารักน่าดู

กริ๊ก!

“เฮ้อ!”

พอกลับเข้ามาในห้องวังวนเดิม ๆ ของชีวิตฉันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง นับจากวันนั้นผ่านมา 2 ปีแล้ว ที่ฉันไม่เคยได้เจอหรือรับรู้เรื่องราวของเขาอีกเลย ฉันรู้แค่เขาทำเรื่องโอนหน่วยกิตไปเรียนต่อที่อเมริกา แต่ที่ไหน รัฐไหน มหาลัยไหนฉันไม่เคยรับรู้ ไม่ต้องการรู้เรื่องราวของเขาให้เจ็บปวดอีก

แต่ใครจะไปรู้ว่าการที่ฉันไม่รับรู้เรื่องราวของเขาเลยมันจะทำให้ใจฉันไม่เจ็บปวด มีแค่ตัวฉันเท่านั้นที่รู้ดี หรือบางทีการได้รับรู้เรื่องราวของเขามันอาจจะทำให้ฉันดีกว่านี้ก็ได้ เพราะตอนนี้มันทรมานเพราะความไม่รู้อะไรนี่แหละ

แต่ไม่ได้หลับหูหลับตาคิดถึงหรอกนะ ฉันไม่เคยเสียน้ำตาให้เขาเลยสักครั้งตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น มันทั้งคิดถึงทั้งเกลียดค่ะ แต่ช่างมันเถอะรักแรกมันลืมยาก เดี๋ยวนานวันไปฉันก็ลืมได้เอง เพราะฉันกับเขายังไงก็ไม่มีวันที่จะมีทางมาบรรจบกันได้อีก