สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1000

หลินหยางจ้องจ้งมู่ด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ เตรียมตัวออกแรงบีบคอเขาให้ตายคามือ

ผู้คนที่อยู่โดยรอบมองตาค้าง

ฉินไป่ซง หลงโชและคนอื่น ต้องการเข้ามาห้ามปรามแต่กลับไม่รู้ควรจะพูดยังไง

หยานเคอเอ๋อเบิกตากว้าง มือกำหมัดและเม้มริมฝีปากแน่น ตกตะลึงจนถึงขีดสุด

"เขาบ้าไปแล้ว! เขาบ้าไปแล้วจริงๆ คุณหนู เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการฆ่าคนของหมู่บ้านราชาสมุนไพรจะนำผลกระทบแบบไหนมาให้ คราวนี้บานปลายแน่!" ชายชราที่อยู่ด้านข้างทรุดนั่งลงกับพื้นโดยตรง อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงคร่ำครวญด้วยสีหน้าที่ซีดขาว

ส่วนหลินซินลั่วที่อยู่ตรงหน้าต่างก็เบิกตากว้างเช่นกัน บนใบหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์ของความเหลือเชื่อ

"จบแล้ว! คราวนี้จบแล้ว! แผนการทั้งหมดของเรายุ่งเหยิงไปหมดแล้ว!" หลินซินลั่วพูดพึมพำ

"คุณหนู ตอนนี้พวกเราควรทำยังไงดี?" คนที่อยู่ด้านข้างถามเสียงสั่น

"หมอเทวดาหลินทำเรื่องแบบนี้ ไม่ว่ายังไงคนของหมู่บ้านราชาสมุนไพรต้องกลับมาแก้แค้นแน่นอน ถึงเขาตายไปแล้วก็ตาม! เขากำลังสร้างปัญหาที่คาดคิดไม่ถึง…ไป! พวกเราจำเป็นต้องไปจากที่นี่!" หลินซินลั่วพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม หันไปตะคอกเสียงเบา "อาศัยจังหวะที่พวกเขายังไม่รู้ตัว พวกเราออกจากที่นี่ทางด้านหลัง!"

"ครับ คุณหนู!"

คนของตระกูลหลินพยักหน้า รีบออกจากอาคารทันที

หลังจากที่หลินหยางเริ่มออกแรง คอของจ้งมู่บิดเบี้ยวผิดรูปโดยตรง

ถึงแม้จ้งมู่ก็มีทักษะการต่อสู้ทางการแพทย์ที่ไม่ธรรมดาเช่นกัน แต่ตอนนี้หลินหยางใช้ทักษะเข็มเงินย้อนทวน ทำให้พละกำลังเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินหยางด้วยซ้ำ ทำได้แต่อ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้าง แขนขาทั้งสี่ดิ้นรนไม่หยุด

"คุณ…คุณฆ่า…ผมไม่ได้…ไม่อย่างนั้น…คุณและคนข้างกายของคุณ…จะต้องลงไปอยู่เป็นเพื่อนผมทั้งหมด…" จ้งมู่ตะโกนพูดด้วยความยากลำบาก

แววตาของหลินหยางเย็นชาลงทันที ในส่วนลึกของดวงตาเต็มไปด้วยความดุร้าย "คุณกำลังขู่ผมเหรอ?"

"ผม…ผมกำลัง…ห้ามปรามคุณ…"

"แต่น่าเสียดาย มันไม่มีประโยชน์!"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง ออกแรงต่อ

"อ๊าก…"

ลิ้นของจ้งมู่เริ่มแลบออกมา คอบิดเบี้ยวผิดรูปยังสมบูรณ์ ใกล้จะขาดใจตายแล้ว

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

ทันใดนั้น มีเสียงตะคอกดังขึ้น

คนคนนั้นคือเจิ้งหนานเทียน

หลินหยางหันหน้าไปมอง

เป็นเพียงเจิ้งหนานเทียนก้าวออกมาข้างหน้า กระชากแขนของหลินหยาง พูดด้วยความร้อนใจ "ไอ้หนู! คุณรีบปล่อยเขาเดี๋ยวนี้!"

"ผู้บัญชาการเจิ้งต้องการช่วยเขา?" หลินหยางถามด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"ไอ้หนู! ผมไม่ได้กำลังช่วยเขา! ผมกำลังช่วยคุณ! ถ้าหากคุณฆ่าเขา คนข้างกายและทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณจะถูกหมู่บ้านราชาสมุนไพรตามล้างแค้น! คุณเข้าใจหรือยัง?" เจิ้งหนานเทียนตะคอก

"หรือถ้าผมไม่ฆ่าเขา หมู่บ้านราชาสมุนไพรก็จะไม่มาตามแก้แค้นอย่างนั้นเหรอ? คนของหมู่บ้านราชาสมุนไพรต้องมาแน่นอน ผมฆ่าคนของหมู่บ้านราชาสมุนไพรไปหลายคนแล้ว นับประสาอะไรกับมีคนตายเพิ่มอีกคน?" หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ไอ้หนู! คนคนนี้ไม่เหมือนกัน! ! ! คุณเชื่อผมสักครั้ง! ขอเพียงคุณไม่ฆ่าเขา! ผมต้องหาวิธีปกป้องคนของคุณแน่นอน!" เจิ้งหนานเทียนดวงตาแดงก่ำ พูดด้วยน้ำเสียงที่ปวดใจ

เขาต้องการปกป้องหลินหยาง

แต่น่าเสียดาย เขาไม่มีความสามารถพอ

หลินหยางมองเจิ้งหนานเทียนโดยไม่พูดอะไร หลังจากนั้นหันไปมองฉินไป่ซง หลงโชและคนอื่น สูดลมหายใจเข้าลึกๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง "เดิมทีผมไม่ต้องการพึ่งพาคนอื่น แต่ว่า…ผู้บัญชาการเจิ้งยอมเป็นศัตรูของหมู่บ้านราชาสมุนไพรเพื่อผมโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ในเมื่อคุณทำถึงขนาดนี้ ผมหลินหยาง…จะไว้หน้าคุณก็แล้วกัน!"

พูดจบ หลินหยางยกแขนอีกข้างขึ้น ใช้เข็มเงินแทงลงบนร่างกายของจ้งมู่

"อ๊าก! ! !"

จ้งมู่กรีดร้องออกมาอย่างกะทันหัน ร่างกายของเขาชักกระตุกเหมือนโดนไฟช็อต

หลินหยางปล่อย

เขาล้มลงไปกลิ้งอยู่บนพื้นพร้อมกับเสียงร้องคร่ำครวญ ราวกับคนที่กำลังแบกรับความเจ็บปวด

"ไอ้หนูหลิน คุณทำอะไร…" เจิ้งหนานเทียนถาม

"หมู่บ้านราชาสมุนไพรอ้างว่าทักษะการแพทย์ของตัวเองไม่มีใครสามารถเทียบไม่ใช่เหรอ? พวกเขาคิดว่าพิษของตัวเองไร้เทียมทานไม่ใช่เหรอ ในเมื่อเป็นแบบนั้น ผมจะให้พวกเขาลองดูว่าสามารถแก้พิษของผมได้หรือเปล่า!" หลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"นี่มัน…" สีหน้าของเจิ้งหนานเทียนน่าเกลียดจนถึงขีดสุด

เขาไม่รู้ว่าพิษของหลินหยางเมื่ออยู่ต่อหน้าหมู่บ้านราชาสมุนไพรอยู่ในมาตรฐานระดับไหน แต่ถ้าหากหมู่บ้านราชาสมุนไพรไม่สามารถแก้พิษของหลินหยาง มันก็ไม่ต่างอะไรกับการตบหน้าของหมู่บ้านราชาสมุนไพร!

วิธีนี้ของเขามันเจ็บยิ่งกว่าการเอาชนะฉงเฉาต่อหน้าสาธารณชนเสียอีก

ถ้าหากไม่สามารถแก้พิษ นั่นก็หมายความว่าทักษะการแพทย์ของหมู่บ้านราชาสมุนไพรสู้หลินหยางไม่ได้

เห็นเพียงโก่วกวงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าหลินหยาง มองหลินหยางแวบหนึ่งแล้วโค้งคำนับเล็กน้อย "หมอเทวดาหลิน พรสวรรค์ของคุณไม่เป็นสองรองใคร ทักษะการแพทย์บรรลุถึงระดับจุดสูงสุด ทำไมต้องเอาชีวิตไปทิ้งเพียงพออารมณ์ชั่ววูบ?"

"เรื่องมันมาถึงขนาดนี้ พูดมากก็ไม่มีประโยชน์" หลินหยางส่ายหัว

"แต่น่าเสียดาย" โก่วกวงถอนหายใจ "หมอเทวดาหลินอายุยังน้อย แต่กลับมีทักษะการแพทย์ที่ล้ำเลิศ ในอนาคตต้องเป็นแพทย์ที่มีชื่อเสียงทางประวัติศาสตร์แน่นอน ทว่าปัจจุบัน…กลับทำได้แค่รอความตาย…หมอเทวดาหลิน น่าเสียดาย…"

"ผู้อาวุโสโก่วอยากพูดอะไร?" หลินหยางเหลือบมองเขา รู้สึกว่าผู้อาวุโสคนนี้มีอะไรอยากจะพูด

เป็นเพียงโก่วกวงเม้มริมฝีปาก พูดเสียงเบา "หมอเทวดาหลิน เดิมทีผมไม่ควรรบกวนคุณในเวลาแบบนี้ ยิ่งไม่ควรพูดแบบนี้ แต่ถ้าพลาดเวลานี้ก็คงจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว หมอเทวดาหลิน ไม่ทราบว่าคุณไปเรียนเฉียนจินเจินฟาง…มาจากไหน? สะดวกบอกพวกเราทุกคนหรือเปล่า?"

คำพูดประโยคนี้ทำให้ลมหายใจของทุกคนหยุดชะงัก

ถูกต้อง

หลินหยางสามารถใช้เคล็ดวิชาเฉียนจินเจินฟาง!

ถ้าหากหลินหยางตายไปทั้งแบบนี้ ไม่เท่ากับว่าเฉียนจินเจินฟางหายสาบสูญ…

ชั่วขณะ ทุกคนใช้สายตาที่เป็นประกายมองเขา

ทว่าหลินหยางกลับส่ายหัว

"ผมสามารถประกาศเรื่องเฉียนจินเจินฟางให้ทุกคนรู้ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้!"

"ถ้าคุณไม่ประกาศตอนนี้ ยังมีโอกาสไหนอีกเหรอ? คุณกำลังจะตายแล้ว!" มีคนทนไม่ไหวจึงพูด

"คุณพูดอะไรนะ?" หลงโชตะคอกด้วยความโกรธ

"ผมก็แค่พูดความจริง ผิดตรงไหนเหรอ?"

"คุณ…รนหาที่ตาย!"

หลงโชระเบิดอารมณ์ออกมาทันที เตรียมตัวลงมือ

"หลงโช!" หลินหยางตะคอกเสียงเบา

ร่างกายของหลงโชหยุดชะงัก มองไปทางหลินหยาง "หมอเทวดาหลิน…"

"ทำไมต้องไปถือสาคนปัญญาอ่อนด้วย?" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"คุณพูดอะไรนะ?" คนคนนั้นโกรธแล้ว