สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1018

เซียวหงมั่นใจขนาดนี้ หรือว่า…เขาถอนพิษได้แล้วจริง?

"ฉันขอดูหน่อย!"

ศิษย์พี่ฟางทนไม่ไหวเป็นคนแรก รีบนั่งยองลง ใช้เข็มเงินตรวจสอบ

ผ่านไปสักพัก เธอรู้สึกตกใจจนถึงขีดสุด

"เป็นไปได้ยังไง? พิษในร่างกายของเขา…หายไปหมดแล้ว!"

"ฉันขอดูด้วย…สวรรค์ เป็นเรื่องจริงเหรอ?"

"วิเศษมาก! !"

"เป็นแบบนี้ได้ยังไง?"

เสียงอุทานยิ่งอยู่ก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

คนของหมู่บ้านราชาสมุนไพรล้วนแต่มีความรู้ทางการแพทย์ หลังผ่านการตรวจสอบ คนคนนี้ถูกพิษหรือเปล่า ไม่สามารถปิดบังพวกเขา

"นี่…ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?"

ลูกศิษย์คนหนึ่งแอบก้าวถอยหลัง กระซิบที่ข้างหูของหวังอี "ศิษย์พี่หวัง ก็ไหนคุณใช้ยาพิษทำลายหัวใจที่อาวุโสสองเป็นคนพัฒนาขึ้นไม่ใช่เหรอ? ถ้าไม่มียาถอนพิษก็ไม่สามารถถอนพิษ…ทำไม…เซียวหงคนนี้ใช้เข็มเงินแค่ไม่กี่เล่ม…ก็สามารถถอนพิษได้แล้ว?"

"คุณถามผม ผมถามใคร?" หวังอีขมวดคิ้วแน่น สีหน้าดูน่าเกลียดจนถึงขีดสุด

ผิดถูกกำจัดหมด ลูกศิษย์คนนั้นลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า

"ศิษย์น้อง คุณเป็นยังไงบ้าง?" น้องหลี่รีบถาม

"ผม…ผมไม่เป็นไร ศิษย์พี่ จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเหรอ? ศิษย์พี่เสวียมาหาคุณหรือยัง?" ศิษย์น้องคนนั้นมองไปทางหวังอีด้วยท่าทางที่มึนงงเล็กน้อย

สีหน้าของหวังอีเปลี่ยนไปทันที พูดด้วยความร้อนใจ "คุณกำลังพูดเหลวไหลอะไร? สมองคุณมีปัญหาเหรอ? รีบหุบปากเดี๋ยวนี้เลย"

"ศิษย์พี่? มีอะไรเหรอ? ก็คุณเป็นคนสั่งให้ผมดื่มยาพิษ ขอให้ผมช่วยคุณไม่ใช่เหรอ? ผมถามแค่นี้ก็ไม่ได้?" ลูกศิษย์คนนั้นพูดด้วยสีหน้าที่ไร้เดียงสา

เขายังไม่รู้ตัวว่าคำพูดของตนเองไปกระตุ้นความโกรธของศิษย์พี่ฟางและคนอื่น

"หวังอี! ทั้งหมดนี้เป็นแผนของคุณจริงด้วย!"

"ไป พาศิษย์น้องคนนี้ไปพบหัวหน้าหมู่บ้าน!"

"ให้หัวหน้าหมู่บ้านคืนความยุติธรรมให้พวกเรา!"

"ได้!"

"นี่นี่นี่ พวกคุณฟังผมอธิบายก่อน! ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น หมอนี่มันเลอะเลือนไปแล้ว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับผม!"

หวังอีรีบพูดบ่ายเบี่ยง แต่มันไม่มีประโยชน์

เกิดความวุ่นวายขึ้นในสถานที่เกิดเหตุ

แต่เซียวหงกลับเดินจากไปด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

ที่เขายอมลงมือช่วย ทั้งหมดก็เพราะไม่อยากให้เรื่องมันบานปลาย

เรื่องของหวังอีถูกเปิดโปง ต้องเลือกที่จะประนีประนอมแน่นอน เขามีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา อิทธิพลอยู่เหนือคนอื่น ถึงเสวียหูและคนอื่นรู้ว่าเป็นฝีมือของเขา แต่มันก็ไม่สามารถทำอะไรเขา

สุดท้าย บทสรุปของเรื่องนี้ก็คือต่างคนต่างยอมถอยคนละก้าว

นี่คือบทสรุปที่เซียวหงต้องการมากที่สุด

เขาในตอนนี้อยากเป็นเพียงมนุษย์ล่องหนคนหนึ่ง

เพราะท้ายที่สุดเขาไม่ใช่เซียวหงตัวจริง จำเป็นต้องถ่อมตนเข้าไว้

เพียงแต่…เรื่องราวมักจะขัดกับความต้องการ

"ศิษย์พี่เซียว!"

มีเสียงตะโกนสายหนึ่งทำให้เซียวหงดึงสติกลับมาจากความคิด

"ศิษย์น้องเสวียหู มีอะไรหรือเปล่า?" เซียวหงหันไปถาม

"ศิษย์พี่ คุณถอนพิษในร่างกายของศิษย์น้องคนนั้นได้ยังไง?" เสวียหูยิ้มเล็กน้อยแล้วถาม

"ก็แค่ทำตามขั้นพื้นฐาน" เซียวหงไม่ยอมอธิบายอะไรมาก

"ดูเหมือนทักษะการฝังเข็มของศิษย์พี่ไม่ธรรมดาอย่างยิ่ง วิสัยทัศน์ของเสวียหูสั้นเกินไป พวกศิษย์พี่ฟางก็รู้สึกตกใจกับทักษะเข็มเงินที่ล้ำเลิศแบบนี้มาก พวกเธอขอให้ฉันมาขอโทษคุณ ก่อนหน้านี้พวกเธอพูดมากล่วงเกินคุณ หวังว่าศิษย์พี่จะไม่ถือสา" เสวียหูพูดด้วยความระมัดระวัง

"ผมไม่เคยเก็บเอาไปใส่ใจ" เซียวหงส่ายหัว

"จริงเหรอ? ถ้าเป็นแบบนั้นพวกเราก็สบายใจ"

เสวียหูถอนหายใจอย่างโล่งอก

แต่ในตอนนั้นเอง มีร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นอย่างกะทันหัน

"อ๊าก! !"

คนทั้งสองสะดุ้งตกใจ หันไปมองตามต้นทางของเสียงพร้อมกัน

สีหน้าของเซียวหงเคร่งขรึมลง

ชายชราที่มีเลือดท่วมตัวและแขนขาถูกล่ามด้วยโซ่ตรวนถูกขับไล่เข้ามาในหมู่บ้าน

"ศิษย์พี่ฉู่หาผมมีธุระอะไรหรือเปล่า?"

"อาวุโสสองต้องการพบคุณ!"

"ศิษย์พี่ฉู่ ไม่ทราบว่า…เป็นเรื่องของหวังอีหรือเปล่า?" สีหน้าของเสวียหูประหม่า ถามด้วยความระมัดระวัง

"เสวียหู เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ หลบไปเลย!" คนที่ชื่อศิษย์พี่ฉู่พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาอย่างไม่เกรงใจ

เสวียหูหน้าซีด ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

"ศิษย์น้องเสวีย ไปบอกพวกศิษย์พี่ฟาง คืนนี้ผมไม่ไปกินข้าวกับพวกเธอแล้ว" เซียวหงพูด "ศิษย์พี่ฉู่ รบกวนนำทางด้วย"

ศิษย์พี่ฉู่หันหลังเดินออกไปด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

เซียวหงรีบเดินตามทันที

ส่วนเสวียหูรีบกลับไปบอกศิษย์พี่ฟางและคนอื่น

ห้องโถงบรรพบุรุษที่เดิม

แต่สิ่งที่แตกต่างจากก่อนหน้านี้คือ คนที่ยืนอยู่ภายในไม่ใช่คนของหวังอี แต่เป็นคนกลุ่มหนึ่งที่แต่งตัวหรูหรา สีน่าดูหยิ่งผยอง

หวังอีและลูกศิษย์คนอื่นคุกเข่าอยู่ตรงหน้าโถงบรรพบุรุษ

ด้านหน้าสุดของห้องโถงบรรพบุรุษ มีชายชราผมหงอกคนหนึ่งกำลังนั่งดื่มชาอยู่ตรงนั้น

เซียวหงมองชายชรา แต่ชายชรากลับไม่มองเขา

หรือแม้กระทั่งคนที่อยู่ด้านข้างของเขา

ชายชราคนนี้ก็คืออาวุโสสองของหมู่บ้านราชาสมุนไพร

"อาวุโส เซียวหงมาถึงแล้ว" คนที่อยู่ด้านข้างพูด

"อืม"

ชายชราวางถ้วยชาลง หลังจากนั้นเหลือบมองเซียวหง พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "คุณก็คือเซียวหง"

"ใช่ อาวุโสเรียกผมมา ไม่ทราบว่ามีธุระอะไร?"

"ผมเพิ่งกลับมาจากข้างนอก พบว่ายาในตู้ของผมขายไป! ที่หายไปเป็นยาพิษ! หลังจากถามหวังอี หวังอีเล่าทุกอย่างให้ผมฟังหมดแล้ว!" อาวุโสสองยกขาขึ้นมาดื่ม น้ำเสียงของเขาฟังดูอ่อนโยนลง "ลูกชายของผมโกหกไม่เก่ง วิธีการที่เขาใช้ก็โง่สิ้นดี เขาตั้งใจใช้ยาพิษของผมทำร้ายลูกศิษย์ที่เพิ่งเข้าตำหนักใหม่ หลังจากนั้นโยนความผิดทั้งหมดให้พวกคุณ เพื่อบีบบังคับพวกคุณทำตามที่เขาต้องการ แต่สุดท้ายเขาล้มเหลว พวกคุณสามารถรักษาลูกศิษย์คนนั้น…"

"ในเมื่ออาวุโสสองรู้เรื่องราวความเป็นมาทั้งหมดแล้ว ผมคิดว่าใครเป็นคนถูกคนผิดอาวุโสสองก็น่าจะมีคำตอบอยู่ในใจแล้ว" เซียวหงพูด

"แน่นอนว่าลูกชายไม่เอาไหนของผมเป็นคนผิด ยิ่งไปกว่านั้นยังทำผิดอย่างมหันต์! เต่…มีสิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกสงสัย! ไม่รู้ว่าคุณสามารถตอบคำถามของผมได้หรือเปล่า?"

"อาวุโสสองต้องการรู้อะไร?"