สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 105

"เรื่องของตระกูลจางมันเกี่ยวอะไรกับคุณ? ตาเฒ่าหลิว ผมจะบอกอะไรคุณ ถ้าคุณมาเพื่อดื่มเหล้าผมยินดีต้อนรับ แต่ถ้าคุณมาจุ้นจ้านเรื่องของตระกูลจาง งั้นเชิญคุณไสหัวเอาไปได้เลย!" ผู้เฒ่าจางพูดอย่างเกรี้ยวกราด

"ตาเฒ่าจาง ที่ผมเรียกคุณว่าพี่เพราะผมไว้หน้าคุณ คุณคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ? ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะเห็นแก่วันนี้เป็นวันครบรอบวันเกิดของคุณ ผมคงจะโวยวายไปนานแล้ว คุณอย่าคิดว่าผมกลัวคุณ!"

"คุณ…คุณคุณ…"

"ตาเฒ่าจาง! คุณคิดว่าผมไม่รู้เหรอว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่! ผมว่าคุณน่าจะรู้ตั้งนานแล้วว่าภาพของน้องหลินเป็นภาพต้นฉบับ! คุณแค่ทำเป็นไม่รู้เพราะไม่อยากให้ลูกชายของคุณขายหน้า ถูกหรือเปล่า?" ปรมาจารย์หลิวพูดขึ้นอีกครั้ง

คำพูดประโยคนี้เหมือนกับมีดที่แหลมคมทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของจางซงหงอย่างแรง

เหรินอ้าย จางเป่าชวีและคนอื่นหน้าซีดขาว

พวกจางคุนร่างกายสั่นสะท้านเหมือนโดนฟ้าผ่า

แขกที่อยู่โดยรอบอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ เบิกตากว้างอ้าปากค้าง

"เป็นไปได้ยังไง?"

จางซงหงกัดฟันแน่น ก้าวออกไปข้างหน้าแล้วพูด "ลุงหลิว คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า? มันจะเป็นไปได้ยังไงที่ภาพของหลินหยางเป็นต้นฉบับ? ทั้งๆที่เป่าชวีของผมต่างหากที่ไปหาต้นฉบับมา"

"คุณไปหามาจากไหน?" ปรมาจารย์หลิวมองจางชวีเป่า

"ตลาดมืด ซื้อมาจากคนชื่อเหมิงซือเซียง!" จางชวีเป่าพูดเสียงเบา

"ไม่น่าแปลกใจเลย" ปรมาจารย์หลิวส่ายหัว "ภาพของคุณเป็นของปลอม"

"เพราะอะไร?" จางชวีเป่าไม่ยอมเชื่อ

"ง่ายมาก เพราะเหมิงซือเซียงที่คุณพูดถึงเพิ่งถูกจับ ผมก็เพิ่งได้รับข่าวเหมือนกัน เขาถูกควบคุมตัวในข้อหาปลอมแปลงและฉ้อโกง ยิ่งไปกว่านั้นเขาเป็นคนปล่อยข่าวเกี่ยวกับภาพชางเยว่ในเมืองเจียงเฉิน เขาตั้งใจดึงดูดคนต่างถิ่นไปที่เมืองเจียงเฉิน หลังจากนั้นนำภาพลอกเลียนแบบที่เตรียมเอาไว้แล้วขายให้กับพวกคุณ! พวกคุณโดนเขาหลอกแล้ว"

"เป็นไปไม่ได้!" จางเป่าชวีตะโกนเสียงดังเหมือนกับบ้าไปแล้ว

"ไม่เชื่อ? ได้ งั้นพวกคุณไปเอาภาพทั้งสองภาพมา ผมจะประเมินต่อหน้าพวกคุณทุกคน! อันไหนจริงอันไหนปลอมผมจะวิเคราะห์ให้พวกคุณฟังอย่างสมเหตุสมผล รับรองว่าพวกคุณต้องพึงพอใจแน่นอน!" ปรมาจารย์หลิวพูดรับประกัน

"ได้!" จางซงหงกัดฟันแน่น ตอบตกลงทันที

แต่ในตอนนั้นเอง เสียงที่แหบแห้งของผู้เฒ่าจางได้ขึ้น "ไม่จำเป็นแล้ว!"

"พ่อ!" จางซงหงมองผู้เฒ่าจางด้วยความตกตะลึง

กลับเห็นชายชราพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "ภาพของอากวง…เป็นของจริง…"

"อะไรนะ?"

ครอบครัวของจางซงหงมองตาค้าง

แขกทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตกตะลึง

"คุณปู่ เป็น…เป็นไปไม่ได้…ของ…ของผมไม่มีทางเป็นของปลอม…" จางเป่าชวีที่นั่งอยู่บนรถเข็นพูดด้วยเสียงที่สั่นเทา

"เหมิงซือเซียงโดนจับไม่สามารถพิสูจน์อะไร และไม่ได้มีการระบุว่าคนขายของปลอมห้ามขายของจริง" จางซงหงยังคิดจะยืนกรานความคิดของตัวเอง

"แต่ภาพของครอบครัวแก…ใช้กระดาษที่ไม่เหมือนกัน ในราชวงศ์จิ้น…ไม่มีกระดาษแบบนั้น…" ชายชราถอนหายใจแล้วพูด

จางซงหงพูดอะไรไม่ออกทันที

ภายในงานเลี้ยงถูกปกคลุมด้วยบรรยากาศที่แปลกประหลาด

ลูกชายของผู้เฒ่าจางตกตะลึงไปหมดแล้ว

ซูกวงและจางชิงหยู่รู้สึกอึ้ง

"ภาพ…ภาพต้นฉบับ? อากวง ภาพ…ภาพของเราเป็นภาพต้นฉบับ?" ชางชิงหยู่พูดด้วยเสียงที่สั่นเทาเล็กน้อย

"ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันแน่?" ซูกวงยังไม่สามารถตอบสนองกับเรื่องนี้

"อากวง ชิงหยู่ พวกเธอมานี่!" ชายชราตะโกนเสียงดัง

ซูกวงและจางชิงหยู่ตัวแข็งทื่อ หลังจากนั้นรีบเดินตรงเข้าไป

"พ่อ!" คนทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน

ชายชราจ้องมองคนทั้งสองอย่างตั้งใจ หลังจากนั้นถอนหายใจยาวแล้วพูด "ชิงหยู่ อากวง ที่พวกเธอมอบของขวัญแบบนี้ให้ฉัน ฉันรู้สึกดีใจมาก พวกเธอคงจะลงแรงไปไม่น้อยมั้ง พวกเธอมีความจริงใจมากพอแล้ว เรื่องเมื่อกี้คนเป็นพ่ออย่างฉันทำไม่ถูกเอง หวังว่าพวกเธอจะยอมให้อภัยฉัน พวกเธอ…ต้องลำบากแล้ว…"

"จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง?"

"พ่อพูดเกรงใจเกินไปแล้ว!"

คนทั้งสองรู้สึกตกใจมากจึงรีบพูดขึ้น

"พวกเธอย้ายมานั่งโต๊ะเดียวกับฉันดีกว่า ฉันไม่ได้นั่งพูดคุยกับครอบครัวของพวกเธอมานานมากแล้ว!" ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

หลังจากที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ ผู้คนที่อยู่โดยรอบถึงกับหน้าถอดสี

โดยเฉพาะจางซงหง

"พ่อ! นี่…" เขารีบเดินเข้าไปแล้วตะโกน

แต่ชายชรายกมือขึ้นทันที บ่งบอกให้เขาไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น

"มาเถอะ" ชายชรายิ้มแล้วพูด

"ค่ะ พ่อ!"

จางชิงหยู่เริ่มมีน้ำตานองเบ้า

เธอจำไม่ได้ว่าไม่ได้นั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกับพ่อของตัวเองมานานแค่ไหนแล้ว

ซูกวงก็เหมือนกัน เขารู้สึกซาบซึ้งมาก

ทั้งหมดนี้ล้วนแต่เป็นความดีความชอบของหลินหยาง

เขาหันไปมองทางหลินหยางแวบหนึ่ง

ภายในงานเลี้ยงเต็มไปด้วยความวุ่นวายทันที

โกง?

จางชิงหยู่เข่าอ่อนจนแทบจะทรุดลงกับพื้น

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น? โกงเงิน?"

"หรือว่า…รถแลมโบกินี่ที่อยู่ข้างนอกเป็นรถที่ครอบครัวของหลินหยางไปโกงเขามา?"

"ฉันว่าแล้ว อยู่ดีๆคุณชายไคจะมอบรถให้ครอบครัวนี้ได้ยังไง"

"ถึงซูเหยียนจะสวยมากแค่ไหน ก็คงมีราคาไม่ถึงสี่สิบล้านมั้ง? สร้างมาจากทองหรือยังไง?"

พวกแขกพากันพูดคนนี้คำคนนั้นคำราวกับเข้าใจความจริงทั้งหมดแล้ว และนำพากันวิพากษ์วิจารณ์ครอบครัวของซูกวงอีกครั้ง

จางชิงหยู่เริ่มรู้สึกกระวนกระวายแล้ว

ครั้งก่อนมาบ้านตระกูลจางก็โดนไล่ออกไปทีแล้ว ครั้งนี้จะโดนไล่ออกไปอีกแล้วเหรอ?

ยิ่งไปกว่านั้นวันนี้ยังเป็นวันฉลองวันเกิดของคุณพ่อ?

เปลี่ยนเป็นคนอื่น…ก็คงจะยอมรับเรื่องแบบนี้ไม่ได้เหมือนกันมั้ง…

ดวงตาของจางชิงหยู่แดงก่ำ และนองไปด้วยน้ำตา

"หลินหยาง รถที่อยู่ข้างนอกแกไปโกงเขามาจริงเหรอ?" ซูกวงถามด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

"ไม่ใช่" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"ไม่ได้โกงมา แล้วคุณชายไคจะเอารถมาให้นายทำไม?" จางเม้าเหนียนตะคอก

"จางเม้าเหนียน คุณก็อยู่ที่นั่นด้วย คุณเห็นกับตาตัวเองว่าคุณชายไคใช้รถคันนั้นเดิมพันแพ้กับพวกเรา แต่คุณกลับมาใส่ร้ายหาว่าพวกเราไปโกงคุณชายไค ทำไมคุณถึงพูดจาเหลวไหลแบบนี้?" ซูเหยียนถามกลับด้วยความโกรธ

"ฉันพูดจาเหลวไหลเหรอ?" จางเม้าเหนียนยิ้มแล้วถามเสียงดัง "ทุกคนขอถามหน่อย ม้าตัวหนึ่งที่มีราคาไม่เกินสองหมื่นสามารถเอาชนะมาที่มีราคาหลักล้านหรือเปล่า?"

"เป็นไปไม่ได้"

ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกัน

"ม้าตัวหนึ่งที่โดนแทงสิบกว่ารูและยังมีเลือดไหลไม่หยุด สามารถเอาชนะม้าตัวอื่นหรือเปล่า?"

"ไม่ได้!"

ทุกคนพูดอีกครั้ง

"แต่หลินหยางและซูเหยียนทำได้!"

จางเม้าเหนียนพูดเสียงดัง "พวกเขาใช้มาที่ได้รับบาดเจ็บเอาชนะการแข่ง ทำให้มาที่ดูผอมแห้งและไม่มีแรงตัวหนึ่งวิ่งเข้าเส้นชัยที่หนึ่ง เรื่องแบบนี้มันน่าเหลือเชื่อเกินไปหรือเปล่า? คุณเชื่อหรือเปล่า? พวกคุณเชื่อหรือเปล่า? แต่ผมคนหนึ่งที่ไม่เชื่อเรื่องนี้!"

เริ่มเกิดความโกลาหลขึ้นอีกครั้ง