สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 104

แต่แล้วในตอนนั้นเอง มีเสียงหัวเราะดังมาจากนอกบ้าน หลังจากนั้นมีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า พี่จาง วันนี้เป็นวันครบรอบวันเกิดของคุณ ผมหน้าด้านมาขอเหล้าดื่ม ไม่รู้ว่าคุณจะยินดีต้อนรับผมหรือเปล่า!"

"ใครกันที่เสียมารยาทแบบนี้?" "ถึงขั้นกล้าเรียกผู้เฒ่าจางว่าพี่?" "เย่อหยิ่งชะมัด!"

มีผู้คนไม่น้อยขมวดคิ้วหันไปมองตามทิศทางของเสียง กลับเห็นชายชราคนหนึ่งที่สวมชุดถังจวงเดินเข้ามาอย่างยิ้มแย้ม

"ปรมาจารย์หลิว!"

มีคนจำผู้มาได้ในทันที

"พระเจ้า คิดไม่ถึงว่าปรมาจารย์หลิวจะมาด้วย!"

"ผู้เฒ่าจางมีหน้ามีตาใช้ได้เลย"

พวกแขกพากันอุทาน

เกิดความโกลาหลขึ้นทันที

คนคนนี้ไม่ใช่บุคคลธรรมดาทั่วไป!

"คุณปู่หลิว!"

ทางด้านของจางก้าน เฉิงผิง จางเม้าเหนียนและคนอื่นที่รุ่นราวคราวเดียวกับพวกเขาก็จำผู้มาได้ ทุกคนรีบเดินตรงเข้าไปต้อนรับพร้อมกับตาที่ลุกวาวเป็นประกายทันที

ผู้มาคือหลิวซินหัวผู้เชี่ยวชาญทางด้านการประเมินสมบัติที่มีชื่อเสียงของประเทศจีน เป็นปรมาจารย์ในวงการนักประเมินสมบัติ เขาและผู้เฒ่าจางรู้จักกันมาหลายปีแล้ว

"น้องหลิว คุณมาได้ยังไง? มา มา มา นั่งก่อน นั่งก่อน!"

ผู้เฒ่าจางรีบลุกขึ้นเดินไปต้อนรับทันที

เขาเป็นแขกที่ไม่ได้จะพบเห็นบ่อย ทุกคนรู้แต่ว่าเขาเป็นนักประเมินสมบัติ แต่ไม่มีใครรู้เบื้องหลังที่น่ากลัวของเขา

"ลุงหลิว!"

"ลุงหลิว ช่วงนี้สบายดีหรือเปล่า?"

"ลุงหลิว เชิญทางนี้"

ลูกชายของผู้เฒ่าจางรีบเดินมาทักทายเอาอกเอาใจปรมาจารย์หลิว

"คุณก็ไปด้วยสิ!" จางชิงหยูใช้แขนกระแทกเอวของซูกวงแล้วพูด

ถ้าหากมีโอกาสได้รู้จักกับปรมาจารย์หลิวต่อหน้าชายชรา ทุกคนก็จะมีโอกาสได้แสดงความสามารถของตัวเองไม่ใช่เหรอ?

ซูกวงลังเลอยู่สักพัก สุดท้ายพยักหน้าแล้วก้าวเดินออกไป

แต่ทันทีที่เขาเพิ่งก้าวออกไปกลับโดนเหรินอ้ายขวางเอาไว้

"ไสหัวไปที่อื่นเลย ยังขายหน้าไม่พออีกเหรอ?" เหรินอ้ายพูดตำหนิ

ซูกวงอ้าปากเหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจเลือกที่จะถอยหลังกลับไป

จางชิงหยู่จ้องเหรินอ้ายด้วยความโกรธจนไม่รู้จะทำยังไง แต่เธอก็พูดอะไรไม่ออก

แต่แล้วในตอนนั้นเอง เหมือนปรมาจารย์หลิวจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง

"คุณ?" เขายกมือขึ้นชี้ไปทางซุกวง

ร่างกายของซูกวงสั้นสะท้านทันที

"คุณ…คุณรู้จักปรมาจารย์หลิวด้วยเหรอ?" เหรินอ้ายหน้าซีด

จางคุนและคนอื่นก็มึนงงไปหมดเหมือนกัน ทุกคนหันไปมองทางซูกวงพร้อมกัน ท่าทางของแต่ละคนดูไม่อยากเชื่อ

กลับเห็นปรมาจารย์หันหลังแล้วเดินตรงเข้าไปทางซูกวงอย่างกะทันหันโดยไม่สนใจคนของตระกูลจาง

"อะไรนะ?"

คราวนี้แม้แต่แขกทุกคนก็มองตาค้าง

ซูกวงดูประหม่ามาก เขากลืนน้ำลายลงคอโดยไม่รู้ตัวหลายครั้ง เห็นปรมาจารย์หลิวเดินตรงเข้ามา เขารีบจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองแล้วเค้นรอยยิ้มออกมาเดินตรงเข้าไปหาเหมือนกัน

แต่ตอนที่เขาเพิ่งเดินออกไป ปรมาจารย์กลับเดินอ้อมผ่านเขาตรงไปหาหลินหยางที่อยู่ด้านหลัง หลังจากนั้นจับมือของหลินหยางแล้วพูดด้วยความตื่นเต้น "น้องชาย มันคือพรหมลิขิต คิดไม่ถึงว่าพวกเราจะได้เจอกันที่นี่อีกแล้ว?"

ภาพนี้ทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์เงียบลงทันที

จางซงหง จางคุนและคนอื่นตัวแข็งทื่อยืนอยู่ตรงที่เดิม

ทุกคนไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ปรมาจารย์หลิวรู้จักหลินหยาง?

นี่มันน่าตกใจยิ่งกว่ารู้จักซุกวงเสียอีก…

"ฮืม ผู้อาวุโส คุณเองเหรอ" หลินหยางจำผู้มาได้แล้ว แต่สีหน้าของเขาไม่ได้ดูดีใจเท่าไหร่

"น้องชาย ขอร้องแหละ ให้ผมชื่นชมภาพชางเยว่อีกครั้งได้หรือเปล่า? ผมดูแค่แวบเดียว แค่แวบเดียว ผมจะไม่เสนอราคาอีกแล้ว!" ปรมาจารย์หลิวพูดด้วยความกระหายและร้อนรน

ทุกคนที่อยู่โดยรอบได้ยินคำพูดประโยคนี้ถึงกับตกตะลึง

ชื่นชมภาพชางเยว่

แล้วทำไมต้องมาหาหมอนี่?

ทันทีที่เขาพูดจบ จางเม้าเหนียนที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น

"อาวุโสหลิว คุณอยากดูภาพชางเยว่? คุณน่าจะมาหาพ่อของฉันสิ พ่อของฉันมีภาพต้นฉบับ ภาพที่อยู่ในมือของหมอนั่นเป็นแค่ของเลียนแบบ ของเลียนแบบมีอะไรน่าดู?"

แบบนี้ไม่เท่ากับเอาชีวิตของชายชราเหรอ?

แต่ถ้าหากปฏิเสธ…แบบนั้นไม่เท่ากับว่าเข้าแผนของหลินหยาง? และทำให้คนอื่นเกิดความสงสัย?

เอาภาพของจางซงหงให้หลินหยาง?

แบบนั้นก็ไม่ได้ มีตาเฒ่าหลิวอยู่ด้วย ทำแบบนั้นไปมันก็ไม่มีประโยชน์

เขาเคยเห็นภาพต้นฉบับ ถ้าหากเอาภาพของจางซงหงให้จะต้องถูกมองออกแน่นอน ถึงเวลานานเหตุการณ์มันจะยิ่งแย่ลงไปอีก

ไอ้ตัวเหม็นคนนี้ เจ้าเล่ห์ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่…

ผู้เฒ่าจางไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาของเขากลับจ้องไปที่หลินหยาง

"ปัดโธ่ ก็แค่ภาพวาดของปลอมใครจะไปอยากได้ คุณอยากได้คืนงั้นก็เอากลับไปสิ!" ในตอนนั้นเอง เฉิงผิงพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

"ใช่ คุณปู่ ผมรู้ว่าคุณปู่เห็นใจครอบครัวของคุณน้าก็เลยยอมรับภาพวาดของปลอม แต่ในเมื่อหลินหยางไม่รู้จักแยกแยะ งั้นก็ไม่ต้องสนใจพวกเขาแล้ว เอาภาพคืนให้พวกเขาเถอะ" จางเป่าชวีก็หัวเราะแล้วพูดเหมือนกัน

"ภาพลอกเลียนแบบภาพนี้พวกเขาคงจะคว้าเงินซื้อไม่น้อยมั้ง? สงสัยจะเอาของไปขายคืนแน่"

"ฮ่าฮ่าฮ่า…."

มีเสียงหัวเราะดังขึ้นไม่หยุด

เดิมทีผู้เฒ่าจางเงียบขรึมไม่พูดอะไร แต่หลังจากได้ยินคำพูดของคนพวกนี้ สีหน้าของเขาดูน่าเกลียดขึ้นมาทันที

ปรมาจารย์หลิวเป็นคนฉลาด หลังจากได้ยินคำพูดของคนรอบข้าง เขาเริ่มจะเข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแล้ว

"พี่จาง ดูเหมือนตระกูลจางของคุณจะไม่ชอบภาพของน้องชายคนนี้ งั้นก็คืนเขาไปเถอะ!" ปรมาจารย์หลิวพูด

"น้องหลิว นี่เป็นเรื่องของภายในครอบครัวเรา? คุณอย่ายุ่งจะดีกว่า" ชายชราขมวดคิ้วแล้วพูด

"ผมก็แค่ทนดูไม่ได้ คุณเป็นใคร? รับของปลอมเหรอ? แบบนั้นมันไม่เหลวไหลไปหน่อยเหรอ?"

"คุณ…"

"รีบคืนภาพไปเถอะ" ปรมาจารย์หลิวยิ้มเร็วพูด ตอนนี้เขากำลังรอที่จะได้ชื่นชมภาพ

"คืน?" ผู้เฒ่าจางเบิกตากว้างพูดด้วยความโกรธ "ไม่คืน ไม่คืน! ฉันไม่คืน!"

ท่าทางของเขาเหมือนเด็กขี้แยไปหลายส่วน

คนที่เห็นภาพนี้ถึงกับตกตะลึง

ปรมาจารย์หลิวก็รู้สึกร้อนรนเหมือนกัน "ทำไมคุณถึงเป็นคนแบบนี้? ตระกูลจางของคุณไม่ชอบของลอกเลียนแบบแต่ก็ไม่ยอมคืน? ตกลงพวกคุณหมายความว่ายังไงกันแน่?"

จางคุน เหรินอ้ายและคนอื่นมึนงงไปหมดแล้ว

จางซงหงขมวดคิ้วแน่น เขารู้สึกถึงความผิดปกติ