สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 110

ผู้เฒ่าจางกัดฟัน โบกมือ: "ผมจางจงหัวทำไม่ได้จริงๆ! คุณหร่าน ในเมื่อเราคุยกันดีๆ ไม่ได้ งั้นพวกเราก็มาลองกันสักตั้ง!"

เมื่อพูดจบ สีหน้าของคนรอบๆ ก็เปลี่ยนไป

"ผู้เฒ่า คุณบ้าไปแล้วหรอ?" คุณนายจางตกใจหน้าซีด รีบเข้าไป: "ลูกพี่หร่าน คุณอย่าไปสนใจเลย เขาอารมณ์ร้อนเกินไป! ฉันขอโทษคุณแทนเขา!"

"ผมเข้าใจสภาพจิตใจของจงหัวในตอนนี้ แต่นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย ถ้าจะให้พูดจริงๆ ก็พูดได้แค่ว่าผมต้องขอโทษเขาด้วย" หร่านจ้ายเซียงพูดอย่างเรียบเฉย

จางจงหัวต้องการปกป้องคนของเขา เขาเองก็เช่นนี้ ใครเวลานี้ใครก็เอากันไม่ลง!

ผู้เฒ่าจางไม่พูดใดๆ แค่มองไปทางหลินหยาง

"เจ้าหนู ขอโทษด้วย ผมมันไร้ประโยชน์..." ผู้เฒ่าพูดเสียงแหบ ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเสียใจ

"ไม่ ผู้เฒ่า คุณทำได้ดีแล้ว!"

หลินหยางพูด: "แต่น่าเสียดาย วันนี้ไม่มีใครสามารถเอาตัวผมไปได้! อาสามของตระกูลไคก็ไม่สามารถทำได้ หร่านจ้ายเซียงเช่นกัน! วันนี้เป็นวันเกิด ผมจะฉลองกับคุณ!"

เมื่อสิ้นเสียงนี้ ห้องโถงก็เงียบไปครู่หนึ่ง

บ้าไปแล้ว!

มันไปแล้วจริงๆ!

สมองของทุกคนเหมือนกับน้ำเดือด ร้อนผ่าวๆ

แม้แต่ผู้เฒ่าเองก็มีสีหน้าตกใจ มองหลินหยางด้วยความอึ้ง ไม่อยากจะเชื่อในคำพูดของเขา

หลินหยางกลับนั่งลงอย่างสบายๆ สายตาของเขาลึกและไร้ซึ่งคลื่นใดๆ

ราวกับว่าคำพูดเมื่อกี้เป็นเพียงคำทักทายธรรมดาๆ!

เกินไปแล้ว!

นี่มันมากเกินไปแล้ว!

คนตระกูลไค ตระกูลเยว่โกรธควันขึ้น

"เด็กนี่อวดดีจริงๆ!"

"เฮอะ ก็แค่พวกไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!"

"เดี๋ยวก็ได้รู้ว่าร้องไห้เป็นยังไง!"

ความโกรธดังขึ้นมา

แขกหลายคนฟังคำพูดของหลินหยางต่อไปไม่ได้แล้ว

แม้แต่ผู้เฒ่าจางก็ทำอะไรไม่ได้ เขาจะมั่นใจว่าทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดีได้ยังไง?

เขาคิดว่าเขาเป็นใคร?

แค่ลูกเขยตระกูลซูคนหนึ่งเท่านั้น!

ในเวลานี้กลุ่มคนเดินเข้ามา นำโดยชายหนุ่มวัยกลางคน มีร่างกายสูงใหญ่ ดวงตาลึกซึ้ง จริงจัง

"นายท่านเหิงมาแล้ว!"

เสียงดังขึ้น

"นายท่านเหิง ไม่เจอกันนาน"

"นายท่านเหิง"

หลายคนทักทาย

แต่เขาแค่พยักหน้า จากนั้นก็เดินมายังหน้าสุด

"ลุงหร่าน" นายท่านเหิงพยักหน้า

"จัดการ" หร่านจ้ายเซียงพูดอย่างจริงจัง

"รับทราบ! !"

ไคเหิงโบกมือ: "จับตัวหลินหยาง ซูเหยียนและคนที่เกี่ยวข้องไปตรวจสอบ หาหลักฐาน อย่าให้มีเงื่อนงำใดๆ!"

"รับทราบ!"

หลายคนเดินตรงไปทางหลินหยาง

"พวกคุณทำอะไร?"

"ปล่อยพวกเรา!"

"หยุด!"

ซูกวง จางชิงหยูร้อนรน รีบเข้ามาขวางพวกเขา แต่แขนขาของทั้งสองจะใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขาหรอ?

คนตระกูลจางมองอย่างเร่าร้อน

ในเวลานี้ แม้แต่หม่าไห่ก็ไม่กล้ายุ่ง ทำได้เพียงยืนอยู่อยู่ข้างๆ

"เฮอะ ผมอยากให้คุณรู้ว่าที่จริงแล้วจะมีคนนำตัวคุณไปได้ไหม!" ไคโม่จ้องหลินหยางและพูดด้วยรอยยิ้ม หรี่ตาลง

แต่ในเวลานี้ จู่ๆ หลินหยางก็ตะโกนออกมา

"รอก่อน"

"มีเรื่องอะไรค่อยพูดที่โรงพักละกัน" ไคเหิงพูดอย่างเย็นชา

"ถ้าต้องไปพูดที่นั่น ผมเกรงว่าจะสายไป!" หลินหยางส่ายหน้า

"เฮอะ! กล้าข่มขู่พวกเราหรอ?" ชายคนหนึ่งถ่มน้ำลายออกมา: "พวกอวดดีแบบคุณหน่ะ ผมเห็นมาไม่รู้เท่าไหร่แล้ว รอไปโรงพักก่อน ดูว่าจะยังกล้าทำอีกไหม"

"คุณแน่ใจหรอว่าจะเอาตัวผมไป? งั้น ผลลัพธ์หลังจากนี้คุณแน่ใจนะว่าจะรับมันได้?" หลินหยางถามอย่างเรียบเฉย

"คุณ...ไอนี่ ผมกลัวคุณมั้ง!" ชายคนนั้นโมโหอย่างมาก จะเข้าไป

แต่ในเวลานี้ นายท่านเหิงก็ตะโกนออกมาทันใด: "เสี่ยวเฉิน ช้าก่อน..."

"หัวหน้า..."

"อย่ารีบร้อน!" ไคเหิงพูดอย่างเย็นชา: "ในเมื่อคนคนนี้พูดอย่างมั่นใจขนาดนี้ งั้นก็จะดูว่าเขาจะเล่นตุกติกอะไร!"

"ได้ ยังไงอีกสักพักเด็กนี่ก็คงไม่ได้พูดอะไรแล้ว ผมจะแจ้งจับในฐานะขู่เจ้าหน้าที่!" เสี่ยวเฉินโฒโห

ไคเหิงหรี่ตามองหลินหยาง: "พูดมา"

"เหยียนเอ๋อ เธอทำอะไรหน่ะ?"

จางชิงหยูพูด

ทุกคนต่างมองเข้ามา

ซูเหยียนไม่สนใจ เดินไปด้านหน้าของไคเหิงและหยุด

"ปู่หร่าน ลุงเจียง..." ซูเหยียนตะโกนหน้าแดง

"นี่จะโทษปู่ไม่ได้ พวกคุณทำเกินไปจริงๆ ครั้งนี้" หร่านจ้ายเซียงตะคอก

ไคเจียงไม่พูดอะไร เบื่อที่จะพูด ไม่แม้แต่จะมองซูเหยียน

"ฉันรู้ ดังนั้นฉันอยากจะขอโทษพวกคุณที่นี่ แทนหลินหยาง" ซูเหยียนหน้าซีด

"ขอโทษหรอ แค่คำขอโทษคำเดียวจะมีประโยชน์หรอ?" มุมปากของไคโม่ยกขึ้น ยิ้มอย่างแผ่วเบา

"คุณชายไค เป็นเพราะฉันไม่ดี ขอร้องเถอะ ปล่อยหลินหยางไป ปล่อยครอบครัวเราไปเถอะ...ถ้าคุณปล่อยหลินหยางไป ฉัน...ฉัน..." ซูเหยียนอ้าปาก แต่กลับไม่รู้จะพูดอะไรดี

"คุณจะทำอะไร?" ไคโม่หายใจรุนแรง เขาไปถามใกล้ๆ

"ฉัน...ฉันไม่รู้..." ซูเหยียนลังเล ลำบากอย่างมาก

แต่ในเวลานี้ ไคโม่ใช้มือตบไปที่ใบหน้าของซูเหยียนอย่างแรง

แปะ!

ซูเหยียนล้มลงไปบนพื้น

"ซูเหยียน ผมรู้ความคิดนั้นของคุณ แต่ขอโทษที ผู้หญิงแบบไหนที่ผมไม่เคยได้มาบ้าง? คุณคิดว่าผมจะสนใจคุณหรอ? เรื่องของวันนี้เป็นเรื่องทีเกี่ยวกับศักดิ์ศรีของผม ผมไม่ยอมแน่ๆ!" ไคโม่ยิ้มอย่างเยือกเย็น

ซูเหยียนอึ้ง

ไคโม่ไม่ใช่คนโง่ ลุงสองคนตนเองและปู่ทูนหัวออกหน้าให้ แต่ไม่ใช่ว่าจะช่วยให้เขาได้ผู้หญิงคนนี้มา และเพื่อกู้หน้า ไม่ว่าเขาจะอยากได้ซูเหยียนมากแค่ไหน เขาก็จะทนเอาไว้

"คุณทำอะไรหน่ะ? ?"

ผู้เฒ่าจางระเบิดออกมาทันใด

หม่าไห่และคนอื่นๆ โกรธอย่างมาก พุ่งเข้าไป

"ไคเจียง สั่งสอนยังไง?"

จางซงหงและคนอื่นๆ หน้าคล้ำลงไป

แม้ว่าพวกเขาจะเกลียดซูเหยียน แต่นี่ตระกูลไค ซูเหยียนเป็นลูกสาวของจางชิงหยู เป็นคนตระกูลจาง ตบหน้าคนตระกูลจางต่อหน้าผู้เฒ่าจาง! ตระกูลไคกำลังข่มหัวตระกูลจางอยู่หรอ?

"พอได้แล้ว! ไปจับไอนั่นมา!"

ผู้เฒ่าจางโมโหมากในครั้งนี้

"ดูว่าใครจะกล้า!"

หร่านจ้ายเซียงตะโกน

คนตระกูลจางที่พุ่งเข้าไปต่างตกตะลึง

"หร่านจ้ายเซียง! คุณทำอะไร?" ผู้เฒ่าจางโกรธ