สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 111

"น้องจาง! การตบหน้าครั้งนี้เพียงเพื่อชดเชยการเสียหน้าของแต่ละตระกูลเท่านั้น!" หร่านจ้ายเซียนพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ชดเชยกันเสียหน้า? แล้วใครจะเป็นคนให้หน้าตระกูลจาง?" ผู้เฒ่าจางตะคอกอย่างเกรี้ยวกราด

"เรื่องนั้นผมไม่รู้!"

หร่านจ้ายเซียนส่งเสียงฮึ่ม

วันนี้เขาคงจะต้องการฉีกหน้าผู้เฒ่าจางให้ได้

"ได้! ได้! ได้! ทุกคนลงมือเลย! ลงมือ! วันนี้ถึงฉันจะต้องติดคุกก็ไม่มีทางปล่อยคนพวกนี้ไป!" ผู้เฒ่าจางลุกขึ้นมาตบโต๊ะแล้วพูดเสียงดัง

คนของตระกูลจางก็ทนไม่ไหวแล้ว แต่ละคนพร้อมที่จะลงมือ

แต่ในตอนนั้นเอง

กึก!

มีเสียงที่น่าอึดอัดใจดังขึ้น

เห็นเพียงคุณนายจางก้าวออกมาข้างหน้า

"ทุกคนที่แซ่จางฟังให้ดี ถอยออกไปให้หมด!"

เห็นภาพนี้แล้วฝีเท้าของคนของตระกูลจางหยุดชะงักลง เบิกตากว้างมองไปทางคุณนายจาง

"คุณทำอะไรของคุณ?" ผู้เฒ่าจางตะคอก

หญิงชรากวาดสายตามองไปทางชายชราแวบหนึ่งแล้วไม่ได้สนใจอะไรอีก หลังจากนั้นหันไปมองคนที่อยู่โดยรอบแล้วพูดอย่างเชื่องช้า "ในเมื่อทุกคนก็อยู่ที่นี่กันหมดแล้ว งั้นฉันมีเรื่องอยากจะประกาศให้ทุกคนรู้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผู้หญิงที่ชื่อซูเหยียน! ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลจางอีก!"

"คุณยาย!"

"แม่!"

ซูเหยียนและจางชิงหยู่ตกตะลึงแล้ว

หลังจากเข้ามาในห้องโถง หลินหยางเดินไปนั่งที่โต๊ะด้านข้างโดยหันหลังให้กับนายท่านเหิง หลังจากนั้นรินชาให้ตัวเองแล้วนั่งดื่มโดยไม่สนใจคนอื่น

"ภายในสิบวินาที ถ้าหากคุณไม่สามารถให้เหตุผลที่ผมต้องปล่อยคุณไป ผมรับรองหลังจากที่กลับไปถึงสำนักงาน คุณจะต้องตายอย่างน่าอนาถแน่นอน" นายท่านเหิงพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ เขากำหมัดแน่น ทำท่าเหมือนพร้อมที่จะสยบหลินหยางทุกเมื่อ

เขาไม่มีความอดทนมากพอที่จะเล่นกับหลินหยาง ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะไม่อยากมีปัญหากับตระกูลจางมากเกินไป มีเหรอที่เขาจะเข้ามา?

ได้แล้ว หลินหยางยังคงไม่พูดอะไร เขาเพียงแค่หยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาจากตรงหน้าอกแล้ววางลงบนโต๊ะ

ในแววตาของนายท่านเหิงปรากฏให้เห็นความสับสน เขาลังเลอยู่สักพักสุดท้ายก็ตัดสินใจเดินเข้าไป

"ผมหวังว่าคุณจะสามารถช่วยผมปกปิดสถานะของผม เนื่องจากมีเหตุผลบางประการ ตอนนี้ผมยังไม่สามารถให้คนอื่นรู้เรื่องพวกนี้ หวังว่าคุณจะเข้าใจ เจ้าหน้าที่เหิง" หลินหยางดื่มชาแล้วพูด

"เหอ คนอย่างคุณจะไปมีสถานะอะไร มันก็แค่หนังสือรับรองไม่ใช่เหรอ? หรือมันจะทำให้ผมตกใจกลัว?" ไคเหิงหยิบหนังสือเล่มเล็กขึ้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูถูก

หลินหยางไม่ได้พูดอะไร

ไคเหิงขมวดคิ้วจ้องมองหน้าปกของหนังสือเล่มนั้นสักพัก หลังจากนั้นเปิดดูอย่างเชื่องช้า

ทันทีที่เปิดไปหน้าแรก ลมหายใจของเขาแทบจะหยุดชะงัก

"คุณ…มาจากที่ไหน?"

เขาถามด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด

"เยี้ยนจิน" หลินหยางวางแก้วชาลง

ร่างกายของไคเหิงสั่นสะท้าน

"ยังจะไปหรือเปล่า?" หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

สีหน้าของไคเหิงมีการเปลี่ยนแปลงไม่หยุด สุดท้ายสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดเสียงเบา "ได้ ครั้งนี้คิดเสียว่าผมเข้าใจผิด! แต่ผมหวังว่าคุณจะไม่มายุ่งกับตระกูลไคของเราอีก"

"อันที่จริงตระกูลไคของคุณต่างหากที่มายุ่งกับผม" หลินหยางส่ายหัว "ถ้าหากผมต้องการเล่นงานตระกูลไคจริง ผมคิดว่าตอนนี้มณฑลกวงหลิวน่าจะไม่มีตระกูลไคอยู่แล้ว"

"พูดจาอวดดีใช้ได้! คุณอาศัยชื่อในนามประธานสมาคมการแพทย์? คุณอาศัยที่ชนะแพทย์เกาหลี? ฮึ่ม หมอเทวดาหลิน ถ้าหากคุณจะพึ่งพาของสิ่งนี้อย่างเดียว เกรงว่าคงทำอะไรตระกูลไคของผมไม่ได้หรอก" ไคเหิงพูดด้วยความโกรธ

ตระกูลไคอยู่ในมณฑลกวงหลิวมานานขนาดนี้ มีเครือข่ายความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน มีตระกูลเก่าแก่ตระกูลไหนบ้างที่กล้าประกาศว่าสามารถทำอะไรตระกูลไค ก็แค่หมอการแพทย์แผนจีนคนหนึ่งจะมีอิทธิพลมากแค่ไหน?

"ผมไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดนั้น"

"แล้วคุณอาศัยอะไรมาพูดจาเอาแบบนี้?"

"ก็อาศัยพวกคนที่เดินทางมาจากเมืองเจียงเฉินที่อยู่ด้านนอกไม่ได้มาเพราะซูเหยียน แต่มาเพราะผม!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

ร่างกายของไคเหิงสั่นสะท้าน แววตาแข็งทื่อ

ที่แท้…หมอเทวดาหลินคนนี้ก็คือประธานหยางหัวกรุ๊ป!

ถ้าหากเป็นแบบนั้น สถานการณ์ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว

อย่างไรก็ตามอิทธิพลของหยางหัวกรุ๊ปน่ากลัวมาก

"พ่อ ผมขอโทษ" จางซงหงกัดฟันพูด

"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ซูเหยียนกับพวกเราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว การกระทำของเธอไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเราแม้แต่นิดเดียว ทุกท่านที่มาจากตระกูลไคและตระกูลเยว่ พวกคุณจะถามหาคนผิดมันก็เป็นเรื่องของพวกคุณกับเธอ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับตระกูลจางแม้แต่นิดเดียว อีกเดี๋ยวหลังจากที่หลินหยางออกมา ผลจะเป็นยังไงตระกูลจางไม่รับผิดชอบ"

คุณนายจางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

คำพูดที่โหดร้ายแบบนี้ไม่ต่างอะไรกับการตัดสินโทษประหารซูเหยียน

ท้ายที่สุดคุณนายจางก็ยังเป็นคุณนายจาง

เธอไม่มีทางไล่จางชิงหยู่ออกจากตระกูลจาง ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากแต่เป็นเพราะเธอทำไม่ได้ เพราะแบบนั้นมันจะทำให้คนของตระกูลจางคิดไปอีกแบบหนึ่ง

แต่ซูเหยียนไม่เหมือนกัน

อย่างไรก็ตามซูเหยียนไม่ได้แซ่จาง

ถึงชายชราจะคัดค้านมันก็ไม่มีประโยชน์

เพราะการกระทำของคุณนายซู สามารถเอาชนะใจของคนตระกูลจางหมดแล้ว

พวกเขาไม่ใส่ใจซูเหยียน

พวกเขาแค่หวังว่าตระกูลจางจะสามารถผ่านพ้นวิกฤติครั้งนี้ไปอย่างราบรื่น

ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ล้วนแต่เป็นเพราะพวกซูเหยียน ทำไมต้องให้พวกเขามันรับผิดชอบด้วย?

เพราะเหตุนี้ คนของตระกูลจางจึงไม่ยอมฟังคำสั่งของผู้เฒ่าจาง สถานการณ์ทั้งหมดถูกควบคุมโดยคุณนายจางอย่างสมบูรณ์

"คุณนายจางมีสิทธิ์มากขนาดนี้เลยเหรอ"

"ช่วยไม่ได้ ผู้เฒ่าจางใจอ่อนเกินไป ถ้าไม่ได้เป็นเพราะเหตุผลนี้ ครอบครัวนี้ก็ไม่มีทางกล้าทำตัวอวดดีมากขนาดนี้"

"ถ้าหากทำตามความคิดของผู้เฒ่าจาง วันนี้ตระกูลจางคงต้องจบสิ้นแน่นอน โชคดีที่มีคุณนายจางอยู่"

"ใช่แล้ว ใช่แล้ว…"

ใครที่อยู่โดยรอบพากันวิพากษ์วิจารณ์ ทุกคนต่างเห็นด้วยกับการกระทำของคุณนายจาง

แม้แต่หร่านจ้ายเซียนและคนอื่นก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้า

"มีแต่น้องสะใภ้นี่แหละที่มีเหตุผล น้องสะใภ้วางใจเถอะ วันนี้ผมไม่ได้มาเพื่อหาเรื่องตระกูลจาง ผมแค่ต้องการมาเพื่อทวงความยุติธรรม ไม่ได้มีความหมายอื่นแอบแฝง คนที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ผมก็จะไม่ทำให้ลำบากใจ" หร่านจ้ายเซียนพูด

"งั้นต้องขอบคุณคุณมาก" คุณนายซูรีบพยักหน้า แต่แล้วกลับพูดขึ้น "แต่ว่าเดิมทีตระกูลไคและตระกูลจางต่างก็เป็นสหายกันอยู่แล้ว เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น พวกเราจะยืนดูอย่างเดียวไม่ได้ ดังนั้นให้พวกเราได้ช่วยออกแรงด้วยเถอะ! ถือเสียว่าเป็นการชดเชยให้กับตระกูลไค"