สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 112

หลังจากพูดจบ คุณนายจางจ้องซูเหยียนแล้วพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ "นางหนู คุกเข่าโคกหัวขอโทษตระกูลไคเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นถึงตระกูลไคจะไม่ทำอะไรเธอ ฉันนี่แหละจะเป็นคนหักขาของเธอเอง! เข้าใจหรือเปล่า?"

ซูเหยียนตกใจจนหน้าซีดขาว

"แม่!"

จางชิงหยู่ที่อยู่ด้านข้างตะโกน หลังจากนั้นวิ่งเข้ามาคุกเข่าลงพูดอ้อนวอนขอร้อง "แม่ แม่ทำแบบนี้ได้ยังไง? เธอเป็นหลานสาวของแม่นะ!"

"หลานสาวของฉันมีคนที่ทำตัวเชื่อฟังเหมือนเฉิงผิง จะไปมีหลานสาวที่เอาแต่หาเรื่องแบบนั้นได้ยังไง? ชิงหยู่ เธอทำให้ฉันผิดหวังมาโดยตลอด ตอนนี้คลอดลูกสาวออกมาคนหนึ่งยิ่งทำให้ฉันผิดหวัง ตกลงเธอจะให้ฉันทำยังไงเธอถึงจะเชื่อฟังและเข้าใจอะไรบ้าง?" คุณนายจางโกรธจนหน้าแดง เธอกระแทกไม้เท้าของตัวเองลงพื้นไม่หยุด

"แม่…" จางชิงหยู่ร้องไห้จนแทบจะขาดใจ

"คุกเข่าเดี๋ยวนี้" คุณนายจางตะคอกเสียงดัง

"รีบคุกเข่าสิ ไม่ได้ยินเหรอ?" เฉิงผิงตะโกนอย่างมีชัย

"ซุเหยียน นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้ายที่คุณยายให้เธอ ถ้าเธอยังไม่ยอมคุกเข่า งั้นก็อย่าโทษพวกเราเลย!" จางเม้าเหนียนพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"รีบคุกเข่าเถอะ!"

"คุกเข่าสิ!"

"คุกเข่าเถอะ!"

ผู้คนที่อยู่โดยรอบพูดเกลี้ยกล่อม

มีทั้งคนของตระกูลจางและแขกที่มาอวยพรงานเลี้ยง

ทุกคนพยายามกดดันซูเหยียน

ซูเหยียนไม่เคยรู้สึกกดดันขนาดนี้มาก่อน

สีหน้าของเธอซีดขาว ร่างกายสั่นเทา

ซูกวงมองเธอด้วยความสิ้นหวัง

จางชิงหยู่ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด

ในตอนนี้ ซูเหยียนไม่มีที่พึ่งแม้แต่นิดเดียว

และไม่มีความหวังแม้แต่นิดเดียว

ราวกับเธอตกอยู่ในความมืดที่ไร้ขอบเขต พยายามตะเกียกตะกายแต่มันไม่มีประโยชน์

คุกเข่า

บางทีศักดิ์ศรีของฉันมันอาจจะไม่มีความหมายอะไรเลย

ซูเหยียนหลับตาทั้งคู่ลง ครุ่นคิดด้วยความปวดใจ หลังจากนั้นเตรียมลุกขึ้นเพื่อคุกเข่า

แต่ในตอนนั้นเอง มีเสียงที่เย็นชาดังมาจากด้านข้าง

"ผมก็อยากรู้เหมือนกันใครกล้าใช้ให้เธอคุกเข่า!"

"หลินหยาง?"

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ ทุกคนหันไปมองตามทิศทางของเสียงพร้อมกัน

"ไม่ต้องสนใจเขา!" หร่านจ้ายเซียนพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"พี่หร่าน หลินหยางคนนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลจางแล้ว พวกคุณสามารถจัดการเขาได้ตามใจชอบ" คุณนายจางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย หลังจากนั้นโบกมือ "โยนคนคนนี้ออกไปข้างนอก! จัดการเขาที่นี่มีแต่จะทำให้บ้านตระกูลจางสกปรก!"

"ได้เลยคุณย่า" จางเม้าเหนียนและคนอื่นเดินเข้าไปพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

แต่ทันทีที่พวกเขาเพิ่งเดินเข้าไปใกล้หลินหยาง…

เพี๊ยะ เพี๊ยะ!

มีเสียงตบหน้าอย่างแรงดังขึ้นสองครั้ง

จางเม้าเหนียนโดนตบจนถอยหลังไปหลายก้าว เขากุมหน้าของตัวเองมองเจ้าของฝ่ามืออย่างไม่เชื่อสายตา

"ลุงเหิง? คุณ?" จางเม้าเหนียนเบิกตากว้างถาม

ผู้คนที่อยู่โดยรอบก็ตกใจเช่นกัน

ทำไมนายท่านเหิงถึงลงมืออย่างกะทันหัน? ยิ่งไปกว่านั้น…ลงมือกับคนของตระกูลจาง? เขาเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า? คนของตระกูลจางยืนอยู่ฝั่งเขานะ…

"เสี่ยวเหิง คุณกำลังทำอะไร?" หร่านจ้ายเซียนถามด้วยความโกรธ

กลับได้ยินนายท่านเหิงพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "บ้านเมืองมีกฎหมาย ตระกูลมีกฎของตระกูล หรือพวกคุณคิดจะท้าทายอำนาจของกฎหมาย?"

"หา?"

ผู้คนที่อยู่โดยรอบมองตาค้าง

หร่านจ้ายเซียน เยว่หยานและคนอื่นก็คาดคิดไม่ถึงเหมือนกัน

นายท่านเหิง…เขาเป็นอะไรไป?

"น้องสาม นายเป็นอะไร?" ไคเจียงขมวดคิ้วถาม

ไคเหิงมองไปทางหลินหยางแวบหนึ่งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "เรื่องนี้ผมจำเป็นต้องตรวจสอบให้ละเอียดก่อน ตอนนี้หลักฐานของแต่ละฝ่ายยังไม่เพียงพอ! ไม่สามารถสรุปคดีได้ พี่สอง พวกคุณกลับไปกันก่อนเถอะ เรื่องนี้ ผมจะลองตรวจสอบดูอีกที…"

"อะไรนะ?"

ร่างกายของไคเจียงสั่นสะท้านเหมือนโดนฟ้าผ่า

หร่านจ้ายเซียนเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตา

ไม่มีใครกล้าเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

ไคเหิง…กำลังจะยอมแพ้เหรอ?

เกิดความโกลาหลขึ้นทันที

หรือว่าเมื่อกี้หลินหยางพูดอะไรกับไคเหิงที่ด้านใน?

หรือบางทีหลินหยางคนนี้…ไม่ได้ธรรมดาเหมือนที่ภายนอกเห็น?

ไคเจียงไม่ใช่คนโง่ เขาหันไปมองหลินหยางแวบหนึ่งแล้วหันกลับมามองไคเหิง หลังจากนั้นเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

แต่หร่านจ้ายเซียนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

"เสี่ยวเหิง ผมไม่รู้ว่าหมอนี่พูดอะไรกับคุณ แต่คุณหลบไปด้านข้างเลย ถ้าหากคุณไม่อยากยื่นมือเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้ก็ยืนดูอยู่ด้านข้างก็พอ" หร่านจ้ายเซียนพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ลุงหร่าน!" ไคเหิงยังอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่หร่านจ้ายเซียนไม่ให้โอกาสเขา

แต่ว่าหลินหยางทนไม่ไหวอีกแล้ว

"แกถึงขั้นกล้าทำร้ายฉันเลยเหรอ?" ไคโม่ดึงสติของตัวเองกลับมา ตะคอกเสียงดังอย่างเกรี้ยวกราด "กระทืบมัน! กระทืบไอ้หมอนี่ให้ตายไปเลย!"

คนของตระกูลไคพุ่งเข้าไปปิดล้อมหลินหยางด้วยความโกรธ

หม่าไห่ที่เห็นสถานการณ์ พาคนเดินออกมาข้างหน้าทันที

"ประธานหม่า ทางที่ดีคุณอย่าเลือกข้างผิด ผมรู้คุณอยากปกป้องคุณซูเหยียน แต่หลินหยางคนนี้มันเป็นใคร คุณจะปกป้องเขาเหรอ? สมองมีปัญหาหรือเปล่า? อย่าสร้างปัญหาให้กับตัวเองดีกว่า!" เยว่หยานพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาพร้อมกับพาคนเดินออกมาข้างหน้า

แรงกดดันของหม่าไห่เพิ่มขึ้น

"ฉันก็อยากรู้เหมือนกันใครจะกล้าทำอะไรส่งเดช!" ผู้เฒ่าจางผลักคนของตระกูลจางออกเดิน ไปหยุดอยู่ตรงหน้าของหลินหยางแล้วตะคอกเสียงดัง "ที่นี่เป็นตระกูลจางของฉัน ถ้าหากพวกแกคิดจะลงมือ! งั้นต้องผ่านด่านของฉันไปก่อน!"

"แก่จะตายอยู่แล้ว! คุณคิดจะลากตระกูลจางไปตายด้วยเหรอ? คุณอยากทำให้งานเลี้ยงวันเกิดกลายเป็นงานศพเหรอ?" คุณนายจางพูดตำหนิด้วยความโกรธ

"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับผู้หญิงอย่างคุณ!"

"มีฉันอยู่ที่นี่ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณคิดจะทำอะไร!"

"คุณ…"

"พ่อ ฟังคำพูดของแม่เถอะ"

"คุณย่าหวังดีต่อตระกูลจาง"

คนของตระกูลจางพากันพูดเกลี้ยกล่อม

"พวกแก…พวกแก…ได้! ได้! ได้! ดูเหมือนตระกูลจางจะไม่ต้องการตาแก่ยังฉันอีกแล้ว! ในเมื่อเป็นแบบนั้น ฉันก็ไม่ต้องการพวกแกเหมือนกัน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับพวกแกอีก!" จางจงหัวโกรธจนหน้าแดง

"พ่อ!"

"คุณปู่…"

คนของตระกูลจางเริ่มกระวนกระวายแล้ว

"พาตัวคนคนนี้ไปก่อน!"

หร่านจ้ายเซียนขี้เกียจสนใจจางจงหัวแล้ว เขาชี้ไปที่หลินหยางแล้วตะคอกเสียงดัง

คนของตระกูลไคพุ่งเข้าไปทันที

หม่าไห่คิดจะเข้าไปขวาง แต่เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนกลุ่มนี้ ยิ่งไปกว่านั้นพวกเถ้าแก่ที่อยู่ด้านข้างก็ไม่กล้าลงมือ ไม่นานบอดี้การ์ดของตระกูลไคก็เข้าไปใกล้หลินหยางแล้ว

หลินหยางยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับตัว

เพียงแค่กวาดสายตามองด้วยความเย็นชา

ในตอนนั้นเอง มีคนกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามาขวางอยู่ตรงหน้าของหลินหยาง เขาคือไคเหิง

"จับขึ้นรถให้หมด พาตัวไป!" ได้ยินเพียงไคเหิงตะคอกเสียงดัง

"ครับ หัวหน้า!"

เจ้าหน้าที่กลุ่มนั้นพุ่งเข้าไปจับตัวบอดี้การ์ดของตระกูลไคพาออกไปข้างนอกจนหมด เพียงแค่พริบตาเดียว บอดี้การ์ดของตระกูลไคถูกกวาดจนเรียบ

"หา?"

สมองของทุกคนเริ่มจะหมุนไม่ทันแล้ว

ไคเจียงมองไปทางไคเหิง เขาสังเกตเห็นไคเหิงส่งซิกทางสายตาให้กับตัวเอง เขาเข้าใจได้ในทันที จึงพูดด้วยเสียงที่ทุ่มต่ำ "อาจจะเป็นเพราะหลินหยางคนนี้ไม่ธรรมดา! น้องสามเป็นคนที่มีเหตุผล ดังนั้นเขาจึงไม่ยอมให้พวกเราแตะต้องหลินหยาง"