สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1109

หยางเหม่ยขมวดคิ้ว

คิดไม่ถึงว่ามหาเศรษฐีคนนี้จะไร้เหตุผลแบบนี้ คิดว่าน่าจะเป็นมหาเศรษฐีไม่เอาไหนชั่วค่ำคืน

เธอครุ่นคิดสักพัก เดินไปหยิบโทรศัพท์ที่ยังต่อสายอยู่ด้านข้าง พูดเสียงเบา "คุณกงซุน คุณเองก็น่าจะได้ยินแล้วมั้ง? ตอนนี้…ควรทำยังไงดี?"

"ตระกูลซือหนานกวงในประเทศจีนถือว่าค่อนข้างมีอิทธิพล แต่เมื่อเทียบกับพรรคโบราณ ยังไม่พอให้อยู่ในสายตา ผมไม่อยากล่วงเกินพวกเขาเพราะไม่อยากให้เรื่องมันบานปลาย เพราะเมื่อไหร่ที่คนของตระกูลซือหนานกวงเกิดเรื่องขึ้นที่นี่ ต้องดึงดูดความสนใจของหมอเทวดาหลินมาแน่นอน…เอาแบบนี้ คุณพยายามเกลี้ยกล่อมให้จบอย่างสันติ"

"แล้วถ้าคนคนนี้ยังก่อความวุ่นวายต่อไปล่ะ?"

"งั้นก็…ฆ่าทิ้งเลย" กงซูนต้าหวงพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

คำพูดประโยคนี้ทำให้ลมหายใจของหยางเหม่ยสั่นสะท้าน

"คุณคะ ทำแบบนี้ก็ทำให้เรื่องมันบานปลายไม่ใช่เหรอ?"

"ฆ่าเขาอย่างเงียบๆ ชั่วขณะตระกูลซือหนานกวงไม่รู้แน่นอน ผมจะติดต่อคนที่อยู่ในประเทศให้ทำลายตระกูลซือหนานกวงเอง! ถ้าหากไม่มีวิธีอื่นก็คงต้องทำแบบนี้!"

"งั้นก็ได้…" หยางเหม่ยลังเลสักพักแล้วพูดเสียงเบา "ฉันอยากลองคุยกับเขาดูอีกที…"

"ไม่จำเป็นแล้ว คุณกลับมาเถอะ อย่าเสียเวลาดีกว่า คุณรีบตามผมไปสถานที่หลบภัยชั่วคราวก่อนเถอะ เรื่องของที่นี่ปล่อยให้คนอื่นรับผิดชอบ! ส่วนคนคนนี้ รีบจัดการเดี๋ยวนี้เลย"

"เรื่องนี้…ได้ คุณกงซุน" หยางเหม่ยถอนหายใจ จึงทำได้แต่หันไปกำชับคนที่อยู่ด้านข้างโดยไม่มีทางเลือก แล้วเดินออกไป

"เอ๋? นี่คุณจะไปไหนฦ"

ทางด้านของหลินหยางรีบกระโดดลุกขึ้นกระชากแขนของหยางเหม่ย

สีหน้าของหยางเหม่ยเปลี่ยนไปทันที หันไปตะคอกเสียงเบา "ลากเขาออกไปขังเอาไว้!"

"ได้ครับคุณผู้หญิง!"

รปภที่อยู่ทั้งสองข้างเตรียมตัวลงมือทันที

"พวกคุณคิดจะทำอะไร? บัดซบ! พวกคุณหลอกลวงผมไม่พอ! ตอนนี้ยังคิดจะทำร้ายผมอีกเหรอ? พวกคุณมันต่ำช้า!" หลินหยางพูดด้วยท่าทางที่โมโหมาก พยายามดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง สุดท้ายดิ้นหลุดจากมือของรปภทั้งสอง หลังจากนั้นวิ่งเข้าไปใช้แขนล็อคคอของหยางเหม่ย

"ว๊าย!"

หยางเหม่ยกรีด

"พวกคุณอย่าเข้ามา ใครกล้าเข้ามา ระวังผมจะไม่เกรงใจกับเธอ!" หลินหยางตะคอก

รปภทั้งสองไม่กล้าก้าวออกไปข้างหน้า

"คุณ…คุณคิดจะทำอะไร? ฉันขอเปลี่ยนคุณเอาไว้ก่อน! คุณอย่าทำอะไรส่งเดช ไม่อย่างนั้นฉันรับประกันได้เลยว่าคุณไม่ได้ออกจากที่นี่แน่นอน!" หยางเหม่ยสงบสติอารมณ์ของตนเอง พูดเสียงสั่น

"คุณเลิกมาพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว รีบคืนเงินของผมเดี๋ยวนี้! เร็ว!" หลินหยางตะคอก

"คุณ ฉันพูดไปแล้ว คุณเสียเงินให้กับลูกค้าคนอื่น มันไม่เกี่ยวกับพวกเรา!"

"ผมไม่สนใจเรื่องพวกนี้ เจ็ดสิบล้าน! รีบคืนผมมาเดี๋ยวนี้ ขาดไปแม้แต่แดงเดียวก็ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นผมฆ่าคุณแน่!" หลินหยางแสร้งทำเหมือนกับตนเองคลั่งไปแล้ว ยิ่งอยู่ก็ยิ่งตะคอกเสียงดังมากขึ้น

"นี่…"

ผู้คนที่อยู่ในห้องทำงานตื่นตระหนก

หยางเหม่ยก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน

เธอไม่มีทักษะป้องกันตัว และตอนนี้ก็ไม่สามารถดิ้นหลุดจากแขนของหลินหยาง

เธอแอบมองโทรศัพท์ที่ยังเชื่อมต่ออยู่ในมือ อดไม่ได้ที่จะพูดเสียงดัง "ทำยังไงดี…"

คำพูดประโยคนี้เธอไม่ได้พูดกับคนที่อยู่โดยรอบ แต่กำลังพูดกับกงซุนต้าหวง

ทางปลายสายไม่ส่งเสียงแม้แต่นิดเดียว

กลับเห็นหลินหยางกระชากโทรศัพท์ของเธอมาแล้วถามด้วยความโกรธ "คุณกำลังคุยกับใคร? ตำรวจเหรอ?"

"ไม่…ไม่ใช่…"

"ฮึ่ม ผมจะบอกอะไรคุณ ตอนนี้ผมแค่ต้องการเงินของผมคืน คุณแจ้งตำรวจไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะที่ของคุณก็ไม่ถูกกฎหมายเหมือนกัน! คุณรีบโทรสั่งให้คนคืนเงินผมมาเดี๋ยวนี้! เร็ว!" หลินหยางยัดโทรศัพท์ใส่มือของหยางเหม่ย

หยางเหม่ยลังเล ทำอะไรไม่ถูกอย่างสมบูรณ์

ทว่าในตอนนั้นเอง

ติง!

โทรศัพท์ถูกตัดสายอย่างกะทันหัน

หยางเหม่ยรู้สึกอึ้ง รีบเรียก "คุณ!"

แต่มันไม่มีประโยชน์

โทรศัพท์ถูกตัดสายไปแล้ว

สีหน้าของหลินหยางก็เคร่งขรึมลงเช่นกัน เขากระชากโทรศัพท์มา หลังจากนั้นถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "กงซุนต้าหวงอยู่ไหน?"

"หา?"

หลินหยางขมวดคิ้ว

"ในสายตาของกงซุนต้าหวง ฉันเป็นแค่สุนัขตัวหนึ่ง! สุนัขที่ไม่ฟังคำสั่งของเขาก็จะถูกฆ่าได้ทุกเมื่อ! ฉันไม่อยากถูกเขาควบคุมอีกแล้ว ฉันต้องการแก้แค้นให้คนรักของฉัน ดังนั้น…หมอเทวดาหลิน ครั้งนี้ฉันช่วยคุณ!" สายตาของหยางเหม่ยเต็มไปด้วยความแน่วแน่

หลินหยางลังเลสักพัก พยักหน้าแล้วพูด "ได้ ผมเชื่อคุณ!"

อันที่จริงเขาไม่ได้เชื่อคำพูดของหยางเหม่ยเท่าไหร่ แต่เรื่องมันบานปลายมาถึงข้างนี้ หลินหยางคิดวิธีอื่นไม่ออกอีกแล้ว จึงทำได้แต่เลือกเชื่อคำพูดของหยางเหม่ย

พูดจบ เขาทำตามที่หยางเหม่ยบอก เดินไปหยิบปืนที่อยู่ใต้ลิ้นชัก

ทันทีที่ปืนปรากฏขึ้น คนในห้องทำงานยกมือขึ้นทันที ไม่มีใครกล้าทำอะไรวู่วามอีก

"ไปนั่งที่โซฟาทุกคน! คุณหยางเหม่ย คุณติดต่อฝ่ายการเงินโอนเงินให้ผมได้แล้ว!" หลินหยางพูด

"ได้! ได้!"

หยางเหม่ยรีบหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานขึ้นมาโทร

ในขณะเดียวกัน หลินหยางสามารถมองเห็นมีดวงตาสองคู่กำลังมองมาทางนี้ผ่านหน้าต่างที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

แววตาของหลินหยางเผยให้เห็นความเยือกเย็น แต่ก็ยังข่มอารมณ์เอาไว้ทำเป็นมองไม่เห็น ถึงขั้นต้องใจเดินไปปิดประตูด้วย

หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง หนึ่งในคนทั้งสองไปแล้วหนึ่ง

หยางเหม่ยลุกขึ้นยืน

"เงินเจ็ดสิบล้านของคุณถูกโอนเข้าบัญชีเรียบร้อยแล้ว คุณสามารถลองตรวจสอบดูได้"

"ดีมาก! งั้นรบกวนคุณหยางเหม่ยทรงผมออกจากที่นี่ด้วย" หลินหยางพูดอย่างไม่สบอารมณ์

หยางเหม่ยเค้นรอยยิ้ม เดินออกจากสถานบันเทิงพร้อมกับหลินหยางภายใต้สายตาของผู้คน หลังจากนั้นหลินหยางขึ้นรถออกจากที่นี่ทันที

ดูเหมือนความวุ่นวายครั้งนี้จะสงบลงแล้ว

ในแววตาของหยางเหม่ยปรากฏให้เห็นความเจ้าเล่ห์ รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหากงซุนต้าหวง

แต่หลังจากโทรอยู่หลายครั้งกลับไม่มีคนรับสาย

เธอรีบวิ่งไปห้องที่กงซุนต้าหวงรอก่อนหน้านี้ แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา

"ไอ้จิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์"

หยางเหม่ยรู้สึกโมโหเล็กน้อย