สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 117

บนรถในเมืองเจียงเฉิน

หม่าไห่ขับรถด้วยตนเอง

หลินหยางนั่งอยู่ข้างคนขับ มองไปด้านหน้าเงียบๆ

จางชิงหยู่ถอนหายใจ ซูกวงทั้งสองคนรู้สึกหดหู่ใจมาก

ไม่ได้คาดหวังว่าจะทำให้เกิดความวุ่นวายมากมายหลังจากการฉลองวันเกิด แต่โชคดีที่ครอบครัวกลับมาอย่างสงบสุข

มีเพียงซูเหยียนเท่านั้นที่ก้มหน้าและไม่พูดอะไร

หม่าไห่เหลือบมองกระจกมองหลังแล้วมองไปที่หลินหยาง

"ขับดีๆ" หลินหยางพูด

หม่าไห่รีบมองไปทางด้านหน้า

บรรยากาศในรถแปลกอย่างมาก

ไม่นานรถก็มาจอดใต้ตึกบ้านของซูเหยียน

ซูกวงสองสามีภรรยาลงจากรถ

"เหยียนเอ๋อ เธอทำอะไรหน่ะ? ลงจากรถกลับบ้าน!" จางชิงหยูถาม

"พ่อ แม่ พวกคุณขึ้นไปก่อน ฉันมีเรื่องต้องออกไปทำกับหลินหยาง" ซูเหยียนฝืนยิ้ม

เมื่อสิ้นเสียง หลินหยางด้านหน้าก็ขมวดคิ้ว

"โอ้ะ... งั้นโอเค พวกคุณอย่าไปรับกวนประธานหม่ามากหล่ะ ประธานหม่า ขอบคุณด้วย"

"ไม่เป็นไร" หม่าไห่ยิ้ม

ทั้งสองขึ้นตึกไป

"คุณผู้หญิงเหยียนอยากไปไหนหรอ?" หม่าไห่หันหน้าไปถาม

ซุเหยียนหลับตา เงียบสักพักและพูด: "ไปสำนักงานกิจการพลเรือน!"

เมื่อคำนี้ออกมาทำให้หม่าไห่อึ้ง

หลินหยางเองก็ลืมตาขึ้นเล็กน้อย

"สำนัก...สำนักงานกิจการพลเรือน?" หม่าไห่พูดติดขัด มองเธอและหลินหยางด้วยความกังวล

"เกิดอะไรขึ้น?"

หลินหยางสูดลมหายใจถาม

"ไม่มีอะไร ก็แค่รู้สึกเหนื่อย" ซูเหยียนพูดเสียงแหบ: "หลินหยาง คุณไม่ใช่เคยพูดหรอว่า ตราบใดที่ฉันตกลง คุณก็จะเคารพในคำพูดของฉัน?"

ซูเหยียนไม่แม้แต่จะอธิบาย....

หลินหยางเคร่งขรึมลง

จากนั้นเขาก็โบกมือ: "ไปสำนักงานกิจการพลเรือนเถอะ"

"นี่..."

หม่าไห่รีบร้อน แต่กลับไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

ในที่สุด เขาก็ทำได้แค่ถอนหายใจ ขับรถไปทางสำนักงานกิจการพลเรือน

ซูเหยียนก้มหน้าตลอดเวลา มือของเธอสั่น น้ำตาไหลออกมา

หลินหยางไม่พูดอะไร

"ประธานหลิน!" หม่าไห่ตะโกนเบาๆ ออกมา

"ผมเคยบอกแล้วว่า ผมเคารพในการตัดสินใจของเธอ ในเมื่อเธอตัดสินใจแล้ว ก็ทำตามนั้นละกัน" หลินหยางพูดอย่างเรียบเฉย

แม้ว่าเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาเชื่อว่าต้องเกี่ยวกับผู้เฒ่าจางแน่ๆ

แต่ผู้เฒ่าจางคงไม่ทำให้ซูเหยียนลำบาก บางทีการหย่ากับเธออาจจะเป็นตัวเลือกที่ถูกต้อง

หลินหยางไม่พูดอะไร

เอาเถอะ

ทุกอย่างคือโชคชะตา

ยังไงการแต่งงานของทั้งสองก็ไม่ได้เกิดจากความรู้สึกพื้นฐานเท่าไหร่ ถ้าต้องหย่าจริงๆ หลินหยางก็คงไม่ต้องเป็นใช้ชีวิตแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว

เพียงแค่หม่าไห่ไม่เข้าใจความคิดของหลินหยาง

ในความคิดของเขา ที่หลินหยางทำทั้งหมดก็เพื่อซูเหยียน

ใช่ หม่าไห่และคนอื่นๆ ไม่ได้ตั้งใจ แต่หลินหยางเป็นคนจัดการ

หม่าไห่ไม่รู้ว่าความรู้สึกระหว่างหลินหยางและซูเหยียนเป็นยังไง แต่เขาเชื่อว่าหลินหยางใส่ใจในตัวซูเหยียน

ดังนั้นหม่าไห่เลยตั้งใจขับรถช้าๆ และตั้งใจขับวน จนกระทั่งถึงถนนใหญ่ใจกลางเมืองเจียงเฉิน สี่โมงครึ่ง วันนี้ต้องรถติดแน่ๆ

แน่นอนว่ารถของหม่าไห่ติดอยู่ตรงกลางและอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

"คุณมาที่นี่ได้ยังไง?" หลินหยางขมวดคิ้ว

"ทางนั้นกำลังซ่อมถนน ซ่อมถนน..." หม่าไห่หัวเราะ

หลินหยางจะไม่เข้าใจความคิดของหม่าไห่ได้ยังไง แต่เขากลับไม่พูดอะไร

แน่นอนว่าหลังจากที่หม่าไห่ดิ้นรนที่จะผ่านใจกลางเมืองและรีบไปที่สำนักงานกิจการพลเรือน สำนักงานกิจการพลเรือนก็ปิดแล้ว

"พรุ้งนี้ค่อยมาก็ได้" ซูเหยียนพูดด้วยดวงตาสลัวๆ

"พรุ้งนี้วันเสาร์ ต้องรอวันจันทร์" หม่าไห่ยิ้ม

ซูเหยียนใจสั่น น้ำตาไหลออกมามากกว่าเดิม

"รอไม่ได้...รอไม่ได้..."

"คุณผู้หญิงซู ผมทำอะไรไม่ได้ ผมไม่สามารถให้คนเหล่านั้นกลับมาทำงานได้? ผมไม่มีอำนาจ..."

หลินหยางกำลังจะเดินผ่านเข้าไป แต่ถูกคนขวางเอาไว้

"ผมเป็นแพทย์ของที่นี่ รบกวนหลบให้ผมเข้าไปด้วย!" หลินหยางรีบตอบ

"แพทย์ของที่นี่หรอ? ผมจำได้ว่าที่นี่มีแพทย์แค่สองคน และทั้งสองก็อยู่ในนั้นแล้ว คุณออกมาเมื่อไหร่?"

"นักต้มตุ๋นสองคนที่อยู่ข้างในทำให้น้องชายของฉันหมดสติ ตอนนี้มีนักต้มตุ๋นอีกคน ออกไปจากที่นี่เสีย!"

คนตรงประตูโมโห ไม่ให้หลินหยางเข้าไป

หลินหยางอึ้ง

ลั่วเฉียน้านในเหมือนจะได้ยินเสียงด้านนอก จึงรีบวิ่งออกมาและพูดอย่างเร่งรีบ: "รีบให้เขาเข้ามา! เขาช่วยคนไข้ได้ ให้เขาเข้ามา!"

แต่...เสียงของลั่วเฉียนไม่มีประโยชน์

ทุกคนต่างพากันอัดเข้ามา ไม่ให้หลินหยางเข้าไป

ลั่วเฉียนร้อนรนอย่างมาก

"พวกคุณออกไปเดี๋ยวนี้

เธอพุ่งออกมาคิดจะเปิดทางของฝูงชน แต่เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ จะไปสู้ได้ที่ไหน

ในเวลานี้...

ฉึก! ฉึก! ฉึก! ฉึก!

แสงเย็นหลายดวงส่องประกายในฝูงชน

ลั่วเฉียนตกใจ เมื่อรู้ว่ามีเข็มสีเงินส่องแสงติดอยู่ที่คอของคนเหล่านี้

"หลินหยาง" เธอมองไปที่หลินหยาง

หลินหยางเดินเข้ามาโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ

"รีบแจ้งตำรวจ!" หลินหยางพูดเบาๆ

"แจ้งตำรวจหรอ? ทำไม?" ลั่วเฉียนตกใจ

"เพราะคนเหล่านี้จะทำร้ายคุณ!"

หลินหยางพูดแหบๆ เดินเข้าไปด้านใน มองไปที่คนไข้บนเตียงที่เต็มไปด้วยเหงื่อท่วมตัวและกระตุกไม่หยุด จากนั้นก็เข้าใจทันที

เขาหยิบเข็มเงินออกมา ทิ่มเข็มลงไปในช่องท้องอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นประมาณ 3-4 วินาที เขาก็ดึงมันออกมาอย่างช้าๆ

อย่างไรก็ตาม ครึ่งหนึ่งของเข็มนั้นมืดสนิท

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ดวงตาของหลินหยางก็ควบแน่นในทันที

"นี่... โดนวางยาพิษหรอ?" แพทย์หญิงสาวที่อยู่ข้างๆ ตกใจ

"และไม่ใช่ยาพิษธรรมดาด้วย! ถ้าไม่รีบเอาไปตรวจสอบก็จะไม่รู้ว่าเป็นพิษอะไร!" หลินหยางพูดอย่างจริงจัง รีบเงยหน้ามองลั่วเฉียน: "รีบนำเข็มเงินทั้งหมดที่คุณใช้กับคนคนนี้ วัสดุยา ใบสั่งยาเก็บไว้ให้ดี พร้อมกับกล้องวงจรปิดเก็บไว้ด้วย! เดี๋ยวต้องเอาส่งตำรวจ"

ลั่วเฉียนตกตะลึงอย่างสมบูรณ์