สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 118

"หลินหยาง แล้ว...เขาโดนวางยาพิษได้ยังไง? นี่...มันเกิดอะไรขึ้น?"

"ยังไม่เข้าใจอีกหรอ? เขาโดนวางยาพิษก่อนเข้ามาที่คลินิกนี้ เขาวางแผนจะให้ตายในคลินิกของคุณในขณะที่คุณรักษา"

"หะ?" ลั่วเฉียนหน้าถอดสี

"คนด้านนอกเหล่านั้นรู้ว่าคนในนี้โดนวางยาพิษ พวกเขารู้จักผม ดังนั้นเลยตั้งใจไม่ให้ผมเข้ามา กลัวว่าจะรักษาคนนี้ได้ ความจริงแล้วคนคนนี้อยู่ในระยะสุดท้ายของโรคมะเร็ง ผมว่าเขาน่าจะรู้ว่าเวลาของตัวเองไม่มาก เลยร่วมแผนที่จะทำร้ายคุณ ให้คุณรักษาเขาจนตาย จะได้เงินชดเชย"

"ทำไมถึงเป็นอย่างนี้?"

ลั่วเฉียนตใจเหงื่อไหลออกมา

นี่มันร้ายกาจเกินไป

การรักษาผู้ป่วยจนตายเป็นการทำลายความเป็นแพทย์อย่างร้ายแรง

ใครจะทำร้ายเธอได้ขนาดนี้

ทันใดนั้นลั่วเฉียนก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น สีหน้าของเธอแย่อย่างมาก: "หรือว่า...จะเป็นปู่..."

"ลั่วเป่ยหมิงก็คือลั่วเป่ยหมิง เขาร้ายกาจกว่าที่ผมคิด!"

หลินหยางพูดอย่างเรียบเฉย

หลังจากที่ตำรวจมาถึง สถานที่เกิดเหตุก็ถูกปิดลงทันที และญาติๆ ของผู้ป่วยที่ตื่นตระหนกก็ถูกควบคุมตัวเอาไว้

ลั่วเฉียนเล่าตามที่หลินหยางพูด ปกป้องที่เกิดเหตุ ส่งวิดีโอกล้องวงจรปิดให้กับตำรวจ ให้ความร่วมมือในการสืบสวน ในขณะเดียวกัน ผู้ป่วยก็ถูกพาไปตรวจร่างกาย

ตามที่หลินหยางพูด ผู้ป่วยใช้ยาที่เป็นพิษรุนแรง ถ้าหลินหยางไม่ได้ใช้เข็มเงินสกัดการไหลเวียนของพิษเอาไว้ ไม่ให้พิษกระจายไปทั่ว เกรงว่าผู้ป่วยไม่น่าจะรอด แต่ผู้ป่วยอยู่ในระยะสุดท้ายของโรคมะเร็งแล้ว และเขาไม่สนใจเกี่ยวกับชีวิตหรือความตาย

สุดท้ายตำรววจก็ตั้งให้เป็นคดีการจัดฉากทำร้ายแพทย์

ลั่วเฉียนโล่งอก แต่ใบหน้าของเธอยังเต็มไปด้วยความสงสัย

เธอแน่ใจว่านี่เป็นฝีมือของลั่วเป่ยหมิง เพราะพิษชนิดนั้นนอกจากเขาแล้ว เธอก็ไม่คิดว่าคนอื่นมี

"คุณทำอะไร ทำไมลั่วเป่ยหมิงถึงทำเช่นนี้กับคุณ?" หลินหยางถาม

"ฉัน...ฉันไม่อยากทำตามเขา ไม่อยากไปเรียนทางตอนใต้เท่านั้น..."

"ทางใต้หรอ? ผมจำได้ว่าเป็นโรงเรียนแพทย์ที่เก่าแก่มาก"

"ใช่ อันที่จริงมันคือการเรียนรู้ แต่จริงๆ แล้วมันเป็นนัดบอดสำหรับฉัน ฉันปฏิเสธ ฉันแค่ต้องการอยู่ที่นี่และเปิดคลินิกการแพทย์ของฉัน"

"ถ้าคลินิกของคุณถูกปิด คุณไม่อยากไปแต่ก็ต้องไป ลั่วเป่ยหมิงคงจะคิดแบบนี้แหละมั้ง? แต่น่าเสียดายที่ผมจัดการเรื่องนี้ไว้ก่อน ปู่ของคุณน่าจะเกลียดผมเข้าไส้!"

"วางใจได้ หลินหยาง ฉันจะปกป้องคุณ"

"คุณจัดการเรื่องของคุณเถอะ ปู่ของคุณคงไม่หยุดแน่ๆ ยังไงคลินิกของคุณก็จะถูกทำลายไม่ช้าก็เร็ว"

"ฉันไม่ไปอยากไปทางใต้...หลินหยาง คุณช่วยฉันหน่อยสิ?"

"ช่วยอะไร?"

"ช่วยฉันรักษา!" ลั่วเฉียนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

หลินหยางอึ้ง

"ผมไม่มีใบรับรองการเป็นแพทย์นะ..."

ลั่วเฉียนไม่ได้พูดอะไรเลย หยิบเอกสารออกมาจากห้อง และวางไว้ด้านหน้าของหลินหยาง

หลินหยางกวาดสายตา ยิ้มอย่างขมขื่น

"มันเป็นเพียงใบรับรองคุณสมบัติทางการแพทย์ ไม่น่าลำบากใจกับประธานสมาคมการแพทย์เจียงเฉิงใช่ไหม?" ลั่วเฉียนพูดอย่างเจ้าเล่ห์

หลินหยางถอนหายใจและพูดอย่างหมดหนทาง: "ได้ ผมตกลง แต่ก่อนอื่น ผมต้องหาที่อยู่ก่อน"

"หาที่อยู่หรอ? ทำไม?"

"ผมจะหย่ากับเสี่ยวเหยียนแล้ว" หลินหยางพูดอย่างเฉยเมย

"อะไรนะ?"

ลั่วเฉียนอึ้งค้าง

"เกิดอะไรขึ้น?"

"ไม่มีอะไร..." หลินหยางพูดสั้นๆ

ลั่วเฉียนหน้านิ่ง

"จะบอกว่า เสี่ยวเหยียนจู่ๆ ก็อยากเลิกหรอ?"

"ใช่"

"คุณทำอะไรผิดหรือเปล่า?"

"สามปีมานี้ เรื่องอะไรที่ผมทำก็ผิดในสายตาพวกเขา"

"ใช่ แล้วคุณจะเอายังไง?"

"ผมบอกแล้วว่าผมเคารพในการตัดสินใจของเธอ

"หรอ...งั้นก็ดี..." ลั่วเฉียนพูดด้วยน้ำเสียงซึมๆ

"คุณว่ายังไงนะ?"

"อ๋อ...เปล่า ไม่มีอะไร..." ลั่วเฉียนหน้าแดง พูดด้วยความตื่นตระหนก ใจของเธอแอบดีใจ

หลินหยางสับสน

"ในเมื่อคุณไม่มีที่อยู่ งั้นก็อยู่ที่คลินิกละกัน ที่นี่มีห้องอยู่ห้องหนึ่ง! ให้คุณก็ได้"

"ไม่จำเป็น ผมให้คนไปจัดการแล้ว"

"หืม คุณอยู่ที่นี่แหละ ยังไงพรุ้งนี้คุณก็ต้องมาตรวจไข้ที่นี่..."

แม้ว่าลั่วเฉียนจะไม่ได้พูดอะไรมาก หลินหยางก็เห็นด้วย

ซือถูจิ้งชายในชุดสูทพยักหน้า กวาดสายตามองลั่วเฉียนอย่างระมัดระวัง มือของเขาขยับพัดในมือ พยักหน้าด้วยความพอใจอย่างมาก: "เหมือนว่าลั่วเป่ยหมิงจะพูดจริงๆ สินะ ว่าไม่ได้แนะนำคนธรรมดาๆ มาให้ ลั่วเฉียน พวกเราไปกันเถอะ กลับไปทางตอนใต้แต่งงานกัน!"

เมื่อพูดจบก็หันหน้าและเดินไปด้านนอก

แต่ลั่วเฉียนไม่ได้เดินตามไป

"หืม?" ซือถูจิ้งหันหน้ามามอง

"ฉันไม่เคยบอกว่าจะแต่งงานกับคุณ!" ลั่วเฉียนพูดด้วยความโมโห

"คุณไม่มีสิทธิ์เลือก! เพราะไม่มีใครปฏิเสธผมได้!" ซือถูจิ้งยิ้ม

"ทำเป็นเก่ง! คุณคิดว่าคุณเป็นใคร? ฉันไม่ไปกับคุณ!" ลั่วเฉียนกระแทกเสียง

เธอรู้สึกไม่สบายใจที่สุดกับคนแบบนี้

"เฮอะ ปฏิเสธผมแล้ว ไม่มีใครกล้าที่จะขอคุณแต่งงานแน่นอน หรือว่าคุณอยากจะอยู่ตัวคนเดียวหล่ะ?"

"ฉันยอมอยู่ตัวคนเดียวในคลินิกนี้ดีกว่าไปแต่งงานกับคุณ!"

"คุณมั่นใจหรอ? งั้นก็เสียใจด้วยจริงๆ!"

ซือถูจิ้งส่ายหน้า มองไปรอบๆ ถอนหายใจ: "สงสารคลินิกนี้จริงๆ! พรุ้งนี้ก็ต้องปิดตัวลงแล้ว!"

"ปิดหรอ? เฮอะ นอกจากฉันลั่วเฉียนตาย คลินิกนี้ก็จะปิดไม่ได้!" ลั่วเฉียนพูดด้วยความโมโห

"ถ้าอย่างงั้นก็รอดูกัน!"

ซือถูจิ้งยิ้มและเดินออกไป

ลั่วเฉียนจ้องซือถูจิ้งเดินออกไป จากนั้นก็เก็บซาลาเปาบนพื้น

"ดูเหมือนว่าพวกเราจะมีปัญหาในไม่ช้า"

"ถ้าสถานการณ์ควบคุมไม่ได้ ก็กลับไปซะ! ยังไงฉันก็ไม่อยากลากคุณลงไปในน้ำไปด้วย”

"แล้วค่อยว่ากัน" หลินหยางพูด

ซือถูจิ้งออกไป คลินิกเปิดปกติ

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ลั่วเฉียนรู้สึกแปลใจคือ จู่ๆ คนที่มาคลินิกวันนี้เยอะอย่างมาก หลินหยาง ลั่วเฉียนและแพทย์หญิงอีกคนหนึ่งยุ่งทั้งวันก่อนที่จะจบลง

ทั้งสามเหนื่อยจนจะนอนลงกับพื้น

"เลิกงานแล้ว ไปกันเถอะ พวกเราไปดื่มกันหน่อย!" ลั่วเฉียนพูด

"ได้!" หลินหยางยิ้ม

"พี่ลั่ว! ยาในตู้ยาของพวกเราไม่มีแล้ว"

"โทรศัพท์ให้พวกเขาส่งยามาด่วน ผู้ป่วยจำนวนมากจะกลับมาเพื่อติดตามผลในวันพรุ่งนี้! จะไม่มียาไม่ได้!" ลั่วเฉียนขมวดคิ้วเบาๆ

"ได้!"

เสี่ยวตงพยักหน้า