สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1203

จ้าวเยว่มองตรวจสอบคนตรงหน้าเธออีกครั้ง

เธอพบว่าบุคคลนี้ไม่เพียงแต่หน้าตาหล่อเหลาเท่านั้น แต่ยังมีจิตใจและเจตจำนงที่ไม่ธรรมดาอีกด้วย

"ไม่นึกเลยว่าบนโลกนี้จะมีคนแบบคุณอยู่อีก!" เธอถอนหายใจและพูดเบาๆ: "ถ้าอย่างงั้น ฉันก็ไม่พูดชักชวนอะไรคุณแล้ว! คุณอยู่ที่นี่เถอะ! จำเอาไว้ ห้ามไปไหน ไม่งั้นใครก็ช่วยคุณไม่ได้!"

"โอเค ขอบคุณ คุณผู้หญิงจ้าว!" หลินหยางทำเป็นพูดขอบคุณ

จ้าวเยว่เม้มปาก ไม่พูดอะไรอีกและเดินออกไป

หลินหยางเห็นเข้าก็รีบเก็บของ วางแผนที่จะออกไป

แต่ในเวลานี้ มีเงาสั่นไหวอีกครั้ง

หลินหยางผงะ

และพบว่าเป็นศิษย์ของสำนักหงเหยียนคนอื่น

"คุณกิเลนอยู่ที่นี่ไหม?"

พวกเธอตะโกนอย่างระมัดระวัง แต่ละคนทำตัวเหมือนแมวขโมย

หลินหยางยิ้มอย่างขมขื่น รู้ว่าพวกเธอมาทำอะไร

เหมือนว่าจะทำได้เพียงรอหลินลั่วหนานกลับมา เขาถึงจะเริ่มเคลื่อนไหวได้

ในตอนเย็น หลินลั่วหนานที่เหนื่อยล้ากลับมาที่บ้าน

เมื่อเธอเข้ามาด้านใน เธอก็นอนลงบนเตียงด้วยใบหน้าเหนื่อยล้า

"เป็นยังไงบ้าง?" หลินหยางถาม

"ฉันเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว!"

"พวกเธอสอนอะไรคุณบ้าง?"

"จะมีอะไรอีกหล่ะ? ก็ล้างสมองฉันไง! ถ้าเป็นแค่การฟังบรรยายธรรมดาก็ไม่เป็นไร แต่ปัญหาคือฉันต้องแสดงร่วมไปด้วย เหนื่อยจริงๆ! ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว" หลินลั่วหนานพูดด้วยใบหน้าที่ขมขื่น

"สบายใจได้ หลักสูตรของคุณจะใช้เวลาไม่นาน เมื่อพวกเขารู้สึกว่ามุมมองต่างๆ ของคุณถูกพวกเธอเปลี่ยนไปพอสมควรแล้ว พวกเธอก็น่าจะมอบหมายงานให้กับคุณ! ถึงตอนนั้นคุณคงไม่ต้องแสดงแบบนี้แล้ว"

"ฉันไม่อยากอยู่ในสถานที่บ้าๆ แบบนี้อีกแล้ว ที่นี่มันเลวร้ายมาก" หลินลั่วหนานกระแทกเสียง

หลินหยางยิ้ม: "ตอนนี้พวกเราเริ่มดำเนินการเถอะ คุณอยู่ที่นี่ ช่วยผมจัดการคนของสำนักหงเหยียนหน่อย"

"เข้าใจแล้ว ถ้าคุณปลอมตัวเป็นแบบนี้ ก็อย่าโทษผึ้งที่เข้ามาตอมเหล่านั้นเลย แม้ว่าพวกเธอจะถูกล้างสมอง แต่พวกเธอก็เป็นผู้หญิง" หลินลั่วหนานพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ ท่าทางของเธอแปลกมาก

หลินหยางไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ปลอมตัว เตรียมจะใส่หน้ากากและเดินออกไปจากบ้าน มุ่งหน้าไปยังทางเข้าสำนักภายในค่ำคืน

หลินหยางยังไม่กล้าเข้าไปในส่วนลึกของสำนักหงเหยียน เขายังรู้เรื่องของสำนักหงเหยียนน้อยเกิดไป ถ้าเกิดเข้าไป เกรงว่าตัวตนของตัวเองจะถูกเปิดเผย รวบรวมข้อมูลก่อนเข้าไปก็ยังไม่สาย

ตอนนี้เป้าหมายหลักคือการค้นหากลไกต่างๆ ตรงทางเข้าของสำนักหงเหยียน

มิอาจมองข้ามกลไกที่สามารถฆ่าคนนับหมื่นได้

หลินหยางอาศัยแสงจันทร์ในการเดินไปในทางเล็กๆ

คนสำนักหงเหยียนไม่ค่อยออกไปไหนตอนกลางคืน ว่ากันว่าทุกคนจะนั่งปรับลมหายใจและฝึกฝน

สิ่งที่สำนักหงเหยียนเรียนนั้นเป็นประโยชน์อย่างมาก

ไม่ใช่แค่ศิลปะการต่อสู้ธรรมดาๆ ทั้งยังมีทักษะกลไกต่างๆ การเล่นแร่แปรธาตุและอื่นๆ

เมื่อหลินหยางเดินไปตามทาง เขาได้กลิ่นยาในอากาศ

นี่น่าจะเป็นพี้นที่ในการปรุงยา

เขามองไปรอบๆ และมุ่งหน้าไปทางใต้ทันที

เมื่อเขายืนอยู่ประตูทางใต้ของสำนัก เขาก็เห็นศิษย์กลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาเพื่อเปลี่ยนกะ

หลินหยางแอบมองอย่างเงียบๆ ขณะนั้นเขาเห็นว่าคนที่เข้ามาเปลี่ยนได้รับกุญแจดอกหนึ่งจากคนที่ยืนก่อนหน้านี้

นี่คือกุญแจอะไร?

ในสำนักหงเหยียนไม่มีประตูอะไร

หรือว่า...จะเป็นกุญแจของกลไก?

หลินหยางครุ่นคิดและรออย่างเงียบๆ

หลังจากเปลี่ยนเวรยาม เขาก็แฝงเข็มเงินไปในความมืด

"ซิงชั่น!"

"ศิษย์พี่ มีอะไร?"

"คุณพาคนไปคุ้มกันที่กลไก ห้ามไม่ให้คนนั้นเข้าใกล้กลไก! และเปิดกลไกซะ!"

"รับทราบ!"

ซิงชั่นพยักหน้า พาศิษย์สำนักหงเหยียนทั้งสี่ไปยังประตูสำนักทางทิศตะวันตกเฉียงใต้

เมื่อเห็นสิ่งนี้ หลินหยางก็รีบหลบในความมืดอย่างรวดเร็ว

มีผืนหญ้าที่ว่างเปล่าทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ แต่ตรงกลางนั้นมีโต๊ะหินอ่อน ในขณะที่ซิงชั่นยังมาไม่ถึงนั้น มีศิษย์สำนักหงเหยียนทั้งสี่ยืนล้อมรอบเอาไว้ หลังจากที่พวกเธอมา พวกเขาก็ล้อมรอบโต๊ะอย่างจริงจัง

หลินหยางขมวดคิ้ว

ครั้งนี้ไม่ง่าย

คนเหล่านี้ยืนเป็นวงกลมหันหลังให้กับโต๊ะหินอ่อน ไม่ว่าเขาจะเข้าไปทางไหนก็ถูกเห็นอย่างแน่นอน

แม้ว่าเขาจะสมหน้ากาก แต่เมื่อคนเห็นรูปร่างของเขาก็รู้ว่าเป็นผู้ชาย

ถ้าพูดถึงผู้ชาย เกรงว่าคนสำนักหงเหยียนต้องรู้ว่าเป็นคุณเกินอย่างแน่นอน

ในเวลานั้น ไม่ต้องบอกว่าหลินหยางจะปกป้องตัวเองได้หรือเปล่า เกรงว่าเขาคงไม่สามารถอยู่ในสำนักหงเหยียนได้อีกต่อไป

"ต้องทำสิ่งนี้เท่านั้น!"

เขาพยักหน้าตัดสินใจ หยิบเข็มแล้วโบกมือไปทางพวกของซิงชั่น

พัฟพัฟพัฟ...

ทุกคนไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ขณะหนึ่ง

หลินหยางเตะกำแพงหินที่อยู่ถัดจากเขาทันที จากนั้นเขาก็ก้าวไปตามกำแพงหิน วิ่งไปที่ความสูงสามหรือสี่เมตร จากนั้นเขาก็กระโดดไปยังใจกลางคนเหล่านั้นด้วยความเร็วสูง

หลินหยางลืมตาขึ้นมองด้วยความดีใจ

และเห็นส่วนที่ยื่นออกมาเล็กๆ ตรงกลางโต๊ะ ตรงนั้นมีรูปกุญแจอยู่