สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1212

มีประกายสีเงินอีกหลายสายบินเข้ามาหาเขา

เนื่องจากหนิงเซียง หงเยี่ยวและคนอื่นกำลังวิ่งหนีโดยหันหลังให้เขา ดังนั้นจึงไม่เห็นประกายสีเงินพวกนี้

คนป่าขยับตัวเล็กน้อย หลบพ้นได้อย่างง่ายดาย

หลังจากนั้นเหลือบมองประกายสีเงินที่อยู่ในมือ ดวงตาใต้ผมที่ยุ่งเหยิงมีประกายความเยือกเย็นแลบผ่าน

"เข็มเงิน?"

เขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง

เนื่องจากการขัดขวางของเข็มเงิน หลินหยางและคนอื่นได้วิ่งออกจากเส้นทางนี้ไปแล้ว

"พวกคุณหนีไม่รอดหรอก!"

คนป่าไล่ตามออกไป

คนทั้งกลุ่มวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต

แต่การเคลื่อนไหวของพวกเขาจะเอาอะไรมาเทียบกับคนป่า

"แย่แล้ว! คนประหลาดคนนั้นตามมาอีกแล้ว!" มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนทั้งน้ำตา

สีหน้าของหงเยี่ยวซีดลงไปเยอะมาก

"ไม่ต้องเป็นห่วง พวกคุณแค่วิ่งอย่างเดียวก็พอ ผม…ผมจะช่วยขวางเขาเอง…" หลินหยางตะโกนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง

"กินเลน! คุณไปไม่ได้ ไม่อย่างนั้นคุณจะตาย!" หนิงเสียงพูดสะอื้น

"ไม่เป็นไร ผมคือบอดี้การ์ด ยิ่งไปกว่านั้นเดิมทีผู้ชายต้องปกป้องผู้หญิงเป็นธรรมดา ไม่ถูกเหรอ? "

หลินหยางเค้นรอยยิ้มออกมา

หงเยี่ยว หนิงเซียงและผู้หญิงคนอื่นเห็นรอยยิ้มที่ซีดเซียวและมีคราบเลือดติดอยู่ หัวใจสั่นสะท้านพร้อมกันโดยไม่รู้ตัว

"ตาย!"

คนป่าชกหมัดเข้ามา

"ไป!"

หลินหยางผลักพวกเธอ หลังจากนั้นหันกลับไปซัดฝ่ามือใส่คนป่า

ปัง!

หมัดและฝ่ามือประสานกัน

แควก!

ราวกับเป็นเสียงกระดูกแตกหักดังขึ้นจากตรงแขนของหลินหยาง

คนป่าถูกขวางเอาไว้ได้ชั่วคราว

แต่วินาทีต่อมา หมัดอีกข้างหนึ่งของคนป่าพุ่งเข้ามาอีกครั้ง

สีหน้าของหลินหยางปรากฏให้เห็นความดุร้าย เขาไม่ได้ป้องกัน แต่พลิกมือคว้าไหล่ของคนป่า หลังจากนั้นใช้หน้าผากของตัวเองพุ่งชนใส่หน้าผากของคนป่า

ปัง!

ช่วงท้องของหลินหยางโดนชกเข้าใส่อย่างแรง มีเลือดกระอักออกมาจากมุมปาก แต่เขาไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น

ปัง!

ศีรษะของคนป่าโดนกระแทกจนล้มหน้าหงาย ล้มลงไปกลิ้งอยู่บนพื้นหลายตลบ

แต่คราวนี้เขาไม่ได้ลุกขึ้นมาทันที

ส่วนหลินหยางก็ดูเหมือนจะไม่ไหวแล้ว ล้มลงพื้นอย่างอ่อนแรง

"กิเลน!"

หนิงเซียง หงเยี่ยวและคนอื่นรีบเข้าไปประคองเขา อาศัยจังหวะที่คนป่ายังไม่ทันได้ลุกขึ้น รีบวิ่งออกไปทางด้านนอกต่อ

ผ่านไปสักพัก คนป่าลุกขึ้นยืนใหม่

เขามองไปทางไหล่ของตนเอง พบว่าตรงนั้นมีเข็มเงินปักอยู่สามเล่ม

"เข็มเงินสกัดจุดชีพจร? น่าสนใจมาก! ดูเหมือนจะเป็นคนหนุ่มที่ใช้ศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์ที่ไม่ธรรมดา…" ในรูม่านตาของคนป่ามีประกายแห่งความดุร้ายแลบผ่าน เขาหันหลังเดินจากไปโดยไม่ได้ไล่ตามต่อ

ข้างหน้าก็คือทางออกของเขตหวงห้าม ขอเพียงหนีออกจากพื้นที่เขตหวงห้าม คนป่าก็จะไม่ไล่ตามอีก

ผู้หญิงทั้งกลุ่มประคองหลินหยางวิ่งหนีออกมาอย่างสุดชีวิต แต่ละคนเหนื่อยจนหอบหายใจ เหงื่อท่วมไปทั้งตัว ท่าทางดูสะบักสะบอมแต่ไม่มีใครหยุดวิ่ง

จนกระทั่งมาถึงใต้ต้นไม้แห่งหนึ่งตรงขอบเขตหวงห้าม

กึก!

หงเยี่ยว หนิงเซียง

และคนอื่นเริ่มล้มลงพื้นทีละคน แต่ละคนเหนื่อยจนถึงขีดสุด

หลินหยางก็ล้มลงพื้นเช่นกัน เขานอนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับตัว ราวกับตายไปแล้ว

เขาลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า พยายามหายใจอย่างอ่อนแรง บาดแผลบนร่างกายน่าสะพรึงกลัวมาก

หนิงเซียงปืนลุกขึ้นยืน หยิบยาที่พกติดตัวออกจากกระเป๋าป้อนให้หลินหยาง

"กิเลน คุณเป็นอะไรหรือเปล่า? คุณต้องอดทนเอาไว้ พวกเราจะพาคุณไปรักษาเดี๋ยวนี้! อดทนเอาไว้!" หนิงเซียงพูดด้วยความร้อนใจ

"เร็ว อาชิง! รีบไปตามหาคนมาช่วย พากิเลนไปรักษา!" หงเยี่ยวเม้มริมฝีปาก หันไปพูดกับลูกศิษย์ที่อยู่ด้านข้าง

"ศิษย์พี่ นี่…" ผู้หญิงที่ชื่ออาชิงเริ่มลังเลเล็กน้อย

หงเยี่ยวมีหรือที่จะไม่รู้ว่าเธอกำลังกังวลเรื่องอะไร? เธอเบิกตากว้างตะคอกเสียงดัง "นี่มันเวลาไหนแล้ว ยังจะห่วงเรื่องภารกิจอีกเหรอ? รีบไปเดี๋ยวนี้!"

"เข้าใจแล้ว…ศิษย์พี่…"

อาชิงไม่มีทางเลือกอื่น ทำได้แต่ตอบตกลง

แต่ตอนที่เธอกำลังจะเดินไป กลับถูกหลินหยางใช้น้ำเสียงที่อ่อนแรงเรียกเอาไว้

"คุณอาชิง รอก่อน…"

ถึงแม้พวกเธอจะถูกสำนักหงเหยียนล้างสมองแล้วก็ตาม แต่ท้ายสุดมนุษย์ก็ยังเป็นมนุษย์ ไม่ใช่ภูตผีวิญญาณ

"ขอบคุณ"

หลินหยางถอนหายใจ ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดกับหงเยี่ยว

ร่างกายของหงเยี่ยวสั่นสะท้าน หน้าแดงเล็กน้อย แต่กลับพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "อย่ามาไม้นี้กับฉัน! ฉันก็แค่ตอบแทนบุญคุณที่คุณช่วยฉัน! ไม่ได้มีความหมายอื่น! เข้าใจหรือยัง?"

"ได้" หลินหยางยิ้มแล้วพูด

หงเยี่ยวทำแผลอย่างคุ้นเคยพลางพูดไปด้วย "อาการของคุณสาหัสมาก อย่างน้อยก็ต้องนอนพักฟื้นอยู่บนเตียงเจ็ดถึงแปดวัน! พวกเราจะส่งคุณไปหาหลินลั่วหนานเดี๋ยวนี้!"

"ส่งผมไปที่นั่น? แต่ว่า…พวกคุณจะไปรายงานเรื่องนี้ยังไง?" หลินหยางถาม

"เรื่องนี้ไม่ต้องห่วง ฉันมีวิธีของฉัน!" หงเยี่ยวพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

ในแววตาของหลินหยางปรากฏให้เห็นความสงสัย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง หลินหยางกลับถึงที่พักของหลินลั่วหนาน

สังเกตเห็นหลินหยางที่มีเลือดติดตัวเต็มไปหมด เธอสะดุ้งตกใจ

หงเยี่ยวและคนอื่นก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแค่กำชับหลินลั่วหนานดูแลหลินหยางให้ดี หลังจากนั้นเดินจากไป

หลังจากที่หงเยี่ยวและคนอื่นไป หลินหยางที่อยู่ในอาการสาหัสลุกขึ้นนั่งอย่างกะทันหัน

"เอ๋? คุณทำอะไร? อาการของคุณสาหัสมากขนาดนี้ รีบนอนพักผ่อนเถอะ อยากขยับตัวส่งเดช!" หลินลั่วหนานรีบพูด

"ไม่เป็นไร อาการของผมไม่ได้สาหัสขนาดนั้น"

หลินหยางยิ้มแล้วยิ้มอีก หยิบเข็มเงินออกมาเสียบลงบนร่างกาย ในขณะเดียวกันก็หยิบผงยาที่เตรียมเอาไว้ก่อนแล้วไปทาตามจุดที่มีกระดูกหัก

หลังจากทำแบบนี้ไปสักพัก อาการของหลินหยางดีขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาถึงขั้นสามารถลุกขึ้นยืนและเดิน

เห็นภาพนี้ หลินลั่วหนานเข้าใจทุกอย่างแล้ว

"คุณไม่ได้รับบาดเจ็บ?"

"ใช่ ก็แค่บาดเจ็บเล็กน้อยไม่เป็นไร"

"แล้วคุณ…" ลมหายใจของหลินลั่วหนานหยุดชะงัก หลังจากนั้นยิ้มแล้วพูด "ดูเหมือนคุณกำลังใช้แผนหนุ่มงาม!"

"ไม่ใช่ แต่เป็นแผนเลือดเนื้อต่างหาก!" หลินหยางส่ายหัว

"คุณร้ายกาจชะมัด ก่อนหน้านี้หงเยี่ยวอำมหิตมาก แต่ตอนนี้สายตาที่เธอมองคุณดูอ่อนโยนลงไม่น้อย! เธอต้องคิดอะไรกับคุณแน่เลย" หลินลั่วหนานยิ้มแล้วพูด

"พอแล้ว เลิกพูดเรื่องไร้สาระพวกนั้นได้แล้ว ผมขอถามคุณหน่อย! หลังจากที่ผมเข้าไปในเขตหวงห้าม เกิดอะไรขึ้นภายในสำนักหงเยี่ยวหรือเปล่า?" หลินหยางถาม

สีหน้าของหลินลั่วหนานเคร่งขรึมลงไม่น้อย "ศิษย์พี่หลิน! มีคนลอบทำร้ายธิดาศักดิ์สิทธิ์…ใช่ฝีมือของคุณหรือเปล่า?"

"ใช่" หลินหยางส่ายหัว "ผมประมาทเกินไป หาเจ้าสำนักหงเยี่ยนไม่เจอ ถ้าหากสามารถฆ่าเธอ ทุกอย่างมันก็จะจบ!"

"แต่มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น! หลังจากคุณหนีไป สำนักหงเหยียนทำการค้นหาทุกซอกทุกมุม เฉพาะที่นี่พวกเขาขาตั้งเจ็ดแปดรอบ ล้วนแต่กำลังตามหาเบาะแสของคุณทั้งนั้น! แต่สิ่งที่พวกเธอคิดไม่ถึงคือ ตอนนี้คนร้ายอยู่ในเขตหวงห้าม" หลินลั่วหนานยิ้มแล้วพูด

"แต่น่าเสียดาย พลาดครั้งนี้ พวกเธอต้องเฝ้าระวังมากขึ้นอย่างแน่นอน ถ้าคิดจะลงมืออีกมันไม่ใช่เรื่องง่าย!"

หลินหยางนอนลงบนเตียงไม่อยากคิดอะไรมากอีก