สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1243

ตอนนั้นเขาคิดที่จะสอนวิชากระบี่โลหิตกับฉินหมิง แต่กลับถูกคนในตระกูลห้ามเอาไว้

เหตุผลก็เพราะการเกิดของฉินหมิงไม่เป็นไปตามแบบแผน ไม่ถูกต้องและนอกคอก

แม้แต่สิทธิ์ในการใช้นามสกุลจวงยังไม่มี แล้วจะได้เรียนรู้วิชาการต่อสู้ของตระกูลจวงได้อย่างไร?

ดังนั้นฉินหมิงจึงไม่เคยคิดจะยุ่งอะไรกับทักษะการต่อสู้ของตระกูลจวงเลย ไม่มีความสนใจต่อทักษะกระบี่และศิลปะการต่อสู้ที่ลึกซึ้งนี้

เพื่อให้ฉินหมิงมีอนาคตที่ดีกว่า จวงฉือจึงส่งฉินหมิงไปเมืองนอกและเชิญอาจารย์ที่ดีที่สุดมาสอนการต่อสู้เขา

แม้ว่าฉินหมิงจะไม่รู้ศิลปะการต่อสู้ของตระกูลจวง แต่เขาได้รับการสอนจากอาจารย์ภายนอก ดังนั้นการป้องกันตัวเองจึงไม่น่าจะมีปัญหา

แต่จวงฉือไม่เคยคิดว่า ศิลปะการต่อสู้ของฉินหมิงจะดีขนาดนี้ สามารถทำให้จวงโม่หลงลำบากได้ แม้แต่จวงหนานเฟยยังไม่สามารถทำได้

แต่หลังจากการต่อสู้ จวงฉือยังไม่เชื่อว่าลูกชายของตัวเองคนนี้จะสามารถเอาชนะจวงโม่หลงได้

"พี่ใหญ่! พี่ใหญ่! คุณรีบหยุดพวกเขาเถอะ! ไม่ต้องให้พวกเขาสู้กันแล้ว! พี่ใหญ่! !"

จวงฉือกัดฟัน ตะโกนหาจวงไท่ชิง

"หยุดอะไร? นี่คือสิ่งที่ลูกชายของคุณเลือก! ถ้าผมเข้าไปยุ่ง มันจะเป็นการทำลายกฎหรือเปล่า? อีกทั้งนี่เป็นความขัดแย้งกันของรุ่นลูกหลาน ไม่มีอะไรมาก!" จวงไท่ชิงพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

"แต่ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป จะเป็นเรื่องถึงชีวิตนะ!" จวงฉือรีบร้อน

"เป็นเรื่องถึงชีวิตก็เป็นสิ่งที่ลูกชายของคุณเลือกเอง! เพราะพ่อของเขาไม่สั่งสอนให้ดีเอง! ฉินหมิงไปยั่วยุโม่หลง! คุณรู้ว่าเรื่องนี้กระจายออกไปจะส่งผลกระทบต่อโม่หลงแค่ไหนไหม? เขาเป็นต้นกล้าในอนาคตของตระกูลจวง! ถ้าวันนี้เขาไม่สั่งสอนฉินหมิงให้ดี ชื่อเสียงของเขาจะเสียหาย อนาคตเขาจะยืนอยู่ได้อย่างไร? เนื่องจากเรื่องนี้เป็นความผิดของลูกคุณก็ให้เขารับผิดชอบเสีย!" จวงไท่ชิงพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

"พี่ใหญ่ คุณ..."

จวงฉือยังอยากจะพูดอะไร

แต่จวงไท่ชิงไม่สนใจเขา โบกมือและให้คนข้างๆ นำตัวเขาออกไป

"พี่ใหญ่! พี่ใหญ่..."

จวงฉือตะโกนสุดแรงเสียง

จวงไท่ชิงไม่สนใจ

จวงฉือหมดหวัง

จวงหนานเฟยสูดลมหายใจ หลับตาและปล่อยวาง

ในเวลานี้ไม่มีใครสามารถช่วยฉินหมิงได้แล้ว

ทำได้เพียงอธิษฐานขอให้จวงโมหลงเมตตาไว้ชีวิตฉินหมิง

แต่ในช่วงวิกฤตินี้

ปัง!

เสียงอู้อี้ดังขึ้น

จากนั้นก็เห็นจวงโม่หลงที่อยู่ไม่ไกลจู่ๆ ก็กระเด็นออกมา หล่นลงบนพื้น เขายังไม่ทันได้ลุกขึ้นก็กระอักเลือดออกมาหลายครั้ง สภาพดูย่ำแย่

"อะไรกัน?"

จวงฉืออึ้งและตกตะลึง

แต่ละคนมีสีหน้าเหลือเชื่อ

ดวงตาของทุกคนมัวหมอง และพวกเขาจ้องเขม็งไปจวงโม่หลงที่ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้

บรรยากาศเงียบลง

นอกจากเสียงโห่ร้องของแขกในห้องโถงที่อยู่ไกลออกไป ก็ไม่มีเสียงอื่นใด

สักพักหนึ่ง

"โม่หลง!"

อาวุโสคนหนึ่งตะโกนและเข้าไปพยุงจวงโม่หลง

"พี่โม่หลง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?"

"โม่หลง เป็นอะไรไหม?"

"ทำไมเป็นแบบนี้?"

จวงหงหยานและคนอื่นๆ เข้ามาเพื่อสอบถาม

จวงฉือและจวงหนานเฟยว่างเปล่า

นี่คือสิ่งที่ฉินหมิงทำหรอ?

ฉินหมิงเก่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

"ผมไม่เป็นไร ผม...ไม่เป็นอะไรมาก แค่...ประมาทไปหน่อย..."

จวงโม่หลงถูกคนพยุงขึ้นมา เช็ดมุมปากไปด้วยและพูดไปด้วย แต่ยังไม่ทันเช็ดเลือดหมด เขาก็ไออย่างรุนแรง

"แอะแอะแอะ..."

เมื่อเห็นสภาพของจวงโม่หลง ทุกคนก็ตื่นตกใจทันที

"ในเมื่อคุณไม่เป็นอะไร งั้นพวกเรามาต่อกันเถอะ" เสียงที่เฉยเมยดังขึ้น

ทุกคนตัวสั่น มองไปทางต้นเสียง

เห็นฉินหมิงเดินเข้ามา

"ฉินหมิง! การต่อสู้จบแล้ว! คุณจะทำอะไรอีก?" คนตระกูลจวงตะโกนออกมา

"จบแล้วหรอ? แต่ผมยังไม่ได้ยินจวงโม่หลงยอมแพ้เลยนะ" ฉินหมิงพูด

"เอ่อ..." คนตระกูลจวงคนนั้นไม่รู้จะตอบยังไงดี

จวงโม่หลงกัดฟัน ดวงตาอาฆาตแค้น

ถ้าต้องยอมแพ้ต่อหน้าคนอื่น แล้วมันต่างอะไรกับให้ฉินหมิงคุกเข่า? เขาจะไม่ขายหน้าหรอ?

ถึงเวลานั้นตระกูลจวงจะถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างแน่นอน

"เป็นไปไม่ได้! !"

มีคนอุทานออกมา

ดวงตาของจวงโม่หลงเบิกกว้าง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น และเขามองไปที่ข้างหน้าอย่างสั่นเทา

กระบี่ของเขา...ถูกฉินหมิงหยุดไว้หรอ!

ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?

ฉินหมิง...แข็งแกร่งขนาดไหนกัน?

"น่าสนใจ!"

ฉินหมิงเหมือนจะโมโหแล้ว ดวงตาของเขาเยือกเย็น จู่ๆ เขาก็ยกนิ้วขึ้นมาและขยับ

ปัง!

กระบี่คมในมือของจวงโม่หลงถูกทำลายโดยตรงด้วยนิ้วของฉินหมิง จากนั้นนิ้วของเขาก็เร็วราวกับสายฟ้าและแทงร่างของจวงโม่หลง

นี่คือแผนในการจัดการจวงโม่หลง

"ฉินหมิง คุณทำอะไร?"

"หยุด!"

ทุกคนรีบร้อนและตื่นตระหนก

แต่ในเวลานี้ มีร่างหนึ่งเคลื่อนไหวแล้ว เข้าไปหาฉินหมิงด้วยความเร็วและถีบเขา

ฉินหมิงหันหน้าขมวดคิ้ว มองไปที่ฝ่าเท้าอันนั้น เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องถอย

บูม!

ฝ่าเท้ายังคงเตะเข้ามา ถูกฉินหมิงป้องกันเอาไว้ อย่างไรก็ตามเพราะว่ามันรวดเร็วเกินไป แม้ว่าความแข็งแกร่งของฝ่าเท้าจะไม่แข็งแรง แต่ก็ทำให้ฉินหมิงถอยออกไปและยืนอย่างยากลำบาก

"พี่ใหญ่?"

จวงฉือรีบเข้าไปพยุงฉินหมิงอาไว้ เขาจ้องร่างนั้นด้วยความโกรธ และนั่นคือจวงไท่ชิง!

"ฉินหมิง! คุณกล้าดียังไงคิดจะฆ่าโม่หลง?" จวงไท่ชิงตะโกน

"ผมจะฆ่าเขา? คุณกลับมาขวางผมหรอ? เมื่อกี้เขาจะฆ่าผมทำไมคุณไม่เห็นขวางเขาเลย? ลุง คุณมีอคติจริงๆ" ฉินหมิงพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

จวงไท่ชิงหน้าเปลี่ยนไปมา ไม่รู้จะตอบยังไงดี กระแทกเสียง: "คุณอย่ามาเรียกผมว่าลุง ตระกูลจวงของพวกเราไม่มีคนอย่างคุณ!"

"ลุง ทำไมพูดแบบนี้?" จวงหนานเฟยพูดด้วยสีหน้าย่ำแย่

"พี่ใหญ๋! อาหมิงเป็นลูกของผม คุณจะลำเอียงเกินไปแล้วไหม?" จวงฉือกัดฟัน

"ลำเอียงอะไร? ผมก็แค่พูดความจริงเท่านั้น! เขานามสกุลฉิน ไม่ใช่จวง!" จวงไท่ชิงกระแทกเสียง

"คุณ..."

จวงฉือโกรธ