สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1246

"ลุง ลุงสาม ถ้าพวกคุณจะลงโทษผมโทษฐานดูหมิ่นท่านเสว่เซียว ถ้าอย่างงั้นต้องลงโทษจวงโม่หูด้วยเช่นกัน พวกเราทั้งสองมีความผิดเหมือนกัน ควรถูกตัดแขนตัดขาและไล่ออกจากตระกูลจวง! จวงโม่หูอายุเยอะกว่าผม การทรมานควรเริ่มที่ผู้อาวุโสกว่า ดังนั้นทำไมพวกคุณยังไม่รีบไปจัดการจวงโม่หูและโยนเขาออกไปก่อนหล่ะ?" หลินหยางพูดออกมาเป็นชุดๆ เมื่อเขาพูดจบ คนตระกูลจวงเหล่านั้นก็สับสน

สมาชิกตระกูลจวงเหล่านั้นยืนอึ้งอยู่กับที่ มองหน้ากัน คราวนี้พวกเขาสูฯเสีย ไม่รู้จะทำอะไรดี

ในขณะที่หลินหยางพูดกระตุ้นอยู่หลายครั้ง พวกเขาก็เดินไปทางจวงโม่หู

"อ๊า?"

จวงโม่หูตกใจและอุทานออกมา

"ไอสารเลว พวกคุณทำอะไร?"

จวงผิงเซิงรีบเข้ามาและตะโกนหยุดคนเหล่านั้น

เขาจ้องไปที่หลินหยาง: "ฉินหมิง อย่ามาพูดชักจูงความคิดคนอื่น!"

"ความคิดนี้ไม่ใช่ว่าผมพูดเอาเอง มันขึ้นอยู่กับว่าผู้คนจะเข้าใจมันยังไง! ผมทำถูกตัดแขนขาและไล่ออกจากตระกูลเพราะทำร้ายนายท่านเสว่เซียว สิ่งนี้ไม่ได้สะท้อนถึงปัญหาหรอ? ทุกคนจะคิดว่าท่านเสว่เซียวอ่อนแอ ผมเลยทำร้ายเขาได้ ดังนั้นมันไม่ได้เป็นการบอกทางอ้อมหรอว่าลัทธิโลหิตมารไร้ความสามารถ?" หลินหยางพูดอย่างสงบ

ทุกคนไม่พูดอะไร

"ฉินหมิง ไม่คิดว่าคุณจะมีคำพูดเช่นนี้! เจ้าเล่ห์จริงๆ!" จวงไท่ผงขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาไม่เป็นธรรมชาติอย่างมาก

"ใช่ ไม่คิดว่าอาสี่จะให้กำเนิดลูกชายที่ร้ายกาจขนาดนี้! เป็นนกฟีนิกซ์ที่บินออกมาจากเล้าไก่" จวงผิงเซิงอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า

"ฉินหมิง จากที่คุณพูด เรื่องนี้มันเกิดอะไรขึ้น?" จวงไท่ชิงสูดลมหายใจและถาม

"่ง่ายมาก แค่ความเข้าใจผิดกัน! ผมไม่ได้ทำร้ายนายท่านเสว่เซียว แต่จวงโม่หูใส่ร้ายผม!" หลินหยางพูดอย่างเรียบเฉย

"คุณ...คุณพูดอะไร?"

จวงโม่หูรีบร้อนและตอบโต้

แต่หลินหยางตอบกลับ: "ทำไมหรอ? คุณยังต้องการใส่ร้ายคนลัทธิโลหิตมารว่าต่ำต้อยกว่าผมหรอ? คุณต้องการทำลายชื่อเสียงของลัทธิโลหิตมารหรอ?"

จวงโม่หูผงะ เขาโกรธจนควันออกหู

อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ระเบิดมันออกมา กดความโกรธเอาไว้

เขาไม่อยากทำให้ลัทธิโลหิตมารไม่พอใจ!

"ฉินหมิง คุณเลิกพูดอะไรมั่วซั่ว!" คนข้างๆ มองดูต่อไปไม่ได้แล้ว จึงพูดออกมา

หลินหยางเหลือบสายตาและตอบโดยตรง: "คุณเองก็อยากทำลายชื่อเสียงของลัทธิโลหิตมารหรอ?"

"คุณ..."

"คุณอะไรคุณ? หรือว่าคุณต้องการสาดสีใส่ลัทธิโลหิตมารเช่นกัน?"

"คุณด้วย! อยากทำลายความสัมพันธ์ระหว่างคฤหาสน์กระบี่โลหิตกับลัทธิโลหิตมารหรอ? ?"

หลินหยางตะโกนอย่างต่อเนื่อง การแสดงออกของเขาจริงจัง คำพูดของเขาชอบธรรม ดังก้องและทรงพลัง

ทุกคนรู้ว่าทั้งหมดนี่เป็นเรื่องไร้สาระของหลินหยาง

แต่...ไม่มีใครกล้าขัดอะไร

เพราะลัทธิโลหิตมารนั้นน่าสะพรึงกลัว

ใครจะกล้าหาเรื่องพวกเขา?

ถ้าลัทธิโลหิตมารมาจัดการถึงที่ พวกเขาคงตายอย่างแน่นอน!

"ท่านจวงไท่เซิง เรื่องนี้ช่างมันเถอะ" เสว่เซียวสูดลมหายใจ กำลังจะทำให้คนสงบลง

เรื่องนี้มันรุนแรงและเขาเหนื่อยแล้ว

"ต้องขอโทษจริงๆ ท่านเสว่เซียว เพราะผมดูแลตระกูลจวงไม่ดี ต้องขออภัยด้วย!" จวงไท้เซิงพูดด้วยความเคารพ ใบหน้าของเขาหมดหนทาง

"ไม่เป็ฯไร แต่ตระกูลจวงของพวกคุณมีคนที่น่าสนใจนะ"

เสว่เซียวมองหลินหยางอย่างลึกซึ้ง นั่งลงและโบกมือ: "เก็บกวาดๆ ไม่งั้นจะเสียเวลาการประลองหาคู่! อย่าสร้างปัญหาให้เจ้าภาพ"

"รับทราบ ท่าน!"

คนของเสว่เซียวพยักหน้า พยุงตัวขึ้นมานั่งเก้าอี้ ไม่พูดอะไรอีก

และเรื่องนี้ก็จบลงไป

แต่หลายคนยังใช้สายตาที่โกรธแค้นและเกลียดชังมองหลินหยางอยู่

แม้ว่าเสว่เซียวจะไม่สนใจเรื่องนี้แล้วก็ตาม

"หัวหน้าตระกูลจวง คุณทำอะไร?" หลินหยางพูดอย่างจริงจัง

"พวกเขาทั้งสองสมรู้ร่วมคิดกับบุคคลภายนอกโดยตั้งใจที่จะขโมยลูกกลอนอีกาทองคำอันล้ำค่าจากคฤหาสน์กระบี่โลหิต! ก็เลยโดนลงโทษ!" หัวหน้าตระกูลจวงพูดอย่างสงบ

"อ๊า..."

จวงฉือลืมตาขึ้นและตะโกน

แต่เสียงของเขาเพิ่งดังขึ้นก็โดนแส้ตีเข้ามา

จวงฉือตัวสั่นไปทั้งตัวและตกใจ

แม้ว่าในใจหลินยหางไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก แต่ก็ยังมีความวิตกกังวลในใบหน้า: "หัวหน้าตระกูลจวง คุณจะทำอะไร? จะฆ่าพวกเขาหรอ?"

"มันไม่มากเกินไปที่จะฆ่าพวกเขาสำหรับที่พวกเขาจะขโมยสมบัติล้ำค่า!" จวงปู้ฝานพูด

หลินหยางทำท่าทางขมขื่น กัดฟัน: "งั้นหัวหน้าตระกูลจวงทำไมไม่ฆ่าพวกเขาหล่ะ?"

"ง่ายมาก สอนทักษะที่คุณมีทั้งหมดมา!" จวงปู้ฝานพูด

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินหยางก็เข้าใจ

จวงปู้ฝานคนนี้ต้องการใช้สองพ่อลูกเพื่อกดดันหลินหยางเอาไว้...

จวงโม่หลงเป็นคนที่มีพรสวรรค์ที่ได้รับทรัพยากรต่างๆ เพื่อให้ตัวเองเติบโตขึ้น

สิ่งที่เขาได้เรียนรู้คือทักษะของตระกูลจวงอันบริสุทธิ์

ถ้าจะบอกว่าแม้แต่เขายังแพ้ให้กับหลินหยาง งั้นแปลว่าหลินหยางจะเป็นศัตรูตัวฉกาจของตระกูลจวงใช่ไหม

ดังนั้นเจ้าของตระกูลจ้วงจึงละสายตาจากชายผู้นี้ที่ชื่อฉินหมิงไม่ได้

พรสวรรค์ของเขาไม่ได้ดีเท่าจวงโม่หลง

ทั้งหมด...มันแปลกมาก

เมื่อหัวหน้าตระกูลพูดจบ ทุกคนก็จับตาจ้องมองไปที่หลินหยาง

หลินหยางครุ่นคิด

จากนั้นเขาก็เอ่ยปากออกมา