สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1252

"น่ากลัวมาก!" จวงโม่หูตกใจและถอยออกไป ดวงตาของเขาจ้องมองราวกับระฆังทองแดง

"นี่คือวิชาของศาลาเพียวหยาหรอ? ถ้าผมได้เรียบรู้คงไม่ต้องกลัวคนทั้งโลกใช่ไหม?" ดวงตาของจวงโม่หลงเป็นประกาย ใจของเขามุ่งมั่นในความฝันเพื่อเข้าสู่ศาลาเพียวหยา

"เขาตายแน่!" จวงไท่ชิงหัวเราะ

"แต่น่าเสียดาย เขายังไม่ได้บอกวิชาสุดท้ายของเขาเลย เขาจะตายแล้วหรอ!" ดวงตาของจวงปู้ฝานเสียใจ

"พี่สอง ไม่ต้องเสียดาย เทียบกับศาลาเพียวหยาแล้ว แค่คนไม่รู้เรื่องคนเดียว ตายก็ตายไปเถอะ!" จวงผิงเซิงเอ่ยปาก

"เอาหล่ะ การแข่งขันน่าจะใกล้จบลงแล้ว พวกคุณรีบจัดการเรื่องต่างๆ เถอะ เรื่องวุ่นวายมากมายขนาดนี้ อีกสักพักพวกเราต้องขอโทษศาลาเพียวหยาด้วยความจริงใจ เข้าใจไหม?"

"รับทราบ หัวหน้าตระกูลจวง!"

ทุกคนตะโกน

การโจมตีที่รุนแรงสิ้นสุดลง

พื้นที่ทั้งหมดเต็มไปด้วยใบไม้สีเขียวนับไม่ถ้วน

ฉากนั้นเต็มไปด้วยฝุ่น เวทีถูกตัดเป็นชิ้นๆ และแม้แต่พื้นรอบวงแหวนก็ยังเต็มไปด้วยรอยร้าว

ช่างเป็นพลังที่น่ากลัวอะไรเช่นนี้!

หลายคนพูดไม่ออก

"ศาลาเพียวหยานี้สมกับชื่อเสียงจริงๆ ไม่น่าแปลกใจเลยที่คฤหาสน์กระบี่โลหิตจะยอมเสียสละฉินหมิงเพื่อสร้างพันธมิตรกับเขา!" เสว่เซียวจ้องตาเขม็ง มองจวงปู้ฝานอย่างลึกซึ้ง

ใครก็ไม่คิดว่าการแข่งขันหาลูกเขยนั้นจะจบลงเช่นนี้

ทุกอย่างจบลงแล้ว

"ผมชนะแล้ว!"

ซูเย้าเย่ได้สติกลับมาก็รีบกระโดดขึ้นไปบนแม่นเวทีที่ผุพังและตะโกนเสียงดัง: "มีใครกล้าท้าทายผมอีกไหม?"

ผู้คนด้านล่างไม่พูดอะไร

ในเวลานี้ ใครก็ไม่กล้าเข้ามา?

แม้แต่ฉินหมิงผู้อยู่ยงคงกระพันก็ตายไปแล้ว ใครจะขึ้นไปตาย?

"เนื่องจากไม่มีใครกล้าท้าทายซูเย้าเย่แล้ว งั้นผมขอประกาศผู้ชนะของการแข่งขันหาลูกเขยในวันนี้คือคุณชายซูเย้าเย่ เขาจะกลายเป็ฯลูกเขยของตระกูลจวง! แต่งงานกับขวงหงหยาน หัวแก้วหัวแหวนของผม!" จวงปู้ฝานลุกขึ้นและตะโกนเสียงดัง

"ยินดีด้วย หัวหน้าตระกูลจวง!"

แขกหลายคนตะโกนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"จัดงานเลี้ยง!" จวงปู้ฝานยิ้มและโบกมือ

บรรยากาศคึกคักขึ้นมา

คนตระกูลจวงเริ่มยุ่งในทันที

แต่ในเวลานี้มีเสียงตะโกนออกมา

"ผมยังไม่แพ้ หัวหน้าตระกูลจวงรีบอะไร?"

เมื่อเสียงดังขึ้น บรรยากาศที่คึกคักเมื่อกี้ก็เงียบลงทันใด

หลายคนตกตะลึงและมองไปทางต้นเสียง

รวมทั้งซูเย้าเย่ด้วย

เห็นฝุ่นที่ใจกลางวงแหวนค่อยๆ ตกลงมา และร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในสายตาของทุกคน

นั่น...คือหลินหยาง!

และสิ่งที่ทำให้คนตกตะลึงและไม่เชื่อคือ! หลินหยาง...ไม่เป็นอะไรเลย! !

"ร่างดวงดาวโดยกำเนิด! !"

เสว่เซียวลัทธิโลหิตมารยืนขึ้นเป็นคนแรกและตะโกนเสียงหลง

คนทั้งคฤหาสน์กระบี่โลหิตตกตะลึง

ทุกคนยืนขึ้น เบิกตากว้างและมองร่างบนเวทีด้วยความเหลือเชื่อ

"เป็น! ไป! ไม่! ได้!" จวงไท่ชิงตะโกน

จวงผิงเซิงหน้าซีด อ้าปากค้างไม่พูดอะไร

จวงปู้ฝานเดินไปด้านหน้าหลายก้าวด้วยท่าทางตกตะลึง

ใครก็ไม่คิดว่าฉินหมิงคนนี้จะมีร่างดวงดาวโดยกำเนิด!

นี่คือร่างกายที่อยู่ยงคงกระพัน!

แม้แต่จวงปู้ฝานเองก็ไม่มีคุณลักษณะของร่างกายที่น่ากลัวขนาดนี้!

"คนนี้คือใคร? คนนี้คือใคร?" อาวุโสศาลาเพียวหยาถอยออกไปด้วยความตกตะลึง

"หัวหน้าตระกูลจวง นี่...นี่มันไม่ดีแล้ว?" จวงไท่ชิงตื่นตระหนก มองไปทางจวงผิงเซิง

"ไม่คิดว่าเขาจะไม่ธรรมดาขนาดนี้...พวกเรามองข้ามไป แต่...ไม่ต้องกังวล! พวกเราควบคุมสถานการณ์ได้" จวงปู้ฝ้านสูดลมหายใจและพูดเบาๆ

"นี่ยังควบคุมสถานการณ์ได้หรอ พวกเรามาคิดกันดีกว่าว่าจะจัดการสถานการณ์ยังไง" จวงไท่ชิงกระทืบเท้าของเขา

ในเวลานี้หลินหยางเคลื่อนไหวแล้ว

สายตาของทุกคนตื่นตกใจ หลินหยางเดินไปทางซูเย้าเย่

อาวุโสศาลาเพียวหยาตะโกนและชักกระบี่ยาวออกมาฆ่าหลินหยางโดยตรง

หลินหยางคว้าซูเย้าเย่ไปขวางกระบี่ยาวนั้น

อาวุโสศาลาเพียวหยาชักกระบี่กลับทันที หลินหยางใช้โอกาสนี้เตะเขาเข้าที่หน้าท้อง

บูม!

อาวุโสศาลาเพียวหยากระเด็นออกไป ตกลงบนพื้นอย่างรุนแรง

"ฉินหมิง! คุณช่างกล้านัก! กล้าทำร้ายอาวุโสซูหรอ?" จวงไท่เซิงเห็นผู้ชายคนนี้ไร้กฎเกณฑ์มากขึ้นเรื่อยๆ จึงโมโหและตะโกนออกมา

แต่หลินหยางสนใจคำพูดของเขาที่ไหนกัน? กระแทกเสียงออกมา: "ทำร้ายอาวุโสแล้วยังไง? คุณเชื่อไหมผมสามารถถลกหนังของซูเย้าเย่ออกมาได้ด้วย?"

"คุณพูดะไรนะ?"

ทุกคนตกใจ!

เห็นหลินหยางออกแรงมือที่จับคอของซูเย้าเย่อยู่

"อึก...อึก...อึก..."

คอของซูเย้าเย่เปลี่ยนรูปร่าง เขาลิ้นรนสุดกำลัง ใบหน้าเปลี่ยนสี สองดวงตาโปนและกำลังจะหมดลมหายใจ

ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป เกรงว่าซูเย้าเย่ต้องถูกหลินหยางฆ่าตายแน่ๆ!

"หยุด! !"

คนของศาลาเพียวหยารีบร้อน พุ่งเข้าไป

แต่เมื่อพวกเขาเข้าใกล้ยิ่งขึ้น หลินหยางก็ออกแรงมากขึ้น

ทุกคนตกใจกลัวไม่กล้าเข้าไปอีก

"หัวหน้าตระกูลจวง!" อาวุโสศาลาเพียวหยาหมดหนทางก กัดฟันตะโกนไปทางจวงปู้ฝาน

"ฉินหมิง! ปล่อยคุณชายซูเดี๋ยวนี้! ได้ยินไหม?" จวงปู้ฝานดวงตาเยือกเย็น

"ทำไม? คนนี้จะฆ่าผม ทำไมผมถึงฆ๋าเขาไม่ได้?" หลินหยางถามด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

"ก่อนการประลองผมพูดไปแล้ว ว่าห้ามทำอะไรเกินเลย! คุณจะต่อต้านผมหรอ?" จวงปู้ฝานกระแทกเสียง

"แต่ตอนพวกเขาจะลงมือฆ่า ไม่เห็นมีใครมาขวาง ไม่เห็นคุณพูดอะไรเลย ทำไมตอนนี้....คุณยืนออกมาหล่ะ?" หลินหยางเงยหน้า มองจวงปู้ฝายด้วยรอยยิ้มที่เยือกเย็ฯ

จวงปู้ฝานขมวดคิ้ว: "ฉินหมิง เหมือนว่าคุณจะลืมเรื่องหนึ่ง! พ่อและพี่ชายของคุณถูกนำตัวส่งไปที่ศาลาเพียวหยา ตอนนี้คนของศาลาเพียวหยาโกรธแค้น แล้วพวกเขาจะไม่ลงที่พ่อและพี่ชายของคุณหรอ? ถ้าคนของศาลาเพียวหยารู้เรื่องนี้! เกรงว่าคุณได้เจอศพของพวกเขาทั้งสองแน่! แล้วคุณจะได้พาพวกเขาไปฝัง คุณคิดดีๆ!"

เมื่อคำพูดนี้ดังขึ้น ดวงตาทั้งสองของไท่ผิงเซิงก็เป็นประกาย ดีใจอย่างมาก

ใช่ พวกจวงฉื่อขึ้นรถไปที่ศาลาเพียวหยา