สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1262

แม้กระทั่งคนที่อยู่รอบข้างก็โดนปราณสะเทือนจนลอยกระเด็นออกไป ถึงเป็นจวงไท่ผิงและจวงไท่ชิงก็แบกรับปราณกระบี่สายนี้ไม่ไหว

นี่เป็นพลังที่มาจากจวงปู้ฝาน!

เป็นการโจมตีที่มาจากบุคคลที่แข็งแกร่งที่สุดของคฤหาสน์กระบี่โลหิต! ใช่สิ่งที่คนธรรมดาสามารถเทียบได้หรือ?

จวงปู้ฝานถ้าไม่ลงมือก็ไม่ลงมือเลย แต่เมื่อไหร่ที่ได้ลงมือจำเป็นต้องทำอย่างสุดความสามารถ จำเป็นต้องฆ่าด้วยการจู่โจมเพียงครั้งเดียว!

เขาเชื่อว่าการโจมตีครั้งนี้สามารถฆ่าหลินหยาง

ถึงเขามีร่างดวงดาวโดยกำเนิดก็ตาม!

ถึงเขามีร่างทมิฬลึกลับก็ตาม!

ชั่วขณะ ลมหายใจของทุกคนหยุดนิ่ง

เสว่เซียวก็อดไม่ได้ที่จะก้าวออกมาข้างหน้า เบิกตากว้างมองกันโจมตีครั้งนี้

มีผู้คนนับไม่ถ้วนแอบตกใจ

หัวใจของทุกคนเต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมาจากเบ้าตา และเกือบลืมหายใจ

ในที่สุด!

คมกระบี่ก็ตกลงบนศีรษะของหลินหยาง

แต่ในช่วงที่คับขัน…

ฟิ้ว!

มีมือข้างหนึ่งพุ่งเข้าไปหาคมกระบี่เล่นนั้น

หลังจากนั้น…คมกระบี่หยุดนิ่ง!

นอกจากนี้ทั่วทั้งเขากระบี่โลหิตก็หยุดนิ่งไปด้วย…

ผู้คนโดยรอบตกตะลึงกับภาพตรงหน้า แต่ละคนมองภาพนี้ไม่กระพริบตา

ราวกับเวลาถูกแช่แข็ง

ตอนนี้ สมองของพวกเขาหยุดคิดไปแล้ว

กระบี่ที่น่าสะพรึงกลัวของจวงปู้ฝาน โดนหลินหยางรับด้วยมือเปล่า…

จวงปู้ฝานก็มองตาค้างเช่นกัน

เขาเริ่มหายใจถี่ขึ้น ไม่สามารถยอมรับภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้า สมองว่างเปล่าไปหมดราวกับกำลังจะหยุดทำงาน

กำลังเฮือกสุดท้ายของเขาโดนกระบี่ดูดไปหมดแล้ว

ไม่ว่าเขาจะออกแรงยังไงก็ไม่สามารถดึงกระบี่กลับมา ราวกับกระบี่เล่มนั้นเป็นส่วนหนึ่งในร่างกายของหลินหยาง

“จวงปู้ฝาน ตอนนี้คุณเชื่อหรือยัง?” หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เฉยเมย

“บัดซบ!”

จวงปู้ฝานคำราม ซัดฝ่ามือเข้าไปหาหลินหยาง

แต่ก่อนที่ฝ่ามือนี้จะไปถึง หลินหยางออกแรงหักกระบี่อย่างกะทันหัน หลังจากนั้นพลิกมือแทงไปที่หน้าอกของจวงปู้ฝานโดยตรง

ฉึก!

ร่างกายของจวงปู้ฝานสั่นสะท้าน ปล่อยด้ามกระบี่ ก้าวถอยหลังพร้อมกับก้มมองหน้าอกของตนเอง เขาพบว่าชิ้นส่วนกระบี่หักแทงเข้าไปที่หัวใจของเขาโดยตรง…

“เจ้าคฤหาสน์!”

เสียงตะโกนดังขึ้นทั่วทั้งภูเขา…

“เจ้าคฤหาสน์!”

“พี่รอง!”

คนของตระกูลจวงวิ่งเข้าไปราวกับบ้าไปแล้ว

ไม่มีใครคาดคิดว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้!

ทั้งที่หมอเทวดาหลินใกล้จะหมดแรงแล้ว แต่กลับยังมีพลังที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ แม้กระทั่งจวงปู้ฝานก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้

มีคนพุ่งเข้าไปหวังจะแย่งร่างของจวงปู้ฝาน

แต่มีหรือที่หลินหยางจะยอมปล่อยให้พวกเขาทำแบบนั้น?

เห็นเพียงหลินหยางปาดเลือดบนร่างกาย หลังจากนั้นสะบัดออกไปข้างหน้า

ฟิ้วฟิ้วฟิ้วฟิ้ว…

เขาถึงขั้นสามารถหลอมรวมเลือดให้เป็นเข็ม พุ่งตรงเข้าไปหาคนเหล่านั้น

ทันใดนั้น ร่างกายของคนเหล่านี้หยุดชะงัก

หลินหยางหยิบกระบี่ขึ้น พุ่งออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ซ่าซ่าซ่าซ่า…

กระบี่ตัดศีรษะของคนเหล่านี้โดยตรงราวกับสายฟ้าพุ่งผ่าน

คนที่กำลังพุ่งเข้ามาหยุดชะงัก ยืนอยู่ตรงที่เดิมด้วยความหวาดกลัว

“เพราะอะไร? เพราะอะไร? ทั้งที่บนร่างกายของคุณเต็มไปด้วยบาดแผล! แต่ทำไมคุณยังมีพลังมากขนาดนี้? หรือคุณไม่ได้กำลังจะหมดแรงแต่แรก?” จวงไท่ผิงกัดฟันไม่ยอมรับความจริง

“ผมเคยพูดไปแล้ว ผมคือผู้ใช้ศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์ที่แข็งแกร่งที่สุด! นับอะไรกับบาดแผลแค่นี้?”

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ ทันใดนั้น เขาหยิบเข็มเงินออกมาเสียบลงบนร่างกาย

จากนั้น ภาพที่ทำให้หัวใจของทุกคนเต้นรัวปรากฏขึ้น

หลังจากที่เข็มเงินเหล่านี้จมลงไปในผิวหนัง เลือดบนบาดแผลของหลินหยางหยุดไหล และมันกำลังฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว ผิวหนังของเขาเริ่มปะติดปะต่อต่อเข้าด้วยกันอีกครั้ง…

ใช้เวลาเพียงไม่นาน บนร่างกายของหลินหยางแทบจะไม่มีร่องรอยของบาดแผลปรากฏให้เห็น

คราวนี้ ไม่มีใครกล้าพูดเสียงดังกับหลินหยางอีกแล้ว

“นี่ก็คือศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์เหรอ?” เสว่เซียวที่อยู่ในมุมมืดมองตาค้างเช่นกัน

คนของตระกูลจวงยิ่งไม่สามารถเข้าใกล้

ตอนนี้จวงหงหยานได้กลายเป็นเนื้อบนเขียงของหลินหยางแล้ว พร้อมที่จะโดนหลินหยางหั่นทุกเมื่อ

“ไอ้สาระเลว!”

จวงหงหยานในตอนนี้สูญเสียความหวาดกลัวไปหมดแล้ว เธอกรีดร้องพร้อมกับวิ่งเข้าไป แต่หมัดและเท้าของเธอนับประสาอะไรเมื่ออยู่ต่อหน้าหลินหยาง? หลินหยางคว้าข้อมือของเธอเอาไว้โดยตรง

จวงหงหยานไม่ยอมแพ้ เธออ้าปากกัดแขนของหลินหยาง

หลินหยางขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้ดิ้นรน เพียงแค่ยกกระบี่ขึ้นอย่างเชื่องช้า เตรียมแทงใส่แผ่นหลังของจวงหงหยาน

ตอนนี้ เขาไม่มีท่าทีที่จะปราณีแม้แต่นิดเดียว!

เพราะทุกคนที่อยู่นี่ต้องการให้เขาตาย ในเมื่อศัตรูไม่มีความปราณีต่อตนเอง แล้วเหตุใดตนเองต้องมีความปราณีต่อศัตรู?

จวงหงหยานที่กำลังกัดแขนของหลินหยางไม่ได้สังเกตคมกระบี่ที่อยู่ด้านบน เธอยังคงพยายามออกแรงกัดต่อไป

จนกระทั่งในตอนนั้น มีเสียงที่เคร่งขรึมลอยมาตามสายลม

“หมอเทวดาหลิน! ปล่อยนางหนูจวงหงหยานเถอะ ปล่อยตระกูลจวงของเราไปสักครั้งเถอะ!”

หลังจากสิ้นเสียง มีแรงกดดันที่แข็งแกร่งปกคลุมทั่วทั้งภูเขากระบี่โลหิต

หลินหยางอึ้งเล็กน้อย หันไปมอง

ทว่าเพียงแค่แวบเดียว เขาสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง รีบก้มหน้าลงทันที

เขาพบว่าจวงหงหยานที่กำลังกัดแขนของตนเองหายไปแล้ว

เธอไปปรากฏตัวขึ้นอยู่ห่างจากตรงหน้าของหลินหยางไกลนับร้อยเมตร

ด้านข้างของเธอ มีคนคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น

เป็นชายชราคนหนึ่ง

“ปู่หม่า?”

จวงหงหยานรู้สึกอึ้ง พูดออกมาโดยไม่รู้ตัว

“ลุงหม่า?”

“นั่นมันลุงหม่า!”

“เขาเป็นคนกวาดพื้นของคฤหาสน์ไม่ใช่เหรอ?”

“เขามาทำอะไรที่นี่?”

มีผู้คนมากมายอุทาน

แม้กระทั่งจวงไท่ผิงและจวงไท่ชิงก็ทำหน้าตกตะลึง

แต่ไม่นาน พวกเขาก็รู้อะไรบางอย่าง สีหน้าของแต่ละคนดูดีขึ้นมาทันตา

“หมอเทวดาหลิน ปล่อยคฤหาสน์กระบี่โลหิต! ปล่อยตระกูลจวงเถอะ! ถ้าหากล่วงเกินคุณตรงไหน ผมจะเป็นตัวแทนของเด็กพวกนี้ขอโทษคุณเอง! ลูกกลอนอีกาทองคำเอาไปใช้ได้เลย! ขอเพียงคุณยอมปล่อยพวกเขา”

ชายชราที่ชื่อลุงหม่าพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง หลังจากนั้นโค้งคำนับให้หลินหยาง…