สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 127

หลินหยางขมวดคิ้ว จากนั้นจึงเข้าใจว่าคนที่มุงอยู่หน้าประตูนั้นคือซูกัง ซูเหม่ยซิน ซูเจิน

อารมณ์ของพวกเขารุนแรงอย่างมาก ถูกพยาบาลขวางเอาไว้ ดูแล้วเหมือนพวกเขาจะพุ่งเข้าไปอย่างงั้น

"พวกคุณทำอะไร?"

หลินหยางเดินเข้าไปด้วยเสียงที่โมโห

"หืม? ไอสุนัขมาแล้ว?"

"เป็นยังไง? กอดขาของเฒ่าแก่เหล่านั้น สบายใจไหม?"

"แต่น่าเสียดายที่คนในเจียงเฉินรู้ว่าคุณถูกไอประธานหลินของหยางหัวกรุ๊ปสวมหัว!"

"ฮ่าๆๆ ชายคนหนึ่งกลายเป็นมีชีวิตแบบนี้ ก็น่าขำสิ้นดี"

ซูเหม่ยซิน ซูเจินและคนอื่นๆ พูดเยาะเย้ย

"ที่นี่คือโรงพยาบาล พวกคุณมาวุ่นวายอยู่ตรงนี้ งั้นผมจะแจ้งตำรวจ!" ในเวลานี้ แพทย์ที่ขวางทางพวกซูเหม่ยซินอยู่ตะโกนออกมาอย่างจริงจัง

"เฮอะ ครั้งนี้จะปล่อยคุณไปก่อน หลินหยาง รอก่อนเถอะ เรื่องนี้พวกเราไม่จบแน่ๆ! ตลอดชีวิตที่เหลือของฉัน ตระกูลซูจะสู้กับครอบครัวของคุณจนจบแน่นอน!"

ซูกังกัดฟันพูด หันหลังและเดินออกไป

หลินหยางขมวดคิ้ว รู้สึกว่าแปลกๆ

เมื่อเดินเข้าไปก็เห็นจางชิงหยูกำลังกอดซูเหยียนที่ตัวสั่นนอนอยู่บนเตียงคนไข้

ซูกวงอยู่ไหนไม่รู้

"ทำไมคุณมาได้หล่ะ?" จางชิงหยูพูดด้วยความโกรธ: "คุณรีบไปเถอะ อย่ามายุ่งกับเหยียนเอ๋อของพวกเรา เหยียนเอ๋อของพวกเราจะแต่งงานกับประธานหลิน ถ้าพวกคุณยังมีการติดต่อกันอีก มันจะทำลายชื่อเสียงของเหยียนเอ๋อ มันจะแย่เอา!"

"พ่อเรียกผมมา" หลินหยางมองซูเหยียนและพูดอย่างจริงจัง: "สรุปแล้วมันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมคนตระกูลซูถึงมาที่นี่?"

ซูเหยียนเงยหน้าขึ้น ใบหน้าของเธอเจ็บปวด ดวงตาแดงก่ำ ลังเลสักพักและพูด: "คุณนายจะไม่รอดแล้ว"

"อะไรนะ?" หลินหยางผงะ

"มีการประกาศถึงอันตราย หมอบอกว่าคุณนายจะอยู่ได้อีกไม่นาน คนตระกูลซูคิดว่าที่คุณนายเป็นแบบนี้เพราะโกรธฉันจนเป็นแบบนี้ เลยให้คนมาจัดการฉัน!" ซูเหยียนพูดเสียงแหบ

หลินหยางได้ยินก็พยักหน้าเงียบๆ

ในเวลานี้ ซูกวงเดินมาจากด้านนอก

สีหน้าของเขาซีดอย่างมาก เขาดูเศร้าเล็น้อย

คิดแล้วก็ใช่ ยังไงก็คือแม่ของเขา ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ในเวลานี้ทุกอย่างก็ไม่สำคัญแล้ว

"คุณย่าเป็นยังไงบ้าง?" ซูเหยียนถาม

ซูกวงมองซูเหยียนและพูดเบาๆ: "คุณย่าอยากเจอลูก!"

"อยากเจอฉันหรอ?" ซูเหยียนเบิกตากว้าง

หลินหยางขมวดคิ้ว

"คนแก่ไม่ยอมตายนั่นอยากจะทำอะไร? เหยียนเอ๋อ ไม่ต้องไป ที่ตระกูลซูเป็นแบบนี้ก็สมควรแล้ว!" จางชิงหยูพูดด้วยความโมโห

"คุณย่าเป็นแบบนี้แล้ว ไม่ต้องคิดแค้นอะไรแล้ว คนกำลังจะตายและคำพูดของพวกเขาก็ดี เราไปฟังกันว่าเธอต้องการจะพูดอะไรอีก" ซูเหยียนถอนหายใจ

"ฟังเธอพูดอะไร? เธอจะพูดอะไรอีก? ลูกไม่ลองคิดดูว่านายนั่นทำยังไงกับเราหลายปีมานี้? พ่อเธอเองก็เป็นลูกของเธอ แต่เธอทำยังไงกับพ่อของเธอ? ความสามารถทางธุรกิจของลูกดีมาก การจัดการการเงินเป็นระเบียบดี แต่ผลลัพธ์ เธอยังคงต้องการมอบอำนาจให้ซูเป่ย ซูกุ้ยพวกนั้น! ไม่สนใจลูก ลูก พวกเราไม่ได้ติดหนี้อะไรตระกูลซูเลย ไม่ต้องไปหรอก เรามีมโนธรรมที่ชัดเจน!"

จางชิงหยูชักชวนอย่างขมขื่น

เธออยากให้คนตระกูลซูตายไปให้หมด

"แม่ พอแล้ว คุณไม่ต้องพูดแล้ว ฉันจะไปดู ไม่ได้ทำอะไร พ่อ พวกเราไปกันเถอะ"

ซูเหยียนยืนกรานที่จะไปดู เธอจึงลุกจากเตียง

จางชิงหยูพูดอะไรไม่ออก

หลินหยางไม่ตามไป

ซูเหยียนเหลือบมอง ใบหน้าของเธอก้มลงเล็กน้อย การแสดงออกของเธอประหม่าเล็กน้อย

"ตกลงปู่ของคุณพูดอะไรกับคุณ?" หลินหยางถามอย่างเฉยเมย

ซูเหยียนหายใจแรง และตอบอย่างรวดเร็ว: "ไม่ได้พูดอะไร"

"มีเรื่องอะไรก็คุยกับผมได้"

"พูดกับคุณแล้วมีประโยชน์อะไร? คุณช่วยฉันได้หรอ? คุณคิดว่าสิ่งที่เรากำลังเผชิญหน้าอยู่ในครั้งนี้ยังเป็นผู้ที่มีอำนาจเหมือนก่อนหน้านี้หรอ? คุณไม่เข้าใจอะไรเลย!"

ซูเหยียนพูดเบาๆ จากนั้นก็เดินออกไปจากห้อง

หลินหยางนิ่งเงียบ

หลังจากเห็นว่าซูเหยียนสบายดีแล้ว หลินหยางก็กลับไปที่บริษัท

ในความคิดของซูกวง หลินหยางยังเป็นลูกเขยของเขา แต่ซูเหยียนไม่ได้คิดเช่นนั้นแล้ว

แต่ใบหน้าของชายชราก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด

"นี่ก็จะโทษผู้เฒ่าไม่ได้ ยังไงก็ตามเมื่อเห็นคุณชายไม่เป็นอะไร ผมก็สบายใจ"

"ดังนั้นจะบอกว่าที่มาที่นี่เพื่อแค่เยี่ยมผมแค่นี้เองหรอ? มีเรื่องอะไร ก็พูดมาดีกว่า! อย่าทำให้ผมเสียเวลา" หลินหยางพูดอย่างเรียบเฉย

ชายชราถอนหายใจ พูดเสียงแหบ: "คุณชาย ผมได้ยินมาว่าที่เจียงเฉินมีหมอเทวดาที่ชื่อหลิน ยังหนุ่ม มีทักษะทางการแพทย์ที่สูงส่ง ทั้งยังเห็นว่าจู่ๆ ที่เจียงเฉินก็มีหยางหัวกรุ๊ป เพราะคุณชายอยู่ที่นี่ ผมก็เลยทำการตรวจสอบดูเล็กน้อย เลยเห็นว่ามีความเกี่ยวข้องกับคุณชาย"

"หมอเทวดาหลินคือผม"

"นั่นก็อธิบายได้ คุณชาย ถ้าเกิดสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงงานอดิเรกที่น่าสนใจของคุณ ไม่สำคัญหรอกว่าคุณจะทำอะไรเกี่ยวกับมัน แต่ผมหวังว่าคุณไม่ต้องคิดเรื่องของแม่คุณ เพราะคุณไม่มีสิทธิ์นี้ ด้วยสิ่งเหล่านี้ ไม่สามารถต้านทานตระกูลหลินได้หรอก คุณควรรู้จักตัวเองดี!"

ชายชราพูดอย่างตรงไปตรงมา

เมื่อเผชิญหน้ากับคนใหญ่โตนั้น หลินหยางไม่มีสิทธิ์ใดๆ ก็จริง ทั้งยังไม่มีสิทธิ์ที่จะคิด

หลินหยางไม่โมโห แต่ตอบอย่างเฉยเมย: "ดังนั้น แม่ของผมก็จะตายไปอย่างสูญเปล่า ในฐานะลูกชาย ผมไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะทวงความยุติธรรมหรอ?"

ชายชราไม่ได้ตอบคำถามนี้ แต่แค่พูดออกมา: "พี่ชายของคุณเหล่านั้นยอดเยี่ยม คุณไม่ดีเท่าพวกเขา"

ดวงตาของหลินหยางเย็นชา เขาไม่ได้พูดอะไร

ชายชราลุกขึ้น เดินออกไปด้านนอก

"คุณชาย ผมเรียกคุณเช่นนี้ เพราะเห็นแก่นายผู้เฒ่า ไม่ใช่แม่ของคุณ แม่ของคุณไม่สมควรที่จะให้กำเนิดบุตรของตระกูลหลิน ตอนนี้เธอละทิ้งตระกูลหลินแล้ว ผมหวังว่าคุณจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ใช้ชีวิตดีๆ จำไว้ อย่าได้คิดเรื่องนี้อีก และขอให้จำไว้เด็ดขาด อยู่ด้านนอกอย่าบอกว่าคุณเป็นคนตระกูลหลิน! เพราะคุณไม่คู่ควร!"

ชายชราไม่ได้ดูถูกหลินหยาง

เพราะในตระกูลหลิน สถานะของหลินหยางไม่สมควรที่จะบอกว่าเขาเป็นคนของตระกูลหลิน

เมื่อพูดจบ ชายชราก็กำลังจะออกไป

ไม่ได้คิดที่จะอยู่ต่อ

"ผมจะไปที่ตระกูลหลิน" ในเวลานี้ เสียงหลินหยางดังขึ้น

การเดินของชายชราชะงัก ถอนหายใจยาวๆ: "มีชีวิตไปดีๆ ไม่ได้หรอ?"

"ทำเองทำไปเพื่อทวงความยุติธรรมให้แม่" หลินหยางพูดอีกครั้ง

ชายชราส่ายหน้าหลายครั้ง เต็มไปด้วยความหมดหนทาง

"คุณจะเข้าใจว่าความคิดของคุณโง่แค่ไหน โง่แค่ไหน น่าสงสารแค่ไหน มดตัวเดียวจะไปต่อสู้กับคนยังไง?"

เมื่อพูดจบ เขาก็ออกไปจากห้อง