สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 126

ชวี่เทียนอ้างปาก ไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงดี เขารู้สึกตื่นตระหนกอย่างมาก

"คุณหลิน...คุณไร้เดียงสาเกินไปแล้ว! เมืองเจียงเฉินไม่ได้ง่ายเหมือนอย่างที่คุณคิดแบบนั้น!" ชวี่เทียน ถอนหายใจ ส่ายหน้า

...

หลินหยางกลับไปที่คลินิกของลั่วเฉียนกับจี้เหวิน

ลั่วเฉียนกลับมาอย่างปลอดภัย

เสี่ยวตงรักษบาดแผลให้เธอเป็นอย่างดี

ครั้งนี้ลำบากจี้เหวินที่เตรียมพร้อมไว้อย่างเต็มที่ ไม่งั้นพวกหลินหยางคงไม่ได้ออกมาอย่างง่ายดายขนาดนี้

สีหน้าของลั่วเฉียนไม่เป็นธรรมชาติ เธอนั่งไม่สงบ

"ครั้งนี้ทำให้ทางตอนใต้ต้องขุ่นเคืองแล้ว พวกเขาต้องล้างแค้นพวกเราอย่างแน่นอน แม้แต่ปู่ก็กลัวพวกเขา หลินหยาง จากนี้พวกเราควรจะทำยังไงดี? พวกเราควรดำเนินมาตรการอย่างไร?"

"มาตรการหรอ? ไม่จำเป็น นี่คือเมืองเจียงเฉิน คนทางตอนใต้คงไม่กล้าทำอะไรฝ่าฝืนกฎหมายหรอก พวกเขาจะฆ่าคนตอนกลางวันแสกๆ หรอ? ไม่เป็นไร ไม่เกิดเรื่องแบบนี้หรอก" หลินหยางยิ้มและพูดปลอบเธอ

"คุณหมายความว่า...."

"เปิดคลินิกต่อไป แล้วคุณก็ไม่ต้องกลับไปตระกูลลั่วนั่นด้วย อยู่ที่คลินิกเถอะ ผมจะย้ายออกไป เรื่องอื่นๆ ให้ผมจัดการเอง" หลินหยางพูด

ลั่วเฉียนพยักหน้า แต่กลับก้มหน้าพูดด้วยความเขินอาย: "จริงๆ แล้วคุณไม่จำเป็นต้องย้ายออกไปก็ได้นะ"

"อะไรนะ?" หลินหยางเหมือนจะฟังไม่ชัด

"ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร..." ลั่วเฉียนรีบส่ายมือ ตื่นตระหนกอย่างมาก

หลินหยางแปลกใจเล็กน้อย: "ลั่วเฉียน คุณแปลกๆ นะ"

"หรอ...หรอ? ฮ่าๆๆๆ คุณคิดมาไปหน่ะ เอ่อ...ฉันค่อนข้างเหนื่อยแล้ว ขอตัวไปพักผ่อนก่อน"

ลั่วเฉียนหัวเราะอย่างเก้ๆ กังๆ สองครั้ง จากนั้นก็วิ่งเข้าไปในห้อง

เสี่ยวตงที่กำลังเก็บของอยู่หน้ามืดๆ

"พี่เฉียนนี่เป็นอะไร?"

"ผมเองก็ไม่รู้"

หลินหยางลูบจมูก ส่ายหน้า ยิ้มอย่างขมขื่นและเดินออกไป

ในเวลานี้ จู่ๆ จี้เหวินก็พูดขึ้นมา: "คุณหลิน ไม่ทราบว่าคุณพอจะมีเวลาตอนนี้ไหม?"

"ทำไมหรอ?" หลิลหนยางมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ

แต่หลังจากที่เห็นจี้เหวินลังเลอยู่พักหนึ่ง เขาก็กระซิบว่า: "ผมอยาก...ผมอยากจะให้คุณหลินช่วยคนคนหนึ่ง..."

"ใคร?"

"คังเจียห่าว!"

ตึก!

เสียงที่รุนแรงดังขึ้นมา

ชายเลอะเทอะเดินเข้าไปในบ้านอย่างเมามาย หยิบเบียร์หนึ่งกระป๋องในตู้เย็น ดื่มไวน์หนึ่งอึก จากนั้นเทลงบนโซฟา แล้วผล็อยหลับไป

แต่หลับได้สักพัก ชายคนนั้นก็ถูกเสียงโทรศัพท์ปลุกให้ตื่น

เขาลูบโทรศัพท์ด้วยมือสั่นๆ จากนั้นก็รับสาย

"คุณคัง เมื่อไหร่จะจ่ายค่ารักษาพยาบาลของลูกสาวคุณ" มีเสียงผู้หญิงที่ร่าเริงพูดทางโทรศัพท์

"ขอเวลาผมอีกสองสามวัน" ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงแหบ

"พวกเราให้เวลาคุณหนึ่งอาทิตย์แล้ว โรงพยาบาลไม่ใช่การกุศล จะช้ากว่านี้อีกไม่ได้แล้ว อีกทั้งค่าใช้จ่ายที่โรงพยาบาลของลูกสาวคุณแต่ละวันแพงมาก เราทุกคนรู้ดีว่าสถานการณ์ของคุณตอนนี้ยากมาก มีคนรวบรวมเงินบริจาคให้ลูกสาวคุณ แต่รายได้ของเราก็มีจำกัด นี่เป็นแค่เงินหยดเดียว หวังว่าคุณคงเข้าใจ"

"ผมรู้ ขอบคุณพวกคุณ ให้เวลาผมอีกเจ็ดวัน ไม่..สามวัน ภายในสามวัน ผมต้องนำค่ารักษามาจ่ายให้ได้"

เสียงอีกด้านเงียบไปสักพัก ถอนหายใจและพูด: "คุณคัง ฉันขอแนะนำให้คุณมารับตัวลูกสาวคุณกลับไปด้วย เวลาของเธอไม่มากแล้ว อยู่กับเธอเถอะ"

"คุณหมายความว่าอะไร? คุณจะบอกว่าช่วยลูกสาวผมไม่ได้งั้นหรอ?" จู่ๆ เสียงของผู้ชายก็ร้อนรนขึ้นมา เขารีบตะคอก: "ผมบอกคุณให้นะ ลูกสาวของผมต้องไม่เป็นอะไร เธอต้องรักษาหายได้! แค่ว่าพวกคุณไม่ยอมรักษา เพราะพวกคุณ! เพราะความผิดของพวกคุณ!"

เมื่อพูดจบ ผู้ชายก็ปาโทรศัพท์ลงพื้น

แปะ!

โทรศัพท์แตกเป็นเสี่ยงๆ

ผู้ชายหายใจอย่างรุนแรง ดวงตาแดงเหมือนสัตว์ประหลาด

แต่วินาทีถัดไป น้ำตาเม็ดถั่วก็ไหลออกมา

ผู้ชายคุกเข่าลงอย่างไร้เรี่ยวแรง

ลูกสาวจะรักษาได้หรือไม่นั้น ทำไมเขาจะไม่รู้?

เขาไม่กล้าไปเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่เลวร้ายแบบนี้

ไม่เหลือเวลารักษาแล้ว ในเวลานี้ เขายังสามารถทำอะไรได้อีก?

ระดมเงินหรอ?

หาไม่ได้แล้ว

ไม่มีใครยอมให้เขายืมเงิน

สำหรับจี้เหวินนั้น เขาประสบความสำเร็จในการเหยียบเขาและกลายเป็นทนายความที่มีชื่อเสียงในเจียงเฉิน

การเข้าร่วมของคังเจียห่าว กลุ่มทนายของหลินหยางเกรงว่าคงจะไม่มีใครกล้ามาต่อกรอีกแล้ว

สักพัก เสียงร้องของคังเจียห่าวก็เบาลง

"ขอโทษ"

"ไม่ใช่เรื่องแย่ที่ผู้ชายจะร้องไห้?"

"รู้จักเสียวยี้ไหม?" หลินหยางถาม

ทั้งสองคนตัวสั่น มองหน้าเขาด้วยความกลัว

"ผมยอมทุ่มทุกอย่าง"

หลินหยางทิ้งคำพูดนี้ไว้ จากนั้นก็เดินออกไปด้านนอก

จี้เหวินและคังเจียห่าวขนหัวลุก แต่การแสดงออกของพวกเขาเริ่มจริงจัง

พวกเขารู้ว่านี่จะเป็นการต่อสู้ที่ยากลำบากและการทดสอบที่หลินหยางมอบให้พวกเขา

หลังจากบอกลาจี้เหวิน หลินหยางก็กลับมาที่หยางหัวกรุ๊ป

แต่ในเวลานี้ โทรศัพท์ของเขาดังข้น

หลินหยางขมวดคิ้ว กวาดสายตามองและรับสาย

"เสี่ยวหยาง" เสียงของซูกวงดังขึ้น

"พ่อ ทำไมหรอ?"

"คุณมีเวลาว่างไหม? ช่วยมาโรงพยาบาลดูแลซูเหยียนหน่อยได้ไหม? ผมมีเรื่องต้งออกไปจัดการ" ซูกวงลังเลเล็กน้อยและพูด

หลินหยางคิดสักพัก พยักหน้าตอบ: "ได้"

เมื่อพูดเสร็จ ก็เปลี่ยนเส้นทางไปยังโรงพยาบาลประชาชน

หลินหยางเจอห้องพักของซูเหยียนได้อย่างเรียบง่ายจากข้อมูลที่ซูกวงส่งให้

เมื่อเขาเพิ่งเข้าในห้อง ก็เห็นว่าหน้าประตูห้องผู้ป่วยเต็มไปด้วยผู้คน กำลังตะโกนด่าด้วยความโกรธ

"เพราะคุณ เพราะคุณไอสารเลว!"

"พวกเราตระกูลซูถูกคุณทำลายเป็นอย่างนี้! พอใจไหม?"

"คุณไม่ได้ตายดีแน่! ไม่นานพวกคุณก็ต้องได้รับผลกรรม!"

"รอก่อนเถอะ พระเจ้าต้องมาจัดการคุณ!"

เสียงด่าทุกรูปแบบดังขึ้น