สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1278

“คุณอยากได้?” หลินหยางเงยหน้าขึ้นมองเธอ มุมปากกระตุกขึ้น ทันใดนั้น เขาอ้าปากกว้าง กัดไปที่ผลดาราสวรรค์ ผลดาราสวรรค์ถูกยัดใส่ปากของเขาโดยตรง!

“ไม่!”

เจ้าสำนักหงเหยียนกรีดร้อง จากนั้นพุ่งตรงเข้าไปพร้อมกับซัดฝ่ามือตรงไปที่ศีรษะของหลินหยาง

หลินหยางยกแขนข้างหนึ่งขึ้นต้านทาน

แต่…ไม่ทันแล้ว

แควก!

มือข้างนั้นของเขาโดนฝ่ามือเจ้าสำนักหงเหยียนซัดจนหัก บนฝ่ามือของเธอมีกำลังภายในที่ไร้ขีดจำกัดไหลเวียน! พุ่งตรงต่อไปที่หน้าผากของหลินหยาง

หลินหยางรีบกระโดดถอยหลัง ร่างกายสั่นสะท้าน จากนั้นมีเลือดกระอักออกจากปากไม่หยุด

แต่…เขาไม่ได้หยุดแค่นี้ ยังคงเคี้ยวผลดาราสวรรค์อย่างต่อเนื่อง ผ่านไปเพียงครู่เดียว ผลดาราสวรรค์ถูกเขากลืนลงท้อง…

“ฉันจะสับคุณให้เป็นหมื่นชิ้น!”

เจ้าสำนักหงเหยียนโกรธอย่างสมบูรณ์ จู่โจมใส่หลินหยางอย่างบ้าคลั่ง

หลินหยางตั้งรับตามสัญชาตญาณ แต่ความเร็วและพลังของเขาในตอนนี้ด้อยกว่าเจ้าสำนักหงเหยียน!

พลังของเจ้าสำนักหงเหยียนหลังจากที่กินศิษย์พี่ของตนเองเข้าไป บรรลุจนถึงขั้นสูงสุด ถึงเป็นหลินหยางก็ยากที่จะรับมือ!

หลินหยางโดนซัดไปหลายฝ่ามือ บนหน้าอกโดนตบจนยุบ เสียงปังดังขึ้นครั้งสุดท้าย ร่างกายของเขาล้มลงบนพื้นอย่างแรง ยากที่จะสามารถลุกขึ้นอีก…

ไม่มีใครสามารถรับฝ่ามือของเจ้าสำนักหงเหยียนได้มากเช่นนี้!

หรือตั้งรับการจู่โจมของเธอ แม้กระทั่งแค่ฝ่ามือเดียวก็ยากที่จะต้านทาน

แต่หลินหยางที่โดนไปหลายฝ่ามือแต่กลับยังมีชีวิต ต้องยอมรับว่านี่คือปาฏิหาริย์!

แต่ไม่เป็นไร!

วันนี้ถ้าไม่สามารถฆ่าหลินหยาง เจ้าสำนักหงเหยียนไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่นอน

“เอาของฉันมา!”

เจ้าสำนักหงเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“รับทราบ เจ้าสำนัก!”

ลูกศิษย์ด้านข้างรีบวิ่งออกไป ผ่านไปสักพัก มีกล่องขนาดใหญ่ใบหนึ่งถูกยกเข้ามา

เปิดกล่อง พบว่าด้านในเป็นอาวุธสีเงินจำนวนมาก

ด้านในมีทั้งกระบี่สั้น อาวุธที่คล้ายคลึงกับส้อม และยังมีจานที่ทำจากเงิน มีดเงิน ค้อนเงิน ของพวกนี้ไม่ได้ถือว่าใหญ่มาก แต่ทุกชิ้นถูกทำมาอย่างประณีต จะบอกว่าเป็นอาวุธก็ดูเหมือนจะไม่พอ บอกว่าเป็นเครื่องใช้บนโต๊ะอาหาร มันก็ดูใหญ่เกินไป

หลินหยางเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตา กลับเห็นเจ้าสำนักหงเหยียนหยิบมีดเงินและค้อนเงินขึ้น เดินตรงเข้าไปหาหลินหยางอย่างใจเย็น

“รู้หรือเปล่าว่านี่คืออะไร? ของพวกนี้เป็นอาวุธที่ฉันใช้ฝึกฝนโดยเฉพาะ” เจ้าสำนักหงเหยียนยกของที่อยู่ในมือขึ้นแล้วพูด

“ฝึกฝน?” หลินหยางมองไปทางเธอ

“ใช่ ฝึกฝน! อันนี้เรียกว่าค้อนฝึก! อีกเดี๋ยวฉันจะใช้มันทุบกระดูกของคุณให้แตก หลังจากนั้นดึงเส้นเอ็นของคุณออกมากินทีละเส้น!”

“ส่วนอันนี้เรียกว่ามีดฝึก อีกเดี๋ยวฉันจะใช้มันเปิดกะโหลกของคุณ หลังจากนั้นกินสมองของคุณ!”

...

เจ้าสำนักหงเหยียนแนะนำอุปกรณ์ของตนเองทีละชิ้น ในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยสีแดง

ที่แท้ของทั้งหมดนี้ เป็นอุปกรณ์ที่เธอใช้กินมนุษย์!

เธอตั้งใจจะกินหลินหยาง!

เหมือนกับที่ปฏิบัติต่อศิษย์พี่ของเธอ!

หลินหยางกินผลดาราสวรรค์ แสดงว่าต้องดูดซับฤทธิ์ยาของผลดาราสวรรค์ เธอรู้สึกว่าถ้าหากกินหลินหยาง บางทีมันอาจจะช่วยกระตุ้นพลังที่อยู่ในร่างกายของเธอให้สงบลง!

“เหอะเหอะ คนอย่างคุณเนี่ยเหรอที่จะคู่ควรเป็นเซียน? คู่ควรที่จะเรียกตัวเองว่าเทพ? คุณมันก็แค่มารร้ายก็เท่านั้น! ยิ่งไปกว่านั้นเป็นมารร้ายที่จิตใจอำมหิต!” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

“คำพูดของคุณไม่สามารถกระตุ้นความโกรธฉัน เพราะฉันไม่เคยถือสาหมูที่อยู่บนเขียง ตอนนี้ ขอเริ่มจากส่วนหัวของคุณก่อนก็แล้วกัน!” เจ้าสำนักหงเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ หลังจากนั้นใช้มีดที่แหลมคมแทงไปทางศีรษะของหลินหยาง

แต่ในตอนนั้นเอง หลินหยางยิ้มอย่างกะทันหัน

“หืม?”

เจ้าสำนักหงเหยียนรู้สึกถึงความผิดปกติ

เธอรีบก้มหน้าลงมองท้องของตนเอง พบว่ามีเข็มเงินเสียบอยู่ตรงนั้นหลายเล่ม

แย่แล้ว!

เจ้าสำนักหงเหยียนคิดในใจ รีบพลิกมีดปาดไปทางลำคอของหลินหยางแท้ เธอต้องการฆ่าเขาให้ได้

แต่ในตอนนั้นเอง หลินหยางระเบิดพลังออกมาอย่างกะทันหัน เขายื่นมือออกไปคว้ามีดเงินเล่มนั้น หลังจากนั้นแย่งมันมา แทงกลับไปที่เจ้าสำนักหงเหยียน!

ที่แท้หลินหยางแกล้งได้รับบาดเจ็บสาหัสมาโดยตลอด!

เป็นเรื่องจริงที่เจ้าสำนักหงเหยียนสามารถทำลายร่างดวงดาวโดยกำเนิด แต่หลินหยางเป็นผู้ใช้ศิลปะการต่อสู้ที่แข็งแกร่งมาก ถึงได้รับบาดเจ็บสาหัสมากเพียงใด ขอแค่มีเวลาที่เพียงพอ เขาสามารถอาศัยเข็มเงินทำให้อาการบาดเจ็บคงที่

แต่คิดจะใช้การลอบโจมตีเปลี่ยนแพ้เป็นชนะ เช่นนี้ก็ยังคงเป็นไปไม่ได้

ภูเขาจงเซินสั่นสะเทือ…

ปัง!

ร่างกายของหลินหยางกระแทกใส่ก้นหน้าผาอย่างแรงจนเกิดเป็นหลุม

เขาพยายามลืมตาขึ้น แต่สติสัมปชัญญะที่เลือนลางไม่อนุญาตให้เขาทำแบบนั้น

สุดท้าย หลินหยางหมดสติไปโดยตรง

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน หลินหยางลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า

ฟ้ามืดแล้ว

ดวงดาวและแสงจันทร์บนท้องฟ้าสาดส่องลงมา

ได้ยินเสียงจิ้งหรีดร้องเจี๊ยกๆในพุ่มไม้

สิ่งที่ดึงดูดสายตาของหลินหยางคือกลุ่มเปลวไฟด้านข้าง!

เขาพยายามหันไปมองด้วยความลำบาก เขาพบว่ามีกองไฟอยู่ด้านข้างของตนเอง ชายชราผมขาวรุงรังคนหนึ่งกำลังนั่งปิ้งไก่ป่า

“หืม? ฟื้นแล้วเหรอ? เอานี่ กินอะไรหน่อย” ชายชราหันไปมองหลินหยาง หลังจากนั้นนำไก่ป่าลงมา แบ่งน่องข้างหนึ่งให้หลินหยาง

แต่เขาในตอนนี้จะไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน?

“น้ำ…” เขาพูดด้วยความยากลำบาก

ชายชราได้ยิน เขาหันไปตักน้ำที่อยู่ในลำธารสายเล็กด้านข้างมากรอกใส่ปากของหลินหยาง

หลังจากได้ดื่มน้ำถือว่าดีขึ้นเยอะมาก

“ผมอยู่ที่ไหน?” หลินหยางพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง

“เขาจงเซิน ยังจะอยู่ที่ไหนได้อีกล่ะ?”

“งั้นเหรอ…”

“พูดไปพูดมากระดูกของคุณแข็งใช้ได้เลยนะ! ถ้าหากเป็นคนธรรมดาตกจากที่สูงมากขนาดนี้ กระดูกคงแหลกไปตั้งนานแล้ว! คุณคงจะมีร่างดวงดาวโดยกำเนิดใช่หรือเปล่า? ร้ายกาจ ร้ายกาจ อายุแค่นี้แต่กลับสามารถบรรลุถึงระดับนี้ หายาก” ชายชราพูดด้วยอารมณ์ที่ลึกซึ้ง หลังจากนั้นฉีกเนื้อไก่ป่ามาเคี้ยวต่อ

ถึงแม้ผมเผ้าของเขาค่อนข้างยาว และสวมเสื้อผ้าที่ฉีกขาดรุ่งริ่ง แต่โดยรวมแล้วกลับดูสะอาดมาก ไม่เหมือนกับคนป่าหรือคนเร่ร่อน

“ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสคือ?” หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง

“ผม? ก็แค่ตาแก่คนหนึ่ง ไม่คู่ควรให้เอ่ยถึง!”

“ผู้อาวุโสถ่อมตนเกินไปแล้ว ในเมื่อคุณรู้ว่าผมมีร่างดวงดาวโดยกำเนิด ต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน คิดว่าคุณคงมาอาศัยหลบซ่อนตัวจากโลกภายนอกใช่หรือเปล่า?” หลินหยางพูด