สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1284

ราชาหลินจือโลหิตคืออะไร หลินหยางเป็นหมอเขารู้ดี

เป็นหลินจือที่มีความพิเศษเฉพาะตัว สามารถเติบโตได้ภายใต้สภาพแวดล้อมพิเศษเท่านั้น

หลินจือชนิดนี้มีความแข็งแรงในไฟแห้งเพราะว่าดินที่เกิดนั้นเป็นดินแดนแห่งไฟและแสงแดด ดังนั้นหลินจือโลหิตจึงเป็นยาชูกำลังที่ดีซึ่งมีผลในการฟื้นฟูเนื้อและจิตวิญญาณแห่งการฟื้นฟู เป็นสมบัติล้ำค่า

ความพิเศษของมันถูกลิขิตให้สามารถสังเคราะห์วัสดุรักษาโรคได้มากมาย และสามารถกลายเป็นยาหลักของยาเม็ดคุณภาพนับไม่ถ้วนได้ แม้แต่ 'น้ำอมฤต' ในตำนานก็สามารถนำมาใช้เพื่อปรับแต่งมันได้ ดังนั้นในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ดูเหมือนว่าบางเดินทางไปทั่วเพื่อตามหาหลินจือโลหิตนี้

แต่ทั้งโลกมีพื้นที่แห่งไฟและแสงอาทิตย์กี่ที่?

วงจรการเติบโตของหลินจือโลหิตอย่างน้อยหกสิบปี!

ใครจะรอได้บ้าง?

ใครจะหาเจอ?

แต่...

ทั้งหมดนี้เกี่ยวกับหลินจือโลหิตเท่านั้น!

ไม่ใช่ราชาหลินจือโลหิต

ลมหายใจของหลินหยางหยุดลง หัวสมองของเขาว่างเปล่า ถามด้วยความึ้ง: "ทำไมถึงเรียกราชาหลินจือโลหิต? ไม่ใช่หลินจือโลหิตหรอ?"

"ศิษย์ ไม่รู้หรอ?"

"ผมได้รับเชิญจากลัทธิโลหิตมารให้มาช่วยนำหลินจือโลหิต"

หลินหยางพูดเสียงแหบ และอธิบายเรื่องต่างๆ ให้เฟิงชิงหยูฟัง

เมื่อเฟิงซิงหยูได้ยินเขาก็หัวเราะ: "คนลัทธิโลหิตมารวางแผนเอาไว้จริงๆ! เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการใช้พวกคุณเป็นเครื่องมือ! ถ้าเป็นหลินจือโลหิตมารจริงๆ แล้วพวกผู้คนที่แข็งแกร่งเหล่านั้นจะมาหาเรื่องกับลัทธิโลหิตมารเพื่อสร้างปัญหาให้ตัวเองหรอ? ไม่ใช่อย่างนั้นแน่ๆ อาจารย์เป็นราชาโจรสลัด มีระบบข่าวกรองของตัวเอง ตามข้อมูลที่ผมได้มา มันคือราชาหลินจือโลหิต! เพราะสภาพแวดล้อมของลัทธิโลหิตมารนั้นพิเศษมากและทำให้สามารถเกิดราชาหลินจือโลหิตได้! ผมไม่คิดว่าผู้แข็งแกร่งเหล่านั้นจะไปค้นพบราชาหลินจือโลหิตมารโดยบังเอิญ ต้องเป็นแผนการแน่ๆ ไม่งั้นพวกเขาคงไม่ถือครองมันไว้ก่อนและรอมันเติบโต?"

"ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้"

หลินหยางเข้าใจคำพูดของเฟิงซิงหยูทันที

เกรงว่าลัทธิโลหิตมารต้องรู้เกี่ยวกับราชาหลินจือโลหิตที่ถือกำเนิดและเติบโตมานานแล้วแต่ไม่กล้าที่จะปกป้องมันอย่างจงใจ อย่างไรก็ตาม มันอยู่ด้านนอกลัทธิ ถ้าทำอะไรมากเกินไปจะดึงดูดสายตาคนและเกรงว่าจะเกิดปัญหา

แต่กระดาษไม่สามารถห่อไฟได้ มันต้องรั่วออกอยู่ดี

หลังจากทราบข่าวแล้ว ผู้แข็งแกร่งจากหลายกองกำลังอยากจะเข้าครอบครองราชาหลินจือโลหิต รอให้มันใกล้เติบโตเต็มที่และมาเอามันไป

ลัทธิโลหิตมาคิดว่าข่าวรั่วไหลไปแล้ว พวกเขาไม่อยากให้คนของตัวเองไปเอากลับมา จึงระดมหาคนภายนอกเพื่อมาช่วยจัดการกับโจรเหล่านี้

แน่นอนไม่มีใครรู้ว่าทัศนคติของลัทธิโลหิตมารเป็นอย่างไร

หลินหยางพูด: "งั้น ราชาหลินจือโลหิตต่างยังไงกับหลินจือโลหิตธรรมดา?"

เขาไม่เคยพบข้อมูลใดๆ เกี่ยวกับราชาหลินจือโลหิตเลย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินคำนี้ในวันนี้ ดังนั้นเขาจึงสนใจอย่างมาก

"ข้อมูลเกี่ยวกับราชาหลินจือโลหิตมีเพียงภายในลัทธิโลหิตมารที่มีบันทึก ว่ากันว่ามีความแตกต่างกันสองประการ ประการแรก พลังการรักษาของราชาหลินจือโลหิตมากกว่าหลินจือโลหิตห้าสิบเท่า"

"อะไรนะ?"

หัวใจของหลินหยางเต้นตึกตัก!

ห้าสิบเท่าหรอ?

บ้าไปแล้วหรอ!

นี่มันยาอะไร?

มันมากเกินไป!

ปากของเขาอ้ากว้างคงซื่อเทียนและหนานฉินที่อยู่ข้างๆ จ้องมองด้วยสายตาสงสัย

แต่หลินหยางไม่สนใจพวกเขา

"ประการที่สองหล่ะ?" เขาถามอย่างเร่งรีบ

"สอง...ราชาหลินจือโลหิตเหมือนจะประสิทธิภาพครอบคลุมทุกอย่าง! แน่นอน ข้อสองนี้เหมือนจะเป็นเรื่องไร้สาระ มันเป็นไปไม่ได้?" เฟิงซื่อหยูยิ้ม

เมื่อหลินหยางได้ยินก็เงียบ

ทุกอย่างหรอ?

เขารู้ว่ามันหมายความว่าอะไร

อาคารหลังนี้สร้างบนภูเขาเป็นภูเขาไม่สูงจึงทำให้อาคารสูงจากพื้นดินและค่อนข้างหนาแน่น

รถจอดอยู่หน้าประตูบานใหญ่ที่มีตัวอักษรสี่ตัวเขียนอยู่บนแผ่นโลหะ

"พระอาทิตย์ตกเหนือแม่น้ำสายยาวหรอ?" คงซื่อเทียนสงสัย: "นี่หมายความว่าอะไร?"

"ไม่ต้องไปสนใจ เข้าไปแล้วค่อยว่ากัน" โจเอลคีบบุหรี่ ส่ายหน้าและเดินเข้าไป

"คนแบบนี้ได้ตายไวแน่ๆ"

คงซื่อเทียนกระแทกเสียง

หลินหยางไม่พูดอะไรและเดินตามเข้าไป

แต่เมื่อเดินๆ อยู่ เขาก็ได้กลิ่นลมโชยมา

เมื่อหันศีรษะไปด้านข้าง เขาเห็นว่าหนานฉินเดินมาข้างๆ เขาเมื่อไหร่ไม่รู้

เธอหรี่ตากวาดมองเขา

"มีเรื่องอะไรหรอ?" หลินหยางถาม

"ได้ินว่าหมอเทวดาหลินมีทักษะทางการแพทย์ยอดเยี่ยมและไม่มีใครเทียบได้ในโลก ฉันมีอาการป่วยซ่อนอยู่ หมอเทวดาหลินช่วยรักษาฉันหน่อยได้ไหม?" หนานฉินเม้มปาก ดวงตาโตที่มีเสน่ห์ที่ดูเหมือนสามารถสะกดจิตได้

"คุรผู้หญิงหนานฉิน คุณไม่ได้ป่วย" หลินหยางพูด

"จะเป็นไปได้ยังไง? คุณยังไม่ได้ตรวจอาการฉันเลย รู้ได้ยังไง?"

"แพทย์แผนจีนมีการใส่ใจที่ดี รู้ทุกอย่าง ผมตรวจสอบไปแล้ว ทุกอย่างของคุณปกติดี ไม่มีอาการป่วยใดๆ"

"งั้นหมอเทวดาหลินต้องวินิจฉัยไม่ดีแน่ๆ! คุณต้องมาที่ห้องของฉันตอนสองทุ่ม มาถามและตรวจสอบดี เป็นยังไง?" หนานฉินเลียริมฝีปากและพูดด้วยรอยยิ้ม

คำพูดยั่วยุเหล่านี้ทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนกำลังร้อนแรงด้วยราคะ แต่หัวใจของหลินหยางสงบอย่างมาก

"มีเวลาตอนกลางคืนค่อยว่ากัน"

หลินหยางพูดและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

"เหอะ!" หนานฉินยกมุมปากขึ้น ไม่ได้ส่งเสียงอะไร