สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1297

กองกำลังที่นี่มากมายและซับซ้อน มีคนทุกประเภท แต่ราชาหลินจือโลหิตมีเพียงอันเดียว หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ทุกคนต่างกลัวหมอเทวดาหลิน หลินหยางเองก็สังเกตเห็นได้

และหลินหยางเชื่อว่า ถ้าเขาไม่ตาย คนเหล่านี้ก็จะไม่มีวันฆ่ากันเอง เขาจึงแกล้งตาย

คนทั้งเจ็ดไม่ใช่คนไม่ฉลาดเช่นกัน ตรวจสอบการซุ่มโจมตีรอบๆ และร่วมมือกับหลินหยาง

ดังนั้นทุกคนจึงลุกขึ้นเมื่อทั้งสองฝ่ายบาดเจ็บและหมดแรง

"ทำไม? กระบี่ของผม...เห็นอยู่ว่าแทงทะลุหัวใจของคุณ ทำไมคุณยังยืนขึ้นมาได้?" ฉินไท่จื่อตกตะลึง ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ง่ายมาก ผมปิดผนึกหัวใจของตัวเองด้วยยา ยานี้มีประสิทธิภาพแทนหัวใจ อย่าว่าแต่จะแทงทะลุหัวใจเลย แม้ว่าจะไม่มีหัวใจ ผมก็ไม่ตาย" หลินหยางพูดอย่างสงบ

"เป็นไปไม่ได้!" ฉินไท่จื่อตะโกน: "บนโลกนี้มียาแบบไหนกัน? ยาไหนที่จะสามารถแทนหัวใจได้?"

"ทำไมจะไม่มีหล่ะ? ยานี้ก็คือของที่คุณให้ผมมา" หลินหยางพูด

"ผมให้คุณไปหรอ?" ลมหายใจของฉินไท่จื่อสั่นไหว ตอบสนองกลับมา: "คุณหมายถึงโสมโลหิตหรอ?"

"ใช่" หลินหยางพยักหน้า

สีหน้าของฉินไท่จื่อเปลี่ยนไป

เขาไม่เข้าใจวิธีการของยาหรือคุณค่าของโสมโลหิต แต่หลินหยางเข้าใจและสามารถปรุงมันเพื่อใช้คุณประโยชน์ของมันได้

สิ่งที่คาดไม่ถึงคือฉินไท่จื่อสร้างสถานการณ์เช่นนี้

"แย่จริง!"

หนานฉินด่าลับๆ

สีหน้าฉินไท่จื่อตึงเครียด เขารีบหันหลังหนีออกไปทันที

แต่ร่างกายของเขาบาดเจ็บไปทั่วร่างกาย จะสู้หลินหยางได้ยังไง?

หลินหยางพุ่งเข้าไปแย่งราชาหลินจือโลหิต

ฉินไท่จื่อยังพยายามจะต่อต้าน แต่เขาสู้ไม่ได้จริงๆ ถูกฝ่ามือของหลินหยางเข้าและเสียราชาหลินจือโลหิตไป

อึก!

ฉินไท่จื่อกระอักเลือดและล้มลงบนพื้นอย่างรุนแรง

อย่างไรก็ตาม เรื่องไม่ได้จบเช่นนี้

หลินหยางถือกระบี่ขึ้นและเดินไปทางฝูงชน

"พวกคุณวางแผนจะฆ่าผม ตอนนี้ผมจะฆ่าพวกคุณให้หมดคงไม่มากเกินไปใช่ไหม?" หลินหยางพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ฉินไท่จื่อ คงซื่อเทียน โจเอลและคนอื่นๆ พูดไม่ออก

อย่างไรก็ตามคนของลัทธิโลหิตมารมีบางอย่างจะพูด

"หมอเทวดาหลิน โปรดฟังคำอธิบายของพวกเรา" เสว่เซียวยืนออกมาและพูด

"นี่จำเป็นต้องอธิบายอีกหรอ?"

หลินหยางกระแทกเสียงและลงมือ

แต่ในเวลานี้มีร่างหนึ่งพุ่งมาทางด้านหลังของเขา กำหมัดและโจมตีเข้ามา

นั่นคือโจเอล

โจเอลมีความคับแค้นกับหลินหยางอย่างชัดเจน ถ้าไม่รีบลงมือ ตัวเองจะไม่มีโอกาสรอด!

ดังนั้นเขาจึงโจมตีก่อน! ไม่งั้นสิ่งที่รอเขาอยู่คือการทรมานและความตาย

แต่โจเอลก็ยังมองตัวเองสูงเกินไป

เมื่อเขาเพิ่งเข้าใกล้ หลินหยางก็หันมาทันทีและฟันกระบี่ไปทางข้อมือของโจเอล

ฉึก

มือของโจเอลถูกฟันขาด

"อ๊า! ! !"

เขากรีดร้องอย่างอนาถ

หลินหยางขยับมืออีกข้างของเขาไปที่คอแลยกขึ้น

"คุณจะทำอะไร? ปล่อยผม...คุณจะฆ่าผมไม่ได้! ไม่งั้น...ไม่งั้นพวกเขาจะไม่ปล่อยคุณไปแน่!" โจเอลดิ้นรนและตะโกน

"พูดแบบนี้แปลว่า ผมฆ่าคุณไม่ได้ แต่คุณฆ่าผมได้หรอ? โจเอล นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่คุณโจมตีผม! ผมจะปล่อยคุณไปหรอ?" หลินหยางพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

"ไอสารเลว! ไปตายซะ!"

โจเอลรู้ว่าพูดอะไรไปหลินหยางก็ไม่ปล่อยเขา เขาจึงตะโกนและใช้มือข้างหนึ่งต่อยไปทางหัวของหลินหยาง

ปัง!

มือเหมือนกระทบกับแผ่นเหล็ก หลินหยางไม่ขยับ แต่มือของโจเอลชา

"คุณเป็นสัตว์ประหลาดอะไรกัน?" โจเอลจ้องตาโต

"คนตายมีสิทธิ์ถามมากขนาดนี้หรอ?"

หลินหยางกระแทกเสียงอย่างเย็ดชาและฟันกระบี่ไปด้านหน้า

ร่างของโจเอลสั่นไหว ปากของเขาอ้ากว้าง ดวงตาของเขาเหมือนหลุดออกมาจากเบ้าตา

ผ่านไปครู่หนึ่ง หัวของเขาก็ค่อยๆ เลื่อนลงมาจากคอ และเขาก็ตายอย่างอนาถทันที

"อ๊า?"

หนานฉินตกใจหน้าซีด

เสว่เซียวถอยกลับไป ใบหน้าของเขาหวาดกลัว

"เหอะๆ ไม่คิดว่าลัทธิโลหิตมารจะกลายเป็นสภาพแบบนี้ น่าตลกจริงๆ" ฉินไท่จื่อไม่เกรงกลัว หัวเราะและเสียดสีออกมา

เขาจะไม่ประจบเอาใจแล้ว เพราะหลังจากสู้กับหัวหน้าอาวุโส เขาก็รู้ตัวเองว่ายืนอยู่คนละฝั่งกับลัทธิโลหิตมาร

และเจ้าลัทธิออกมาแล้ว คนเหล่านี้ไม่รอดแน่

"รูปร่างหน้าตาของฉันเป็นเพียงผลสืบเนื่องของการบ่มเพาะวิชา เพื่อความแข็งแกร่ง นี่คือผลของราคาที่จ่ายไปหรอ?" เจ้าลัทธิพูดอย่างเยือกเย็น

ฉินไท่จื่อมอง ไม่พูดอะไร

เห็นเพียงเจ้าลัทธิโบกมือ

พัฟ!

คนลัทธิโลหิตมารเหล่านี้รีบเข้าไปล้อมรอบทันที

ศิษย์ลัทธิโลหิตมารมีความกล้ามากขึ้น

เมื่อเจ้าลัทธิมารแล้วพวกเขาต้องกลัวอะไร?

สีหน้าทุกคนเปลี่ยนไป

"อาจารย์ พวกเรารีบไปกันเถอะ..." หนานฉินพูดเสียงสั่น

"ใช่ ลุง พวกเรารีบหนีเถอะ! ไม่งั้นต้องตายอยู่ที่นี่แน่ๆ!" หยวนเซินพูด

"หนีหรอ? หนีไม่ได้แล้ว..." ฉินไท่จื่อพูด

"งั้น...งั้นทำยังไงดี?"

หยวนเซินหันไปมา

คงซื่อเทียนก็สูญเสียเช่นกัน

ในทางตรงกันข้าม คนทั้งเจ็ดจ้องมองไปที่เจ้าลัทธิด้วยความอาฆาต

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ยอมง่ายๆ

"หลินจือโลหิตอยู่กับใคร?" เจ้าลัทธิโลหิตมารถาม

"เจ้าลัทธิ มันอยู่ในมือของหมอเทวดาหลิน!" หัวหน้าอาวุโสตะโกน

"หรอ?"

เจ้าลัทธิโลหิตมารกวาดสายตามองหลินหยางและพยักหน้า: "หมอเทวดาหลิน ผมชื่นชมคุณมาตลอด ก่อนหน้านี้ได้ยินเสว่เซียวพูดถึงคุณหลายครั้ง บอกว่าพรสวรรค์ของคุณยอดเยี่ยม ไม่มีใครเทียมทานได้ อนาคตกว้างไกล เอาอย่างนี้ไหม คุณคุกเข่าลง เป็นศิษย์ของผม แล้วผมจะไม่ฆ่าคุณ?"

"ทำไมพวกคุณแต่ละคนถึงอยากได้ผมเป็นศิษย์ของพวกคุณจัง? ทำไมพวกคุณไม่คุกเข่าขอร้องผมเป็นอาจารย์หล่ะ?" หลินหยางส่ายหน้าพูด

"ไอสารเลว! หมอเทวดาหลิน! กล้านัก!"

"ผมว่าคุณอยากตายไม่เหลือซากแน่ๆ!"

ทุกคนโมโหและตะโกนออกมา