สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1299

ปัง!

มีเสียงที่น่าอึดอัดใจสายหนึ่งดังขึ้น

หลังจากนั้นเห็นเพียงเงาร่างหนึ่งลอยกระเด็นออกไปกระแทกใส่ศาลเล่ยกง

ศาลเล่ยกงที่ได้รับความเสียหายอยู่แล้วโดนร่างนั้นชนจนเกือบพังทลายลง

พู่!

คนคนนั้นลุกขึ้นจากพื้นด้วยความยากลำบาก ก่อนที่จะยืนได้อย่างมั่นคง มีเลือดกระอักออกจากปากกองใหญ่ เกือบหมดสติไปโดยตรง

ส่วนคนที่เหลือเห็นสถานการณ์ หน้าถอดสีทันที

ยอดฝีมือทั้งเจ็ดคน ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้าลัทธิโลหิตมาร! คนทั้งเจ็ดตายไปแล้วสี่คน ส่วนคนที่เหลืออีกสามคนก็ได้รับบาดเจ็บจนแทบจะสู้ไม่ไหว

แม้เจ้าลัทธิโลหิตมารก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน แต่ไม่ถึงขั้นส่งผลกระทบต่อการฆ่าคนทั้งเจ็ด

“เร็ว…ไป…”

ชายชราที่ยืนอยู่ตรงซากประหลักหักพังของศาลเล่ยกงเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก คำรามเสียงเบา

“หัวหน้า…”

คนที่เหลือตะโกนเสียงดัง

“ไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น ไป!”

ชายชราคำราม หลังจากนั้นพุ่งเข้าไปหาลัทธิโลหิตมาร

“อ๊าก! ! ฉันขอสู้ตายกับแก!”

ชายชราปลดปล่อยพลังทั้งหมดออกมา มีคลื่นพลังที่น่าสะพรึงกลัวแผ่ซ่านออกมาจากร่างกาย ถาโถมเข้าไปหาเจ้าลัทธิโลหิตมารโดยตรง

“ฮึ่ม ไม่เจียมตัว!”

เจ้าลัทธิโลหิตมารพูดด้วยสีหน้าที่ดูถูก หลังจากนั้นชูแขนขึ้นกลางอากาศ

ซ่า!

คลื่นพลังสีเลือดที่น่าสะพรึงกลัวพุ่งออกไปอีกครั้ง ปกคลุมชายชราอย่างแน่นหนาโดยตรง

รูม่านตาของชายชราขยายกว้าง เริ่มรู้สึกตื่นตระหนก

แต่น่าเสียดาย…มันสายไปแล้ว

เจ้าลัทธิโลหิตมารกำมือ

ปัง!

ปราณโลหิตที่กำลังบดขยี้ชายชราเกิดการระเบิดโดยตรง

ละอองเลือดสลาย เศษซากร่างกายตกลงสู่พื้น

“หัวหน้า!”

สองคนที่เหลือตกใจจนแทบขวัญหาย สมองว่างเปล่าไปหมด

“ไป!”

หนึ่งในนั้นกัดฟันตะคอกเสียงเบา หันหลังแล้ววิ่งหนีทันที ส่วนอีกคนเพิ่งตั้งสติได้ รีบพุ่งตัวออกไปเช่นกัน

“คิดว่าหนีรอดเหรอ? ยอมแพ้แต่โดยดีเสียเถอะ! ผมจะให้พวกคุณตายอย่างไม่ทรมาน!” เจ้าลัทธิพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา พุ่งตามออกไปอย่างรวดเร็ว

แต่ในตอนนั้นเอง มีเสียงตะโกนดังขึ้น

“เจ้าลัทธิ! แย่แล้ว! เกิดเรื่องแล้วเจ้าลัทธิ!”

ได้ยินเสียงตะโกน สีหน้าของเจ้าลัทธิโลหิตมารเคร่งขรึมลง หยุดฝีเท้าหันไปมอง

เป็นเสียงของหัวหน้าอาวุโส!

เขาวิ่งหอบหายใจเข้ามา คุกเข่าลงบนพื้น พูดด้วยสีหน้าที่ร้อนใจ “เจ้าลัทธิ หมอเทวดาหลินเจ้าเล่ห์มาก! เขาหนีเข้าไปในแดนต้องห้ามระหว่างทาง!”

“คุณพูดใหม่อีกที! เขาไปไหนนะ?” เจ้าลัทธิโลหิตมารตะคอกด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“แดนต้องห้าม! เขาเข้าไปในแดนต้องห้าม!” หัวหน้าอาวุโสพูดเสียงสั่น

เจ้าลัทธิโลหิตมารยื่นมือออกไปคว้าคอของเขาโดยตรง หลังจากนั้นยกเขาสูงขึ้นจากพื้น

หัวหน้าอาวุโสหายใจลำบากขึ้นมาทันที ร่างกายลอยอยู่กลางอากาศ ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง เจ็บปวดจนถึงขีดสุด

เขาพยายามพูด “เจ้าลัทธิ ไว้…ไว้ชีวิตด้วย…เจ้าลัทธิ…”

เพี๊ยะ!

เจ้าลัทธิโลหิตมารปล่อยมือ

หัวหน้าอาวุโสตกลงสู่ผืน กุมคอของตนเองหอบหายใจ

“ไร้ประโยชน์ทั้งนั้น! โทษครั้งนี้จำเอาไว้ก่อน หลังจากผมจัดการหมอเทวดาหลิน ค่อยมาคิดบัญชีกับพวกคุณทีหลัง”

เจ้าลัทธิโลหิตมารพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “ไป ไปแดนต้องห้าม!”

ไม่นานเขาก็เจอกุญแจ

นี่ต้องเป็นกุญแจที่ใช้เปิดประตูคุกแน่นอน

หลินหยางรีบเดินไปสุดทางของโถงทางเดินแดนต้องห้าม มาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูบานใหญ่ เสียบกุญแจเข้าไปแล้วบิด

แควก!

โครม…

ประตูเหล็กค่อยๆเปิดขึ้นไปด้านบน

เขารีบพุ่งเข้าไป หลังจากนั้นใช้กุญแจปิดประตูจากด้านใน ชักกระบี่ปรมาจารย์ยุทธออกมาแทงใส่รูกุญแจโดยตรง

เมื่อเป็นแบบนี้ ถึงลัทธิโลหิตมารมีกุญแจสำรองก็จะไม่สามารถเปิดจากด้านนอก เขาจะปลอดภัยชั่วคราว

ทว่าถึงปลอดภัยชั่วคราว แต่หลินหยางก็กลายเป็นปลาที่อยู่ในตาข่ายเช่นกัน ประตูสามารถปกป้องเขาก็สามารถขังเขาได้เช่นกัน

แต่หลินหยางไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ เริ่มรู้สึกว่าทำอะไรไม่ถูก

ใครจะไปคิดว่าเจ้าลัทธิโลหิตมารจะแข็งแรงถึงขนาดนี้

“สวรรค์ย่อมมีทางออกให้มนุษย์เสมอ! ไปดูก่อนแล้วกันว่าคนที่อยู่ด้านในเป็นยังไง ถ้าหากสามารถอาศัยฝีมือของเขาหนีออกจากลัทธิโลหิตมารก็ถือว่าไม่เลว”

หลินหยางคิดในใจ หยิบเข็มเงินออกมาเสียบลงบนแขนก่อน หลังจากทำให้อาการบาดเจ็บคงที่ เขาจุดตะเกียงไฟในคุก อาศัยแสงที่ริบหรี่เดินเข้าไปด้านใน

ด้านในสุดของคุกมีห้องขังขนาดใหญ่

มีเสาเหล็กขนาดใหญ่ตั้งอยู่ใจกลางห้องขัง ด้านหน้าของเสาเหล็กมีคนคนหนึ่งถูกล่ามด้วยโซ่ตรวน

หลินหยางหันไปมอง ตกตะลึงทันที

เขาเป็นชายชราที่แก่มากราวกับตะเกียงไฟที่กำลังจะดับ ร่างกายผอมแห้งจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก ผมและฟันหลุดหมดแล้ว ลมหายใจก็รวยรินมาก

นี่คือสิ่งแรกที่หลินหยางรู้สึก

เขาเดินเข้าไปใกล้ กวาดสายตามองชายชราอย่างละเอียด ขมวดคิ้วแน่น

“หืม?”

ชายชราเหมือนสัมผัสได้ถึงหลินหยางที่เดินเข้ามาใกล้ เขาเงยหน้าขึ้นมอง

“ไม่คุ้นหน้า…วันนี้พวกเขาส่งคุณมาส่งอาหารให้ผมเหรอ? พวกคุณไม่ให้ผมกินข้าวมาครึ่งเดือนเต็มแล้ว…แต่…มันไม่สำคัญแล้ว ต่อไปพวกคุณไม่ต้องมาส่งอาหารให้ผมแล้ว” ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง

เห็นได้ชัด เขารู้สถานการณ์ของตัวเอง