สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1304

"เจ้าลัทธิ แม้ว่าพวกเราจะเข้าไปไม่ได้ แต่เราบังคับให้คนด้านในออกมาได้!"

"โอ้ะ หลี่ฉี๋หรอ? ไหนว่ามา คุณคิดจะทำยังไง?" เจ้าลัทธิโลหิตมารมองเขาและถาม

"ใช้ไฟ!" คนนั้นพูด

เมื่อคำพูดนี้ดังขึ้น ดวงตาของทุกคนก็เป็นประกาย

"เป็นแผนที่ดี!"

"ทำไมผมถึงคิดไม่ออก?"

อาวุโสหลายคนอุทานออกมาทันที

"ดี! งั้นก็ใช้ไฟ! เผาให้หมด! ไม่ว่าหมอเทวดาหลินจะเป็นหรือตาย ก็เผาให้หมด! ผมต้องการให้ทั้งหมดที่นี่โดนเผา!" เจ้าลัทธิโลหิตมารพยักหน้าไม่หยุด เขาพูดกับชายคนนั้น: "หลี่ฉี๋ คุณมีผลงานที่ดี!"

"ขอบคุณเจ้าลัทธิโลหิตมาร!" ศิษย์ที่ชื่อหลี่ฉี๋คุกเข่าลง

ไม่นาน ศิษย์ลัทธิโลหิตมารก็หยิบไม้แห้งจำนวนมากแล้วโยนเข้าไปในช่องว่างในกรง พวกเขามีแรงเยอะสามารถโยนเข้าไปด้านในของกรงขังนั้น

คลิก

คลิก

คลิก...

หลินหยางค่อยๆ ลืมตาขึ้นและเห็นไฟจำนวนมาก

ฟืนกองซ้อนขึ้นเรื่อยๆ อย่างช้าๆ และกรงก็เต็มไปด้วยไม้แห้ง

"หมอเทวดาหลิน! ผมจะให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าคุณออกมาเปิดประตูตอนนี้และเขกหัวขอโทษผม ผมจะพิจารณาไว้ชีวิตคุณ! ถ้าคุณยังยืนกรานที่จะอยู่ด้านในต่อไป งั้นก็อย่าหาว่าผมไม่มีเมตตา!" เจ้าลัทธิโลหิตมารตะโกน

ยังคงไม่มีความเคลื่อนไหวด้านใน

"หึ!"

เจ้าลัทธิโลหิตมารยกชายชราขึ้นจากบ่อโลหิตอีกครั้ง ยื่นหัวของเขาเข้าไปในในคุกและหัวเราะ: "เฉินป๋อ! คุณโชคดีที่มีคนหนุนหลังของคุณก่อนที่คุณจะตาย คราวนี้ผมจะให้คุณได้ดูด้วยตาของคุณเองว่าคนด้านในจะตายยังไง!"

เมื่อพูดจบ เขาก็โบกมือ

ประกายไฟจำนวนมากพุ่งเข้าไปในกรงและตกลงบนไม้แห้ง

ทันใดนั้น

พัฟ!

ไฟก็เผาขึ้นมา

ภายในคุกนั้นเต็มไปด้วยทะเลแห่งไฟ

ชายชราลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก มองดูเปลวไฟที่อยู่ข้างหน้า ใบหน้าของเขามืดมนลง

"เคยเห็นไหม? นี่แหละคือสภาพของคนที่ต่อต้านกับลัทธิโลหิตมาร!"

เจ้าลัทธิโลหิตมารหัวเราะอย่างเยือกเย็น จากนั้นก็โยนชายชราออกไปด้านข้างและปล่อยให้เขาตาย

"เพิ่มฟืน เพิ่มฟืน!"

"หมอเทวดาหลินมีร่างดวงดาวโดยกำเนิด เขาคงไม่ถูกเผาตายภายในเวลาอันสั้น เพิ่มฟืนเข้าไป! เผาเขาสามวันสามคืน!"

หัวหน้าอาวุโสตะโกน

ศิษย์ทุกคนพยายามอย่างสุดกำลังเพื่อเพิ่มฟืนเข้าไป

แต่ในความคิดของเจ้าลัทธิโลหิตมาร การตายของหลินหยางนั้นถึงวาระแล้ว

"น่าเสียดายจริงๆ ราชาหลินจือโลหิตต้องหายไปพร้อมกับคนแซ่หลินคนนี้ ไม่งั้นความแข็งแกร่งของผมคงจะเพิ่มขึ้น น่าเสียดายจริงๆ!"

เจ้าลัทธิโลหิตมารส่ายหน้าและเดินออกไปจากแดนต้องห้าม

เมื่อเห็นเช่นนี้หัวหน้าอาวุโสก็วิ่งตามไป

"เจ้าลัทธิ พวกเราทำอย่างไรต่อ?"

"ทำอะไรหรอ? ผมต้องไปฝึกฝน เดิมทีผมต้องใช้ราชาหลินจือโลหิตเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเอง แต่สถานการณ์ยุ่งเหยิงเช่นนี้ แม้ว่าจะฆ่าหมอเทวดาหลินได้แต่ก็ไม่สามารถบรรเทาความโกรธของผมได้ ยิ่งใกล้วันประชุมใหญ่มากขึ้นทุกที ถ้าผมไม่สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งได้ ลัทธิโลหิตมารของพวกเราจะได้เปรียบในการประชุมใหญ่ได้ยังไง?" เมื่อพูดถึงตรงนี้ สีหน้าของเจ้าลัทธิโลหิตมารก็เต็มไปด้วยความโกรธ

"เจ้าลัทธิ แม้ว่าพวกเราจะไม่มีราชาหลินจือโลหิตแล้ว แต่ผมคิดว่าพวกเราจะหาของที่มาแทนราชาหลินจือโลหิตได้แน่นอน!" หัวหน้าอาวุโสพูด

"อะไร?" เจ้าลัทธิโลหิตมารถามกลับ

นี่คือการจัดการที่หม่าไห่เตรียมพร้อมไว้นานแล้ว เมื่อเกิดเรื่องอะไรขึ้น ต้องพาคนเหล่านี้ออกไปทันที เกรงว่าคนของสำนักหงเหยียนจะมาจัดการพวกเธอ

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่หม่าไห่จะมาถึงสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี ก็มีโทรศัพท์เข้ามา

"อาหงโทรเข้ามา!" ชวี่เทียนมองโทรศัพท์และกดปุ่มรับสาย

หลังจากนั้นสักพัก สีหน้าของเขาก็ย่ำแย่

"ทำไม?" หม่าไห่ถาม

"เกิดเรื่องแล้ว" ชวี่เทียนพูด: "มีคนอยู่ที่สนามบินเต็มไปหมด ไม่สามารถขึ้นเครื่องบินได้!"

"อะไรนะ?" หม่าไห่ตกใจ

"ตอนนี้ยังแยกไม่ออกว่าเป็นคนของใคร ยังดีที่กงซีหยุดจัดเตรียมการป้องกันของพวกเธอไว้แล้ว คนของพวกเราต่อสู้กับพวกเขา แต่แย่มาก อีกฝ่ายสามารถใช้ศิลปะการต่อสู้ได้ ยากมากที่จะพวกคุณผู้หญิงซูเหยียนไปในที่ปลอดภัย" ชวี่เทียนพูด

เมื่อหม่าไห่ได้ยินก็โมโห: "ชวี่เทียน คุณไม่ใช่ผู้คุมใต้ดินของเจียงเฉินหรอ? ทำไมคนอื่นเข้ามาคุณยังไม่รู้อีก?"

"ประธานหม่า คุณพูดแบบนี้ไม่ถูกนะ! ผมดูแลพื้นที่สีเทา แต่ผมไม่ได้ดูแลโลกของศิลปะการต่อสู้ ผมไม่ได้ดูแลทุกอย่าง แลผมยุ่งอยู่ด้วย ผมจะจัดการกับพวกนักศิลปะการต่อสู้ได้ยังไง!" ชวี่เทียนอธิบาย

"แล้วคนของสำนักฉี๋หลินหล่ะ? ไปไหน?"

"ส่วนมากถูกจัดการให้ไปอยู่ที่สำนักหงเหยียน! มีเพียงส่วนเล็กน้อยเท่านั้นที่ยังอยู่ในเจียงเฉิน แต่ก็ไม่พอ!"

หม่าไห่สุดหายใจเข้าลึกๆ: "ไม่ว่ายังไง ก็พาคุณผู้หญิงซูเหยยีนไปที่ปลอดภัยก่อน พวกเรารีบไปดูที่สถาบันการแพทย์พรรคซวนอีเถอะ!"

"โอเค

รถพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อมาถึงที่สถาบันการแพทย์พรรคซวนอี ฉินไป่ซง หลงโชและพวกฉงฉางไป่ก็วิ่งออกมา

"เร็ว รีบเก็บของ จัดเก็บข้อมูลทั้งหมดและไปกับผม!" หม่าไห่ตะโกน

"ประธานหม่าจะทำอะไร?" ฉินไป่ซงและคนอื่นๆ สับสน

"ไม่มีเวลาอธิบาย เร็ว!" หม่าไห่ตะโกน

ทุกคนมองหน้ากัน แต่ไม่ได้ถามอะไรมาก เพียงแค่ทำตามที่เขาบอก