สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1309

เสว่เซียวก็ตกใจมากเช่นกัน

เขาสาบาน ทั้งชีวิตของตนเองไม่เคยเจอกับเรื่องที่น่ากลัวแบบนี้มาก่อน!

ร่างกายของคนตรงหน้าถูกปกคลุมด้วยเถ้าถ่าน แต่ผิวหนังของเขากลับดูมนเรียว ไม่มีร่องรอยของบาดแผลถูกไฟไหม้แม้แต่นิดเดียว มองจากใบหน้าที่หล่อเหลาราวเทพบุตร เขาก็คือหมอเทวดาหลิน!

ขนบนร่างกายถูกไม่จนเกรียม ร่างกายเปลือยเปล่า เผยเห็นกล้ามเนื้อที่มีสัดส่วนสมบูรณ์ สิ่งที่น่าตกใจที่สุดคือดวงตาคู่นั้นของเขา!

มันกลายเป็นสีทอง!

ราวกับเป็นบุคคลที่มีเนตรสวรรค์

เสว่เซียวตัวสั่น เขาสามารถสัมผัสได้ถึงจิตสังหารจากดวงตาคนตรงหน้า

ในขณะเดียวกัน กลิ่นอายของอีกฝ่ายแตกต่างจากก่อนหน้านี้ไปโดยสิ้นเชิง

ไม่รู้เพราะอะไร เขามีความรู้สึกเหมือนคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือเทพเจ้า! เทพเจ้าที่ไม่มีวันแพ้!

ส่วนตัวเองเป็นเพียงมดตัวเล็ก

“ปล่อยนายท่านเสว่เซียว!”

“รนหาที่ตายเหรอ!”

ลูกศิษย์ของลัทธิโลหิตมารตั้งสติได้ ทุกคนชักกระบี่ออกมาพุ่งเข้าไปหาหลินหยาง

“ฮึ่ม!”

ดวงตาสีทองของหลินหยางระเบิดจิตสังหาร ยกแขนซ้ายขึ้น ซัดใส่กลางอากาศ

โครม!

พลังที่น่าสะพรึงกลัวสายหนึ่งปะทุออกจากฝ่ามือของเขา พุ่งตรงเข้าไปหาลูกศิษย์เหล่านั้นราวกับค้อนยักษ์

ทันใดนั้น ร่างกายของพวกเขาเริ่มทรุดลงพื้นด้วยท่าทางที่แปลกประหลาด สุดท้ายกลายเป็นเนื้อบด ตายอย่างน่าอนาถ…

“ปราณแท้?”

เสว่เซียวตกตะลึงจนตาแทบหลุดออกจากเบ้า!

หมอเทวดาหลินกำลังใช้ปราณแท้?

ยิ่งไปกว่านั้นไม่ใช่ปราณแท้ทั่วไป!

ความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว

อีกอย่าง แขนซ้ายของเขามันอะไร? ทำไมถึงงอกขึ้นมาใหม่?

เขาเหลือแขนแค่ข้างเดียวแล้วไม่ใช่เหรอ?

ความสงสัยและไม่เข้าใจนับไม่ถ้วนถาโถมเข้าใส่จิตใจของเสว่เซียว แต่เขาไม่มีเวลามากพอคิดเรื่องพวกนี้ เพราะความน่าสะพรึงกลัวที่ไร้ขีดจำกัดได้ถาโถมเข้าหาเขาแล้ว

ส่วนคนของลัทธิโลหิตมารที่เหลือก็กลัวจนไม่กล้าเข้าไป

“รีบไปแจ้งเจ้าลัทธิ!”

“เร็ว!”

ลูกศิษย์ที่เหลือตะโกน หันหลังแล้ววิ่งหนีทันที

ไม่มีใครสนใจความเป็นความตายของเสว่เซียว

เสว่เซียวรู้ดี หากต้องการมีชีวิตรอดต้องพึ่งตนเองเท่านั้น

“หมอเทวดาหลิน! อย่าฆ่าผม! ผม…ผมไม่ได้อยากทำร้ายคุณ นี่เป็นการตัดสินใจของเจ้าลัทธิ ผมเองก็ทำอะไรไม่ได้” เสว่เซียวตะโกนเสียงดังด้วยความร้อนใจ

แต่ดูเหมือนหลินหยางไม่ต้องการฟังคำพูดไร้สาระของเขา ยกแขนขึ้นเตรียมตัวซัดฝ่ามือใส่ศีรษะของเขาโดยตรง

ในช่วงความเป็นความตาย เสว่เซียวตะโกนเสียงดัง “หมอเทวดาหลิน ถ้าหากคุณไม่ฆ่าผม ผมมีข้อมูลสำคัญบอกคุณ!”

“หืม?”

หลินหยางมองเขา พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ข้อมูลสำคัญอะไร?”

“เกี่ยวกับสถาบันการแพทย์พรรคซวนอีของคุณ เจ้าลัทธิต้องการยึดครองสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี ก่อนหน้านี้เขาส่งอาวุโสเสว่เหินไป แต่สุดท้ายล้มเหลว ทำให้ลัทธิเสียหน้ามาก เจ้าลัทธิโมโหก็เลยส่งมือสังหารที่ฆ่าคนไม่กระพริบตาไปสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี ผมคิดว่าคนคนนั้นน่าจะออกเดินทางแล้ว หมอเทวดาหลิน ถ้าหากคุณยังไม่รีบกลับไป คนที่อยู่ในสถาบันการแพทย์พรรคซวนอีจะกลายเป็นศพทั้งหมด!” เสว่เซียวรีบตะโกนพูด

คำพูดประโยคนี้ทำให้สีหน้าของหลินหยางเปลี่ยนไปแล้ว

“พูดจริงหรือเปล่า?”

“ถ้าไม่เชื่อคุณดู!”

เสว่เซียวรีบหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า เปิดคลิปวีดีโอตอนที่ฉินไป่ซงโดนทรมาน

หลินหยางระเบิดอารมณ์ทันที “สั่งให้เขากลับมาเดี๋ยวนี้!”

“นอกจากเจ้าลัทธิ ไม่มีใครสามารถเรียกเขากลับมา!” เสว่เซียวพูดเสียงสั่น

หลินหยางรู้ว่าตอนนี้ตนเองไม่มีเวลามาก เขารีบปล่อยเสว่เซียว กลับไม่ได้ให้เขาไปทันที แต่เริ่มลงมือแก้ผ้าของเขามาสวมใส่ หลังจากนั้นพุ่งออกจากแดนต้องห้าม

บาดแผลของเขาค่อนข้างสาหัส ไม่สามารถฟื้นตัวในเวลาอันสั้น แต่สติสัมปชัญญะของเขายังอยู่ครบ เอาเป็นว่าไม่อันตรายถึงขั้นชีวิต

“ไป่ซง บาดแผลแค่นี้ไม่ต้องห่วงหรอก รออาจารย์กลับมาก่อน แค่ไม่กี่เข็มก็หายดีแล้ว” ฉงฉางไป่เดินเข้ามาพูดปลอบใจแล้วยิ้ม

แต่รอยยิ้มของเขาดูค่อนข้างแข็ง

ฉินไป่ซงลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า เม้มริมฝีปากที่แห้งผาก พูดเสียงแหบ “มีข่าวของอาจารย์บ้างหรือยัง?”

สีหน้าของฉงฉางไป่มืดมนลง หลังจากนั้นเค้นรอยยิ้ม “มี มี อาจารย์กำลังกลับมา”

“คุณโกหกไม่เก่งเท่าไหร่” ฉินไป่ซงส่ายหัว

ฉงฉางไป่เริ่มไม่รู้ควรพูดอย่างไรดี

“เหล่าฉิน!”

ในตอนนั้นเอง หม่าไห่วิ่งเข้ามาในห้องผู้ป่วย

สีหน้าเคร่งขรึม พูดเสียงเบา “ผมได้ยินมาว่าคุณไม่เห็นด้วย? แต่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป มันไม่สามารถช่วยแก้ปัญหาอะไรเลย!”

“เห็นด้วยอะไร?” ฉินไป่ซงถามเสียงเปล่า

“ผมต้องการส่งคนของสถาบันออกจากเมืองเจียงเฉินชั่วคราว ตามข้อมูลที่หยางหัวได้มา ลัทธิโลหิตมารไม่ตายไม่เลิกแน่นอน พวกเขาอาจจะส่งคนมาอีก! ถึงเวลานั้นต้องไม่ปลอดภัยแน่!”

“ดังนั้นคุณก็เลยต้องการให้พวกเราทิ้งผู้ป่วยที่อยู่ในสถาบันการแพทย์ทั้งหมด? ประธานหม่า ผมทำไม่ได้ แต่ผมคิดว่าอาจารย์ก็ไม่อนุญาตให้ผมทำแบบนี้ อะไรคือหมอ? หมอก็คือผู้ที่ทำหน้าที่ช่วยชีวิต!”

“ถ้าพวกคุณตาย จะเอาอะไรไปช่วย?”

“ชาวบ้านเป็นคนช่วยชีวิตของผมไว้ ผมก็ต้องอยู่ดูแลอาการเจ็บป่วยของพวกเขา!”

ฉินไป่ซงพูดเสียงเบา “แต่ผมก็ไม่ได้คัดค้านความเห็นของคุณ เพราะที่คุณพูดมาก็มีเหตุผล เอาแบบนี้ก็แล้วกัน คุณส่งคนไปสอบถามความเห็นของทุกคน ใครที่อยากไปกับคุณ คุณก็พาพวกเขาไป!”

“ได้!”

หม่าไห่พยักหน้า รีบวิ่งออกไปทันที

ทว่าหลังจากนั้นยี่สิบนาที เขาวิ่งกลับมาด้วยสีหน้าที่ร้อนใจอีกครั้ง

“ฉินไป่ซง! คุณจะให้ผมทำยังไง? ไม่มีใครยอมไปกับผมสักคน! หรือพวกคุณคิดจะรอความตายอยู่ที่นี่เหรอ?” หม่าไห่รู้สึกร้อนใจจนกระทืบเท้า

“ประธานหม่า เรื่องนี้ผมก็ช่วยคุณไม่ได้!” ฉินไป่ซงส่ายหัวแล้วพูด

“คุณ…” หม่าไห่ไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว