หลินหยางอึ้ง
อันที่จริงเขาเคยคิดว่าซูเหยียนจะถามคำถามแบบนี้ แต่ตอนที่คำพูดประโยคนี้ออกมาจากปากเธอ หลินหยางก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจ…
เขามองซูเหยียนด้วยสายตาที่เหม่อลอย
แต่ตอนนี้กลับเห็นเธอหรี่ตาลง สีหน้าเคร่งขรึม รูม่านตาหดลงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
เธอไม่ได้กำลังล้อเล่น!
เธอต้องการรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงใช่หรือเปล่า…
ในแววตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน
บางที ควรจะสารภาพความจริงได้แล้ว
หลินหยางดึงสติกลับมา สูดหายใจเข้า มองเธอโดยไม่พูดอะไรสักพัก หลังจากนั้นจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ “เสี่ยวเหยียน คุณน่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”
“รู้?”
“ความจริงผมเคยบอกคุณตั้งนานแล้ว ผมก็คือหมอเทวดาหลิน แต่…คุณไม่ยอมเชื่อผมมาโดยตลอด ผมก็ทำอะไรไม่ได้” หลินหยางพูด
“อะไรนะ? ความหมายของคุณคือ…คุณยอมรับ?” ซูเหยียนเบิกตากว้าง พูดด้วยความตกใจ
“ใช่…ผมยอมรับ ผมก็คือหมอเทวดาหลิน หมอเทวดาหลินก็คือผม” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม
เรื่องมันมาถึงขั้นนี้ เขาไม่อยากปิดบังซูเหยียนอีกแล้ว
อย่างไรก็ดี ถึงเขาไม่บอกตัวตนที่แท้จริงให้ซูเหยียนรับรู้ ซูเหยียนก็ไม่ได้เสี่ยงอันตรายน้อยลงเพราะเรื่องนี้
ในเมื่อเป็นแบบนั้น ไม่สู้สารภาพไปเลยดีกว่า
ซูเหยียนตกใจอย่างสมบูรณ์แล้ว
สมองของเธอว่างเปล่าไปหมด หนังศีรษะชา รูม่านตาหดเล็กลง ยืนตัวแข็งอยู่ตรงที่เดิม ถึงขั้นเกือบลืมหายใจไปด้วยแล้ว
เธอจะไปคิดได้อย่างไรว่าสามีที่ไร้ประโยชน์ของตนเอง และคนเจียงเฉินมองว่าเป็นคนที่โดนหมอเทวดาหลินสวมเขา จะเป็นคนเดียวกับหมอเทวดาที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วประเทศ?
เป็นไปไม่ได้!
เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!
แต่…หลินหยางยอมรับแล้ว ยังมีอะไรให้สงสัยอีก?
ทว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงสิ่งที่ตนเองคาดเดา! เป็นเพียงการคาดการณ์ด้วยการจินตนาการ มันไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด!
ให้ยอมรับแบบนี้…มันไม่ควร…
ซูเหยียนกุมศีรษะของตนเอง สีหน้าเปลี่ยนไม่หยุด และรู้สึกเจ็บปวดมาก
เธออยากยอมรับความจริงแต่ไม่กล้า
อยากสงสัยแต่ไม่กล้าสงสัย
ไม่มีใครสามารถใช้คำพูดอธิบายความรู้สึกของเธอในตอนนี้
เกรงว่าแม้แต่เธอก็อธิบายไม่ถูก
แต่ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าสั่นอย่างกะทันหัน
ซูเหยียนยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์โดยไม่รู้ตัว สายตาที่เหนื่อยล้ามองไปทางหน้าจอ เธอสะดุ้งอย่างกะทันหัน
มองหน้าจอโทรศัพท์ด้วยความตกตะลึง หลังจากนั้นหันไปมองหลินหยาง สีหน้าของเธอดูประหลาดมาก จากนั้นกดรับสาย
“สวัสดี อืม…ใช่เอง…ได้…ได้…ฉันจะไปเดี๋ยวนี้…”
พูดจบ ซูเหยียนกดวางสาย
“ใครโทรหาคุณ?” หลินหยางถามด้วยความประหลาดใจ
ทว่าซูเหยียนกลับไม่ได้ตอบทันที แต่เธอยืนถือโทรศัพท์อยู่แบบนั้นสักพัก หลังจากนั้นโทรไปหาอีกเบอร์หนึ่ง
ผ่านไปสักพัก สีหน้าของเธอดูซีดมาก
“เสี่ยวเหยียน คุณเป็นอะไร?” หลินหยางก้าวออกมาถาม
แต่ทันทีที่เขาเพิ่งเข้าใกล้ ซูเหยียนเหวี่ยงฝ่ามือใส่ใบหน้าของหลินหยางอย่างกะทันหัน
เพี๊ยะ!
หลินหยางคิดไม่ถึงว่าซูเหยียนจะทำแบบนี้ เขาถึงกับตกตะลึงยืนอยู่ตรงที่เดิม
“ฉันเกือบเชื่อคุณแล้ว! คุณมันไอ้สารเลว!” ซูเหยียนตะคอกด้วยความโกรธ ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ
“อะไร?” หลินหยางตกตะลึง
“คุณไม่ใช่หมอเทวดาหลิน! หลินหยาง! ตอนแรกฉันคิดว่าถึงคุณจะเป็นคนไร้ความสามารถ แต่อย่างน้อยคุณก็เป็นคนที่ซื่อสัตย์ คิดไม่ถึงว่าคุณถึงขั้นกล้าหลอกฉัน! ยิ่งไปกว่านั้นยังหลอกฉันครั้งแล้วครั้งเล่า! คุณทำเกินไปแล้ว!” ซูเหยียนพูดด้วยความโมโห
ต้องเป็นเพราะมีคนจงใจระงับเบอร์โทรศัพท์ของเขา หลังจากนั้นใช้วิธีการบางอย่างไปจดทะเบียนเบอร์โทรศัพท์ของเขา แล้วโทรมาหาซูเหยียน…
นี่ต้องเป็นฝีมือของแฮกเกอร์ระดับมืออาชีพแน่นอน
สีหน้าของหลินหยางเย็นชาลง
“โทรศัพท์ของคุณล่ะ? โทรติดหรือเปล่า?” ซูเหยียนถามด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์
“โทรไม่ติด…แต่ว่า…”
“พอแล้ว หลินหยาง!” ซูเหยียนพูดขาดคำพูดของเขาโดยตรง ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ “หลินหยาง ฉันจะขอโทษคุณก่อนก็แล้วกัน ฉันขอโทษ! ฉันไม่ควรสงสัยคุณ! ทำไมฉันถึงโง่แบบนี้ เอาคุณไปเชื่อมโยงกับหมอเทวดาหลินได้ยังไง ฉันมันเป็นผู้หญิงที่โง่ที่สุด!”
“เสี่ยวเหยียน ผมคือหมอเทวดาหลินจริงๆ”
“คุณเลิกแก้ตัวได้แล้ว! ถึงแม้ฉันไม่เคยเป็นฝ่ายที่โทรหาหมอเทวดาหลินก่อน แต่ฉันจำเบอร์โทรของเขาได้ ยิ่งไปกว่านั้นเสียงที่คุยกับฉันเมื่อกี้ มันคือเสียงของหมอเทวดาหลิน! ถึงเบอร์โทรจะมีปัญหา แต่เสียงมันจะมีปัญหาเหรอ? คนที่โทรเข้ามาร้ายกาจขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“นี่…”
“หลินหยาง! คุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? ฉันไม่ได้โกรธเรื่องที่คุณใช่หมอเทวดาหลินหรือเปล่า! แต่ฉันกำลังโกรธเรื่องที่คุณโกหกฉัน”
“ผมไม่ได้โกหกคุณ…”
“หลักฐานทุกอย่างมันอยู่ตรงหน้าแล้ว คุณยังคิดจะแก้ตัวอีกเหรอ? เมื่อกี้หมอเทวดาหลินบอกฉันแล้ว คุณไปเล่นคาสิโนออนไลน์ นอกจากนี้ยังใช้ชื่อของฉันยืมเงินเขาสองล้าน ใช่หรือเปล่า?”
“อะไรนะ? คาสิโน?” หลินหยางเบิกตากว้าง
“ฉันไม่เคยรู้เลยว่าเดี๋ยวนี้คุณจะหัดเล่นการพนันแล้ว! คุณ…ทำให้ฉันผิดหวังมาก!” ซูเหยียนใช้กำปั้นของตนเองทุบหน้าอกหลินหยาง
หลินหยางรู้สึกสับสนไปหมด เขาคว้าข้อมือของซูเหยียน ตะคอกเสียงเบา “พอได้แล้ว!”
ซูเหยียนสะดุ้ง
“ซูเหยียน! คุณเป็นอะไร? ทำไมถึงยอมเชื่อโทรศัพท์สายเดียวแต่ไม่ยอมเชื่อผม? หรือว่าผมที่อยู่ในใจของคุณ มันไม่มีความเชื่อใจกันเลยสักนิด?” หลินหยางถาม
ทันทีที่พูดจบ สีหน้าของซูเหยียนซีดลงเยอะมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นหลินหยางแสดงปฏิกิริยาแบบนี้
แต่เธอก็ไม่ยอมเช่นกัน เม้มริมฝีปากแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “ฉันจะไม่เชื่อใจคุณได้ยังไง? แต่…เมื่อกี้ฉันลองโทรไปเช็คดูอีกรอบแล้ว หลินหยาง คุณเลิกโกหกฉันสักที…”
“คุณโทรไปเช็คกับใคร?” หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“หยางหัว หม่าไห่!”
“อะไรนะ…หม่า…ไห่?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา
ทำไมขาดๆหายๆ...
อยากอ่านต่อครับ...
ลงวันละ10ตอนไม่ได้เหรคับ 5ตอนมันน้อยไป กว่าจะอ่านจบลืมหมดพอดี...
อ่านสนุกนางเอกค่อนข้างโง่ซื่อบื้อ...
อยากอ่านต่อ...
เขียนดีอ่านสนุกครับ...
D...
ทำไมบางตอนเนื้อหาหายไปหมดเหลืออยู่แค่ไม่ถึง6บรรทัดเลย...
หลินหยาง...ผมอยากบอกว่า คุณมันกระจอก 5555...
บทหาย...